Kirkjuritið - 01.04.1947, Blaðsíða 43

KirkjuritiS.
Séra Ófeigur Vigfússon.
129
ur liélt sér alla tíð andlega vakandi, enda átti liann bóka-
safn gott og las jafnan mikið. Ég gæti trúað, að jafnvel
æðimargir hinna vngri manna, sem nýkomnir eru frá
prófborði, létu það ógert að feta í þau spor.
Áhrif Fellsmúlaheimilisins voru því mikil og djúpstæð,
ekki aðeins innan safnaðarins og héraðsins, lieldur og
viða um land. Þeir voru margir, sem það veitti traust og
hollt fararnesti út í lífið, og' ekki allfáir, sem úr glaumi
komu, lærðu þar réttari tök á sjálfum sér og lífinu og
juku manngildi sitt og þroska. Ég efast um, að nokkurt
nútímaheimili i landi voru hafi, í þeim efnum, afrekað
meira eða merkilegra starfi.
Séra Ófeigur var þá einnig mjög áhugasamur um öll
uppeldis- og kennslustörf og lét þau ávallt mikið til sin
taka. Ritaði liann oft um þau í hlöð og thnarit og har
fram ýmsar tillögur um skipan þeirra og tilhögun. Hann
átti glöggan og næman skilning á þörfum þeirra mála og
aðstæðum öllum í landi voru, og það mun ekki ofsagt,
að hann hafi þar miklu orkað lil góðs, þótt ekki væri
ætíð farið að ráðum hans og bendingum, i þeim efnum.
Sem prestur og prófastur var séra Ófeigur alveg ó-
venjulega ástsæll og virtur af sóknarbörnum sínum,
prestum og liéraðsbúum, og har margt til þess. Hann var
cinkar Ijúfur, þýður og hógvær í framkomu og um-
yengni allri. Hann var nærgætinn, skilningsgóðnr og öfga-
iaus i andlegri umgengni við menn, — reyndi þar frekar
að skilja en að dæma eða deila á. Engan hefi ég þekkt, af
samstarfsmönnum í prestastétt, sem með meiri rétti gat
iekið sér í munn orð postulans: „Ekki svo að vér drottn-
um yfir trú yðar, heldur erum vér samverkamenn að
gleði yðar“. Ekki her þetta þó að skilja svo, að séra Ófeig-
ur hafi verið flysjungur neinn eða reikull í skoðunum
yið þann hoðskap, sem liann flutti. Hann var þvert á móti
festumaður í því, sem öðru, og hann var óhvikull í skoð-
Unum og trú sinni. En liann átti það sanna frjálslyndi, sem
skilur það og virðir fvllilega, að andlegar leiðir manna geti