Búnaðarrit - 01.01.1945, Blaðsíða 12
8
BÍJNAÐ ARRIT
II.
Mörgum bændasonum og öðrum ungum mönniim,
er til Norðurlanda hafa farið til þess eins að vinna sem
lærlingar við bústörf 1—2 ár og litast um, hafa orðið
þær ferðir að ólrúlega miklu gagni. Er óskráð, hve
happasæl sú verkmenntun hefur orðið íslenzkum land-
búnaði og orkað miklu til þess að greiða götu þeirrar
búfræði, er flutt var heim sem skólamenntun af þeim
mönnum, búfræðikandídötum og öðrum, er utan fóru
til bóklegs búnaðarnáms, og heim konmir héldu uppi
búnaðarkennslu.
Veldur, hver á heldur, einnig á þessu sviði. Aðstaða
Magnúsar Þorlákssonar til þess að njóta góðs af Nor-
egsdvölinni, þótt tiltölulega stutt væri, var að mörgu
leyti góð, og vafalaust hefur hugur fylgt máli að hafa
not af þvi, er hann lærði til nýrra verka, sá og heyrði.
Hann er vel fullorðinn og þroskaður. 26 ára, — hefur
fengið allgóða bóklega undirstöðumenntun, eftir því,
sem þá var um að ræða, kemur frá myndarheimili, þar
sem búrekstur allur er mótaður af atorku og starf-
semi, en er raunar í fornu formi. Hið norska búskap-
arlag, ræktunarbúskapur og nýrækt, þar sem gengið
var að þvi sem hverju öðru bústarfi að ryðja rótum
og grjóti, grafa ræsi og gera merkur og mýrar að ökr-
um og túnum, hefur orðið hinum ötula bóndasyni
mikil opinberun. Þar var sjón sögu rikari. Vinnusemi
var hann vanur að heiman, en hitt var nýtt í efni. Lá
nú beint við til umhugsunar, hve islenzku grasmóarnir
og grasmýrarnar væru auðvelt og glæsilegt verkefni,
ef með sömu tökum og aðferðum væri þar að unnið.
Þessi áhrif öll áttu síðar eftir að koma fram í starfi
Magnúsar, stefnu og margvíslegum tillögum. Að þar
kom fram afleiðing af orsök, árangur af undirbúningi,
arður at' þvi, sem til var efnt, og trú af séðum sann-
indum, um það er ég ekki í nokkrum vafa. Það er
órofið samband á milli verknámsins í Austfold og