Búnaðarrit - 01.01.1945, Blaðsíða 244
240
BÚNAÐARRIT
víkinga beri -hlýjan hug til sveitanna og vilji, að vel-
megun og framfarir þróist þar, enda væri vægast sagt
fljótt að fyrnast yfir átthagaræktina, ef svo væri ekki,
þar sem flestir Reykvíkingar eru ýmist fyrrverandi
sveitamenn eða út af sveitamönnum komnir í 1. eða 2.
lið. En ég tel nauðsynlegt, að menn geri sér ljóst, að
sveitirnar hafa átt drjúgan þátt i að gera aðstöðu
kaupstaðanna, sérstaklega Reykjavikur, svo hagstæða
sem liún virðist nú.
Ég hef í fám orðum bent á nokkur atriði, sem ættu
að vekja skilning og glæða velvilja kaupstaðanna til
sveitanna. En lil dæmis um það, að aðrar þjóðir hafa
•opin augu fyrir nauðsyn framþróunar sveitanna, vil
ég hafa yfir eitt atriði i þeim rökum, sem nefnd, er
starfaði að rannsókn landbúnaðannála á Englandi,
selti fram í skýrslu sinni árið 1942:
„Af þessum ástæðum má ekki líta á bóndann (eða
skógræktarmanninn) einungis sem fulltrúa sinnar at-
vinnugreinar á sama hátt og skoða má þá, sem vinna
að öðrum atvinnugreinumi fulltrúa fyrir sína atvinnu-
grein. Auk þess sem bóndinn (og skógræktarmaðijr-
inn) framleiða fæðu (og tiinbur) úr skauti landsins,
eru þeir höfundar landsins, eins og það blasir við aug-
um allrar þjóðarinnar. Þetta teljum vér höfuðhlutverk
hóndans, jafnvel þótt enginn fjárhagslegur grundvöll-
ur væri til þess að reka landbúnað, svo að hann bæri
sig, er það ódýrasta og í raun og veru eina leiðin til að
'varðveita hinn sögulega aðalssvip landsins.“
Þetta er nú rómantík en þó veruleiki.
Þá vil ég í fám dráttum setja fram nokkur rök fyrir
því, að framfarir i sveitum eru beinlínis til fjárhags-
legs hagnaðar fyrir neytendur bæjanna, eftir því fé-
lagsmála ástandi, sein nú er.
Það er ekki lrægt að skilja almenningsálitið á annan
veg en þann, að menn eigi að l'á sama kaup fyrir sömu
A’innu, hvar sem er á landinu. Nú befur verið sett upp