Morgunn - 01.06.1958, Side 47

MORGUNN
41
Þegar séra Tómas Sæmundsson deyr, er Jónasi mikill
harmur í huga, svo mikið veit hann ættjörð sína hafa
ttiisst með þeim mikla og ágæta manni, og mikið veit hann
sjálfan sig, sem vin, hafa misst. En huggun hans er þessi:
En ég veit, að látinn lifir,
það er huggun harmi gegn.
Og hann kveður Tómas, hinn starfsama athafnamann,
bannig, að honum kemur ekki til hugar trú þeirra tíma,
á skrúðgöngur framliðinna, með pálmagreinar í höndum,
um aldingarða himnaríkis. Hann trúir því eina, sem hann
^etur sætt sig við, að hið nýja líf sé líf starfs og athafna,
°& síðustu kveðjuorðin eru þessi:
Flýt })ér, vinur, í fegra heim,
krjúptu að fótum friðarboðans,
fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira’ að starfa Guðs um geim.
Og þegar Jónas kveður í ljóði annan af merkustu mönn-
Um samtíðar sinnar, Bjarna Thorarensen, líkir hann hon-
uui við fannhvítan svan, er fljúgi héðan úr sveitum „til
sóllanda fegri“.
Með sömu öruggu sannfæringu kveður hann annan
mann, Jón Sighvatsson, og fullyrðir, að vegna þess, að
Hfsdagur hans hafi verið fagur hér í heimi, bíði hans fegri
dagur hinu megin við sólsetur dauðans.
011 þessi orð Jónasar um dauðann eru sígild, öll getum
ver enn tekið þau oss í munn, öll eru þau í fyllsta samræmi
vi þær niðurstöður, sem vér teljum oss með vissu geta
regi a.f sálarrannsóknunum og athugunum hinna beztu
tnanna á sálrænum fyrirbrigðum. Hvergi örlar hér á þeim
gomlu hugmyndum um dauðann, sem víða má finna í út-
ararsálmunum og gersamlega eru orðnar úreltar vegna
þess að vér höfum fengið aðrar hugmyndir, sem vér telj-
um örugglega réttar.