Morgunblaðið - 08.02.2012, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. FEBRÚAR 2012
✝ Jón Arnar Þor-valdsson fædd-
ist í Hnífsdal 10.
ágúst 1933. Hann
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut þann 30. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Þorvaldur
Pétursson, f. 12.
maí 1898 í Seljadal,
d. 10. janúar 1956,
og Guðrún J. Guðjónsdóttir, f.
18. júlí 1896 í Furufirði á
Ströndum, d. 6. júlí 1996. Systk-
ini Jóns eru: 1) Guðmundur
Skúlason, f. 22. júlí 1921, d. 25.
júní 2005, kvæntur Hjördísi
Öldu Ólafsdóttur, f. 16. maí
1927. 2) Sesselja Elísabet, f. 3.
apríl 1925, gift Finnboga Jón-
asarsyni, f. 13. júlí 1924. 3)
Níelsína, f. 18. ágúst 1927, gift
Benedikt V. Jakobssyni, f. 23.
september 1925, d. 21. janúar
1990. 4) Margrét, f. 23. sept-
ember 1928, gift Eysteini Pét-
urssyni, f. 8. desember 1926, d.
13. október 1970. 5) Pétur, f. 26.
mars 1930. 6) Finnur, f. 15.
1975, kvæntur Laufeyju Birnu
Ómarsdóttur, f. 21. júlí 1977,
eiga þau eina dóttur, Eresi Ósk,
f. 24. mars 2010 (og von er á
öðru barni bráðlega), Lilja, f.
26. janúar 1983, í sambúð með
Haraldi Steinþórssyni, f. 25.
júní 1982, eiga þau einn son,
Markús, f. 3. ágúst 2010, Rósa,
f. 26. janúar 1983, í sambúð
með Birki Erni Gretarssyni, f.
22. desember 1982. 2) Jón Berg-
þór, f. 5. júní 1957, á hann eina
dóttur; Írisi, f. 18. febrúar 1995.
3) Jóna, f. 12. september 1962, á
hún eina dóttur; Vallý Jónu
Aradóttur, f. 17. janúar 1988. 4)
Friðrik, f. 14. mars 1973,
kvæntur Jónínu Dögg Lofts-
dóttur, f. 23. ágúst 1976, eiga
þau þrjá syni; Hugin Frey, f. 23.
maí 2000, Húgó Fannar, f. 17.
júlí 2003 og Hergil Frosta, f. 30.
mars 2008.
Jón fluttist suður árið 1954
og starfaði hjá Íslenskum aðal-
verktökum um sinn. Hann starf-
aði sem múrari lengst af, bæði
hjá Kristni Jónssyni og Bygg-
ingarfélagi Gylfa og Gunnars.
Jón og Valgerður bjuggu í
Hafnarfirði öll sín hjúskaparár,
þau byggðu sér hús að Köldu-
kinn 19 og bjuggu þar lengst af.
Útför Jóns fer fram frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði í dag, 8.
febrúar 2012, og hefst athöfnin
kl. 15.
september 1931,
kvæntur Guðrúnu
Guðmundsdóttur, f.
17. ágúst 1934, d.
14. júlí 2004. 7)
Halldór, f. 9. júní
1932, d. 18. maí
2000, kvæntur
Helgu Guðmunds-
dóttur f. 20. janúar
1927, d. 15. sept-
ember 2006. 8)
Gunnar, f. 15. nóv-
ember 1934. 9) Jóhanna Stella,
f. 30. apríl 1938, gift Svani
Ágústssyni, f. 21. október 1933,
d. 12. nóvember 1987.
26. desember 1956 kvæntist
Jón Valgerði Jónsdóttur, f. 24.
júlí 1935 í Hafnarfirði, d. 25
október 2008, foreldrar hennar
voru Jón Bergþórsson, f. 23.
febrúar 1881 á Kjalarnesi, d.
16. desember 1962 og Jóna Ás-
geirsdóttir, f. 19. apríl 1905 á
Eiði í Hestfirði, d. 18. nóvember
1987. Börn Jóns og Valgerðar
eru. 1) Valdís, f. 6. apríl 1956,
gift Guðmundi Adolfssyni, f. 13.
október 1955, eiga þau þrjú
börn; Benedikt, f. 18. október
Það verður erfitt að fylla það
skarð sem elskulegur faðir
minn Jón Þorvaldsson skilur
eftir. Lífsglaður og glæsilegur
maður, hann var góður afi og
barnabörnum hans þótti mikið
til hans koma og naut hann
þess að fá að vera með þeim.
Það var alltaf gaman að sjá
hvernig hann hugsaði um sitt,
allt var svo flott, bílarnir til fyr-
irmyndar, húsið og bílskúrinn í
Köldukinn. Hann vildi að allt
væri í röð og reglu.
Hann hafði mjög gaman af að
ferðast og eru þær ófáar ferð-
irnar sem við Vallý Jóna höfum
farið með honum og eru það
stundir sem munu ekki gleym-
ast, hvort sem var innanlands
eða erlendis. Eftir fráfall móður
minnar Valgerðar, sem hafði
verið lífsförunautur hans í 54
ár, myndaðist mikið tómarúm í
lífi hans. Hann tók á því með
dugnaði.
Hann bjó síðustu árin á
Herjólfsgötu 40, þar sem hann
undi sér vel. Hann var mjög fé-
lagslyndur, hafði gaman af að
spila pútt og billjard. Einnig
var veiðimennska að verða mik-
ið áhugamál hjá honum. En
núna þegar hann hefur kvatt
okkur og haldið á fund móður
minnar vil ég bara þakka hon-
um allar þær frábæru stundir
sem við áttum saman.
Jóna.
Í dag kveðjum við ástkæran
tengdaföður minn, Jón Arnar
Þorvaldsson.
Svo margar minningar skjóta
upp kollinum. Jón var einstak-
lega rólegur maður og þægileg-
ur í allri umgengni. Hann var
maður athafna frekar en orða.
Hann var snyrtilegur og natinn
í öllu sínu lífi, það var sama
hvað gert var, snyrtimennskan
og vandvirknin voru ætíð í fyr-
irrúmi. Þær teygðu anga sína í
alla hans tilveru, bíllinn hans
var ætíð stífbónaður, heimilið
óaðfinnanlegt, klæðaburðurinn
glæsilegur og skórnir nýpúss-
aðir. Þegar við Friðrik sonur
hans vorum að byrja saman var
ráð hans til sonar síns einmitt
að passa að pússa skóna. Öll
þau verk sem hann vann voru
einnig unnin af snyrtimennsku
og vandvirkni, fyrir vikið var
hann einstaklega vinsæll iðn-
aðarmaður. Það var hægt að
treysta því að það sem Jón
vann var vel unnið.
Jón var félagslyndur og mik-
ill fjölskyldumaður. Hann
fylgdist vel með því sem börnin
hans og barnabörn tóku sér
fyrir hendur. Enginn var jafn-
áhugasamur þegar við Friðrik
fengum lóð og byrjuðum að
byggja. Jón kom reglulega og
aðstoðaði son sinn, veitti honum
ráðleggingar og fylgdist vel
með. Ef Jón komst ekki til að
fylgjast með áttu þeir feðgarnir
langt samtal í síma þar sem
hverju smáatriði var lýst. Þetta
var eitthvað sem skipti hann
máli.
Jón hugsaði ævinlega vel um
fjölskyldu sína og vildi hafa
hana nærri sér. Eftir fráfall
Völlu hélt hann áfram að halda
hin árlegu boð á jólum og pásk-
um og fékk til þess dygga að-
stoð frá dætrum sínum. Hann
var alltaf til í að fara eitthvað
með afkomendum sínum hvort
sem það var innanbæjar eða ut-
an. Hann pantaði oft sumarhús
á sumrin og bauð allri fjölskyld-
unni að koma og allir komu sem
mögulega gátu. Hann fór með
Valdísi og Gumma upp í bústað
og átti þar góðar stundir með
þeim og við veiðar. Jóna ferðað-
ist einnig mikið með honum
innanlands og hugsaði einstak-
lega vel um pabba sinn. Hann
fór til Edinborgar nú í haust
með dætrum sínum og tengda-
syni og var sú ferð honum mik-
ils virði. Hann vildi alltaf vera
með og lét sig hvergi vanta.
Eftir að hann flutti á Herjólfs-
götuna eignaðist hann marga
nýja vini og naut einnig fé-
lagsskaparins við þá.
Elsku Jón, við söknum þín.
Nú ert þú kominn til Völlu sem
hefur vísast beðið eftir þér og
þið getið eytt eilífðinni saman.
Þitt skarð verður aldrei fyllt,
börn þín og barnabörn eru
heppin með að hafa átt þig sem
föður og afa. Við hin erum
heppin að hafa fengið að kynn-
ast þér.
Elsku Friðrik, Jóna, Beggi
og Valdís, við sameinumst ykk-
ur í sorginni, pabbi ykkar var
stórkostlegur maður, alltaf svo
hreinn og beinn. Elsku Bene-
dikt, Lilja, Rósa og Vallý Jóna,
missir ykkar er mikill. Þið vor-
uð svo náin afa ykkar og hann
var svo stoltur af ykkur, enda
gáfuð þið honum ríka ástæðu til
þess. Elsku Huginn, Húgó,
Hergill, Eres og Markús, afi
ykkar og langafi naut þess að
vera með ykkur og gleðja ykk-
ur. Nú er það okkar sem full-
orðin erum að halda minningu
hans á lofti.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Guð geymi þig.
Jónína Dögg.
Með þessum fáu orðum vil ég
minnast tengdaföður míns, Jóns
Arnars Þorvaldssonar múrara,
sem lést aðfaranótt 30. janúar á
Landspítalanum við Hring-
braut.
Ég kynntist Jóni og Valgerði
(Völlu) konu hans fyrst er ég
kynntist dóttur hans og eigin-
konu minni Valdísi. Mér varð
strax ljóst er ég kom á heimili
þeirra Jóns og Völlu að þar var
allt í röð og reglu og var snyrti-
mennskan í fyrirrúmi. Frá
fyrsta degi fann ég fyrir mikl-
um hlýleika og virðingu í minn
garð sem ég mat mikils.
Alla tíð hugsuðu þau fyrst og
fremst um velferð sinna nán-
ustu og fylgdust vel með fram-
gangi barna sinna, barnabarna
og barnabarnabarna. Þau höfðu
brennandi áhuga á að hafa
barnabörnin hjá sér sem var
ómetanlegt þegar við Valdís
vorum að koma okkur upp
heimili og þak yfir höfuðið.
Jón Arnar var glæsilegur
maður og góður í alla staði.
Rómaður fagmaður af guðs náð
fram í fingurgóma sem ekkert
aumt mátti sjá og öllum vildi
vel. Jón var fámáll en lét þess í
stað verkin tala. Jón sagði þó
sínar meiningar ef þurfti en þó
þannig að á engan væri hallað
að ósekju.
Jón var frá Hnífsdal en bjó
mestalla sína ævi í Hafnarfirði
sem honum þótti mjög vænt
um. Hann sagði mér oft frá því
þegar hann fór á þjóðhátíð í
Vestmannaeyjum árið 1954 og
fann þar ástina sína hana Völlu.
Upp frá því bar hann alltaf
mikill hlýhug til Vestmannaeyja
þaðan sem ég kem og styrkti
þetta tengsl okkar.
Jón og Valla höfðu gaman af
því að ferðast um landið og
nutu náttúru Íslands. Ferðir í
sumarbústað fjölskyldunnar í
Grímsnesi skipuðu stóran sess
hjá þeim, og síðar hjá honum
eftir að Valla féll frá. Jón Arnar
var mikið snyrtimenni svo eftir
var tekið og síðari ár eftir and-
lát Völlu mátti ekki heyra á það
minnst að þær árlegu veislur
sem hann og Valla höfðu haldið
sínum ástvinum yrðu aflagðar
þó Völlu nyti ekki lengur við.
Þeim veislum var viðhaldið og
voru þær hinar glæsilegustu
hjá honum. Þegar seig á seinni
hluta lífsins gaf ég Jóni veiði-
stöng, allan þann útbúnað, sem
þurfti til að veiða og kom þá í
ljós færni hans til silungsveiða.
Hann naut sín einna best við
veiðar í Grímsnesinu með fjöl-
skyldu sinni og var aflinn oftar
en ekki notaður til að bjóða
ættingjum í mat þar sem hann
sagði af innlifun frá veiði-
mennskunni.
Seinasta haust hafði Jón orð
á því að hann langaði að ferðast
til Edinborgar og fórum við
Valdís, ásamt Jónu systur Val-
dísar, í þessa ferð sem hann
naut mikið. Minntist Jón oft á
þessa ferð með miklum hlýhug
og spurði oft í gamansömum
tón hvenær við færum aftur, en
þetta var frábær tími.
Börnum mínum voru Jón og
Valla sannkallaðir sólargeislar
og get ég seint þakkað þeim
alla þá umhyggju sem þau
sýndu þeim. Þau hvöttu börnin
til dáða og töluðu við þau sem
sína jafningja. Ég þakka af auð-
mýkt tengdaföður mínum og
kærum vini samfylgdina og bið
góðan guð að blessa eftirlifandi
ástvini. Hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Guðmundur Adolfsson.
Ég kveð þig í dag í hinsta
sinn elskulegi afi minn, Jón
Arnar Þorvaldsson. Þú varst
mér alla tíð ákaflega góður og
eins varst þú mér mikil fyr-
irmynd. Aldrei heyrði ég þig
brýna röddina yfir neinum
sköpuðum hlut en með mikilli
yfirvegun og hógværð ávannst
þú þér svo mikla virðingu að þú
þurftir þess aldrei. Þó þú hafir
verið orðfár varst þú alltaf op-
inn og til í að spjalla. Það var
alltaf stutt í brosið hjá þér enda
varst þú með eindæmum lífs-
glaður fjölskyldumaður. Það
tekur mig sárt að Eres Ósk
dóttir mín mun ekki fá að kynn-
ast þér betur og það er enn
sárara að ófædd dóttir mín mun
aldrei fá að sjá þig, en nú eru
bara örfáir dagar þar til hún
kemur í heiminn.
Ég mun sakna þín og geyma
með gleði í hjarta fullt af góð-
um minningum, ekki síst frá
Köldukinninni þar sem ég var
alltaf svo velkominn til ykkar
ömmu. Ég mun minnast þín og
hugsa til vandvirkninnar hjá
þér, hvernig allt sem þú tókst
þér fyrir hendur gerðir þú að
heilum hug og með glæsibrag.
Ekkert innbú var snyrtilegra,
ekkert hús var betur málað,
enginn garður var snyrtilegri,
enginn bílskúr var betur skipu-
lagður, enginn bíll var betur
bónaður og síðast en alls ekki
síst var enginn maður betri en
þú varst.
Ég mun sakna þín mikið, hvíl
í friði með ömmu elsku afi
minn.
Margs er að minnast, margs
er að sakna.
Benedikt Guðmundsson,
Eres Ósk Benediktsdóttir.
Í dag kveðjum við góðan
mann, Jón Arnar Þorvaldsson.
Eftir sitjum við með söknuð í
hjarta en þó er huggun í því að
vita til þess að nú hefur Jón
fengið að hitta eiginkonu sína
Valgerði.
Jón var einstakur maður,
hlédrægur og vingjarnlegur
fjölskyldumaður. Hann var ein-
staklega laginn í höndunum en
að mennt var hann múrari.
Hann var virkilega góður í sínu
fagi og bar handbragð hans af.
Hann hafði yndi af að halda
bílnum sínum sem allra best við
og mátti sjá langa leið þegar
Jón var á ferð, svo vel bónuð
var bifreiðin hans.
Ég þakka fyrir að hafa feng-
ið að kynnast þessum merka
manni og mun sjá til þess að
langafabarn hans muni fá að
heyra allar góðu sögurnar um
langafa sinn.
Hvíl í friði, elsku Jón
Laufey Birna og Eres Ósk.
Elsku afi, það er erfitt að
trúa að þú sér farinn svona allt
í einu frá okkur. Hjartað hafði
verið að stríða þér, en þetta leit
allt vel út og þú varst svo bjart-
sýnn. Því var mikið áfall að vita
af þér inni á spítala á föstudag-
inn. Þar sem þú hafðir alltaf
náð þér áður trúðum við ekki
öðru en að svo yrði einnig nú,
þrátt fyrir að ástandið væri tví-
sýnna í þetta skiptið. Meira að
segja á sunnudeginum var útlit
fyrir að þú værir að fara með
hænuskrefum í rétta átt, en svo
seint um kvöldið var ljóst í hvað
stefndi.
Þrátt fyrir að þú sért farinn
höldum við systurnar eftir
mörgum góðum minningum um
hann afa okkar. Þú varst dug-
legur að ferðast og eftir að
amma féll frá héldu ferðalögin
áfram og þú varst t.d. nýkom-
inn frá Edinborg. Næstsíðasta
sumar hitti Lilja þig fyrir vest-
an á Ísafirði þar sem þú varst í
sumarfríi og síðasta sumar fór-
um við báðar í yndislega helg-
arferð með þér norður á Ak-
ureyri. Að ógleymdum öllum
sumarbústaðaferðunum sem þú
komst með í. Þú vildir alltaf
koma með fjölskyldunni í bú-
staðinn. Jólaboðin hjá ykkur
ömmu eru okkur einnig minn-
isstæð og þó svo að amma væri
fallin frá þá hélst þú áfram að
halda þau og aðrar veislur. Þú
hafðir mjög gaman af veislum
og varst alltaf svo fínt klæddur.
Það var ætíð gott að koma heim
til þín og þar var alltaf allt í röð
og reglu, og ekki má gleyma
bílnum sem var alltaf stífbón-
aður.
En núna ertu kominn aftur
til hennar ömmu og án efa er
hægt að veiða eitthvað þarna
sem þú ert núna. Þín er sárt
saknað, elsku afi, og við kveðj-
um með sorg í hjarta.
Lilja og Rósa.
Jón Arnar
Þorvaldsson
HINSTA KVEÐJA
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson.)
Elsku afi, við söknum
þín.
Huginn Freyr, Húgó
Fannar og Hergill Frosti.
Elsku Ingimar okkar.
Það er skrýtið að hugsa til
þess að þú sért farinn héðan.
Komir aldrei til okkar aftur.
Ekki er langt síðan þú varst hér
og eins og alltaf, hnyttinn í til-
svörum og skemmtilegur. En
svona er litla lífið, við vitum aldr-
ei hvenær tilvist okkar hér á
jörðu lýkur og ný hefst í öðrum
heimi.
Þú varst hæglátur og vildir
ekki láta mikið fyrir þér fara. Þér
fannst gaman að spjalla um
hugðarefni þín, rútur, Skagafjörð
og veðrið svo eitthvað sé nefnt.
Þú varst mikill fagurkeri og
Ingimar
Valdimarsson
✝ Ingimar Valdi-marsson fædd-
ist á Sauðárkróki
17. febrúar 1966.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri eftir erfið
veikindi 25. janúar
2012.
Foreldrar hans
eru Margrét Ólöf
Stefánsdóttir, f. 5.
nóvember 1928 á
Sauðárkróki, og Valdimar Lín-
dal Magnússon, fæddur á Sauð-
árkróki 25. október 1922, d. 2.
apríl 1988. Ingimar á fjögur eft-
irlifandi systkini: Stefán, Birgi,
Helgu og Guðmund Valdimars-
börn.
Útför Ingimars hefur farið
fram í kyrrþey.
naust þess að skoða
og eignast fallega
hluti. Hafðir
ákveðnar skoðanir á
því hvað þú vildir
eignast af verald-
legum hlutum.
Þú kunnir ekki
sérlega vel við þig í
margmenni og
kaust frekar að vera
einn með góðum
vini. Þá áttir þú
marga góða spretti og mörg gull-
korn hrutu þá af vörum þínum.
Þú naust þín sérstaklega vel
þegar þú varst uppáklæddur, ný-
klipptur og við tölum nú ekki um
þegar þú varst búinn að fá þér
strípur í hárið.
Hugur þinn stóð oft til lengri
ferðalaga en óöryggi gagnvart
ferðamáta stóð í vegi fyrir þeim.
Þú hafðir orð á því að þú ætlaðir
til heitu landanna og nú ætti ekk-
ert að standa í vegi fyrir því að
þú skreppir.
Langvarandi veikindi settu
mark á þig og líf þitt. Þau leiddu
til þess að stundum varst þú ekki
vel stemmdur. Síðustu vikurnar
voru sérlega erfiðar. Nú ertu
laus frá þrautunum og ert frjáls
ferða þinna í annarri tilvist.
Kæri vinur, nú skiljast leiðir.
Við erum þakklát fyrir að hafa
átt þig að. Þú hefur gefið okkur
mikið.
Af alhug þökkum við þér fyrir
samveruna.
Einhversstaðar
einhverntíma
mun slóðin mín þangað liggja
hugurinn strjúka hæðirnar,
opna steinana,
telja stráin
og staðnæmast undir regnboganum
(Þórdís Jónsdóttir.)
Móður, systkinum, íbúum og
starfsmönnum í Klettatúni 2
sendum við okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur og biðjum almættið
að vaka yfir ykkur og styrkja í
sorg ykkar.
Dýrmætar minningar um þig,
elsku Ingimar, geymum við í
hjörtum okkar.
Megi góður Guð geyma þig.
F.h. vina þinna í Skógarlundi/
Birkilundi, hæfingarstöð,
starfsfólks og notenda.
Margrét Ríkarðsdóttir.
Tárin eru dýrmætar daggir,
perlur úr lind minninganna.
Minninga sem tjá kærleika og ást,
væntumþykju og þakklæti
fyrir liðna tíma.
Tárin mýkja og tárin styrkja.
Í þeim speglast fegurð minninganna.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Elsku Ingimar minn, nú ert þú
kominn til hans pabba, nú getið
þið keyrt um í heimsins stærstu
rútu með fallega harmonikutón-
list í tækinu.
Guð varðveiti þig, elsku bróð-
ir.
Hvíldu í friði.
Stefán og fjölskylda.