Tímarit Máls og menningar - 01.07.1964, Blaðsíða 24

Tímarit Máls og menningar
sagði hann og benti á umsóknina, Lúður stendur hér, og ekki er þar með
allt komið. Gjallandi þar að auki!
Afsakið! sagði hann því næst og rak upp hlátur. Hann horfði á merkið
á vindlinum sínum meðan hann hló að þessu furðulega nafni, í gömlu brúnu
vesti sem eitt sinn átti Einar skáld Benediktsson, og hann notaði það við
hvaða föt sem var. Eg get nú ekki annað en hlegið! Lúður Gjallandi! Sá
held ég ætti að geta skáldað!
Þeir hlógu hjartanlega að þessu, en Jón brosti aðeins, þó mæðulega.
Hann var spakur af raunum sinnar eigin lífsreynslu, maður háttvís og lítið
fyrir þær deilur og vinda sem næddu um þessa rótlausu öld. Hann reykti
venjulega pípu, rólegur þegar hann var ekki áreittur og fékk að vera í friði
út af fyrir sig. Og Jón sagði sem fyrr,
Já, þetta er úngt og leikur sér!
Ég, sagði Jón þá, held maður muni nú svo sem, svo ég segi sjálfur frá,
hvað maður var ... En þá kom Jón inn í talið og sagði með nokkrum
hávaða,
Já nei, hann vantar ekki nafnið delann þann arna. (Það var hann sem
átti bústað við Þíngvallavatn. Þeir spurðu hann oft hvort ekki væri spenn-
andi að búa þar. Jú, sagði hann, það er bæði gagn og gaman. Hann átti
líka stöng og veiddi á hana í vatninu). En Jón var sá eini sem ekki stökk
bros. Hann er alltaf svo þúngur bolsinn, hugsuðu þeir. En nú sagði Jón á
þá leið að það væri satt.
Hvað? spurði Jón. Hvað er satt?
Að hann vanti ekki nafnið.
Nei, það má guð vita, sagði Jón. En hvað ég vildi nú sagt hafa? Það
gæti svo sem verið að maður þekkti kauða þótt maður komi honum ekki
fyrir sig í bili, eða hvað? Þvílíkt og annað eins nafn hef ég aldrei heyrt.
Og nafnið á einum ritlíngi! (Hann hvíldi sig í talinu meðan hann hló),
„Daman lá kýld á beddanum og þrællinn grét, saga um hið únga blauta
ísland“! Hafiði nokkurn tíma heyrt annað eins nafn á dikti? Það er ekki
einu sinni íslenska! Slappar tvær arkir, þótt maður nú ekki dragi hálfar
og heilar síður frá!
Þá sagði Jón með þúnga, Ég hef víst einu sinni talað við slinnann þann,
og við þessi orð hitnaði andrúmsloftið um allan helmíng.
Einmitt? Akkúrat? En með leyfi að spyrja, hvað sagði drjólinn?
Að vísu ofboð fátt og ómerkilegt, sagði Jón og horfði fast á rjóðar kjúk-
134