Tímarit Máls og menningar - 01.07.1964, Blaðsíða 27

Fundað i þágu guðs vors lands
Blessuð kertin eru svo saklaus og góð, sagði hann. Og bráðum koma
blessuð jólin!
Jónarnir hlógu nú samtaka og Jón átti orðið bágt með að hafa hemil á
sér. Greip samt andann á lofti og sagði,
Kerti Jón? Kerti!
Ójá, sagði hann. Þíngið á að láta velsæmið fá bílaverkstæði og sprautur
til að sprauta úr grænum grautum, hráolíum og smurníngsolíum, svo vel-
sæmið geti gengið. Glíng glong!
Hvað segir maðurinn!
Ja þótt þið hlæið, þótt þið hlæið!
Og hvað sagðir þú?
Maður fann að honum var svo sem alveg sama um eigin virðíngu mann-
inum, og hverju gat maður svo sem svarað? Sagði jú að það gæti verið
satt. En svei mér þá ef hann minnti mig ekki á skúr sem hvorki heldur
vatni né vindi. Svei mér þá.
Stakkels maðurinn!
Látið gamla fólkið verða glatt! sagði hann. Útgefendur standa við bala.
Mamma þeirra segir, Bráðum koma blessuð jólin! Útgefendur standa við
balann hjá mömmunni sinni og bráðum koma jól! Verið nú góðir við allt
gamalt fólk. Látið gömlu skáldin verða glöð um blessuð jólin svo þau
kveiki á kertunum sínum!
Jón var nú kominn með stinníngs vindgáng og krampa og gat ekki lengur
hlegið, en Jón kjamsaði út í loftið og sagði með andköfum,
Nei, hægan nú Jón, hægan vinur! Maður vætir sig ef þú heldur áfram!
Fólkið hlustaði allan tímann á þetta furðulega tal, og ekki vantaði hlátr-
ana. Hann endaði varla svo setníngu að hann hagaði sér ekki eins og götu-
strákur, hnýtti aftan í hverja setníngu díng-díng, trunt-trunt eða dúmm-
domm; ósiðlegur vaðall sem enginn hefði getað hlegið að nema þessi lági
skríll þarna.
E hérna Jón. E hérna!
Og svo?
Ég fór.
Gastu ekki látið dónann hafa skvettu að lokum?
Gat ég ekki, sagði Jón. Gat ég ekki? Hvað ætli mann lángi að standa
í svona látum? Ég fór bara út.
Jæja, sagði Jón með hendur á maga. En hvað Jón, svona í gamni og al-
137