Tímarit Máls og menningar - 01.07.1964, Blaðsíða 53

ýmsum blöðum og tímaritum o. s.
frv.
X
Þá kemur hálfóskemmtilegur vitn-
isburður um hlédrægni Erlends. Þar
segir, að hann hafi kappkostað „að
láta sín hvergi getið“, og „Við mig
gerði hann þann samníng að ég
skyldi aldrei nefna nafn hans á prenti
meðan við lifðum báðir.“
Þessi frétt kom mér á óvart og
speglaði fyrir mér leiðinlega mynd
af Erlendi. Menn sem leggja þvílíkt
kapp á að fara með persónu sína í
slíkar felur, eru ekki með öllu and-
lega heilbrigðir, en það hélt ég Er-
lend vera. Ég verð þó víst að beygja
mig fyrir þeirri játningu, að Halldóri
hafi ekki þarna orðið fótaskortur á
gljábóni frásagnargleðinnar. En því
trúi ég ekki, að Erlendur hafi farið
fram á þennan kontrakt við Halldór
að fyrra bragði og að ástæðulausu.
Hvert var tilefnið? Aldrei innti Er-
lendur í þann veginn við mig, að ég
nefndi ekki nafn hans á prenti, og
mun ég ekki hafa gætt betur tungu
minnar en Halldór. Líf Erlends var
með þeim hætti, að hann hafði enga
ástæðu til að óttast, að hann yrði
dreginn inn í opinbert málskvaldur,
enda heyrði ég hann aldrei hafa í
frammi nokkrar því um líkar mann-
orðsvarnir.
Halldór telur Erlend hafa verið
hlédrægan mann. Mér kom hann
Rangsnúin mannúð
nánast þannig fyrir, sem hann væri
hvorki hlédrægur né framgjarn.
Hann var of óháður sjálfum sér til
þess að vera annað hvort. Það var
eins og hann vissi svo lítið af persónu
sinni. Þess vegna var hann algerlega
blátt áfram. Kannski var hann mest
blátt áfram af öllum þeim mönnum,
sem ég hef þekkt hér í höfuðstaðn-
um. Maður gat setið með honum ein-
um, þó að hvorugur aðhefðist neitt
annað en að þegja, ón þess að finna
til nokkurra óþæginda. Og hvað sem
liður sáttmála hans og Halldórs, þá
trúi ég því eftir sem áður, að Erlend-
ur hefði ekkert haft á móti því, að ég
nefndi nafn hans á prenti. En ég er
jafnframt sannfærður um, að hann
hefði enga ánægju haft af því. Hon-
um hefði staðið á sama. Eitt sinn las
ég fyrir honum þættina um Unuhús,
sem ég hafði þá nýlega fært i letur
eftir Stefáni frá Hvítadal og komið
gat til mála, að kæmu einhverntíma
út á prenti. Þar dregst nafn Erlends
nokkrum sinnum inn í frásögnina,
sem á pörtum er hóflega fögur, reynd-
ar að heimskra manna dómi. Ekki
sagði hann við mig eitt orð í þá átt,
að nafn hans skyldi ekki birt á prenti
né neitt annaÖ í þessum þáttum. Svo
óháður var Erlendur þá persónu sinni
og sínu húsi.
Hlédrægni í venjulegri notkun
orðsins skilst mér að stafa muni ann-
aðhvort af þekkingu á takmörkunum
sínum eða ofurótta við gagnrýni, i
163