Tímarit Máls og menningar - 01.07.1964, Blaðsíða 35

AtS kvöldi dags
Drengurinn læddist á eftir, og þegar hann gekk hálfboginn meðfram garð-
inum að utan, heyrði hann gamla manninn segja:
„Svona Tryggur kallinn, svona kallinn minn, liggðu nú hérna í sólinni
og láttu fara vel um þig. Eg ætla að sækja tusku til að þvo þér svolítið,
svo þér Hði betur.“
Drengurinn gægðist upp fyrir vegginn og sá á eftir gamla manninum inn
um dyrnar.
Þarna lá Tryggur gamli á hliðinni á hlaðinu. Það var eins og hann svæfi
í volgum og mildum geislunum frá kvöldsólinni. Og drengurinn sá, að hann
var blóðugur á afturlöppinni og hryggnum. Já, hann hafði líklega hrapað
hundgreyið, hann var orðinn gamall og stirður. Hann var greinilega lifandi
því hann andaði, ennþá.
Gamli maðurinn kom út með tusku og vatnsfat í annarri hendi og mjólk-
urskál í hinni. Hann setti skálina fyrir hundinn.
„Svona Tryggur kallinn, reyndu nú að éta dulítið svo þér batni, svona
kallinn minn, svona,“ og hann lyfti haus hundsins og hélt skálinni upp að
trýninu á honum. Tryggur opnaði augun og leit sljór á mjólkina, svo lokaði
hann þeim og hausinn hneig aftur niður á hlaðið.
„Ertu svona slæmur kallinn minn,“ sagði gamli maðurinn, og það var
eins og hann sigi saman, þar sem hann lá á hnjánum hjá hundinum. Hann
strauk hundshausinn stirðlega kræklóttri hendi.
„Þá er ekki nema eitt að gera, Tryggur minn, þá er ekki nema eitt að
gera. Það skal ég gera sjálfur kallinn minn, það skal ég gera sjálfur, ég
veit að þú vilt það.“
Gamli maðurinn reis þungt og seint á fætur og hvarf inn.
Drengurinn gat ekki slitið sig frá þessu, sem þarna var að gerast. Hann
vissi hvað gamli maðurinn ætlaði að gera og hann vildi það ekki. Hann
óskaði af öllu hjarta, að hundurinn mætti lifa, þessi vesalingur, sem lá í
blóði sínu í kvöldskininu.
Þegar gamli maðurinn birtist i dyrunum með byssu í hendinni, þá byrjaði
hjarta hans að hamast, alveg eins og á haustin, þegar hann sá kindumar
leiddar út og lokaði augunum og beið. Beið í trylltri örvæntingu eftir hvell-
inum, sem þýddi, að þessi lifandi, jarmandi og jórtrandi skepna var ekki
lengur loðin kind, sem var svo hlý undir lófa manns, heldur dautt og blæð-
andi hrúgald á jörðinni.
En honum var ljóst, að það var ekkert annað hægt að gera, og hann
10 TMM
145