Dagblaðið Vísir - DV - 14.08.2009, Blaðsíða 26

63-núll
M argir eyða ævinni í að leita að draumabílnum. Ég hef þegar fundið minn. Hann er kom-inn og farinn. Ég veit ekki alveg
hvort ég á að vera glaður yfir hafa svo
ungur eignast draumabílinn eða
gráta yfir því að þessi stund sé þegar
liðin. Hvað sem því líður mun ég
aldrei gleyma fyrsta og eina bíln-
um mínum, Mazda Demio, ár-
gerð ´99. Já, þú last rétt, Mazda
Demio, og, nei, það er ekkert
skrítið að þú hafir aldrei heyrt
um slíkan bíl getið.
E f mjög sennilegar get-gátur mínar reynast réttar voru aðeins fram-leiddir fjórir slíkir bílar
og þeir allir seldir til Íslands. En Demioinn minn var æði sérstakur bíll
með enn sérstakari sögu. Ég er nokkuð viss um að enginn bíll státar af
viðlíka tjónasögu og hann. Hann sogaði að sér óhöpp þar sem hann
var í rétti og tjónvaldarnir voru meðal annars mannlaus bíll, grafa og
þriggja ára gamall drengur. Mazdan, eða Kubburinn eins og hann var
kallaður þar sem hann minnti helst á dúbblókubb, tryggði mér því
mörg hundruð þúsund út úr tryggingum vegna afbrigðilegra tjóna. Mér
datt þó aldrei í hug að launa honum greiðann með því að láta gera við
skemmdirnar. Kubburinn skildi það líka vel. Það var í eðli hans að fórna
sér fyrir eigandann.
K ubburinn var gríðarlega ófríður og sennilega sá ljótasti sinnar tegundar. Í það minnsta hér á landi. Fyrir mér var hann þó fal-legasti bíllinn á landinu. Ég sá hans innri fegurð og það gerðu allir sem til hans þekktu. Kubburinn var, eins og áður sagði,
óheppinn. En í hans óláni lá mitt lán. Þegar ég var búinn að eiga Kubb-
inn í rúma viku var ég að vinna sem pípari í Bústaðahverfinu þegar ég
heyrði þungan skell koma frá götunni. Ég leit upp og sá að pallbíll sem
hafði verið lagt töluvert ofar í götunni hafði runnið af stað og endað aft-
an á Kubbnum. Honum hafði tekist að sneiða listilega fram hjá öðrum
bílum í götunni og enda á skotti Kubbsins. Hlerinn beyglaðist nokkuð
en mesta höggið hitti akkúrat á skráargatið á skottinu sem gerði það að
verkum að þau tæplega fimm ár sem ég átti bílinn gat ég aldrei opnað
skottið. Ég fékk peninginn greiddan út í stað þess að láta gera við Kubb-
inn og þar með hafði hann nánast borgað sig upp á fyrstu vikunni.
Þ rátt fyrir að geta ekki opnað skottið gekk Kubburinn vel og eyddi litlu bensíni. Ég er ekki frá því að hann hafi gefið til baka svona tvo af hverjum þremur lítrum sem hann eyddi. En það leið ekki á löngu þar til Kubburinn hafði orðið fyrir öðru og jafnvel enn
afbrigðilegra tjóni. Ég var þá aftur staddur í starfi mínu sem pípari sem
ég tók að mér eftir að hafa lokið stúdentsprófi. Ég var, ásamt meistara
mínum, að leggja lagnir í nýbyggingu og á svæðinu var gröfukarl að
moka í okkur sandi.
Þ ar sem hann keyrði fram og aftur fram hjá Kubbnum fór ég að hugsa með mér að þetta gæti nú ekki endað vel. Því Kubburinn var, eins og áður hefur komið fram, nokkuð óheppinn og um leið fórnfús sem getur verið hættuleg blanda. Ekki bætti heldur
úr skák að gröfumaðurinn ágæti var með þeim tregari sem ég hef hitt.
A uðvitað endaði það með því að vinur minn á gröfunni keyrði aftan á Kubbinn. Ástæðan; hann var að keyra með skófluna í sjónhæð. Áreksturinn atvikaðist þannig að skófla gröfunnar sleikti toppinn á bílnum og lagðist ofan á hann hægra megin að
aftanverðu. Hefði skófla gröfunnar verið einum sentimetra neðar hefði
Kubburinn opnast eins og sardínudós.
E n hann var klókur og tókst að láta kröfuna tjóna sig nógu lítið en samt afbrigðilega þannig að ég fékk væna summu greidda út úr tryggingunum. Tjónið var metið á um það bil tvöföld mánaðar-laun mín á þeim tíma.
L ífið hjá mér og Kubbnum gekk svo áfallalaust fyrir sig um nokkurt skeið. Hann bilaði aldrei og ég gerði sama og ekkert fyrir hann. Mjög þægilegt samband fyrir mína parta. En aðrir í umhverfinu virtust ekki vera jafnánægðir með Kubbinn og enn dundu áföllin
yfir okkur. Þegar ég ók á bílaplaninu við Nettó í Breiðholti urðum við
fyrir enn einu óhappinu. Skyndilega rauk kyrrstæður bíll af stað og inn
í hlið Kubbsins farþegamegin. Ég leit til hliðar en sá engan við stýrið.
„Aftur?“ hugsaði ég. „Er aftur mannlaus bíll að keyra á mig?“
Þ egar ég svo opnaði dyrnar til þess að stíga út og athuga málið sá ég illa skelkaðan lítinn dreng sem hefur verið eitthvað svona 3-4 ára gamall. Hann hélt um höfuð sér, stappaði niður fótunum í sífellu og endurtók: „Þetta var ekki ég, þetta var ekki ég.“ Eftir að
hafa gengið úr skugga um að allt væri í lagi með drenginn hafði ég upp
á móður hans sem hafði gleymt lyklunum í svissinum. Þetta þýddi enn
eina peningafúlguna í minn vasa.
U ndir það síðasta var Kubburinn orðinn ansi lúinn. Loks var fórnfýsi hans og áralöng vanræksla farin að segja til sín. Ég sá fram á töluverðar viðgerðir til þess að koma honum í gegnum skoðun og til að gefa honum það líf sem hann átti jú skilið. Ég
tók því þá ákvörðun að láta farga honum fyrir 15.000 krónur. Þetta var
mjög í anda sambands okkar og ég held að Kubburinn hafi verið glað-
ur að geta reddað eiganda sínum enn eitt skiptið. Blessuð sé minning
hans.
DrAUMA-
bíLLinn
Ásgeir Jónsson skrifar
HELGARPISTILL
Birgitta Jónsdóttir segir marga hafa lagt á
sig mikla vinnu í Icesave-málinu og furðar
sig á því að sú vinna sé trekk í trekk slegin
út af borðinu með pólitískum bolabrögð-
um. Hún segir líka söguna af maríuhænunni sem geymir lófafylli
af ösku mömmu hennar.
26 föstudagur 14. ágúst 2009 umræða
Satt best að segja er ég nánast búin að tæma Icesave í
huga mér – það virðist vera einhver pólitískur leikur að
taka mál hring eftir hring í gegnum nefndir – fá vandaða
vinnu og slátra henni með pólitískum bolabrögðum. Ég
veit að margir hafa lagt á sig óhemju mikla vinnu varð-
andi þetta mál og
þess vegna furðu-
legt að sú vinna sé
trekk í trekk slegin
út af borðinu og
viljandi sköpuð
sundrung um mál
sem ætti að vera
ofar flokkum sem
sitja á þingi í dag –
þetta mál er stærra
en það, þetta er
mál sem mun
hafa afleiðingar
á afkomu barna
okkar og barna
þeirra og skerða
lífsgæði þeirra.
Ég get ekki kvitt-
að undir það þó
mér finnst mikil-
vægt að vinna að
sameiginlegri
niðurstöðu uns í
harðbakka slær.
Ég vona að þetta
verði tekið út úr nefnd í sátt með alvöru fyrirvörum
sem tryggja það að fólk hafi ástæðu til að vinna sig saman
út úr þeim þrengingum sem við erum að glíma við.
Maríuhænan í vasa mínum
Það er ýmis sérviskan sem maður getur komist upp með
án þess að nokkrum þyki það fréttnæmt þegar maður er
spútnikskáld með margmiðlunarívafi. En þegar mað-
ur verður að eins konar þjóðareign verða þessar sögur
skyndilega áhugaverðar. Vegna áhuga fjölmiðla á inni-
haldi maríuhænunnar minnar ákvað ég að deila sögunni
með ykkur milliliðalaust. Sagan um maríuhænuna hefst
þegar aska móður minnar kemur til Íslands í hefðbundn-
um pósti frá Danmörku. Ég kveið svolítið fyrir því að
opna kassann og sá fyrir mér ákaflega dramatíska stund.
Mamma vildi láta dreifa öskunni í fljótið sem faðir minn
endaði sína lífdaga. Því kom það mér svo sem ekkert á
óvart að þegar ég opnaði kassann að askan var hreinlega
komin út um allt – lokið á kerinu hafði losnað af og ég
vissi eiginlega ekki hvernig ég ætti að bregðast við þessu
óvænta verkefni. Ég ákvað því að taka þessu á léttum nót-
um eins og mamma hefði viljað og arkaði með kassann
út á svalir og ákvað að setja öskuna sem dreifst hafði úr
kerinu í ílát til að dreifa í fljótið, grafa kerið til að hafa gröf
til að heimsækja og
stalst síðan til að
setja lófafylli í fal-
lega maríuhænu-
öskju. Þegar þetta
var allt búið var
ég með sótsvart-
ar hendur og mér
til grátbroslegrar
skelfingar var ljóst
að sót hafði ratað í
nefið á mér í öllum
atganginum á svöl-
unum.
Að búa til
minningar
Ég hef upplif-
að nokkuð mörg
dauðsföll í gegnum
tíðina og reynt að
skilgreina sorgina
til að láta söknuðinn
ekki yfirbuga mig. Ég
komst að þeirri nið-
urstöðu að sorgin
tengist að stóru leyti
því að maður getur ekki lengur búið til minningar með
þeim sem hverfa yfir móðuna miklu. Ég bý því til minn-
ingar með maríuhænuna og á minningartónleikum um
mömmu spilaði minn ágæti fósturbróðir Hjörleifur Vals-
son á maríuhænuna sem er ekki slæm í hlutverki hristu
í einu laga hennar. Yngri sonur minn hefur notað maríu-
hænuna til að gera söknuðinn léttbærari svo hef ég lánað
hana nánustu vinum mömmu og vandamönnum. Ég hef
tekið hana með á stórviðburði lífs míns síðan hún dó og
satt best að segja hefur þetta haft ákaflega góð áhrif á mig
og mína. Núna situr maríuhænan oft á skrifstofu minni á
þinginu og í dag tók ég hana á samstöðufund. Mér finnst
þetta ágætis aðferð og þarf ekkert endilega að vera aska
viðkomandi, það er hægt að búa til eitthvað táknrænt til
að búa til sameiginlegar minningar með látnum ástvin-
um. Ég ætla að halda áfram að búa til minningar með
maríuhænuna í vasanum til að minna mig á að enginn
veit sína ævi fyrir.