Skírnir - 01.01.1960, Page 10
8
Einar Ásmundsson
Skírnir
Af blómum mun þjóðin fátæk og fjarri sól,
en furðuauðug af hroka.
Sízt er ég vön þinum útkjálka-ávarpstón,
ég er elskuð og dáð, og höfðingleg er mín þykkja.
Ég svara þér ekki, þú íslenzki búandkarl.
Ég er Aþena Grikkja.
íslendingurinn:
Hvort flýrð þú, sem albrynjuð fæddist í þennan heim
úr föður þíns skalla?
En ég er vopnlaus, og gullregnsins glitrandi seim
lét guð ekki til mín falla.
Hið forna er þitt, en hið forna er líka mitt
frægðin er þín, en ég er tötrunum vafinn.
Eins og þú elska ég list, en þú lítur ei við,
en litlu skiptir það mig. Ég er yfir það hafinn.
Aþena (snýr við):
Ég skil, hvað þú ferð, og ef listin er löngun þín,
skal lokið allri þykkju af minni hálfu.
Ég skil, að hver muni heimta vilja til sín
það hrós, er hann fékk í sérhverri veraldarálfu.
En list mín er mest, og enginn án hennar gat
orðið skáldmn í heimalandinu meiri.
En mér er sama um búning, þitt bögglað fat.
Ber þú erindið fram. Ég heyri!
íslendingurinn:
Erindi mitt var að skoða þín háu hof,
en hér eru rústir, galopnar tóftir einar.
Þú horfir á þær og syngur sjálfri þér lof,
en samt munu aldrei hlaðnir á ný þessir steinar.
Þaklausar tóftir — liðin fomaldarlík.
f leikhúsum Grikkja er tunga þín hljóðnuð með öllu.
Þú ert fátæk að efnum, að frægð ertu enn þá rík,
hún fölnar þó óðum sem kvöldskin um Maraþonsvöllu.