Skírnir - 01.01.1960, Page 100
98
Sigurjón Einarsson
Skírnir
Góður og snar er guð til sanns
að græða kristna sina.
Minnst þegar varir, mun oss hans
miskunnarljósið skína,
því að ófarir minnsta manns
mæða hans brjóst og pina.
Engum sparar hann lýðum lands
loflegur blessun sína.
Og síðar í kvæðinu segir hann:
Nú fel ég og sel þig sérhvem mann
særðan af beiskum nauðum
þeim lifandi guði, sem lífga kann
og líkna vill sínum snauðum.
Frá kvölum og neyðum oss kvitta fann
með krossi og dreyra rauðum,
bið ég oss öllum bjargi hann
bæði lífs og dauðum.1)
Og hann skírskotar til þjáningar Krists, að hann hafi ekki
gefizt upp. Þess á þjóðin að minnast, og þangað á hún að
sækja hughreystingu í kvöl sinni. Og í síðasta erindi kvæðis-
ins segir hann, að það sé ort til þess að sendast sjúkum og
heilum, svo að þeir geti glaðzt.
Tveimur árum fyrir andlát séra Ólafs gaus Katla.2) Þor-
steinn Magnússon sýslumaður, tengdasonur hans,3) sendi hon-
um þá lýsingu á gosinu, og er hún dagsett í Þykkvabæ i Álfta-
veri þ. 4. marz 1626.4)
Af hluta þeim, sem enn er til af bréfi Þorsteins, má sjá,
að séra Ólafur hefir skrifað honum og beðið hann um lýs-
ingu á gosinu. Lýkur Þorsteinn bréfinu í gamansömum tón
og segir, að ef styttra væri á milli þeirra, myndi hann í þess-
ari voðalegu pappírseklu krefjast gjalds fyrir pappírinn, en
bætir svo við: „Virðið gamanyrðin vel og til meinleysis, sem
ég ei efa.“
0 IB. 70,4to, bls. 79.
2) Hér er átt við Kötlugosið 1625.
3) Þorsteinn kvæntist Vigdísi, dóttur séra Ölafs, og var hún þriðja
kona hans.
4) Safn til sögu Islands IV, 214—215.