Félagsbréf - 01.08.1961, Síða 29

FÉLAGSBRÉF
27
Hún kom ekki á stofuna eins og hann hafði fyrir lagt. Og tíminn leið,
tækifærið til þess að ná tali af henni kom ekki.
Á þeim tíma þróaðist og efldist þrá hans eftir henni.
Hann er af léttasta skeiði, og líf hans er oft einmanalegt, efnin mikil,
en ánægjan af þeim innantóm.
Oft fannst honum sem hún væri í herberginu, eins og svipur hennar og
angan svifi í loftinu.
Svo kom tækifærið, hún kom á stofuna, og nú hafði hún aðeins kvef —
það var allt og sumt.
Allt fór eins og hann hafði gert ráð fyrir. Hún þáði heimboð hans. —
En hvers vegna hún gerði það, gerði hann sér ekki grein fyrir.
Hún kom honum á óvart, andlegur þroski hennar var í andstöðu við
líkamsfegurð hennar. Hann varð fyrir vonbrigðum, eftir fyrstu heimsókn
hennar. Hún vakti aðeins holdlegar tilfinningar, en var eins og viðutem
þegar um andleg efni var talað.
— En ég er trúlofuð, sagði hún einu sinni, þegar hann tók hönd hennar
og strauk hana viðkvæmt.
— Bláeyg, sagði hann aðeins.
Gesturinn ber sifurbúnum staf sínum hart niður í götuna. Þessi þjónn
er bölvuð álka, hugsar hann. Og stúlkan, þrátt fyrir allt, of góð fyrir hann.
Nú híður hún heima hjá honum, ljóshærða, bláeygða stúlkan. Hann ætl-
ar að bjóða henni góða atvinnu á stofunni. Og gott herbergi í húsinu. Hann
hafði opnað kampavínsflösku, rétt áður en hann fór út.
Gesturinn hefur gaman af að láta þjóninn snúast í kringum sig — láta
hann þjóna sér.
Þegar gesturinn nálgast húsið sitt, er liann ekki ákveðinn. Á hann að
sleppa Bláeyg óskemmdri — sleppa henni niður í þá lægð þjóðfélagsins,
sem hún er komin frá? Eða taka hana af þjóninum, hefja hana upp á
sólarhæðir þjóðfélagsins — þar sem hann og jafningjar hans eiga tennis-
velli og leikhús?
Veitingaþjónninn lítur á klukkuna. Eins og vanalega silast tíminn þetta
aHam. Fimm klukkutíma á hann eftir. Hann er þolinmóður og vinnur verk
sitt af alúð og samvizkusemi. Hann gerir sér ekki neina rellu út af lífinu,
seni ólgar allt í kringum hann. Hann er þessi jafni meðalmaður, sem hefur
vanið sig á að samlagast umhverfinu, laus við óþarfa forvitni eða af-