Félagsbréf - 01.08.1961, Síða 47

FÉLAGSBRÉF
15
tjáningu, svo sem litla tvíundin (sjá dæmi 7b), eða þá stóra tvíundin. —
Gamalreynda, hreina ferundin stendur svo að baki atburðanna sem stoð og
stytta. Vegna þessa myndast nýr og áður óþekktur lagháttur. Þetta eru bin
ómótstæðilegu öfl, sem ég minntist á áður. Tökum til dæmis litlu tvíundina,
sem oftast kemur fram (alls 25 sinnum). Hún hefur áreiðanlega unnið
líkt og utanaðkomandi áverkun á laglínuna (dæmi 11). Ef hún er tekin til
grundvallar skýrist hljóðeðlisfræðileg ástæda fyrir lagmyndinni eins og sjá
má af tólfta dæmi. Þar sést fyrst fortónshlutverk cé-sins í upphafi, og
hvernig því er svarað með niðurlagi fyrri hlutans. F-ið fær fyllingu sína í
Bé-hljómi, en liver tóiin þess hljóms er flúraður með einhvers konar for-
slagi — litlu tvíundinni. Hljóðeðlisfræðilegi grunntónn hljómsins er es,
og þangað stefnir hljómurinn sem enn annar vitnisburður um söngvísi höf-
undarins.
Þannig myndaðist hið sérkennilega Liljulag. Enn er allt á huldu um
sögulegan uppruna lagsins og ákveðinn höfund þess. Samt vona ég, að
þessi orð hafi varpað einhverri glætu á tónlistrænan uppruna lagsins,
ástæðuna fyrir einkennum þess og snilld.