RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Blaðsíða 47

líkhringing og raunaleg hornamúsik
RM
— Jæja, sagði maðurinn. Jæja,
jæja. Nú langar mig að vera einn.
Það lieyrðist ekkert til hans allt
kvöldið og alla nóttina, livorki
stuna né hósti. Frá klukkan tíu
'ar allt liljótt inni í herbergi lians.
Kannski las hann, eða liann svaf.
Um morguninn, þegar aðrir
bringdu eftir kaffi og nokkrum
sniurðum hrauðsneiðum til að taka
Ur sér næturdrungann, var enn
allt hljótt inni í herbergi hans. Og
Uam til hádegis var allt hljótt þar
inni. Ferðaskórnir hans stóðu
framan við dyrnar.
Klukkan hálf eilt kom liann
l°ks niður í borðsalinn, snæddi
einn og yrti ekki á nokkurn mann.-
Uann var dálítið þrevtulegur eftir
ferðina. Ekkert sem fram fór í
salnum virtist koma lionum við.
^trax og liann liafði lokið við að
f>orða, fór hann aftur upp í her-
f*ergi sitt. Skömmu síðar sást hann
ganga hurt frá hótelinu í kjól og
nieð hvítt hálslín, frakkalaus og
f>crhöfðaður, en á gljáandi lakk-
skóm. Hæruskotið hár hans blakti
í hafkælunni.
Hann gekk upp hlíðina í átt
Ll kirkjunnar, liægt og með hend-
Ur á baki, starandi niður fyrir
fætur sér. Hátt uppi yfir honum
gnæfði kirkjan, ljósgrátt stein-
f>ákn með tveim turnum, sem
roinntu á hendur sem fórnað er í
örvæntingu, eða til blessunar.
Daginn áður liafði verið heið-
skírt, mikið sólskin og logn. Nú
var hinsvegar skýjað loft og hægur
andvari blés af hafi.
Þegar hann var kominn upp á
brekkubrúnina, sá liann þar hóp
fólks standa í hvirfingu og drúpa
höfðum. Eitthvað hvítt og gljá-
andi og þakið blómum var að
liverfa inn um kirkjudyrnar, og
á eftir líkkistunni gekk ungur
maður, ljóshærður og niðurlútur,
og leiddi tvo litla glókolla við
liönd sér.
Allt þetta sá hann meðan hann
nálgaðist kirkjuna. Og hann sá
fólkið tínast inn í kirkjuna, svart-
klætt og niðurlútt.
Síðan hélt hann áfram upp fyr-
ir guðshúsið, dokaði við, strauk
svitann af enni sér og kom auga
á litla tjörn með hólma út í og
sofandi öndum. Og umhverfis
tjörnina voru grænar brekkur á
þrjá vegu.
Hann gekk niður í kvosina þar
sem tjörnin svaf og settist í rakt
grasið á tjarnarbakkanum, án þess
að skeyta um klæðnað sinn. Ef
hann leit örlítið til liægri. gat
hann séð kirkjuna og flötina fram-
an við kirkjuna og bílana, sem
biðu þar eftir líkfylgdinni.
En haim leit ekki í átt til kirkj-
unnar. Hann einblíndi niður í mó-
<rautt vatn tjarnarinnar, lygnt og
kyrrt eins og í svefni, og reyndi að
greina steinana í botni hennar.
Endurnar liöfðu stungið nefjunum
undir væng og sváfu, og liægur
45