RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Blaðsíða 72

RM
PER E. RUNDQUIST
— Ég lield það, sagði liún, ég
lield það, og um leið fann hún,
að henni var ákaflega óglatt. —
Bara ég geti nú selt upp! liugsaði
hún, imi Jeið og hún ósjálfrátt
teygði andlit sitt mót honum og
fann vínþefinn af yörum lians, um
leið og hann tautaði eitthvað í
liuggunarskyni. Og svo var hún í
sömu andránni komin út að borð-
stokknum, og fann sér til gleði, að
hún var veik, og að henni létti
stórum.
— Þú verður að fyrirgefa mér
þetta, sagði liún, og það var ekki
alveg laust við, að hann þættist
móðgaður, er liann leit við henni
og sagði: Hvers konar maður held-
ur þú að ég sé! Og svo liló hann
hughreystandi og studdi liana með
varfærni og fór niður með hana.
— Það verða svo til allir sjó-
veikir, sagði hann glaðlega, en
liafi maður aðeins orðið það einu
sinni, bráir fljótt af manni, og
síðan ekki söguna meir. Þú ættir
bara að vita, hve ég var sjóveikur
einu sinni! Bar mig miklu ver en
þú. Þú ert dugleg, lítil.
Þau komu inn í klefann, og
hann lijálpaði lienni úr kápunni
og hengdi liana upp. Hann gerði
það með stakri varfærni, eins og
liann héldi á einhverju brothættu
og dýrmætu. Svo fór liann úr
frakkanum og senti lionuin frá
sér og þokaði sér svo nær henni.
Hún var aðeins komin úr skónum
og hafði opnað lásinn á kjólnum,
þegar hann teygði fram stórar
liendurnar henni til lijálpar. —
Já, lofum lionum! hugsaði hún.
Lofum lionum, — hann fer hvort
eð er ekki að fara fram á meira,
þar sem mér er svona illt!
Hún fól sig algerlega veikind-
unum á vald og treysti á verndar-
mátt þeirra og lét hendur hans
líða um líkama sinn. Hún lá í
hvílunni með lokuð augun og fann,
hvernig hendur hans snertu hana,
og þegar þær virtust ætla að nema
staðar eða líða yfir hörund henn-
ar með gælubragði, stundi hún við
og geiflaði munninn, eins og hún
hefði þrautir. Þá hvíslaði hann
róandi, en þungt og slitrótt. Svona,
lítil, svona, lítil — nú er þessu
að verða lokið, og þá getur þú
sofnað. Og á morgun — á morgun
verðurðu búin að jafna þig, verður
aftur hress og spræk.
Loksins var liún komin undir
svalar ábreiðurnar, og hún teygði
úr fótunum og naut svalans betur
og reyndi að deyfa heyrn sína. En
henni tókst það ekki, — hún
heyrði, að liann sat góða stund
á hvílu sinni og reri, — svo tók
liann skóna af sér með stakri var-
færni og læddist um gólfið á
sokkaleistunum. Hún lieyrði glam-
ur í glasi og lágvært slokhljóð með
millihljómi af ah og púff, evo
trítlaði liann aftur að rekkjunni,
og þar sat hann og reri heila
eilífð.
66