RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Blaðsíða 80

RM
GLENWAY WESCOTT
hennar Móður Serafínu liljóp í
hringi, utan við sig en hrosandi,
hafði efni á að brosa. Konurnar
voru daprar, einkum þær yngstu,
og kusu lielzt að sitja úti í liorni,
þó að þessi sem var kölluð Tata
héldi utan um tvo sjóliða, og
gamla liárið hennar, sem var eins
og hey, var laust. Það var liún sem
seldi nautnalyf, Zizi, stúlkan hans
Terra, hafði nokkra seðla í sokkn-
um og taldi þá kæruleysislega;
hún hafði leikið á liann, en nú gat
hann verið blíður við liana af því
hann mundi aldrei sjá liana aftur
og auk þess var hann of fullur
til þess að gera greinarmun á óvini
og vini — enginn var óvinur hans,
enginn var vinur lians. Hafið, líkt
og fugl eða gimsteinn að degi til,
var orðið svart þetta kvöld; það
var ekkert eftir af orustuskipinu
nema nokkrir glampandi pallar
uppi í myrkrinu og glampandi
stigi sem lá frá engu til einskis,
eða nánar tiltekið frá Villefranche
til Wisconsin; og Terri mundi fara
með það sem fyrrnefndi bærinn
hafði kennt honum, án þess að
vita almennilega hvað það var.
„Eini gallinn við Villefranche
var, að það var of mikið af kven-
fólki þar“, sagði hann bróður sín-
um. „Það var ein sem var kölluð
la Folle. Það þýðir sú vitlausa".
Hún hafði gifzt amerískum lið-
þjálfa, sem var drepinn í stríðinu,
og fékk lífeyri frá stjórninni, svo
að hún þurfti ekki að liafa áliyggj-
ur; hún var enn ung og hraust;
hún fylgdi skipunum eftir en
kærði sig ekki um mennina, fylgdi
konunum; hún hafði liattinn út-
hverfan eða var í tveim pilsum,
því ytra styttra en hinu innra, og
liélt sjálf að hún væri höfundur
tízkunnar í hvert skipti; stúlkurn-
ar fengu hana oft til að dansa við
Zizi, sem sveiflaði henni í hringi
þangað til hún varð rugluð; allir
lilógu að J)essu, en það var ekki
af illgirni, því að henni þótti
gaman að því; og síðla nætur gekk
Iiún um liafnarbakkann og söng
óperur, sem hún samdi jafnóðum,
lifandi tákn öfugsnúinna aðferða
til að stytta sér stundir, og veifaði
draugalegri slæðu.
1 Wi8consin, milli sólarinnar og
tilbreytingarlausra akranna, sást
bakki af þrumuskýjum. Sennilega
færi hann að rigna.
Terri liefði getað lialdið áfram
til kvölds að segja sögur af kon-
um, en bróðir hans virtist ekki
liafa neinn sérstakan áhuga. Það
var stúlka sem kom frá París, búin
eftir nýjustu tízku, hvít ullar-
treyja með pífukraga og perlu-
festar og lítill hundur í bandi;
hún spilaði við sjóliðana, missti
alla peningana sína á einu kvöldi
og hafði ekkert lierbergi; hún
hafði liaft rangt við í póker, svo
að þeir lilógu aðeins að henni og
liún reikaði um hafnarbakkann,
snöktandi eins liátt og hún gat.
„Hvar á ég að sofa? Hvar á ég
74