Tíminn - 23.12.1959, Page 22

Tíminn - 23.12.1959, Page 22
22 JÓLABLAÐ TfMANS 1959 ★ Bjarni Þorsteinsson, kennari: Frumlíf Jörðin var nýkomin af verkstæði höfundarins mikla. Lífvana og auð valt hún látlaust hringbraut sína um blágeiminn ómælisdjúpa. Hún var fullþroska, en átti þó ekkert afkvæmi. Engin lífvera hjúfraði sig við brjóst hennar. Eng- inn minnsti gróður dró úr hrika- svip grágrýtisins bera. Vötnin, höf- in miklu, straumharðar ár og hvít- fyssandi, voru hið eina, sem rauf þögn berangursins, að ógleymdum storminum ,er lék um klungur og hvilftir, sem nú eru fjöll og dalir, með öllum þeim margbreytileik, sem enn þekktist, og sólinni, sem leiddi storminn um alla jörðina, og lét hann safna í sig raka, og dreifa honum á víxl, með stakri nákvæmni og vöndun, eins og væri hann garð- yrkjumaður, er með alúð og óþreyt- andi elju annast blómreitinn sinn. En nú var runninn upp sá dagur, að hér skyldi breyting á verða. Drottinn hafði ekki sent þetta barn sitt út í geiminn til einskis, til lát- lausrar baráttu við eld og ís, eða 'til eilífrar auðnar, sem engu sinnti. „Hvert ykkar“, mælti drottinn, ti lhinna dásamlegu engilbarna, sem þjóna við hástól almættisins. „Hvert ykkar vill hverfa til jarð- arinnar, hins nýja hnattar, og kveikja þar líf, klæða berangurinn með aðstoð vatns og sólar, unz hinni mestu fullkomnun er náð?“ ,Eg“, hrópuðu engilbörnin hvert í kapp við annað, og lyftu ljómandi ásjónum og brosmildum, gegn drottni, lífgjafa sínum og vernd- ara. „Farið þá og skoðið hið nýja land, og gætið þess vel, hvers þið þurfið með, og hvað þið megið á ykkur leggja, til þess að verkið geti tekizt.“ Og engilbörnin flykktust burtu, eins og gáskafull, saklaus ung- menni, þrungin ofurhug hins nýja stórvirkis. En þau lcomu bráðlega aftur, hljóðlega og mædd. Drupu flest höfði, og ekkert mælti orð. Drcttinn brosti. Hann, sem skilur innztu og duldustu þrá hins fjöl- þætta sólarlífs, vissi þegar að ekk- ert þeirra hafði kjark, né fullkomið áræði til hins nýja landnáms og torvelda. En það sem á vantaði, þurfti hann að vekja, því að með fúsum vilja og fullum hug, skyldi starfið hafið. Með því einu móti var það tryggt, að það mistækist ekki. „Þið eruð þá komin öll“, mælti drottinn, er hann hafði virt fyrir sér hópinn örlitla stund. „Leizt ykkur ekki vel á nýja heimkynnið?“ Nú litu Engilbörnin upp. Tárvot augu lýstu vonbrigöunum sáru. „Ó herrai Þú, sem þekkir allt. Þú veizt að við getum þetta ekki,“ and- varpaði eitthvert þeirra. „Nei, börnin mín. Þar skjátlast ykkur,“ mælti drottinrr. „Þið getið þetta, hvert sem er, verið viss.“ „Ó, eilífi miskunnsemdanna herra“, sagði þá engillinn, sem gerðist málsvari hinna. „Hvernig eigum við að skipta á gnægðum paradísar og hrjóskaklungri þessu, sem engu lífi tekur án stríðs og harmkvæla. Bið okkur einhvers annars. Þú veizt að við viljum vinna fyrir þig og með þér, margt og mikið. En þetta treystir enginn sér við.“ „Enginn“ endurtók drottinn, og hljómsterka, fagra röddin endur- ómaði í víðáttunni miklu. „Enginn, enginn,“ heyrðist í öllum ■ áttúpfr. „Enginn“. En þá var sigurinn unninn. Ein engilvera gaf sig fram. Tárhrein og fögur sveif hún að hástóli drott- ins. Ég skal fara herra. Ég skal verða líf hins nýja hnattar. Ég vil leggja allt í sölurnar, til þess að allt nái þar sem mestum þroska, og fari sem bezt.“ „Gullfagra barn,“ mælti drott- inn. „Hjarta þitt skilur hið mikla starf, og þó ertu reiðubúin. Ég tek fagnandi boði þinu. Hvað er það, sem þú býðst til að gera? Þú ætlar ekki að fara með lífkorn til jarðar- innar og gróðursetja það og verða svo ljósmóðir lífsins og fóstra. Gjöf þín er miklu dýrari en það. Ég veit allar hugsanir þínar og ráð barnið mitt. En lýsi áformi þínu samt fyrir systkinum jrnum og flyt bæn þína í heyi anda hljóði svo að þau skilji að fullíiustu mikil- vægi ætlunarverks þíns, og vænti fagnandi sigurlokanna “ Og glófagra engilveran flutti mál sitt með þessum orðum: Ég ætla sjálf að gerast lif hnatt.arins nýja. í hafinu hefst starf mitt. Sem ó- sýnileg smæð, er ekkert man for- tilveru sína. Þannig verður- frumlíf jarðarinnar. Um annað méira er ekki að tala. En óróinn, sem aldrei unir fyllilega því sem er, en þráir stöðugt meira og betra, og reynir að öðlast það, er eilífðarneistinn, sem ég byggi von mína á. Ég mun biðja drottinn að láta hann vaka í lífinu frá fyrsta degi, og lýsa þvi upp úr dimmu frumverunnar, til þeirrar fullkomnunar, sem er ekki síðri því, er við reynum hér við hástól drottins. Og þá kom bænin: Engilveran kraup við fótskör skaparans, fórnaði höndum og bað af öllum mætti lífs síns: „Ó, þú heilagi, alvitri andi, góði guð. Þú, sem einn skilur og veizt hvað öll- um hentar. Þú, sem stýrir heims- byggðinni, urmul sólhverfa og lífi þeirra, að einu ákveðnu eilífðar- marki. Haltu í hönd á mér alltaf, alltaf, alltaf. Þá er allt fengið, allt.“ Og drottinn vafði engilbarnið örmum og blessaði það. „Allt, sem þú hefur beðið um og mælt á þess- ari stundu, blessuð lífveran fagra, það skal rætast", sagði hann. „Ég skal alltaf vera með þér. Tvö öfl skulu togast á í lífi hverrar ein- ustu veru, sem til þín telst. Annað sú bjargfasta trú, hverrar einustu tegundar, að hún sé fullkomnasta veran undir sólinni, og hitt vaxtar- þráin, sem þú nefiídir .áðan, sem stöðugt óskar sér hins , bezta, og leitar þess kappsamlega í smáú og stóru. Þetta tvennt, að telja sig mestan, enn þá þó annað betra. Það verður driffjöðrin í þroskavið- leitni lífsins og fullkomnun, unz hámarki þess er náð. Ég set aðeins eitt skilyrði fyrir hjálp minni, það, að hennar sé vænzt, hennar sé beðið. Og mun eilífðareðlið, sem býr í öllu lífi, kenna því að nota sér hjálp mína og hjástoð. Enda mun hún jafnan reynast í fyllsta samræmi við hið yfirgripsmesta, sem einstaklingurinn getur rúm- að, hverrar tegundar sem er. Og skjól og alsælu skulu allir finna í vermireit eilífðarinnar þegar upp er staðið.“ Engilveran yngisfagra hlaut nú að kveðja hin unaðsriku heim- kynni paradísar. Enn þá einu sinni teygaði hún af ódáinsveigum eilífðarinnar, eins og örþyrst ung- menni. Og sveif svo brosmild og vonglöð til hins nýja heimkynnis og mikla starfs. En englarnir sungu: „Lofum drottinn, dásemd hans, speki og ríkdóm. Heill þér nýi heimur. Heill þér unga líf. Sól, fegurð og frið- sæld vermi þig og verndi.“ manna

x

Tíminn

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.