Tíminn - 23.12.1959, Qupperneq 25

JÓLABLAÐ TÍMANS 1959 ★
25
\ /
.■•Á.
Fjölskyld: og ánægi m e í ,
ÞVÍ INNBÚIÐ r>
ER TRYGGT
HJÁ
Almennum

VIÐ BJÖÐUM
INNBÚS- OG
HEIMILIS-
Ks '■G-á
0 9

TRYGGINGAR MEÐ BEZTU FÁANLEGUM
KJÖRUM.
HRINGIÐ AÐEINS í SlMA I 77ÖÖ
OG ÞÉR FÁIÐ TRYGGINGUNA SENDA HEIM.
TRYGGING ER NAUÐSYN!
og bráðlega urðu ýmsir erfiðleikar
á leið þeirra. Áin rann nú um hæð-
ótt landslag í mörgum bugðum, og
er þeir komu fyrir eina hæðina
blasti við þeim hvítfyssandi
straumkast með hringiðum og flúð-
um. Ofan við þrengslin stóð stór
klettur upp úr vatninu.
Kermit hafði haft forystuna og
verið á undan í litlum bát ásamt
tveim mönnum, sem báðir voru
svertingjar. Hann hafði líka með
sér hund sinn. Kermit stýrði að
klettinum og ætlaði að nema þar
staðar og athuga þaðan, hvort ekki
fyndist fær leið fram úr þrengslun-
um. Er hann hafði athugaö ána
frá klettinum stundarkorn, sagði
hann ræðurunum að róa að árbakk-
anum. Þeir urðu að róa skáhallt
gegn straumi til þess að komast
þangað, og reyndist þeim það þungt
í skauti. Hrakti þá nokkuð undan
straumnum og lentu allt í einu í
hringiðu og misstu alla stjórn á
bátnum. Hann snerist hring eftir
hring, og þótt ræðararnir tækju á
því, sem þeir áttu til við róðurinn,
gátu þeir ekki komið í veg fyrir það,
að báturinn kastaðist úr iðunni út
í straumröstina og bærist á fleygi-
ferð ofan flúðirnar. Kermit reyndi
af fremsta megni að halda bátnum
á réttum kili og beina stefninu
fram. Þeir komust heilu og höldnu
yfir efstu flúðirnar og munaði
minnstu að þeim tækist að komast
að bakkanum, en þá lentu þeir í
annarri iðu og bárust út í straum-
röstina á ný, og þar fyllti bátinn af
vatni og síðan hvolfdi honum. Öðr-
um ræðaranum tókst að synda í
land, en hinn hefur að líkindum
slegizt við stein, er bátnúm hvolfdi,
og síðan drukknað. Hann sást aldrei
framar.
Kermit greip dauðahaldi um riffil
sinn, en það var dýrmætasti grip-
urinn, sem hann hafði meðferðis,
og tókst að ná öruggu taki á hinum
hvolfda bát. En báturinn barst
lengra niður eftir flúðunum og þar
missti hann aftur takið á bátnum
og barst frá honum. í sama bili
missti hann meðvitundina og sökk.
Faðir hans bjóst nú við, að honum
væri dauðinn vís, en brátt skaut
honum upp aftur, og hann barðist
hraustlega fyrir lífi sínu. Hann
hafði misst riffilinn og kraftar hans
voru algerlega á þrotum, en þó tókst
honum að synda að bakkanum og
ná taki á trjágrein, sem slútti fram
yfir ána. Þar hékk hann unz félag-
ar hans komu honum til hjálpar.
Hinn tryggi hundur hans hafði far-
ið í ána með honum og fylgt honum
eftir. Hann skreið nú á land á eftir
húsbónda sínum.
Morguninn eftir reistu leiðang-
ursmenn kross þarna á árbakkan-
um og letruðu á hann á portúg-
ölsku:
Hér lét Simplicio, hinn hrausti og
trúi ræðari, líf sitt.
Síðan var haldið áfram niður eft-
ir ánni.
Dag nokkurn er leiðangursmenn
þurftu að flytja bátana á landi
fram hjá þrengslum rxokkrum, sem
oft bar við, gekk Rondon liðsforingi
spölkorn frá félögum sínum niður
eftir ánni til þess að skyggnast um,
hvernig áin væri framundan. Hann
hafði með sér hund sinn, sem hét
Lobo, en það er portúgalska og þýðir
úlfur. Rondon heyrði þá apa einn,
sem mjög er algengur þarna í skóg-
unum, ýlfra inni í þykkninu, og
hann rann á hljóðið til þess aö for-
vitnast um hagi apans. Lobo hafði
líka heyrt ýlfrið og komst þegar í
vígahug. Hljóp hann á undan hús-
bónda sínum inn í skóginn.
Skömmu síðar heyrði Rondon
hundinn reka upp sársaukavein, og
síðan heyrði hann, að hundurinn
sneri við, en einhver veitti honum
eftirför. Síðan rak hundurinn upp
annað kvalavein, og svo varð allt
hljótt. Rondon gat sér þegar til,
..hvað hér hefði skeð og skaut af
/ byssu sinni.uþp i loftið. Hann þótt-
ist Visff'um, að héí hefðu Indíánar
verið á ferli í skóginum. Þeir höfðu
líkt eftir ýlfri apans til þess aö tæla
hundinn, en síðan drepið hann, er
hann kom í færi. Þetta reyndist rétt
til getið. Hundurinn fannst dauður
skammt frá, og í skrokk hans sátu
tvær örvar.
Enginn Indíáni var samt sjáanleg
ur, en leiðangursmenn ákváðu að
hraða sér burt frá þessum hættu-
lega stað, þar sem þeir gátu búizt
við að verða skotnir til dauðs á
hverri stundu án þess að sjá nokk-
urn óvin nálægan. En það var allt
annað en auðvelt að komast burt í
skjótri svipan. Einn báturinn hafði
brotnað í spón á flúð, og hinir voru
ekki nógu stórir til þess að bera
alla mennina ásamt farangrinum.
Þeir þorðu þó alls ekki að dve'ja
þarna lengur til þess að smíða nýj-
an bát. Þeir tóku því í skyndi allan
nauðsynlegasta farángur sinn,
hlóðu bátana og héldu af stað, en
sumir urðu að ganga eftir árbakk-
anum. En þeir voru mjög illa bún-
ir til göngu. Þeir höfðu engin sterk
leðurstígvél, og urðu brátt sárfættir
á þessum* grýtta jarðvegi. Flugna-
sveimur sótti að þeim og eitruð
skorkvikindi áreittu þá í sífellu.
Fótleggir þeirra og fætur bólgnuðu
og stirðnuðu svo að þeir gátu naum-
ast dregizt áfram. Sumir fengu
hitasótt, og á hverjum degi gaf
læknirinn hverj um og 'einum stóran
skammt af kíníni, en það er meðal,
sem talið er mjög gott við hitasótt,
en gerir menn stundum máttfarna.
Að lokum komu leiðangursmenn
að stað, þar sem þeir álitu öruggt
að nema staðar um skeið og gera
nýja báta. Þeir fundu brátt nothæf
tré og gerðu tvo báta á tveim dög-
um. Tuttugasta og annan marz
héldu allir á bátunum niður eftir
ánni á ný, en margir erfiðleikar
voru þó fyrir hendi enn. Margar
flúðir og gljúfur voru á leið þeirra,
og landslagið, sem áin rann nú um,
varð hæðóttara og verra yfirferðar.
Það reyndist ógerlegt að draga bát-
ana fram hjá þrengslum eða gljúfr-
um, sem urðu á vegi þeirra. Þegar
þeir komu að ófærum kafla í ánni,
Glæsilegasta
úrval aí
samkvæmiskjólum
í bænum
Samhuœiniíljófl
er
lomin
liærli
jóLujjöf
:scj IBfflÍÍ *■ li V 3 I
WÍKmURINN
LAÚGAVEGI89
v/.v.v:
í
VV.WA