Tíminn - 11.03.1960, Blaðsíða 14

14
T f MIN N, föstadaginn 11. marz 1960.
lynda, en hún var undrandi
vfir því og dálítið særð að
aulci. Hvers vegna var honum
svo annt um að hi'ndra för
hennar til þorpsins?
Henni kom skyndilega í hug
ráðning þeirrar gátu. Var
ekki hugsanlegt, að fundum
þeirra Dick Windyfords og
Geralds hefði borið saman,
þó að hún vissi það ekki?
Sjálf hafði hún ekki fundið
til neinnar afbrýði síðan hún
gifti'st fyrr en nú. Gat því
ekki verið eins háttað með
Gerald? Var ekki líklegt að
hann vildi einmitt hindra
hana í að finna Dick Windy-
ford? Þessi skýring fannst
Alice vera skynsamleg og
skiljanlegust líka, og hún
,-varð á ný rólegri í skapi.
Hún reyndi að koma skaps
munum sínum í jafnvægi, og
ásetti sér að taka til í allri
íbúðinni til þess að hafa eitt
hvað fyrir stafni. Hún tók
. ryksóp í hönd sér og gekk inn
-i búningsherbergi Geralds,
■ . sem var uppi' á loftinu.
— Ef ég aðeins væri viss,
sagði hún við sjálfa sig. — Ef
' ég aðeins gæti verið viss.
Það lá við að Alice skamm
aðist sín, þegar hún var að
blaða í skjölum manns síns
og raöa þeim á ný. Hún dró
út allar skúffur og hólf í
skrifborði hans og dragkistu;
hún aðgætti jafnvel vasana
á fötunum hans. Tvö hólfin
reyndust vera læst, neðra hólf
ið í dragkistunni og lítil
skúffa til hægri handar í
skrifborðinu. En nú var Alice
búin að víkja til hliðar allri
bi; marsenji. Hún var viss
um, að í Niðru hvoru þessu
hólfi væri ad finna sönnun-
ina um hina ímynduðu konu,
eða konur, sem Gerald vildi
• ekki' 'segja henni frá. Hún
mundi, að Gerald hafði skil
ið lykla sína eftir á hliðar-
borði niðri í dagstofunni.
Hún sótti' þá og reyndi hvern
þeirra eftir annan. Þriðji
iykillinn gekk að skrifborðs-
skúffunni. Þar var ávísana-
hefti, lítil skjalataska og
böggull af sendibréfum, var
teygju smeygt yfir um þau.
klice hafði hjartslátt, er
hún losaði teygjubandið af
bréfabögglinum. En því næst
fór brennheitur roði yfir kinn
ar hennar og hún flýtti sér að
búa aftur um böggulinn og
láta hann á si'nn stað. Þvi
þetta voru bréf frá henni
1 sjálfri, sem hún. hafði skrifað
, Gerald 1 tilhugalífinu.
Hún snérl sér næst að drag-
kistunni, fremur í vcn um að
finna þar ekki neitc en hitt,
að finna sannanir fjnir illum
grun. En sér til gremju fann
hún að enginn að lyklum Ger
alds gekk áð drágkistuhólfinu
Alice sótti því lyklakippu, er
hún átti sjálf. Einn lykillinn
' gekk að hólfinu, sem hún dró
I nú fram til rannsóknar. En
i þar var lítið að finna annað
j en vpndul af gömlum blaða-
úrklippum, sem voru óhrein-
ar og gulnaðar af elli. Alice
létti mjög fyrir brjósti. Hún
fór samt að sskoða úrklipp-
um morð, hafði Lemaitre feng
ið langan fangelsisdóm fyrir
ýms smærri afbrot.
Alice rak glöggt minni til
þess, hve mjög var um þessi
mál ritað og rætt fyri'r nokkr
um árum. Þau höfðu vakið
afarmikla athygli, svo og einn
ig hitt, að Lemaitre heppn-
aðist að sleppa úr fangels-
inu eftir þriggja ára fanga-
vi'st. •
Hann hafði aldrei náðst aft
ur. Persónuleiki þessa manns
og hið undarlega vald, sem
hann virtist hafa yfir öllum
þann tíma er hann myndi
hafa gert út af við fórnar-
dýr sin. Kona ein, sem var
tilkvödd sem vitni, þekkti
fangann á djúpu öri, sem
hann hafði á úfnliðnum rétt
ofan við lófann.
Alice missti blaðið og rei'k
aði við eins og undan höggi.
Á vinstri úlnliðnum, rétt við
höndina, hafði Gerald, mað-
urinn hennar stórt, hvítt ör!
Alice fannst allt hringsnú-
ast fyrir augunum á sér.
Löngu síðar furðaði hún sig
Agatha Ghristie:
Framhaldssaga
% hlií á
ABA
4
: urnar, forvitnin að sjá, hvað
, Gerald gæti gengið ti'l að
! geyma þær svo vandlega, jafn
j 11 og þær voru útlítndi. Alli
i voru þetta úrklippur úr amer
ískum blöðum, dagsetningin
I var fyrir 7-8 árum .gíðan. Efni,
íþeirra var frásögn og fréttir,
um nafntogaðan fjársvikara
og fjölkvænismann, Charles
Lemaitre að nafni. Hann var
sterklega grunaður um að
hafa fyri'rkomið nokkrum kon
um, er hann hafði gengið að
eiga. í einú húsinu sem hann
hafði búið í, fannst beina-
grind undir kjallaragólfinu.
Allar þær konur, er hann
hafði „gi'fzt" höfðu ferðast
brott eða horfið á annan hátt
aldrei spurzt til þeirra síðan.
Charles Lemaitre hafði var
ið mál sitt af miklum dugn-
aði og kænsku. Hann hafði'
og fengið í lið með sér einn
færasta málafærslumanninn,
sem völ var á í Bandaríkj-
unum. Dómurinn „Ekki sek-
ur“ byggðist. á þvi, að ekki
anir fyrir sekt hins ákærða
var hægt að bera fram sann
og grunaða manns. En þótt
hann væri' ekki sekur fundinn
konum, hafði mjög verið rætt
í enskum biöðum. Blöðin
skýrðu einni'g frá vanstill-
ingarlegum mótmælum hans
í málsvöminni og sómuleiðis
að hann hefði hnigið niður
og hrunið saman, er hann
íheyrði dómi'nn. Var álit sumra
að um hjartabilun væri að
ræða, en aðrir sögðu að þetta
mundi hafa verið einber leik
araskapur eða loddarabragð.
Þarna var mynd af Lem-
aitre 1 einni úrklippunni' sem
Alice hélt á. Hún virti mynd
ina vandlega fyrir sér. Þetta
var alskeggjaður maður, en
hvaða andlit minnti nú þessi'
mynd á? Alice fannst hún
vera stungin með hnífi, er
hún sá nú gjörla að þetta
var mynd af Gerald sjálfum,
— mynd af manninum henn
ar! Augun og augabrýrnar
voru allt að einu. Gat það
ekki verið, að Gerald hefði
geymt þessa mynd vegna þess
hve lík hún var honum?
Hún leit á greinina sem var
undir myndinni. Þar sagði,
að í vasabók fangans hefðu
staðið ákveðin dagatöl, sem
mjög virtust hittast á við
á því, hve fljót hún hefði ver
ið að skilja hvernig í öllu lá.
Gerald Martin var Charles
Lemaitre! Hún vi'ssi það með
fullri vissu og viðurkenndi
það. Nú þyrptust fram í hug
hennar nokkur atvik sem hún
hafði áður veitt litla eftirtekt.
Þau röðuðu sér og féllu sam
an eins og kubbar í lei'kfanga
stokk, og styrktu öll það, sem
nú var augljós staðreynd. Pen
ingarnir, sem greiddir voru
fyrir húsið voru frá henni,
— henni einni. — Henni varð
hugsað til draumsins. Nú
fannst henni, að djúpt niðri
í undirvitund hennar hefði'
alltaf leynzt einhver ótti eða
'geigur gagnvart Gerald. Og
henni hafði í raun og sann-
leika alltaf fundizt, að helzt
væri hjálpar að leita þar sem
Dick Windyford var.
Þess vegna var það auðvitað
lika, að hún hafði skilið sann
leikann um fortíð Geralds og
aldrei efast eitt augnablik.
Hún var fyrirhuguð til þess
að verða enn eitt af fórnar-
dýrum Charles Lemaitre,
kannske mjög bráðlega.
Hún hálfkæfði hljóð, sem
hún rak upp við hugsunina
um miðvikudag ki. 9 síðdegis
og kjallarann með hellum á
gólfinu, sem var svo auðvelt
að reisa upp á rönd. Einu
sinni áður að minnsta kosti
hafði hann graflð fórnar-
dýr sitt í kjaílara. Þetta
hafði auðvitað átt að gerasí
á miðvikudaginn. En að skrifa
þetta í minnisbók fyrirfram,
eins og hvert annað áætlað
starf, var það ekki brjálsemi?
Nei, víst ekki; Gerald gerði
jafnan áætlanir fyrirfram um
störf sín, og fyrit honum var
morðvíg ekkert annað en á-
kveðið starf.
En hvað var það sem borg
ið hafði lífi hennar í þetta
skipti'? Hafði Gerald snúizt
hugur á síðustu stundu? Nei,
rétta svarinu laust niður i
huga hennar eins og eldihgu.
Georg gamli. Nú skildi hún
vel ofsabræði mannsins síns
kvöldið góða. Auðvitað hafði
hann sagt hverjum manni,
sem hann hitti um daginn, að
þau hjónin ætluðu til London
næsta dag. En þá kom Georg
óvænt til vinnu, hafði orð nm
Lundúnaferðina, en hún mót.
mælti að sagan væri sönn.
Það gat verið of áhættusamt
að fyrirfara henni það kvöld,
vegna þvaðursins í Georg.
Það var sannarlega furðuleg
undankoma! Hefði hún nú
alls ekki sagt Gerald frá því
sem Georg sagði henni!
Alice hryllti við að hugsa um
hvað þá mundi' hafa gerzt.
En nú var engum tíma að
eyða. Hún varð að komast á
brott áður en maður hennar
kæmi frá þorpinu. Hún vafði
blöðin saman og læsti þau
niður á sínum stað. En nú
nam hún staðar og hlustaði;
henni fannst hjarta sitt
hætta að slá. Hún heyrði
marra í garðshliðinu úti.
Maðurinn hennar \ar kominn
aftur! Já, þetta var maðurinn
hennar, sem kom neðan stig
inn smábrosandi og raulaði
lagstúf um leið. í hönd sér
hélt hann á hlut sem enn jók
á skelflngu þá, er gripið hafði
konuna. Það var ný reka eöa
......gparið yður Klanp
á ,ruíUi margi-a. verzlana;!
iMM
ÁÓllUM
HíiOM!
-Austuíístiseti
EIRIKIIR
víðförli
Töfra-
í
sverðið
Molgólarnir hafa áttað sig á
hlutunum og ráðast á víkingana
og láta örvadrífu rigna yfir vík-
ingana og drepa tvo menn.
— Ráðist á þá, hrópar Halfxa
æstur. — Eg skal brátt hakka
hina gulu djöfla í plokkfisk.
— Nei, stanzaðu, hrópar Eirík-
ur. — Iæitið inn í skógarþykknið.
Þar geta riddararnir ekki fundið
okkur.
Þeir fylgja á eftir honum og
Þorkell skýlir Erwin með hinu
breiða baki sínu. En allt í einu
æpir Ormur hátt og bendir inn
í myrkrið: — Sjáið þarna. Við
erunt umkringdir af fjandmönu-
um.