Tíminn - 05.05.1960, Blaðsíða 14

TÍMINN, fimmtudagiim 5. maí 1960.

og fiirna hann. Ég fékk ekkert
svar, en kom samt og þá frétti
ég að hann sé kominn á ról“.
Konan brosti. „Þér eruð bú
in að læra ástralska mál-
lýzku“.
„Joe Harman kenndi mér
þetta, þegar við kynntumst".
Sam Small kom upp með
töskuna hennar, hún þakkaði
honum fyrir og hann fór hjá
sér og sneri frá. Hún fór inn
í herbergið, klæddi sig úr
svitarökum fötunum og fór í
önnur þurr eftir steypibað.
Hún var tilbúin að fara í te
þegar bjöllu var hringt klukk-
an hálf sjö, svo að undir tók
í bárujárnshúsinu.
Hún komst inn í borðsalinn.
Þar sátu nokkrir karlmenn og
störðu forvitnislega á hana.
Bráðþroska, sextán ára stúlka,
sem reyndist vera Annie,
benti henni á stakt borð, þar
sem lagt hafði verið á borð
fyrir einn. „Nautasteik,
lambasteik, kalkúnasteik",
sagði Annie. ,Te eða kaffi“?
Hitinn var enn ofboðslegur.
í borðstofunni moraði allt af
flugum, þær settust á andlit
Jeans og hár og hendur.
„Kalkúnasteik“, sagði hún og
hugsaði með sér að ekki væri
tímabært að biðja um létta
máltíð fyrr en á morgun, þeg
ar hún væri orðin öllum hnút-
um kunnugri. „Te“.
Henni var færður hroka-
fullur diskur af kjöti og græn-
meti, sem var heitt og brá-
andi af fitu. Flugurnar voru
þegar teknar að laðast að
diskinum. Dósamjólk var lát-
in út á teið. Kartöflurnar virt
ust vera nýjar, en gulrætur
og gulrófur voru auðsj áanlega
niðursoðnar. Hún hugsaði
með heimspekilegri ró, að lítill
vafi væri á því að flugurnar
bæru með sér sýkla, sem or-
sökuðu magaveiki, en hún
vissi svo sem hvað gera skyldi
og átti nóg af sulphatriadlyf j -
um til vikunnar. Hún borðaði
svo sem fjórðung af því, sem
á diskinum var og drakk tvo
tebolla, en varð svo að gefast
upp.
Jean fór út undir bert loft
strax og hún gat til að losna
við flugurnar. Á neðri svölun-
um stóðu nokkrir stólar,
skammt frá innganginum 1
barinn. Hún hafði ekki séð
neinn annan stað í gistihús-
inu, þar sem hún gæti setið og
vissi fullvel að inn í barinn
gat hún ekki farið. Því settist
hún á einn stólinn og velti því
fyrir sér um leið hvort það
bryti í bága við umgengnis-
venjur á staðnum.
Hún kveikti í vindlingi og
litaðist um. Þó að komið væri
að kveldi, var sólskinið enn
sterkt og hið rykuga flæmi
sem kallað var gata, var bað-
að í gullnu ljósi. Handan við
veginn, svo sem hundrað metr
um neðar, stóð allstór einnar
hæðar bygging, sem greinilega
hafði verið reist í áföngum.
Framan á húsinu stóð: Wm.
Duncan, kaupmaður. Aðra
verzlun var ekki að sjá í bæn-
um. Framan við verzlun Dun-
cans voru þrír svartir hjarð-
menn á skrafi og hélt einn
þeirra í taum á hesti. Þetta
voru háir menn og vel vaxnir,
og svo sem títt er um blökku-
Hann leit þangað, sem hún
benti. „Uppspretta? Þetta er
borhola. Hefurðu aldrei áður
séð borholu"?
Hún hristi höfuðið. „Ég er
nýkomin frá Englandi".
„Frá Englandi? Maður lif-
andi“. Hann talaði með seimn
um sem einkenndi strjálbýlis
fólkið. „Hvernig er ástandið
í Englandi. Fær maður nóg
að borða“?
Hún sagði fréttir sínar enn
á ný. „Pabbi er frá Englandi",
sagði hann, „frá stað, sem
Framhaldssaga
dag og fer þá til Cairns".
,Ágætt. Við sjáum ekki svo
oft ókunnug andlit hér í
Willistown".
„Ég var að spyrja Pete um
borholuna. Segðu mér, Pete,
drekka nautgripirnir þetta
vatn“?
Pilturinn hló. „Ef þeir fá
ekkert betra, þá drekka þeir
það. Á regntímanum snerta
þeir það ekki, en í þurrkum
drekka þeir það“.
„Vatn úr sumum borholum
snerta þeir aldrei“, sagði Al.
Hann var að vefja sér vindl-
ing. , Þeir boruðu í Invergor-
don — það bú er í áttina til
menn, virtust þeir vera hlátur
mildir.
Hinum megin við veginn
og nokkru fjær stóð járnrör,
um það bil átta feta hátt, upp
úr jörðinni. Úr þessu röri
gaus vatnsbuna, sem virtist
vera sjóðandi heit, því að
gufumökkur myndaðist um
þennan gosbrunn og það rauk
úr frárennslinu. Alllangt frá
var skúr byggður yfir frá-
rennslið, en Jean skildi ekki
þá strax hvers konar bygging
þetta var.
Ómur af mannamáli barst
til hennar frá barnum öðru
hvoru gekk einn og einn karl
maður framhjá henni og
hvarf þar inn, en hún sá eng-
an kvenmann.
Skömmu síðar gekk ungur
maður um veginn, brosti til
hennar og sagði: „Gottkvöld".
Hún brosti á móti og svaraði:
„Gott kvöld“.
Hann snarstanzaði og hún
sá að nú hafði hún hlaupið á
sig. Hann sagði: „Ég sá þig
koma hingað með Sam Small
í dag. Komstu með flugvél-
inni“?
Þetta var snyrtilegur sveita
piltur. Göngulag hans var
vaggandi, eins og allra hjarð-
manna og hann var í græn-
um reiðbuxum og stígvélum
með teygju, en það tvennt
mátti kallast einkennisbún-
ingur hjarðmannanna. Jean
sá að það var tilgangslaust
að gera sig merkilega. „Já“
sagði hún. „Ég kom frá Clon-
curry. Segðu mér, er þetta
uppsprettuvatn" ?
Sigríður Thorlacius
býddi
40.
heitir Wolverhampton. Er það
nálægt þar sem þú átt
heima“?
„Svona tvö hundruð mílur
þaðan“.
, Jæja, rétt hjá. Þá hlýturðu
að þekkja fólkið hans, ættar-
nafnið er Fletcher. Ég heiti
Pete Fletcher“.
Hún útskýrði fyrir Pete að
það væri æði þéttbýlt í Eng-
landi og sneri talinu aftur að
borholunni. „Er allt vatn, sem
þið náið upp um borholur
svona sjóðandi heitt“?
„Einmitt", sagði hann. „Það
eru ýms efnasambönd í því,
— það er ódrekkandi. Svo
kemur líka upp gas með vatn
inu. Ég skal kveikja á því
fyrir þig, þegar dimmir ef
þú hefur gaman af að sjá
það“. Hann sagði, að loginn
gæti orðið fimm eða sex feta
hár. „Bíddu þangað til dimm
ir, þá skal ég kveikja fyrir
þig“.
Hún sagði að það væri mjög
elskulegt af honum og hann
fór hjá sér. A1 Burns, umboðs-
maður Shell og bílaviðgerðar-
maður kom til þeirra. „Eruð
þér búin að koma yður fyrir,
ungfrú Paget“? spurði hann.
„Já, þakka yður fyrir. Ég
verð hér þangað til á miðviku
Normanton — í suðurátt. Þeir
urðu að bora nærri þrjú þús.
fet áður en þeir náðu í vatn,
og það kostaði nú skilding,
maður lifandi. Borinn var þar
í nærri þrjá mánuði. Þegar
svo þeir náðu i vatn, þá var
af því svoleiðis brennisteins-
fýla, að skepnurnar vildu ekki
snerta það, ekki einu sinni í
þurrkunum. Og það grær ekki
einu sinni gras þar sem vökv-
að er með þvi“.
Tveir piltar höfðu slegizt í
hópinn í kring um Jean. „Seg-
ið mér“, spurði hún. „Hvers
vegna er svona langt hér á
milli húsa“?
Einn af þeim nýkomna, mað
ur um fertugt sem hún heyrði
síðar að hét Tim Whelan og
var trésmiður, sagði: „Einu
sinni voru hér hús um allt.
Ég á mynd af bænum frá
1905. Eg skal sýna þér hana
á morgun“.
„Bjó fleira fólk hér þá“?
„Ætli nú það“, sagði A1
Burns. „Þetta var ein gullgraf
araborgin, ungfrú Paget. Það
er kannske ekki von að þér
vitið það, en þá bjuggu hér
um þrjátíu þúsund manns“.
Annar_ sem nýkominn var,
sagði: „Átta þúsund, — ég sá
það í bók“.
A1 Burns endurtók þver-
móðskulega „Pabbi sagði
alltaf, að það hefðu verið
þrjátíu þúsund hér, þegar
hann kom hingað“.
íbúatalan var greinilega
gamalt bitbein. Jean spurði:
„Hve margir eru hér nú“?
„Ég veit ekki“, A1 sneri sér
að hinum. ,Hvað heldur þú
að við séum mörg, Tim“?
Hann sagði lágt við Jean.
„Tim smíðar líkkisturnar, svo
að hann ætti að vita það“.
„Hundrað og fimmtíu“,
sagði Tim Whelan.
Sam Small var nú kominn
til þeirra. „Það eru ekki
hundrað og fimmtíu manns í
Willistown núna“, sagði hann.
„Alls ekki fleiri en hundrað
og tuttugu sem búa hér í
sjálfum bænum og þá tel ég
ekki Mórana með“.
Út af þessu spannst smá
vegis þræta, og það endaði
með þvi að farið var að telja
heimamenn. Jean skemmti
sér að hlusta á talninguna
meðan rökkrið færðist yfir.
Niðurstaðan varð hundrað
fjörutíu og sex og þegar taln-
ingunni var lokið, þá var búið
að nefna nafn og starf hvers
einasta manns barns í bæn-
um.
„Voru gullnámurnar hér á
staðnum"? spurði hún.
„Ójá“, sagði Sam Small.
„Menn merktu sér land hér
upp með öllum giljum, maður
lifandi. Þá voru hér sautján
gistihús. Sautján!"
Einhver annar bætti við.
„Þá komu gufuskip hingað
frá Brisbane alla leið fyrir
Yorkhöfða og upp að bryggj-
unni í ánni. Ég sá það ekki
sjálfur, en pabbi gamli sagði
mér það“.
„Hvað kom fyrir“? spurði
Jean. „Fannst ekki meira
gull“?
„Ekki var það. Þeir unnu
gullið, sem var í ár- og lækjar
farvegum og ofan á sandrifj-
unum, en þegar þurfti að fara
að grafa eftir því með alls
konar vélakrafti, þá borgaði
það sig ekki. Það sahia gerð-
ist í öllum borgunum — Croy
don og Norma,nton“.
„Það er sagt að þeir ætli
aftur að fara að vinna í nám
unni í Croydon“, sagði ein-
hver.
„Þeir hafa nú alltaf verið
að ráðgera það síðan ég man
fyrst eftir mér“.
„Hvað varð um húsin“?
spurði Jean. „Flutti allt fólk-
ið burtu“?
......$parið 3fðor Wanp
A .iaíili margra verzlana'-
@ -Anaturstiðeti
EIREKUR
víðförli
Töfra-
sverðið
125
Er Bor Khan tekur sér sæti, eru
trumbur barðar, svo kefur hann
merki um að veizlan skuli hefjast.
Læknirinn baðar út höndunum og
nálgast hin óhamingjusömu fórn-
ardýr.
Tsacha gengur fram og lyftir
handleggjunum. — Lög steppunn
ar segja, að stríðsmaður eigi kröfu
á fanga sinum, hrópar hann. Mikli
herra, ég bið um að fá konungs-
soninn.
— Slepptu mér, hrópar Erwin.
Ég vil deyja með pabba.
Mótmæli hans gagna ekki. Hann
er dreginn burt. Læknirinn dansar
í áttina að Eiríki. Hann veit, að
töframaðurinn snertir hann með
staf sínum, mun verða byrjað að
pína fangana.
— Nei, nei, hrópar rödd skyndi
lega og grannvaxin vera kastar
sér fyrir fælur Bor.Khan. — Ó,
faðir, nrópar stúlkan, — þyrrndu
lófi hans. Hinn ljóshaerði, iaglegi,
norræni rtríðsmaður má ekki
deyja.