Tíminn - 12.07.1960, Blaðsíða 6

6
TÍMI.VÍÍ;
Fyrir nokkru bar það við á
lirófá, yzta bændabýli í Hólma
víkurhreþþi áð iáffib sem miin
hafa veríð Vel sólarhringsgam-
alt, fannst dáutt, var það
bitið á snoppu og hálft nefið
upp að augum, þar sem þetta
var innan girðingar og ekki
allfjarri bænum, þótti þetta
alveg óvenju bíraáfinn bitvarg-
ur, ef hér væri um ref áð
ræðá, og alléihkenhilégt þár
séni niikið hafði vérið léílað
að grenjuih þá rétt áður; og
ekkert fuhdizt, ekki einu
sinhi Véfíð Sjááiilfeg hin
minnstu déili, hváð j)á íneifá,
að vísu gat hér verið um svo-
kallaðan hlaupáref að ræðd
sem drepur áh þess að hafá
fyrif fjolskýitiu að sja. Véra
kann að siík dýr séu tií, en
oítar mun þö hitt dð þáu eigi
einhvers stáðaf gfehi á öþekkt
um stáð.
Nú Var lambiö látið liggja
þar sem þáð faririst, rétt við
endáíiri á all stöfuiri skurði.
Líöur sá tíágflr áð kvöidi; én
þá er farið og gætt dð hvórt
frekaf háfi Véfið áð gjört,
hafði þá í iriiilitíðinni verið
ráðist á kvið lambsiris og öll
innyflin tekin; anriáð ekki
snert, þegar héf vár komið
sögU vár alVeg áugijöst áð
ékki gat tófUrini Véfið hm áð
kenriá, svö fjarri Vaf þéttá
hennar háttálági. Éh hVáða
dýr var þá hér að vferki?
Vágestur ( varpi
Hólmar eru skammt undári
landi í Hrófá; og hefur þar
verið stundum um ttdkkurt
varp að ræða. Fór menri riú
að feriria giun í áð éf til vill
gæti þéssi nýi, litt hUgul-
sami gestuf, hafa boðið sér
þangað sjálfur, þvf fyrir
tveim árum hafði nökkiið bör
ið á mink við Hrófána og einn
ig þá litið fram í hólmana;
Þegar þangað kom, blasti
fljótt við starfsemi sképri-
unnar, kollurriaf Hðfðu vérið
rekriar úr hféiðfúhUiri, úíigáf
drepnir og dregriif sámári, eri
þó ekki eins smekkl. frá þéím
gengið og minrikúiii vlrðiát
eiginlegt. Hér háfðl sjáarilega
verið að verki hinn mesti
dugnáðarforkur, því afköst
voru mikil. Hölmi þessl er
ekki láiigt frá láridi, þó ihUri
ekki mikið skemmrá þárigað
en 100 rii., en að visu eru tveir
hólmar þar skammt frá og
nokkru styttra út i þá, og
eins frá þeim út í stærsta
hólmann, ef sú leig var far-
in. Þö allir viti sém éitthváð
þekkja mink, að hann þyrfti
ekki að meta þann mun.
Á Hrófá fef tíl hundur af
skozku kýni, sém Trýgguf
heitir, gamáii gráhærður og
kempulégur, og hdfur féhgizt
nokkuð við minnkaveiðar, dg
þótt öiíurii vonum fremur dug
legUr. iíö var farið riiéð hiáttri
niðUr að sjónUfn óg hariri lát
itiri léitá þar, en ékki varð
greint á Tfygg að háritt yrði
nokkufs vísari. Þá var farið
með hann fram í hölma og
varg þaf sáítia útkoma. Var
þá áiitið áð minnkuririri héfði
farið þaðán fýrif góðfi sturid.
ílftir þetta vár þfess tiú áll
vel gætt, éf ske kynni að
sæist til ferða minksins, og
fsl. villiköttur drap
úg vann hervirki i
mátti þéSs nú riokkuð bíða að
sá litli léti sjá sig; sennilega
gamall bg reyndur, ög líklega
haft heidur iitiá löfigúii til
að sýna sig á áiíriáfiriáfæri.
En þó báir þáð við éifiii dágiirn
að hundarnif iiöfðu fárið
upp i flóann, séifi éf inrian
og ofanveft við lifófárbæinn.
Ér flóinn aliur Í skurðúm því
verið er að þúrka þ-ar mikið
land tii ræfetúfiár. Létu hund
arfair övéfijú iiiáj rétt éifis og
þeif figfðú fití fúfiáíð jááffia
eitthvað Övenjulegt-. Þégar
þetta skði höfðú Öféfárbæhd
ur éinifiitf vfeiið áð koma
utáfi úf áðúffiéffiáúifi fiölífia
og ¥8fú véí vöþfiáðif; þ¥í þfeir
höfðú vefið að léitá þáf að
minkmtm eii éfefei fúndið, en
þar séífi augíjóst ¥ar áð hund
arfiir fiöfðú örðið eifihvers
vafif. Vai- stfM fáfið áð.gæta
að þVí. ftböi þá 1 ijös áð þeir
riöíðtt fúfiáið gfiþinn bg störf
ttðu iiú riiéð álíri orku að því
að reyna áð kiöfésfa kvikind- ' HiÚt^'éíiift'° báfáágáláúk;“en
ið, sem vár ærið frátt á fæti, þ,ag gj. jivöiifei éffiðislítið né
og höfðu hundarnir fyrst í áhættuiauSt fýfif svö íitið
stað ekki nærri við honum. þð siiáft sé, áð þúrfa
,, ; i að fást í eiriú 'við tvð feföra
Unninn . vegarræs, ; 0g grimma huncia; sem sýni-
Mínkúr éf fiijög fijðtt qg lega eru í vígahug; Þag vaf
sriúriingsiipúrt dýf, íiáfðskéýtt því meira en sjálfsagt að
lamb
varpi
giártim't ög lætúr ógjárnan
úrt á sjö
ADAIVI 00 EVA
☆
S ö n g v ar i :
GUÐBERGUR
4UÐUNSSÖN
MARG EFTIR SPURÐA
Wor við flóann — Hvítir svanir
S u n gi n a f
RAGNARIBJÁRNÁSYNI
k o nii h aítur
★
PÖSTSÉNDUM
Hljóðfæraverzlun
Sigríðar Helgadóttur s. f.
Vesturveri — Síhti 11315

urhin skauzt úr úr viginú
kvað Við dynjandi hár kvell-
ur ög fekótið hæfði þar seni
því Var ætíaö, brjóstkassinri
var ojiififi hjarta og lungú
blöstu við en þó var dýrið ekki
daútt; ötrúlegt en áreiðan-
iega featt; Þð rijún þetta ekki
feáfa s'éé't gíöggt fyrr en dýrið
vár fáííið éfi þáð hljóp þannig
hokkrá métra með opin brjóst
feS§s‘arin, þaf til annað skot
batt skjótan endi á hið dýr-
mæta líf.
Mikinn öldung höfðum við
hér áð véili lagt sagði Gissur
Hvíti föfðúrii; þégáf kferiipan
irá Hliðárenda lá fallih vlð
fætur hans. En þarna lá mik
iil skéinfiidáfvargur við fætur
Hrófár-bænda og ér varidl að
vita hvörir hafa innilegar
fagnað unnum sigri, Gissur
feða Hrófármenn éfi hltt ér
| aivég vist að tfiásur ög háhs
| menfi vissu fivfefn þfelf íiöfðu
! vegið, efi hinif fekkí fyrr en
dýrið var daútt.
Frá því fýrstá áð íambið
fáfifist ínfeð brUd'dá srioþpu óg
þár til að þfessi skepna var
að velli lögð var því fastlega
trúað að minkur htefði verið
áð ýerfei, 'én }?á fýrst þfegár
; dýfið váf dáútt ¥áfð ljðst áð
i þáð váf fefefei fiiirifetif; íiél'dúr
neyta alirar orku til undan- ísléfizkur villiköttur.
komu, ef auðið væri að Margir munu ef til vill
sleppa úr klóm og kjóftum draga þetta j ef,a. en ég held
þessara óargadýra, en másið að þag ,sá fiægt áð éýðá þeim
í hundúnufii fifeyrðist æ fietuf gfa „jðg þýj að álhugá eftir-
og bétur og náiguðúst nú hröð farianöl:
um skrefum, svo nú varð að . 1; Hundurinn Tryggurrsem
neyta einhverra annarra hefur allmikia reynslu feng-
•bragða fef e^fei ætti illá áð fg ýig að réfejá sþbr eitir
fafa. Þfegar fifeyðin er stsfefst,
en hjálpifi fiæst; og §Vb rfeynd
ist nús þð hjálpiri reyndist
heldur skammvinn. í gegnum
þjóðveginn er þarna allstórt
ræsi sem gott gétur vferið að
bregða sér innf við svona
tækifæri; og undir þssum
kririgúiristæðurii efefei áðfeiíiS
skýli heldur biriiiig iífeá af-
brágðs vígi; ög áúðvitáð éins
og skot var srhogig inn í ræs-
ið. Aumingja hundarnir urðu
að íáta sér nægja að horfa
sínúfii fivossú augum inn í
ræsið í ifeit áð fiiiifii furðú-
legú skeþfiu, áttfiáfs ¥and-
ifiinka, ög vfefið ífijög glðig-
ur að íinna fiæli þfeifrá, gát
nú ál'dréi fúridlð neina slóð
feða neitt stehi gát vakið at-
hygli hans ða eftirtekt, sem
álltáf var' þó áðrir áúðsjáan-
legt á höfium ef fiann fann
slóð eftir mink. Nú var þess
mjög vei gættj áð efeki iiði
láiigúr tíini ífiilli jfeitá, til að
áúðveidá sfeþþa að finná sióð
iná sérii féfsýasta, fefi álít kbm
fýrir ekki. Ástæðari var auð-
vitað sú, að hér var um kött
en ekfei mink að ræða.
2. ÖÓrúvísi var gfengið frá
, vfeiðifinl M í ýáfpfiölmánnin
ræði að svona smugur sfeuli | én fiiinkáf gérá véfi-jú-
vera til, og það í sjálfan þjóð | lga>
veginn. Kvað átti nú að gera,1 3 Enginn spellvirki hafa
en það lári, liðsaukinn vaf ýárlg ufinifi i Várþlfiu eftir
á leiðinni, bændufnir sjálfir a,g kötturirin ¥ar drfeþinri.
nálgúðust hröðum skrefum;
og árásin á vígið var yfirvof
andi og strax hafin, þegar að
stæður Köfðu verið áthUgað-
ar. Ræsið var breitt og erfitt
að sjá inn í það, og ótækt að
koma sfeotvopnum við. Neita
varð afiiíarfa Vópna. Stör
bariiBússtðng var ágéfet til að
hrekja éfbna skeþfiu burt úf
ræsinu; ehdá heppnaðist það
von bráðar. Um leið og mink
Frá þfessu fer fekki áðeins
sagt af því að um mjög ó-
venjulegan atburð er að ræða,
fiéidúr öliu frémiif til um-
Húgsúfiár fyfir þá staðl þar
sem kettir éru látnir ganga
fríir og frjálsir. Mikil fjölgun
þeirrá getur orðið erfitt
vándamál.
Hólmavík; 24.6 Í960.
H.S.
Sjálfsbjörg
Félag fatlaðra í Reykjavík heldur fund í Tjarnar-
kaffi miðvikudaginn 13. júlí kl. 8;80.
Á dagskrá verður m.a.:
Fréttir af landsambandsþinginu.
Happdrætti
Skeifimtiferð 0. fl.