Tíminn - 12.07.1960, Qupperneq 14

14
TÍMINN, þriðjudaginjQ 12. júll 1960.
Hann verSur sjálfsagt að út-
vega sér önnur húsgögn í þaS.
— Hefur Bartt't kannski
áhuga á skraninu hans Cott-
on? Spuröi Frin. — Eg hélt
þaS væri þess vegna sem þú
fórst að hitta karlinn.
ÞaS varS þögn og hr. Val-
entine glotti. — Þú hittir
naglann á höfuðið, Frin.
Hann vill gömul húsgögn, en
tímir ekki að eyða offjár í
ósvikna muni.
Natalia gat ekki fengið
þessa skýringu til að falla
inn í það, sem hún hafði
heyrt af samtali hr. Valen-
tine og Cottons gamlaa Þeir
höfðu ekki talað um neina
nýja pöntun, heldur höfðu
þeir talað um verk„ sem
hafði tekið langan tíma og
hr. Valentine hafði minnzt
á, að það yrði að vera til-
búið fyrir ákveðinn dag. Það
var ömurlegt að geta ekki
trúað einu orði af því, sem
verið var að tala um. Það
gerði hana mjög óstyrka.
Eftir tedrykkjuna keyptu
þau flugeldana og hr. Valen-
tine sparaði ekki.
— Við getum aldrei notað
allt þetta, þó við verðum að
alla nóttina, sagði Frin og
hló, en Natalía sá, að hann
var harla ánægður. Og enn
ánægðari varð hann, þegar
hr. Valentine tók þau með
sér inn í skotíæraverzlun og
lét hann velja sér fyrsta
flokks byssu.
— Eg verð að segja, að Val
horfir ekki 1 skildinginn,
sagði hann við Natalíu, þegar
þau voru orðin ein. Finnst
þér hann ekki hugsunarsam-
ur?
— O . . . jú, svaraði hún
hægt.
Hún hafði ekki látið blekkj
ast af blíðulátum og rausn
hr. Valentine. Hún fann það
var 'svikið eins og húsmun-
irnir hjá Cotton.
Hún hafði verið óttasleg-
in áður, en aldrei hræddari
en þennan eftirmiðdag, er
þau óku frá Danetown.
Frin ók á undan, hr. Val-
entine var rétt á eftir i bif-
reið sinni.
Þegar bílarnir beygðu heim
að Glebe House sá hún
skuggamynd af manni bregða
fyrir húman kvöldhimininn.
— Er nú þessi náungi kom
inn aftur, hrópaði Frin upp
yfir sig. Hann getur varla
verið að teikna enn. Eg er
hrædur um að Val verði ekki'
hrifinn.
En þar skjátlaðist honum.
Þegar hr. Valentine sá Clark,
virtist hann verða mjög glað
ur. Hann bauð Clark að koma
hvenær sólarhrings sem væri
og teikna, og síðan bauð hann
honum að koma inn og fá
sér hressingu með þeim.
Natalía varð undrandi yfir
þessari skjótu breytingu.
Clark var mjög hæverskur,
en hún sá, að hann var ekki
síður undrandi og meira að
segja Frin reyndi ekki að fara
í felur með, að framkoma
stjúpföður hans kom honum
á óvart.
Hr. Valentine spurði, hvort
hann mætti fá að líta á það,
sem Clark hafði rissað upp,
en hann hristi höfuðið.
— Mér þykir fyrir því, en
ég sýni aldrei myndir fyrr en
þær eru fullgerðar.
— Eg skii það, sagði hr.
Valentine afsakandi. — Eg
hefði ekki átt að spyrja. En
þér leyfið mér þá að sjá þær
seinna, ef til vill myndi mig
langa að kaupa eina eða tvær
myndir af yður, ef þér viljið
selja?
Clark hló. — Fátælingur
eins og ég er alltaf reiðubú-
inn að vinna sér inn auka-
skilding á heiðarlegan hátt.
Eg fæ ekki ýkja há laun sem!
lögreglumaður. Ef pabbi hefði
ekki verið svona undarleguri
í peningamálum .... Hannl
gerði hlé á máli sínu.
— Já, það er áreiðanlegt,'
samsinnti hr. Valentine sam- I
úðarfullur. Stundum óska égl
að ég hefði valið mér annað
lífsstarf. Það er ekki gaman
að verða að sitja auðum hönd
um og sjá skjólstæðing manns
fleygja fjármununum í sjó-
inn, eða því sem næst.
— En ef þér hefðuð valið
yður annað lífsstarf er ekki
vist, að þér væruð orðinn
svona efnaður sjálfur, sagði
Clark.
Kannski hafði hann bara
komizt klaufalega að orði, en
þögnin sem fylgdi var óþægi-
leg. Hr. Valentine kreisti sam
an varimar og gleymdi að
brosa.
— Mér er ekki fullkomlega
ljóst hvað þér eigið við.
Clark brosti. — Eg á aðeins
við, að þér hafið efnazt meira
en litið á lögfræðistörfum yð
ar. Þér eigið fagurt heimili
og húsgögnin eru milljóna
virði. En kannski þér hafið
eitthvað aukastarf, sem gefur
gott í aðra hönd? '
— Eg á minar eignir, sagði
hr. Valentine stuttaralega. |
— Eg efast ekki um það. ’
Clark hló. — Sem lögmaður
— hann lagði áherzlu á sið- 1
ara orðið — ég hef stundum
lent í að rannsaka mál lög-
fræðinga og ég verö að segja
að þeir eru ekki margir, sem
geta lifað og látið eins og
þér, — að minnsta kosti ekki
eftir heiðarlegum leiðum.
— Hverjar eru þá þínar ó-
heiðarlegu leiðir? Rödd hr.
Valentine var silkimjúk, og
smjör draup úr munni hans
af alúðlegheitum.
Clark hló aftur, það var >
einkennilegur, ógnandi hlát- [
ur. — Meðgangið bara hr. Val
entine. Eg geri ráð fyrir, að
fæstir eigi eins auðvelt með
ekki var á bætandi með einu
enn . . . en hún varð að tala
við Clark. Á einhvern hátt
varð hún að fá að tala við
hann undir fjögur augu.
Clark tók að sér að svara.
— Ekki alveg strax, ungfrú
Grey. — Eg tók með mér
nokkrar myndir frá Jamaica,
sem þér sögðust hafa áhuga
á að sjá.
— Já, mig langar mikið til
þess.
— Hér er ein. Hann opnaði
möppuna og tók upp eina
mynd. Teikningin var frá-
bær! Hún var svo góð, að
Natalía fann gleði fara um
sig alla, þegar hún horfði á
en . . .
Hún komst ekki lengra.
Hann greip fast um hönd
hennar og þrýsti hana aðvar
andi.
— Annað kvöld, sagði hann.
— Ekki hér . . . talaðu um
teikningarnar mínar, eða
hvað sem er . . .
Hún leit snöggt um öxl.
Var það ímyndun, lokaðist
hurðin hægt aftur? Natalía
mundi, að hún hafði staðið
í hálfa gátt. Hún flýtti sér að
segja: — Sýndu mér fleiri
myndir frá Jamaica.
— Eg er bara með eina i
viðbót. Þessa . . . Hann opn-
aði möppuna aftur, myndin

Hættulegt
sumarleyfi
xxx>i»>i>i>m>i>uw»>t><>i>i>i>i>w>i>m>i>t>m<
Jennifer Ames :
22.
að stinga einhverju aukreitisí
í eigin vasa eins og lögfræð- j
ingar og lögfræðilegir ráðu-.
nautar.
Þögnin sem nú fylgdi varj
ekki aðeins óþægileg . . . hún
var fyllt spennu. Orð Clarks
höfðu ekki beint verið kurteis
leg. En Natalía fann, að Clark
hafði sinar ástæður fyrir
hegðun sinni. Hann lék sinn
eigin leik með hr. Valentine.
Hr. Valentine stillti sig vel,
hann brosti og bandaði frá
sér hendi. — Hamingjan
góða, þér hafið þokkalegt
álit á starfi mínu og starfs-
bræðrum, kæri vinur. Eg verð
á einhvern hátt að fá yðurl
ofan af þessari skoðun. Máj
ég bjóða yður meira í glasið? |
— Já, takk, sagði Clark.
— Eg er farinn upp, hróp-
aði Frin. Það var bersýnilegt.
að hann gat ekki sætt sig við j
hið móögandi framferði
Clarks, þó að hr Valentine
gerði það. Hann sneri sér við
í dyrunum og leit til Natalíu.
— Kemurðu með, Nat?
Það var ókurteisi ef hún
færi ekki með honum. Sam-
bandiö milli þeirra gekk það
skrykkjótt þessa dagana, að
hana.
— Má ég líka fá að sjá?
spurði hr. Valentine vinalega,
en í sömu andrá kom Frits
og tilkynnti, að beðið væri
eftir honum í símanum.
— Finnst þér hún góð?
spurði Clark þegar hr. Val-
entine var farinn út úr her-
berginu.
— Já . . . hún er . . . hún
er stórkostleg. Þú ert — það
er kannski hversdagslegt —
en þú ert snillingur.
— Mér þykir vænt um að
þér lízt vel á myndina, sagði
hann og brosti ertnislega. —
Mér er mikils virði að svo er.
Hún leit snöggt til hans.
Hann var alvarlegur og í aug
um hans var kynlegur glampi,
sem setti hana út af laginu.
En*það var gott að vita, að
honum féll vel við hana.
Henni geðjaðist afskaplega
vel að honum.
Hún áttaði sig. Hvað var
hún að hugsa. Eyða tlmanum
í fánýtar hugsanir, þegar það
var svo margt annað, sem
var miklu þýðingarmeira.
—Clark, það er svo margt,
sem ég verð að segja þér. Það
er kannski ekkert merkilega,
var af gamalli innfæddri
konu. Þessi var kannski eins
eins falleg eins og sú fyrri,
en hún var góð og sennilega
betur unnin.
— Eg skil ekki, hvers vegna
þú ert í lögreglunni, fyrst þú
getur teiknað svona.
Hann brosti. — Eg valdi
það starf, einmitt vegna þess
að ég vissi — þú fyrirgefur
lítillætið — að ég get teikn-
að. Ein af ástæðunum að ég
kom til Englands var að at-
huga, hvort hér væri markaö
ur fyrir einhverjar af mynd-
um mínum.
— En það er ekki aðal-
ástæðan?
Hann leit aftur aðvarandi
á hana. Varir hans herptust
saman. — Nei.
— Hvers vegna talaðirðu
svona við hr. Valentine? hvísl
aði hún.
Jíann brosti biturlega. —
Maður verður að hita grenið
upp, svo að refurihn neyðist
til að koma út . . . svaraði
hann.
Hún heyrði fótatak og flýtti
sér að segja: — Get ég fengið
að líta á það, sem þú hefur
teiknað í dag.
EIRÍKUR
vlðförli
Töfra-
sverðið
174
í skuggsýnunni reikar hann yfir
steppuna, maður, sem dauðinn hef
ur 'þegar eignað sér, — Tsacha. í
gæ-r var hann sigurvegari, í dag
einmana og giftusnauður.
Dauðinn bíður hans, sá óvinur,
sem jafnvel töfrasverðið fær ekki
að velli lagt. Orð Kohorrs á bana-
stundinni: — Dagar þínir eru tald
ir, fordæmingin á sverðinu mun
koma yfir þig, koma aftur og aftur
upp í huga hans.
— Nei, nei, hrópar Tsacha og
neytir sinna hinztu krafta til að
varpa sverðinu frá sér. Of seint.
Engir nema ernir Bor Khans eru
til vitnis um niðurliægingu hans og
dauða.
Hið volduga sverð Týs lá þar enn
á jörðunni, kalt og skínandi eins
og þdð biði þess að vera grÍDÍð af
öðrum hugsunarlausum og viti
fyrrtum dára. En skömmu síðar
gægðist hið lymskulega smetti Al-
habars uppfyrir bakkann. Hann
rak upp gaul, þegar hann kom
auga á sverðið.