Tíminn - 02.03.1961, Blaðsíða 11

Smjörpakki, brauöhnífur og
skörungur eltu gömlu konuna
Á leið í
— lentn í fangelsi
Mann fékk 5 mánuði,
hún aðeins einn
l»að er ekkí alltaf, sem erfið-
leikar í sambandi við giftingu
enda með skjótfenginni hamingju.
Fyrir skömmu voru hjónaleysi á
leið til Gretna Green í Skotlandi,
þar sem hægt er að verða sér úti
um giftingu — það er að segja, ef
maður hefur mótpartinn — án
frekari máialenginga. En það varð
þeirra ógæfa, að til þess að komasrt
á leiðarenda, stálu þau hvorki
fleiri né farri en fimm bílum á
lciðinni. N
Þau voru flutt heim til sín í
Yorshire, og sökuð um bílstuld-
ina. Það, að þau struku til þess að
giftast, var látið falla niður.
Hann var dæmdur í fimm mán-
aða fangelsi, en hún í mánaðar.
Bölvaðir brælarnir, að hafa hana
ekki jafn ÍeDgi inni! Nú hittir hún
kannske einhvern annan! Það
getur margt skeð á fjórum mán-
uðum.
Bæði vísindamenn og aðrir,
sem ekki verSur komizt hjá
aS álíta, aS séu sæmiiega af
guSi gerSir hvaS skynsemi
snertir, hafa lýst draugagangi
svo greinilega, aS ekki verSur
annaS séð, en draugar séu til,
eSa þessi varS aS minnsta
kosti niSurstaSan á hinu svo-
kallaSa „draugaþingi" í Cam-
bridge áriS 1955.
Og sú grein heimspekinnar, sem
ekki vinnur að því að sanna, að
draugagangur sé ekki til, heldur að
sanna að draugar séu mitt á meðal
vor, heldur því eindregið fram, að
þetta sé rétt. Munurinn er bara sá,
samkvæmt bókum heimspekinnar,
að þessir draugar eru ekki sjálf-
sræðar verur sendar frá höfðingj-
um ljóss eða myrkurs, heidur
skapist þær og stjórnist af lifandi
mönnum, afleiðmgar af sálarlífi
þeirra, sem draugurinn beinist að.
Nú er aldeilis draugagangur í
Danmörku. Það verður ekki betur
séð, en allur sá draugagangur, sem
hrjáði okkur íslendingagreyin,
þegar Danir réðu yfir okkur, hafi
nú beinzt að þeim. Við skulum nú
Hjónarúmin dönsuðu ræl - Lög-
reglan gægðist á glugga - Sængin
vafðist um höfuð konunnar - Ljós-
myndarinn varð ríkur - Vasaklútur
tekinn - Kona með barn fer í gegn-
um heilt-Hvar eru okkar draugar?
líta á nokkrar draugasögur frá
Danmörku, sem hafa það fyrst og
fremst til síns ágætis að þær eru
glænýjar.
Rúmið upp f rúm
f Nakskov búa hjón, sem bera
nafnið Weinhandler. Þau hafa búið
þarna í 45 ár, og aldrei orðið vör
við neitt misjafnt. En núna nýlega
hófst djöflagangurinn:
Eitt sunnudagskvöld heyrðust
einhver dulaifull hvísl, og um leið
kjólBinn
ekki
Lisa — er þetta ósiSlegur kjóll?
Það er svo að sjá, að flestar
konur heims — a. m. k. hins
vestræna heims — séu mjög
siðavandar um klæðaburð
meðsystra sinna. ítölsk kvik-
myndadís, Lisa Gastoni, fékk
illilega að kenna á því um dag-
inn, er hún kom fram í sjón-
varpi BBC í mjög fallegum
kjól.
En sá var galli á kjólnum, að
þegar Lísa hreyfði sig ógætilega,
féllu hlírarnir út af öxlum hennar.
Það gerði alls ekkert til, því kjóll-
inn seig ekkert, hann var kyrr á
sínum stað. En vegna þess, að
verið var að taka af henni nær-
myndir, nær þetta skeði, rigndi
Lisa Gastoni — eins og sjónvarpsáhorfendur sáu hana.
r.iótmælum yfir skrifstofu sjón-
varpsstöðvarinnar. Það náði ekki
rokkurri átt, að sögn, að konan léti
kjólinn falla frammi fyrir mynda-
tökumönnunum, þótt áhorfendur
fengju ekki að sjá nema rétt niður
á hálsinn. Þetta var siðleysi af
versta tagi.
Oh, þessar kerlingar!
Þetta var náttúrlega hin ákjós-j
anlegasta auglýsing fyrir Lísu, en
hún var ákaflega reið. Ekki vegna
þess, að hllrarnir féllu, heldúr
vegna dómgreindarleysis brezkra
kvenna. Þegar blaðamennimir
þyrptust heim til hennar í tilefni
aí þessum atburði, skutu augu
hennar gneistum, þegar hún sagði:
— Oh, þessar kerlingar! Þær
gera mann vitlausan!
Síður og aðskorinn
Svo fór hún aftur í kjólinn, til
þess að blaðamennirnir gæfu
sjálfir dæmt um siðleysi hans.
Þetta var dökkblár, síður og að-
sKorinn kjóll, og þegar hún kom
í fram í honum leit hún í spegil og
hristi sig litillega. Sem við mann-
inn mælt, hlírarnir féllu út af fag-
ursköpuðum öxlunum.
Ég má skki hreyfa mig
— Myndatökumennirnir hefðu
átt að lækka vélina svo efsti hlut-
; ir.n af honum sæist, sagði hún. —
Ég má ekkert hreyfa mig, þá detta
þeir út af öxiunum. Og ég get ekki
séð, að það sé svo saknæmt.
Munduð pið kalla þetta „vogaðan“
kiæðnað?
Kerlingaraar vissu áreiðanlega,
hvað gerðist með kjólinn minn.
Þetfa var hara móðursýki í þeim.
Enginn karlmaður kvartaði. Þús-
undir kvenna eru miklu siðlausar
kiæddar en þetta, og enginn segir
neitt. Ég heid að þær séu bara af-
brýðisamar. Þær um það — óg ætla
I að vera í þessum kjól áfram.
tóku rúmin að dansa. Þau rifu upp
lakkið á gólfinu, og þegar dansin-
um linnti, var annað hjónarúmið
komið með höfðagaflsfæturna upp
í hitt. Eldhúsborð, tveir litlir skáp-
ar og hægindastóll valt um koll.
Og daginn eftir flaug borðstofu-
borðið upp í uppbúinn svefnsófa
og lá þar með lappirnar upp í loft.
Lögreglan var kölluð á staðinn,
og hún hafði eftirlit með íbúðinni,
meðan fjölskyldan var að heiman.
Enginn var inni, en gegnum
glugga sá lögreglan stóla velta og
borð dansa.
Sængin vafðist um höfuðið
Svo er að sjá, sem draugagang-
urinn beinist allur að gömlu frú
Weinhandler, sem er 79 ára.
Bóttir hennar sá einu sinni smjör-
pakka, brauðhníf, flöskukúst og
svamp svífa í eldhúsinu á eftir
mömmu sinni. Sú gamla verður
líka áþreifanlega vör við þetta.
Þegar hún hellir kaffi í bolla,
hristist borðið, hún hefur oftar en
einu sinni fengið sessur í hausinn,
þar sem hún er ein í hei'bergi, og
einu sinni, þegar hún var að búa
Gestir Svens voru bornir af ósýni-
legum höndum.
frá Óðinsvéum. Þar æflaði maður
nokkur að heimsækja fjölskyldu,
sem hann þekkti. Það sannaðist
síðar, svo ekki varð um villzt, að
enginn var heima, en samt heyrði
maðuririn raddir inni. Ein þessara
radda sagði við hann: — Réttu
mér vasaklútinn þinn gegnum
bréfariftina.
Hann gerði það, og vasaklútur-
inn var tekinn. Þegar enn var ekki
cpnað fyrir honum, kallaði hann
gegnum bréfarifuna og bað um að
fá klútinn sinn aftur. Honum var
svarað, að visf skyldi hann fá klút-
inn, en nú skyldi hann bara hypja
sig út. Maðurinn fór út, sárre.ður
BorSiö dansar í samkvæml hjá Sven.
um rúm dóttursonar síns, kom
sængin af því Gjúgandi á eftir
henni og tenti á gólfinu rétt fyrir
aftan hana.
Gestirnir svifu líka
Á Vesturbiúargöfu býr ljós-
rnyndari að nafni Sven Tiirck. Þar
kvað svo rammt að draugagangin-
um, að fyrir utan það, að húsgögn-
ni svifu um íbúðina eins og fuglar
um loftin blá, voru gés-tir hans
gripnir af ósýniiegum krafti og
bomir fram og aftur um íbúðina.
Sven Ijósmyndaði í bak og fyrir,
hélt fyrirlestra með skuggamynd-
um og gaf út bók og varð forríkur.
— Réttu mér vasaklútinn!
Skemmtileg draugasaga er sögð
yfir þessari ókuiteisi í fólkinu, en
þegar hann kom að hjólinu sínu,
rak hann í rogastanz.
Þar var vasaklúturinn, vandlega
bundinn við stýrið.
Þá varð manninum ekki um sel,
því hann vissi, að ekki var hægt
að komast út úr húsinu nema um
þennan eina stigagáng, sem hann
stóð í, og ibúðin var það háft uppi,
að ekki var vegur að komast út
um glugga.
Fór gegnum heilt
í miðri Kaupmannahöfn stendur
Borchs Kollegium, gamalt hús.
Þar hefur íjöldi fólks séð stúlku,
með barn á handleggnum, fara
gegnum heilan vegg og inn. Þegar
(Framhald á 15. síðu).