Tíminn - 02.03.1961, Blaðsíða 14

M
ekki einu sinni henni. Hún
var ánægð með að ala upp
börnin og standa í ströngu
við hann. En henni leizt ekki
á blikuna þegar hann lcvænt-
ist Brendu. Því var hún ekki
hrifin af.
— Og ekki þið pabbi held-
ur, sagði Sofia.
— Auðvitað vorum við á
móti því. Auðvitað. En Edith
hafði langmesta andstyggð á
því af öllum. Elskan, þú ættir
að sjá hvernig hún horfir
stundum á Brendu.
— Svona nú, mamma, sagði
Sofia.
• Magda leit á hana í senn
ástúðlega og hálfvegis sektar
lega — það var tillit sakbitins
eftirlætisbarns. .
Hún hélt áfram án þess aö
gera sér þess neina grein, að
allt samhengi skorti:
— Eg hef ákveðið að Jose
fine verði að fara i skóla.
— Josefine? í skóla?
— Já. Til Sviss. Eg ætla aö
koma því i kring á morgun.
Eg held við ættum að senda
hana strax af stað. Það er
slæmt fyrir hana að 'þvælast
inn í svona andstyggðarmál.
Og hún gengur öll upp í því.
Það sem hún þarf að umgang
ast eru jafnaldrar hennar.
Lifa skólalífi. Mér hefur allt-
af fundizt það.
— Áfi vildi ekki að hún færi
í skóla, sagði Sofia hægt. —
Hann var mjög andvígur því.
— Elsku gamli karlinn vildi
hafa okkur öll undir slnum
verndarvæng. Gamallt fólk
er oft eigingjamt á þann
hátt. Bam ætti að vera með
öðrum börnum. Og það er
hollt að vera í Sviss, — vetrar
íþróttimar og loftslagið og
mikið betri matur en við fá-
um hér.
— Verður ekki erfitt að
koma henni til Sviss með nú
verandi gjaldeyrislöggjöf?
spurði ég.
— Vitleysa, Charles. Það
er til eitthvert námsmanna-
vesen, — skipti við svissneskt
barn — það eru alltaf einhver
ráð. Rudolf Alstirer í Sviss.
Eg hringi til hans á morgun að
koma öllu í kring. Hún ætti
að komast af stað í vikulok-
in.
Magda hagræddi sessu,
brosti við okkur, gekk að dyr
unum og stóð andartak og
leit um öxl á töfrandi hátt.
— Ungt fólk gengur alltaf
fyrir, sagði hún. Það voru
fögur orð eins og hún sagði
T f MIN N, fhnmtudagmn 2.
þau. — Og hugsið ykkur blóm
in, elskumar minar.
— í október? spurði. Sofia,
en Magda var farin.
Sofia andvarpaði uppgel’-
in.
— Nei, mamma er of þreyt
andi, sagði hún. — Hún fær
svona skyndihugmyndir og
sendir skeyti í allar áttir og
allt verður að gerast á stund
inni. Hvað liggur á að senda
Josefine til Sviss?
— En sennilega er eitthvað
til í þessu með skólwtn. Eg
held að krakkar á hennar
eigin aldri gætu haft góð á-
hrif á hana.
— Afa fannst það ekki,
sagði Sofia þrjózkulega.
Eg varð hálf gramur.
XVI.
Gamli maðui’inn hafði sagt:
— Leyfðu þeim að tala við
þig.
Meðan ég rakaði mig morg
uninn eftir hugleiddi ég
hversu langt þessi ráðlegg-
ing hafði hjálpað mér.
Edith de Haviland hafði
talað við mig, — hún hafði
leitað mig uppi til þess.
Clemency hafði talað við mig
(eða var það ég sem talaði
við hana?) Magda hafði tal
að við mig á sinn hátt: ég
hafði verið einn af áheyrend
um hennar. Auðvitað hafði
Sofia talað við mig. Jafnvel
Fóstra hafði talað við mig.
Var ég nokkru nær/eftir öll
þessi samtöl. Leyndist ein-
Agatha Christie:
RANGSNdlÐ
HÚS
33
— En góöa Sofia mín, held
urðu raunverulega að maður
á níræðisaldri sé bezt dóm-
bær um hvað barni hentar?
‘— Hann var áreiðanlega
dómbærastur allra í þtssu
húsi, sagði Sofia.
— Dómbærari en Edith
frænka þín?
— Nei, kannski ekki. Og
hún vildi skóla. Eg játa að
Josefine er erfið, og hún er
alltaf snuðrandi. En það er
reyndar bara þessi lögreglu-
leikur hennar.
Var það aðeins umhyggja
fyrir velferð Josefine, sem
hafði komið Mögdu til að
taka þessa skyndilegu ákvörð
un? Eg furðaði mig á því.
- Josefine vissi furðu mikið
um sitthvað sem gerzt hafði
í húsinu fyrir morðjð, og
henni kom áreiðanlega ekkert
við. Heilbrigt skóLalíf yrði
henni áreiðanlega mjög hollt.
En ég furðaði mig á þvi hve
Magda var snör í snúnng-
um. Sviss var langt í burtu.
hvers 6taðar athyglisvert orð
eða setning? Og bar tal þeirra
nokkurt vitni um hina sjúk-
legu hégómagimd, sem fað
ir minn hafði bent á? Eg gat
ekki séð neinn vott þess;
. Philip einn hafði ekki sýnt
minnstu löngun til að tala
við mig um eitt eða neitt. Var
það í rauninni ekki óeðlilegt?
Hann hlaut að vita með allri
vissu núna að ég ætlaði mér
að kvænast dóttur hans. Engu
að síður lét hann eins og ég
væri alls ekki í húsinu. Senni
lega geðjaðist honum ekki ná
vist mín. Edith de Haviland
hafði reynt að afsaka hann. j
Hún sagði, að þetta væri að-
eins „látbragð" hans. Hún
hafði sýnt, og hún bar um-
hyggju fyrir Philip. En hvers
ve£na?
Eg hugsaði um föður Sofiu.
Hann var innilokaður á alla
iund. Hann hafði verið óham
ingjusamur og afbrýðissamur
sem bam. Hann hafði verið
þvingaður inn í skel sína.!
Hann hafði forðað sér inn ÍN
heim bókanna — inn í for-
tíð sögunnar. Undir köldu og
hlédrægu yfirborðinu gátu
vissulega leynzt heitar og rík
ar tilfinningar. En ótrúlegt
var, að fjárskortur væri til-
efni morðsins, — ég rúði því
engan veginn að Philip Leoni
des hefði myrt föður sinn
vegna þess ,að gamli maður
inn var ofuslítið ríkari en
hann sjálfur. En duldar sál-
rænar orsakir' gátu hafa kom
ið honum til að óska föður
s'ínum dauða. Philip hafði
snúið aftur heim til föður
síns, og síðav hafði Roger kom
ið þangað líka vegna loftárás
anna, — og það hafði enn rifj
azt upp fyrir Philip dag
hvern, að Roger var eftirlæti
föður hans .... Gæti þetta
ekki skanað með honum því-
líka sálkreppu, að eina hugs
anlega lausnin virtist dauði
föður hans? Og ef eldri bróð
ir hans kynni að virðast sek-
ur? Roger var fjár vant, —
hann var á barmi gjaldþrots.
Gæti Philip ekki hafa álykt-
að að þetta tilefni virtjst ærið
til að gera Roger ,grunsam-
legan, ekki sízt vegna þess,
að hann vissi ekkert um síð-
asta samtal Rogers og föður
þeirra og að gamli maðurinn
var fús til að hjálpa? Var
Philip svo truflaður andlega,
að það gæti hrundið honum
til að fremja morð?
Eg skar mig með rakhnífn-
um og bölvaði upphátt.
Hvern fjandann sjálfan
var ég að reyna? Að koma
morðinu á föður Sofiu? Það:
var heldur þokkalegt! Sofiaj
hafði ekki viljað ,að ég kæmi
hingað til þess.
Eða — var það ástæðan?
Eitthvað hafði verið dulið
bak við hjálparbeiðni Sofiu
allan tímann. Ef hún hefði
einhvem grun um, aö faðir
hennar kynni að vera morð-
inginn, myndi hún aldrei sam
þykkja að giftast mér — ef
grunurinn kynni að reynast
réttur. Og þar sem hún var
kjörkuð og skýr í húgsun ósk
aði hún ekki eftir öðru en
vita sannleikann þar sem ó-
vissan gæti orðið til að skapa
óbrúandi djúp milli okkar.
Hafði hún í raun réttri ekki
sagt við mig: Sannaðu að
þessi hræðilegi grunur sé á-
■stæðulaus, en ef svo er ekki,
þá sannaðu að hann sé á rök
um reistur svo ég fái að vita
hið versta og standast það?
Vfesi Edith de HavLland
eða grunaði hana að Philip
væri sekur? Hvað hafði hún
átt við með „þessari hjáguða-
dýrkun"?
Og hvað bjó á bak við hið
kynlega augnatillit Clemency
Leonides þegar ég spurði hver
hún héldi að væri morðing-
inn. Hún evaraði þá: Brenda
og Laurence eru bersýnilega
helzt grunsamleg.
Öll fjölskyldan vildi að það
væru Brenda og Laurence,
óskaði að það væru reyndar
Brenda og Laurence, en trúði
samt ekki að það væru
Brenda og Laurence . . .
Og auðvitað gat fjölskyld-
an haft rangt fyrir sér og
Brenda og Laurence verið
®ek eftir allt saman.
Eða þá Laurence, en ekki
Brenda ....
Það værí enn betri lausn.
Eg lauk rakstrinum og fór
niður til morgunverðar fast
ákveðinn að /iá tali af Laur-
ence Brown hið fyrsta.
Það var fyrst við seinni
Fimmfudagur 2. marz:
8.00
8.30
9.10
12.00
12.50
14.40
15.00
18.00
18.25
18.30
19.00
19.80
20.00
20.30
21.45
22.00
22.10
22.20
22.40
23.15
Morgunútvarp.
Fréttir.
Veðurfregnir.
Hádegisútvarp.
„Á frívaktinni": Sjómannaþátt
ur í umsjá Kristínar Önnu Þór-
arinsdóttur.
„Við, sem heima sitjum" (Vig-
dís Finbogadóttir).
Miðdegisútvarp.
Fyrir yngstu hlustendurna
(Gyða Gagnarsdóttir og Erna
Aradóttir).
Veðurfregnir.
Þingfréttir. — Tónleikar.
Til’kynningar. •
Fréttir.
Frá tónl'eikum í Austurbæjar-
bíói 15. febrúar: Þýzki píanó.
leikarinn Han Jander leikur.
Kvöldvaka: a) Lestur fornrita
Hungurvaka; I. (Andrés Björns
son). b) Lög eftir Bjarna Þor-
steinsson. c) Erindi: Hákonar
staðabók og Skinnastaðaklerk
ar; fyrri hluti (Benedikt Gísla
son frá Hofteigi). d) Kvæða
lög: Kjartan Hjálmarsson og
Jóhann Garðar Jóhannsson
kveða.
íslenzkt mál (Ásgeir Blöadal
Magnússon cand. mag.).
Fréttir og veðurfregnir.
Passíusálma.r (28).
Úr ýmsum áttum (Ævar R.
Kvaran leikari).
„Fúgulistin" (Kunst der Fuge)
eftir Jhoann Sebastian Bach;
annar hluti (Kammerhljómsv.
óperunnar í Dresden leikur;
Werner Egk stjórnar. — Dr.
Hallgirímur Helgason skýrir
verkið).
Dagskrárlok.
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Hvíti
hrafninn
32
„Oh, hvíti hrafninn,“ muldraði
Eiríkur eftir andartalcs þögn. Svo
leit hann upp og á Ragnar, sem varð
órólegur og kvíðinn, þegar hann sá
að kónguiinn var reiður. „Og þú
væntir þess, að ég treysti þér,
Ragnar,“ sagði Eiríkur hvass.
Ragnar kreisti upp hlátur. „Svona,
foringi,“ sagði hann, „ég hef aldrei
látizt vera heiðai'legur, Eirikur.
Það er fengurinn, sem ég er á hnot
skóg eftir, óg hvað mundi það
gagna mér, að 'hvíti hrafninn félli í
þínar hendur án minnar hjálpar?“
Hann hneigði sig. „Vertu sæll, Ei-
ríkur. Þegar óg hef náð hvíta
hrafninum, skal ég senda skip eftir
þéf og mönnum þínum." Eiríkur
sneri sér undan án þess að svara,
og andartaki síðar var sjóræning-
inn og rnenn hans hor'fnir. Ormur
kreppti hnefana, grár af reiði, þeg-
ar hann sá þáfara. „Hvert í hopp-
andi,“ sagði hann. „Hann k-allar
sig s'jómann .... huh!“ Eirikur
gekk brott og áhyggjurnar spegl-
uðust á andliti hans. Hvað áttu
þeir nú til bragðs að taka?