Tíminn - 09.05.1961, Blaðsíða 14

u
TfMINN, þriðjudaginn 9. maí 1961.
— Eg geri ráð fyrir að það
fyllist allt af lögreglumönn-
um innan stundar til að hafa
upp á hinum leyndardóms-
fulla morð'ingja sem Hastings
sá, sagði hann.
— Það kann að vera að
hann segi satt, sagði Noll
Chambers um leið og hann
gekk fram að dyrunum. —
Eg heyrði bifreið renna héð-
an skömmu eftir að bjöllunni
var hringt. Heyrðuð þið ekk-
ert?
— Nei, svaraði Mark á-
hyggjufullur. — Nei, ég
heyrði ekki nokkurn skapað-
an hlut.
— En EG heyrði það, hróp
aði Antonia. — Eg man það
núna, það var einmitt um
leið og ég vaknaði.
Hún var svo föl og þreytu
leg, að Mark var gripinn sam
vizkubiti að hafa dregið hana
inn I þetta. — Hvers vegna
farið þér ekki upp til að hvíla
yður. x
Hún kinkaði kolli og snerl
sér að Sonju, sem sat og
starði fram fyrir sig. — Kem
ur þú, Sonja? spurði hún.
Sonja svaraði án þess að
lita á hana: — Nei, muldr-
aði hún. >— Eg ætla að bíða
eftir Tom.
Þegar þeir komu fram í for
salinn, stöðvaði ungur lög-
reglumaður þá og spurði
hvert þeir ætluðu.
— Bara upp til að klæða
okkur, svaraði Clive og þeir
fengu að halda áfram.
Mark dokaði eftir Antoniu
og fylgdi henni til herbergis
hennar, síðan gekk hann inn
til sín og rakst þá á Clive
þar.
— Vertu ekki að hafa fyrir
að klæða þig. Farðu bara í
frakka og svo skulum við
koma. Eg stakk upp á því við
Chambers að við leituðum á
lóðinni til að athuga hvort
nokkuð er hæft í sögu Hast-
ings .... Við getum komizt
niður stigann úr þakgarðin-
um, þá verður lögreglumaður
inn okkar ekki var.
Hann fór út áður en Mark
hafði stöðvað hann og sagt
honum frá því að Lora hefði
komið þama. Hann flýtti sér
í föt og gekk síðan eftir gang
inum út í þakgarðinn og
hann var að fikra sig niður
mjóan stigann þegar Olive
og Chambers komu líka.
Þeir klifruðu þegjandi nið
ur og laumuðust yfir flötina
og inn á milli trjánna. Clive
dró fram vasaljós.
— Bezt við höldum hópinn
ef við skyldum verða ein-
hvers vísari.
í röskan klnkkutíma gengu
þeir og skimuðu í kringum
sig, en Mark var löngu ljóst
að þeir myndu ekki finna
neitt. Ef einhver hafði falið
sig hér, væri viðkomandi
löngu horfinn á braut. Þeir
lögðu af stað heim að hús-
inu aftur, þeir sáu að fleiri
lögreglumenn voru komnir á
staðinn og lögreglustjórinn
stóð við frönsku gluggana á
dagstofunni og talaði við að-
stoðarmann sinn. Þegar hann
heyrði fótatak þeirra leit
hann við.
Mark fékk hjartslátt þeg-
ar honum varð hugsað til
allra þeirra spurninga sem
látnar yrðu dynja á þeim, og
hann megnaði ekki að svara
ítalska húsið og komu rétt i
þann mund, sem læknirinn
huggðist halda á brott. Mark
hjarnaði við og gat skýrt frá
því í stuttu máli hvað fyrir
hann hefði komið, en læknir-
inn bannaði miklar yfirheyrsl
ur.
— Hann þarfnast hvíldar
og algers næðis, lýsti hann
yfir. — Þið getið spurt hann
eins og þið viljið á morgun.
Þá var Mark settur í rúm-
ið og hann sofnaði samstund
is. Það var albjart þegar
hann vaknaði aftur og hann
lá kyrr og starði upp í loftið
og hugleiddi hvers vegna sér
liði svona einkennilega. Þá
heyrði hann fótatak fyrir ut-
an og atburðir næturinnar
rifjuðust upp fyrir honum.
Hann skreiddist á fætur og
ranglaði að glugganum og
— Það virðist sennilegt, svar
aði hann.
— Mjög auðveld lausn á
máiinu.
Mark leit á hann. — Hvað
eigið þér við?
Læknirinn tók fram pillur
og rétti honum áður en hann
svaraði. — Gleypið þessa og
brjótið ekki heilann um þetta
fyrst um sinn . . . . ég skal
senda einhvern upp með
morgunmat handa yður.
Mark tók pilluna, og um
leið og læknirinn Var að fara,
spurði hann: — Hvað áttuð
þér við með að segja að það
væri auðveld lausn á málinu?
Er lögreglan vantrúuð?
Læknirinn hristi höfuðið.
— Það veit ég ekkert um . . .
en það virðist einum of ó-
sennilegt. Leyndardómsfullur
ókunnur maður kemur hing-
KATE WADE:
LEYNDARDÓMUR
35 Italska hú.ssins
þeim, fyrr en hann hafði,
gengið úr skugga um að Loraj
væri komin alla leið heim.
Hann var nokkrum skrefum
aftar en hinir tveir og skyndi
lega snerist hanrí á hæli og
hvarf inn á milli nokkurra
runna. Hann vissi hvar garð
yrkjumaðurinn Mathews bjó,
hann hlaut að hafa síma svo
hann gæti hringt til Loru.
— Mark! Hvar ertu ....
Mark?
Hann heyrði rödd Clives
ofan frá húsinu. En hann
hélt ótrauður áfram miílii
þéttra trjánna. Hann var
alveg að komast að húsi
garðyrkjumannsins, þegar
hann heyrði hljóö að baki
sér. Hann snerist snöggt á
hæli, en í sömu svifum kast-
aði dökk-klædd vera sér yfir
hann og hann steyptist um
koll og allt varð dimmt fyrir
sjónum hans ....
14. kafli.
Hálfri klukkustund siðar
fundu Clive og lögreglumaður
hann. Þeir báru hann heim í
i leit út. Þrír menn gengu fram
j og aftur um flötina. Hann
kveið að hitta lögreglustjór-
ann, því að hann hafði dynj-
andi höfuðverk og treysti
sér ekki fyrir neinn mun að
svara mörgum spurningum
enn. Hann stóð enn á gólfinu
þegar læknirinn, dr. White
kom inn.
— Hvað á það að þýða að
liggja ekki í rúminu, hróp-
aði hann. — Ef hef streitzt
við að halda lögreglumönnum
burtu frá yður. Hann þukl-
i aði varlega á höfði Marks. —
Þér hafið fengið vægan snert
af heilahristingi, sagði hann
— og það er bezt að þér séuð
kyrr í rúminu fram að hádegi
að minnsta kosti. Eg býst
ekki við að þeir geti beðiö
lengur.
— Er búið að ná í mann-
inn? spurði Mark.
— Ekki enn . . . Haldið þér
að það hafi verið þessi leynd
ardómsfulli gestur, sem sló
yður niður.
Mark yppti öxlum og fékk
um leið sáran verk í höfuðið.
að, ræðst á gömlu konuna
og hverfur aftur. Hljómax
mjög vel og hæfir sjálfsagt
öllum sem hér eru . . . en
ekki beint trúleg saga, eða
hvað?
Hann gekk út án þess að
bíða svars. Og auðvitað hafði
hann á réttu að standa, hugs
aði Mark. Þetta var mjöf ó-
trúlegt . . . . en ef ekki, hver
hafði þá drepið frú Charles?
Og hver hafði ráðizt á hann
sjálfan?
Þjónustustúlka kom inn
með morgunverð hans. Hann
fékk sér brauðsneið og te-
sopa, svo lá hann í móki og
vaknaði ekki fyrr en klukkan
sló tólf einhvers staöar í hús
inu. Honum leið betur í höfð-
inu og hann gat staðið á fót
unum án þess að finna til
svima. Hann klæddi sig hægt
og dró stól út að glugganum.
Þar settist hann og horfði
niður þar sem bláklæddar
verur gengu fram og aftur.
Hann skildi nú að lögreglan
myndi reyna að grafast fyrir
allt viðkomandi frú Charles
og allt það sem hún hafði tek
ið sér fyrir hendur síðustu tvo
dagana. Þeir myndu komast
að því hvers vegna þau væru
hér saman og það var harla
vonlítið að ætla sér að leyna
einhverju fyrir lögreglunni.
Væri ekki betra að segja
frá öllu þegar í stað? En
hann gat ekki gert það án
þess að draga Loru inn í mál
ið.
Hann reis upp og gekk
eirðarlaus um herbergið. Þeg
ar hann settist aftur við
gluggann sá hann sér til undr
unar að lögreglumennirnir
voru horfnir. Hann gerði ráð
fyrir að þeir hefðu farið inn
'kð snæða. Þá veitti hann allt
í einu athygli að einhver var
á ferli í þakgarðinum. Hann
greindi að þar var kvenmað-
ur, sem skreið um og kíkti
í allar áttir.
Mark lék hugur á að vita
hver þetta væri og hvað sú
hin sama væri að gera þarna
og hann hraðaði sér eftir
ganginum. Hann kom að gler
dyrunum, sem lágu út á þak-
ið, þær voru lokaðar og
hann nam staðar og starði
forviða gegnum rúðuna.
Sonja lá á hnjánum við
pappirskörfu og rótaði í
Þriðjudagur 9. maí:
8.00 Morgunútva.rp.
8.30 Fréttir.
10.10 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
12.55 „Við vinnuna": Tónleikar.
1^.00 Miðdegisútvarp.
18.30 Tónleikgr: Þjóðlög frá ýmsum
löndum.
18.55 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Erindi: Úr sögu íslenzkra
bankamála; III. (Haraldur
Hannesson hagfræðingur).
20.25 „Andrea Chenier": Lög úr
óperu Giordanos (Renata Te-
baldi og José Solar syngja
með sinfóníuhljómsveit út-
varpsins í Torino; Arturo Bas-
lie stjórnar).
21.00 Raddir skálda: Smá saga eftir
Ástu Sigurðardóttur og Jakob
ínu Sigurðardóttur. — Flytj-
endur: Ásta Sigurðardóttir,
Vilborg Dagbjartsdóttir og
Þorsteinn Ö. Stephensen.
21.40 Tékknesk tónlist, leikin af
tékknesku fílharmoníusveit-
innl Stjórnendur Vaclav Tal-
ich og Karel Sejna.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 íslenzkt mál (Ásgeir Blöndal
Magnússon cand. mag.).
22.30 Lög unga fólksins (Guðrún Ás-
mundsdóttir).
23.20 Dagskrárlok.
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Hvíti
hrafninn
84
Althan sneri sér að sínum mönn-
um og spurði: — Hvers vegna börð
uzt þið við sjóræningjana? Þið
vissuð, að kóngurinn hafði gefið
þeim drengskaparorð sitt upp á,
að það yrði ekki gert. — Þeir byrj-
uðu, herra , sagði einn mannanna
önugur. — nei, ekki aldeilis, gripu
nokkrlr af mönnum Ragnars fram
í, og við munum aldrei hlýða
þessum kóngi framar. Uss! Hann
spýtti fyrirlitléga um tönn. —
Hvar er Ragnar rauði? spurði Ei-
rikur og bætti við. — Þetta er
ekki mér að kenna, og ég harma
atburöinn af heilum hug. Nokkrir
manna Ragnars færðu Eirík af-
síðis. og sögðu — Hann hefur svar-
ið að hefna sín grimmilega á þér.
Fyrst stalst þú fanga okkar, og
svo scndir þú menn Glenndann-
ons til þess að drepa okkur. Eirík-
ur og nokkrir mannanna héldu á-
fram að leita Ragnars, en án á-
rangurs. — Það er gagnslaust að
leita, hann er horfinn.