Tíminn - 03.06.1961, Síða 14

Jh3& stnnðarfjðrðtmga. Shlr-
le^ srfcöS 1 farsalnum og hugs
aoi sig um og komst loks að
þetrri nlðurstöðu að það væri
engin ástæða til að fresta
förinni til Trione. Og tíu mín
útum sfðar lagðl hún af stað
þangað sem áætlunarbílarnir
hCfðu endastðð slna í borg-
inni.
Shirley virti fyrir sér hina
farþegana í áætlunarbllnum.
Akfeltur kvenmaður burðað-
ist með þrjár stórar töskur
og ótal böggla og missti þá
hvað eftir annað á gólfið.
Þama sat líka grannvaxin,
þreytuleg kona með þrjú böm.
Bömin voru subbuleg og hám
uðu 1 sig sætindi. Tvær svart
klæddar eldri konur sátu sam
an, hreyflngarlausar eins og
styttur. Þrekinn miðaldra
maður, sem gat verið bóndi
og auk þess einn maður enn,
sem skar sig svo áberandi
frá hópnum og umhverfinu
að Shirley gat ekki stillt sig
um að gefa honum nánari gæt
ur. Hún gat sér þess til að
hann væri Ameríkuma.ður
hann væri Ameríkumaður.
Hann var svarthærður og
dökkeygður, hálfgerð Holly-
wood-sjarmör typa, hugsaði
Shirley.
Hún heyrði að maðurinn
yrti á bifreiðastjórann á lé-
legri frönsku.
— Er hótel í Trione?
— Hótel — ja, það er eftir
þvi hvemig á það er litið.
Hotel de la Poste að vísu, en
það er skelfing sóðalegt.
— Þá verða víst ekki vand-
ræði að fá þar inni? spurði
maðurinn.
Bifreiðastjórinn sagði að
Hotel de la Poste hefði hing
að til ekki þurft að vísa gest
um frá. „Annars koma fáir
ferðamenn til Trione nú orð
ið. Einu sinni þyrptist fólk
þangað — til hallarinnar",
tautaði hann, „en svo gerð-
ust undarlegir atburðir og
síðan fara engir þangað.“
Shirle hugleiddi hvort hún
ætti að segja honum frá Chat
eau Trlone og auglýsingunni.
Ef hótelið var eins slæmt og
bifreiðastjórinn vildi vera
láta, gat hann aðeins litið á
upplýsingar hennar sem vin-
arbragð. Undir venjulegum
kringumstæðum hefði hún
ekki hikað við að benda mann
inum á að hann gæti sjálf-
sagt fengið inni í höllinni. íjn
nú hikaði hún. Það var eitt-
Jennifer Ames:
Grímuklædd
hjörtu
3.
hvað kuldalejft, jafnvel hroka
fullt við hann, en kannski gat
hann leyft sér það. Og
kannski kærði hann sig ekki
um að tala við neinn.
Bílstjórinn tók krappa
beygju og þeytti Ameríkanan
um og farangri hans á Shir-
ley. Þegar hann hafði skreiðzt
á fætur afsakaði hann sig af
öllum mætti.
— Þetta var ekki yður að
kenna. Mér dettur ekki i hug
að þér kærið yður um að
sitja í kjöltu mér, sagði Shir
ley og brosti.
— Nei, sagði hann en brosti
ekki á móti. Hann tók tösk-
ur sínar og möppu upp af
gólfinu og Shirley beygði sig
niður til að hjálpa honum.
Hún veitti eftirtekt að nafn
var greypt gullnu letri á möpp
una. „J. C. Jackman!" J var
sennilega fyrlr John.
— Eg heyrði að þér spurð-
uð um hótel í Trione, sagði
hún til að segja eltthvað.
Hann sneri sér að henni, og
kuldasvipurinn á andliti hans
var samur.
— Hafið þér dvalið þar?
— Nei, ég hef aldrei komið
þangað. En ef hótelið er
slæmt, þá veit ég að greifynja
Reveneau tekur á móti dval-
argestum á Chateau Trione.
— Þökk fyrir, ég verð á hót
elinu hversu slæmt sem það
er! hvæsti maðurinn.
Hún horfði undrandi ' á
hann. — Eg bið afsökunar.
Eg sá auglýsinguna i blaðinu,
sagði hún stuttlega.
— Nú, eru þau enn farin
að auglýsa .... ?
— Sýnflega. En það var nú
í fyrsta sinn, sem ég sá aug-
lýsinguna.
Hún leit út um gluggann
og horfði á landslagið sem
leið hægt fram hjá þeim. Vín
akrar og olivutré viku fyrir
furutrjám og cypressum. Það
leyndi sér ekki að þau voru
komin hátt yfir sjávarmál.
Útsýnið niðux í dalina var
stórkostlegt, lágir, hvítkalkað
ir bóndabæir eða rauðþökuð
einbýlishús. Langt í f jarska sá
út á fagurblátt Miðjarðarhaf
ið. Útsýnið var vissuelga fal-
legt, en samt gat Shirley
ekki fest sig við það. Hún
hugsaði í sífellu um ókunn-
uga manninn. Af hverju
hafði hann orðið svona und-
arlegur, þegar hún nefndi
Chateau Trione .... ?
Það var hann sem hóf sam
ræður að nýju, en hann var
lítið eitt hikandi þegar hann
mælti:
— Ætlið þér að dveljast á
Chateau Trione?
— Eg veit það ekki. En mig
langar að læra meira í frönsku
og ég hugsa að það sé heppi-
legt hjá greifynjunni.'
— Skiptið hið snarasta um
skoðun. Nema því aðeins þér
metið frönskuna meira en líf
yðar.
— Hvað segið þér .........?
Hún varð svo undrandi að
hún tók andköf. Hún stam-
aði: — Þér .... þér hljótið
að gera að gamni yðar ....
— Haldið þér það?
Hann leit sannast að segja
ekki út fyrir að vera að gera
að gamni sínu. Hann var
kannski geðveikur .... Hún
hnipraði sig saman í sætinu.
— Mér finnst skrítiö þér
skuluð segja þetta, sagði hún.
Eg þekki Robert Revenau, eða
gerði það .... fyrir fjórum
árum.
— Nú, ef svo er, þykir mér
leitt að hafa gloprað þessu
út úr mér, sagði hann, sneri
sér frá henni og fór að horfa
út um gluggann.
Hún fann reiðina ólga i sér.
Hann var ekki aðeins ósvíf-
inn, hann hafði gefið í skyn
ýmisegt alvarlegt um vini
hennar. Og þó að hún hefð’i
aldrei hitt móður Roberts, þá
höfðu þær skrifast á. Greif-
ynjan hafði skrifað henni hlý
legt þakkarbréf fyrir allt,
sem faðir hennar gerði fyrir
Robert.
— Já, en ....... þér getið
ekki leyft yður að slá svona
fram .... nema þér hafið á-
stæðu til þess. Þér staðhæfð-
uð að líf mitt væri í voða ef
ég færi til Chateau Trione.
Það er .. fáránlegt ....
— Svo yður finnst það? Auð
vitað geta alls staðar orðið
slys .... en tvö slys með viku
millibili .... en fyrst þér
þekkið þau persónulega er
bezt að hafa ekki fleiri orð
um.
Hann þagnaði og leit aftur
út um gluggann.
— Eg hef ekki hugmynd
um hvaða slys þér eigið við,
hr.....Hún beið þess hann
segði nafn sitt. Það stóð á
töskunni hans. Hún vildi ekki
viðurkenna að hún hefði séð
það.
Eftir nokkra þögn sagð’i
hann:
— Brovn. John Brovn.
— Brovn? sagði hún hissa.
— Hvað er athugavert við
Brovn? spurði hann og brún
augu hans horfðu hvasst á
hana.
— Ekkert .... það er bara
svo venjulegt nafn, stamaði
hún. — Það er svo hversdags
legt, að maður heldur að fólk
sé að spauga þegar það seg-
ist heita Brovn.
í þetta sinn vottaði fyrir
brosi á andliti hans.
— Já, það er venjulegt, en
ég er líka venjulegur. Skirn-
amafn mitt er ósköp ómerki-
legt — John.
Hún var ekki aðeins örviln
uð, en einnig tortryggin.
— Já, það er algengt nafn.
En er ekki einhver ástæða tll
þessa nafns?
— Eg heiti Charles að auki,
það er ekkert merkilegt við
það heldur.
Bókstafirnir á töskuimi
höfðu verið J. C.- John Charl
es, en ættarnafnið hafði ver
ið Jackman.
— Mér er enn ekki ljóst
hvaða slys það var sem þér
höfðuð í huga .... ?
— , það voru aðeins tvær
manneskjur sem biðu bana
á vofeiflegan hátt. Það var
í sjálfu sér bara slys og slys
gerast að vísu stöku sinnum!
Hann talaði af nokkrum hita
eins og hann vildi forðast
umræðuefnið. — Eg hélt þér
hefðuð lesið það í blöðunum?
Hún hristi höfuðið.
— Ungur maður steyptlst
í hyldýpi við höllina og beið
bana, og það var ekki liðin
vika, þegar ung stúlka fórst
á sama stað með sama hætti.
Þau bjuggu bæði í höllinni,
og fólkið sem býr þama I
grennd gerir ráð fyrir að þau
hafi misst fótfestu I fjall-
göngu og hrapað niður. Ein-
stigi í fjöllum eru að sönnu
hættuleg þegar rignt hefur.
— Þetta var hræðilegt,
hvíslaði Shirley með hrolli.
Laugardagur 3. júní:
8,00 Morgunútvarp.
12,00 Hádegisútvarp.
12.55 Óskalög sjúklinga (Bryndis
Sigurjónsdúttir).
14.30 Laugardagslögin.
16,00 Fréttir og tilkynningax.
Framhald laugardagslaganna.
16.30 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og
unglinga (Jón Pálsson).
18.55 Tilkynningar.
19,2Ó Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20,00 Tónleikar: Þættir úr ballett
svítunni „Gayaneh" eftir Ar.
am Katsjatúrían (Hljómsveitin
Philhairmonia í Lundúnum leik
ur; höfundurinn stjórnar).
20,15 Leikrit: „Sólskinsdagur" eftir
Serafin og Jaquin Quintero.
Þýðandi: Hulda Valtýsdóttir.
Leikstjóri: Gísli Halldórsson.
20,40 „Sveinar kátir, syngiði": Guð-
mundur Jónsson - kynnir
nokkra ágæta söngvara af
yngri kynslóðinni.
21,20 Upplestur: „Karlrústin", smá-
saga eftir Líneyju Jóhannes-
dóttur (Höfundur les).
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22,10 Danslög.
24,00 Dagsterárlok.
EIRÍKUR
VÍÐFFÖRLI
Hvíti
hrafninn
103
i
Vandleg rannsókn leiddi í ljós,
að sá grunur Eiriks, að hægt væri
að komast af þakinu inn í turn-
inn, var róttur. Hann uppgötvaði
lítinn hlemm, sem lá niður í turn-
inn. í sama bili heyrði hann radd-
ir frá herbergi Elínar. Hann
bevrði ekkL hvað hún saeði. en
aftur á móti var rödd Morkars
greinileg. — Þetta er þér fyrir
beztu, allt verður gott, þegar við
finnum Bryan, sagði hann. — Og
hvað snertir þennan erfiða Norð-
mann, er hann fundinn og búið að
drepa hann. Þótt Eiríkur vissi, að
nú hefði Elín gefið upp alla von,
brosti hann með sjálfum sér og
tautaði: — Við skulum nú sjá til,
hversu „dauður“ hinn erfiði Norð-
maður er. Svo lét hann sig síga
hægt og gætilega niður um lúg-
una og niður í herbergið, sem
þar var undir. Það reyndist vera
vopnabúr. Hefði hann nú haft
menn sína, hefði honum verið í
lófa lagið að hertaka alla borgina.
En frá þessu herbergi var ekkert
hægt að komast, nema upp á þak-
ið, svo að hann gekk aftur fram
að brjóstvörninni. Þegar þangað
kom, stóð hann skyndilega augliti
til auglitis við einn varðmannanpa.