Tíminn - 07.06.1961, Blaðsíða 14

TÍMINN, miðvikudaginn 7. júní 196L
— Hvað eigið þér við, eitt-
hvað einkennilegt í fasi henn
ar?
— Ef til vill er það einber
ímyndun mín, en hún bauð
mér te og líkjör og hringdi
meira að segja eftir þjónin-
um til að biðja um það. En
hún hafði sýnilega stein-
gleymt því þegar hann birt-
ist. Hún kunni ekki alls kost
ar við starandi augnaráð
hans og fannst hann gruna
að hún segði ekki allan sann
leikann. En hún kærði sig
kollótta.
Þau sátu og fylgdust með
umferðinni fyrir utan hótel-
ið. Verkamenn voru á heim-
leið eftir önn dagsins, börn-
in léku knattspyrnu á göt-
unni og húsfreyjur, næstum
allar dökk-klæddar, skund-
uðu hjá með innkaupatöskur.
Bílstjóri langferðabilsins
þeytti hornið þrisvar.
— Nú, þetta merkir aftur-
hvarf til hinnar glæstu ver-
aldar fyrir handan fjöllin,
glæsilegra gistihúsa. Þegar
þér borðið kvöldmatinn á
hótelinu yðar í kvöld, verð-
ur Trione alveg horfin úr
huga yðar. Þér verðið meira
að segja búnar að stein-
gleyma því að til sé maður
sem heitir John Brown ....
komið þér nú, við skulum
fara að bílnum, sagði hann.
3. KAPLI
Þegar hún stóð fyrir fram-
an Trione-höllina hafði hún
ekki átt aðra ósk heitari enj
komast lengst burt frá þeim
stað, en þegar hún sat í biln-!
um og beið þess að hann legði
af stað og virti Brown fyrir
sér þar sem hann stóð ber-
höfðaður á götunni, langaði
hana helzt til að stökkva út
úr bílnum og ganga við hlið
hans yfir bogadregna stein-
brúna.
En langferðabíllinn fór af
stað með snöggum rykk, þessi
hávaxni myndarlegi John
Brown veifaði í kveðjuskyni
og var horfin sjónum fyrr
en varði. Hún var aftur á leið
til Nice, til ljósanna og skrejrt
inganna og kjötkveðjuhátíð-
arinnar, allra þessara hluta,
sem Cleo frænka hennar
hafði verið sannfærð um að
mundu gleðja hennar dapra
hjarta.
Bíllinn brunaði niður eftir
veginum á heimleið. Henni
leið illa eftir ferðalagið þeg-
ar bíllinn loksins nam stað-
ar og hún hálf skjögraði heim
á Hótel Ruhl.
Jennifer Ames:
Grímuklædd
hjðrtu
Þegar hún bað dyravörð-
inn um lyklana, sagði hann:
— Það bíður maður eftir
yður frammi í salnum. Hann
hefur beðið nokkuð lengi.
Hún gekk inn í salinn. Hún
var þreytt en það gæti verið
fjörgandi að rabba stundar-
korn við Paul Hurd.
— Loksins komið þér, sagði
hann, — ég þoli ekki meira
af þessari Debussy-tónlist.
Hann kinkaði kolli í áttina
að hljómsveitinni.
— Við skulum fara inn á
barinn og fá okkur kokkteil,
sagð'i hann, — þér virðist
þarfnast þess.
— Þessi gamli bílskrjóður
var næstum búin að hrista
mig í sundur.
— Eg varaði yður við því
að fara til Trione, sagði hann,
— hafði ég ekki rétt fyrir
mér?
— Nú, þetta var nokkuð
fróðlegt, sagði hún.
— Fróðlegt! Það segir mað
ur alltaf þegar ekkert annað
er hægt að segja, sagði hann
hlæjandi og bað um kampa-
vínskokkteil handa Shirley
og mjög þurran Martini
handa sjálfum sér.
— Hér eyðileggja þeir
martinið með of miklu Ver-
mudi, sagði hann, — ég vil
sjálfur segja til um hvað á
að vera mikið af gini.
Hún gerði ráð fyrir að
hann sneri talinu að drykkj-
arföngum til að gefa henni
ráðrúm^til að átta sig á því
sem orðið var.
Við og við skotraði hann
augunum til hennar og að
lokum sagði hann: — Nú líð
ur yður skár. Þér eruð búin
að fá roða í vangana. Það
var engu likara en þér hefð-
uð orðið fyrir áfalli. Er það
rétt?
— Á vissan hátt, sagði hún
og var honum þakklát fyrir
að vilja ekki halda samræðu-
efninu til streitu.
— Eg varð líka fyrir áfalli
síðdegis í dag, sagði hann.
— Einn vina minna fór í
þriggja vikna ferðalag til
Englands og lánaði mér
Renault-bílinn sinn á meðan,
Þetta er í fyrsta sinn sem ég
hef ekið bíl hér á meginland
inu og mér var að detta í hug
hvort við ættum að skreppa
til Cannes, fá okkur miðdegis
verð og líta inn i spilavítið.
Eg vona þér séuð orðin 21
árs.
— Eg er rétt nýlega 21 árs,
sagði hún.
— Þá getið þér komið inn
í spilavítið. Eg spila allt-
af þá sjaldan ég kem í
spilavítið og legg venjulega
tíeyring undir.
Kampavínið hlaut að valda
því að hana langaði nú allt
í einu niður i bæinn. Hún
hafði að minnsta kosti enga
löngun til að hírast uppi á
herbergi sínu og brjóta heil
ann um Walter og Trione-
höllina. Þegar hún hafði
tæmt glasið, var Walter horf
inn úr huga hennar.
Hún fór upp á herbergi sitt
og klæddist dökkum kjól. Svo
greiddi hún sér og málaði
varirnar. Nú leið henni vel og
það hlaut að vera kampavin-
inu að þakka. Þegar öllu er
á botninn hvolft ,hefur Cleo
frænka kannski á réttu að
standa, hugsaði hún með sér.
Þau óku til Cannes og höfn
uðu f litilli fiskréttarkrá á
hafnarbakkanum. Kvöldið
var svo milt að þau gátu set
ið úti og virt fyrir sér iðandi
lífið á bryggjunum. Nokkrir
fiskimenn sátu og riðu net
og voru furðanlega miðalda-
legir þegar lúxusbílarnir
þutu hjá.
Paul bað um snigla og síð-
an fengu þau humar. Snigl-
amir voru gómsætir og fall-
egir, svo hún trúði því vart
að hún væri að éta snigla. —
Eg kæri mig ekkert um mat-
inn sem ég fékk á hótelinu
í dag, hugsaði hún, en hvaða
konu finnst máltíð góð, sem
hún boröar ein?
Nú hafði hún ágæta matar
lyst.
— Fenguð þér fréttirnar,
sem yður vantaði? spurði
hún.
Hann hristi höfuð'ið: — Nei,
bara að þér gætuð leitt mig
á sporið, sagði hann.
Hún greip andann á lofti.
— Eg . . . . leitt yður . ... á
sporið?
Hann muldi sundur humar
kló og krafsaði út kjötið. —
Þér voruð í Trione í dag. Eg
hélt kannski þér hefðuð frétt
ir að færa mér. Hvar voruð
þér á að gizka?
í stað þess að svara spurðL
hún: — Fjallar greinin yðar
kannski um Trione?
— Sagði ég það ekki?
— Nei, — hvað skrifið þér
um Trione?
Hann svaraði henni ekki
strax: — Blaðamanni er ekk
ert um það gefið að segja frá
stórfréttunum áður en þær
birtast á prenti.
— Nei, en ég er ekki keppi
nautur yðar, sagði hún, — og
ég vildi gjarnan vita um hvað
grein yðar fjallar.
Skyndilega fann hún knýj
andi þörf hjá sér til að kom
ast að því.
— Nú, jæja þá. En þér verð
ið að lofa mér því að láta
það ekki uppi við nokkurn
mann, fyrr en mér hefur gefv
ist tóm til að komast til botns
i málinu.
Hann sýndi þó ekki neinn
lit á því að hann ætlaði aö
segja henni frá því.
— Það er ekki skemmtileg
saga, því fer fjarri. Það er
nánast harmsaga. Maðurinn,
sem ég sagði yður frá í morg
un, leiddi mig á sporið og
eftirmiðdeginum hef ég varið
til að grúska í gömlum dag-
blöðum til að átta mig á smá
atriðum.
Hann virtist þagnaður að
fullu og öllu og því sagði
hún: — Er það í sambandi við
dularfull slys sem orðið hafa
í Trione-höll?
Hann kinkaði kolli furðu
lostinn: — Einmitt. Eg sagði
yður að þetta væri ekki
skemmtilegt efni.
Hún stjakaði vínglasinu til
hliðar, studdi olnboganum á
borðið og sagði: — Mig lang-
ar að vita allt um þetta.
Hann talaði hægt: — Eftir
því sem ég hef grúskað í dag
blöðum staðarins, hef ég kom
izt að raun um að lítið hefur
verið um þetta skrifað, —
furðulega lítið. Það lítur út
fyíir að sagan hafi verið þögg
uð niður, — því hér var efni
í stórfréttir. Gamla greif-
ynj an Reveneau hefur tekið á
móti dvalargestum og kennt
þeim frönsku. Það voru eink-
um Ameríkanar, enda eru
ekki aðrir sem hafa efni á að
búa hér. Fyrir hálfu ári bjó
ungur maður og ung stúlka
í höllinni hjá greifynjunni.
Eg veit ekki hvort þau hafa
kynnst þar eða þekkst áður,
en svo mikið er víst að stuttu
fyrir slysið, þá birtist í blöð-
um staðarins fregn um trúlof
un þeirra. Áður en vika var
liðin fannst ungi maðurinn
dauður. Hann hafði reynt að

Miðvikudagur 7. júní:
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Fréttir.
10.10 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
12.55 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp.
16.30 Veðurfregnir.
18.30 Tónleikar: Óperettulög.
18.55 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 íslenzk tónlist: Verk eftir Jón
Þórarinsson.
20.20 „Fjölskylda Orra“, framhalds-
þættir eftir Jónas Jónasson.
Sjöundi þáttur: „Tröppukoss".
Höfundurinn stjórnar flutn-
ingi.
20.45 Frönsk tónlist.
21.20 Útvarp frá íþróttal'eikvangin-
um í Laugardal: Sigurður Sig-
urðsson lýsir síðari hálfleik
knattspyrnukappleiks milli
skozka liðsins St. Mirren og
úrvalsliðs af Suðvesturlandi.
22.15 Fréttir og veðurfregnir.
22.25 Djassþáttur (Jón Múli Áma-
son).
23.00 Dagskrárlok.
EIRÍRUR
VÍÐFFÖRLI
Hvíti
h r a f n i n n
106
Þögulir hlustuðu hermennirnir á
Morkar hella úr skálum reiði sinn-
ar. — Hann hlýtur að vera hér,
leitið hans! Hermennirnir lögðu
aftur út á þakið, og Morkar, sem
ella var langt frá því að vera hug-
aður maður, fylgdi þeim eftir. Á
meðan hafði Eiríkur fundið undan
komuleið,j reykháfinn. Þótt það
væri hættulegt, því hermönnunum
gat hvenær sem var dottið sú leið
í hug, gat Eiríkur ekki á sér setið
að reyna þá leið. Oft og einatt var
hann að falli kominn vegna lausra
steina, en að lokum sá hann skímu
og taldi líklegt, að hann væri þá
kominn alla leið niður. Þegar
hann kom að eldstónni, heyrði
hann í gömlu kerlingunni, og um
leið losnaði steinninn, sem hann
stóð á, og hann hrapaði það sem
eftir var leiðar. — Eiríkur, öskr-
aði kerlingin, — fljótir, eltið
hann!