Tíminn - 15.01.1963, Blaðsíða 14

BWHWWMStW
Maður heldur, að maður sé anzi
snjall, en situr svo kannski eftir
með sárt ennið. Spurðu einhvern
annan en mig. Eg er ekki kaup-
hallarbraskari."
„Það er líka allt í lagi,“ sagði
hún.
„Eg get auðvitað spurt ein-
hvern, sem vit hefur á.“
„Nei, nei“, svarið hún, „láttu
það bara eiga sig.“
DAG EINN rakst hún á eftir-
farandi fyrirsögn í föstum aug-
lýsingadálki f dagblaði, sem ein-
hver af viðskiptavinum hennar
hafði skilið eftir hjá henni:
PENINGAMARKAÐURINN.' Hún
sökkti sér niður í lesturinn og
las hvorki meira né minna en alla
síðuna. „Lánsfé óskast gegn
tryggingu og háum vöxtxum“, las
hún. „Einstætt tækifæri til að
gerast hluthafi í mjög arðbæru
vefnaðarvörufyrirtæki" . . . „Al-
þjóðlegt einkaleyfi, fullkomin
trygging samkvæmt vísindalegum
útreikningum. Hlutabréf fáanleg
fyrir 40.000 mörk.“ . . . „Lánsfé
fáanlegt í Sviss gegn fyrsta veð-
rétti, fullkomið öryggi“ . . . Ör-
yggi, öryggi, öryggi — og gróði!
Eftir þetta keypti hún alltaf
dagblöðin um leið og hún fór út
að verzla. Áður en langt um leið
tók hún að spyrjast nánar fyrir
um blaðaauglýsingar og jafnvel
að senda tilboð. IIúr| handskrif-
aði öll bréfin, óskaði eftir svari
og gaf upp pósthús eitt í nágrenn-
inu og þessa utanáskrift: „Re-
bekka, almenn afgreiðsla" — sem
heimilisfang. Hún skrifaði eins og
skólastelpa, og bréfin hennar voru
full af stafsetningar- og málfræði
villum. Hún fékk engin svör, en
gafst samt ekki upp. Hún gat ekki
skilið, hyers vegna enginn sóttst
eftir peningunum hennar, datt
jafnvel í hug, að eitthvað af bréf-
unum hefði glatazt. Hún hafði trú-
að hreingerningakonunni fyrir því'
að póstleggja sum þeirra; nú las
hún henni pistilinn og fór sjálf
með næstu bréf í póst.
Annars fékk hún yfirleitt ekki
mikinn póst. Hún hafði ekki kom-
izt i sömu aðstöðu og dóttir Alex
Roemfelds, sem átti bréfamöppu
fulla af ástarbréfum viðski.ptavina
sinna. Menn skrifuðu ekki Rose-
marie trúnaðarbréf. Til hennar
sneru þeir sér bara beint í eigin
persónu. Þeir létu sér nægja að
blaðra við hana, meðan þeir voru
hjá henni. Aftur á móti fékk hún
póstkort alls staðar af jarðar-
kringlunni, þegar viðskipttovinir
hennar voru á ferðalögum. Hún
hefði gjarnan viljað hafa vegg,
þar sem hún hefði getað fest þau
upp, en slíkt skraut átti ekki
heima í íbúðinni hennar Rose-
marie.
PÓSTURINN, SEM daglega var
skotið inn um bréfarifuna á hurð-
inni hennar var nærri því ein-
göngu auglýsingar. Heimilisfang-
ið, íbúðin, bíllinn og — seinna
kjölturakkinn hennar, voru nægi-
leg trygging fyrir' talsverðum
auði. Það var sem sagt mörg bý-
flugan, sem langaði að sjúga hun-
ang úr þessu blómi, og verzlunar-
menn eru oft furðu seigir að afla
sér heimilisfanga, ef þeir halda
sig geta selt meira eftir á. Það
var ekki að furða, þó að þeir
hefðu upp á Rosemarie, og engum
datt í hug að ganga fram hjá
henni, ekki heldur þeim, sem
vissu á hverju hún lifði. Hún bjó
í fínu húsi í fínni borg og um-
gekkst fínt fólk og lifði á yfir-
borðinu fínu lífi, svo að ekki
virtist ástæða til að fetta fingur
út f það, hvernig hún aflaði tekna
sinna í raun og veru. Stærstu
verzlanir borgarinnar vildu veita
henni alla þá þjónuslu, sem þær
gátu. Það var síður en svo vond
lykt af peningunum hennar, a.m
k. á meðan hún lifði, enda komu
þeir úr fínustu peningaveskjun-
um. Ilmurinn af hundraðmarka-
seðlunum hennar var frá Dior.
Hún var með öðrum orðum virtur
og vinsæll viðskiptavinur. Hún
var alls staðar kölluð frú og mik-
ið snúizt í kringum hana og það
ekik bara af fávisum afgreiðslu-
mönnum, sem ekki vissu við
hverja þeir áttu, heldur af þaul-
reyndum og þekktum verzlunar-
mönnum. Fyrst og fremst stafaði
þetta auðvitað af því, að hún borg-
vegar vissi hún, hvað vél var, og
hún kunni sæmilega riieð bíl að
| fara. Þess vegna fannst henni líka,
| að á því sviði hlyti hún að geta
staðið sig jafn vel og hún gerði á
sínum eiginlega vettvangi Þar af
leiðandi höfðu auglýsingar í sam-
bandi við bíla alltaf freistað henn-
ar. Og fyrirheitið um helminga-
Iskiptin i auglýsingunni, sem áðan
j var getið, tók af skarið.
j aði út í hönd, enda var hún vön-1 Svarbréfið var skrifað á lélegan
j ust þvf að fá si.tt kaup á stundinni. pappír með gamalli og slitinni
Nei, f>að voru undantekningar- ri'vél. og nafn fyrirtækisins náði
íst aiiir lc-enntnst nm að1 yfir ’’ö'3'kan þriðjung síðunnar.
laust allir, sem kepptust um að
sýna henni virðingu. Reiðin og
beiskjan blossuðu ekki upp fyrr
en síðar >
I ÞAÐ VAR ÞESS VEGNA enn
! meiri ráðgáta en ella í augum
Rosemarie, þessa spillta efiirlætis
. barns í heimi verzlunar og við-
skip'a, hvers vegna bréfunum
hennar var ekki svarað. En einn
góðan vcðurdag fékk hún raun-|
verulegt svar. Hún hafði sent j
fyrirspurn til einhvers, sem aug-j
lýsti svona: „Duglegur og lærður
tæknifræðingur með staðgóða
þekkingu á notuðum bílum og
ýmsu þeim viðvíkjandi óskar eftir
hluthafa að fyrirtæki gegn helm-
ingaskiptum. Nauðsynlegt stofn-
frnmlag 30.000 mörk. Svör sendistj
i box 16872."
Einhvern veginn var því svo
varið, að hún hafði alltaf haft sér-
stakan áhuga á þeim auglýsingum,
sem eitthvað komu bílum við. Þó
að öll viðbrögð hennar í þeim
heimi, sem hún iifði í, væru eðli-
leg viðbrögð nútímamanneskju,
hafði hún enga innsýn í heim
tækninnar, — og tæknin er ein-
kenni nútímans. Rosemarie lét sér
það allt í léttu rúmi liggja. Bíll-
inn hennar var það eina, sem kom
henni f ofurlitla snertingu við
tæknina. Þegar bílar voru annars
WALTER KARTBERG
Viðgerðaverkstæði / Bílaverzlun
Peningamiðlun
Fyrirtækið stóð við Sachenhaus-
en, götunefnu á vinstri bakka
Main. Rosemarie ók þangað. Þeg-
ar þangað var komið, gat að líta
skilti, sem sýndi. hvar ekið skyldi
gegnum port. Öðrurn megin var
gluggalaus húsgafl, en hinum meg-
in múrveggur. Inni j portinu stóð
bíll á steinsteyplri stétt. Bíllinn
hafði verið tékkaður upp að aft-
an, og undir honum lá maður;
fæturnir einir stóðu út undan
bílnum.
Rosemarie drap á bílnum og lit-
aðist um. Þarna var litið verk-
stæði, mjög lítið, en frekar snyrti
legt. Tvennar dyr með járnklædd-
um hurðum stóðu opnar upp á
gátt, svo að hún sá vel inn á verk-
stæðið sjálft, þar sem allt virtist
i röð og reglu, þó að mikið væri
þar af verkfærum, varahlutum og
alls konar dóti.
Maðurinn undir bílnum, sem
jafnframt var sá bini, sem hún sá
á staðnum, virtist ekki hafa heyrt
til hennar. Hún flautaði svolítið.
Nú hreyfðust fæturnir. Maðurinn,
sem hafði legið á stóru pappa-
■spjaldi, mjakaði sér út undan
bílnum.
5
— Eg myndi þiggja létta
blöndu af gin og límonaði, hr. Ald-
en.
Eg hugleiddi, hvað landstjór-
inn hafið verið skilningsríkur.
Hann hafði látið Sylvester fá um
annað að hugsa, svo að hann gæti
frekar yfirunnið feimni sina,
Elisabeth brosti.
— En hvað það var skemmti-
legt, að við skyldum hittast hér, |
en hvernig vissirðu, að ég var hér, j
fyrst þú þekktir mig ekki.
— Vinur þinn í Englandi, ung-j
frú . . .
Lítill, feitlaginn maður kom til
okkar.
— Elisabeth, þú verður að
koma og hjálpa. Roy segir ... j
Hann tók um hönd hennar ogi
leiddi hana á burt.
Elisabeth leit hálfmæðulega umj
öxl til mín.
— Seinna, við verðum að talaj
saman.
Mér leiddist, að hún skyldi fara,
en það kom mér ekki á óvart, að
hún var svo vinsæl. Skömmu síð-
ar var hún umkringd karlmönn-
um. Sylvester kom með drykk, og
við stóðum og spjölluðum saman.
Það gekk betur, þegar við fórum
að tala um flugferðna frá Eng-
landi.
— Mi'g langar til að fara heim
aftur, sagði hann löngunarfullur.
— Hvers vegna gerið þér það
ekki?
— Það er erfiðleikum bundið,
sagði hann og horfði niður í glas
sitt. — Móðir mín er fædd hér.
Hún hatar England.
Móðir hans! Eg mundi hvað
ungfrú Abby hafði sagt um frú
Alden. — Og Elisabeth? spurði ég
varfærnislega.
Hann brosti. — Elisabeth gæti
alls staðar orðið hamingjusöm.
ANDLIT K0NUNNAR
Clare Breton Smith
— Hún er yndisleg, sagði ég ær-
lega.
— Já, finnst yður ekki, sagði
hann og Ijómaði. — Mér finnst
það, en ég er náttúrulega ekki
alveg hlutlaus í málinu. Hann
brosti feimnislega.
— Þarna er maðurinn minn,
sagði ég og benti honum.
Guy stóð á tali við mjög fagra,
unga konu, þau hlógu og virtist
fara vel á með þeim. Um leið og
ég benti Sylvester, lagði hún hönd
ina á arm hans og brosti unaðs-
blítt við honum.
— Eg er náttúrlega ekki alveg
hlutlaus heldur, sagði ég ósjálf-
rátt.
— Eruð þér afbrýðisamar?
'spurði Sylvester rólega, — jafn-
rólega og hann hefði spurt mig,
hvort mér þætti gott saltkjöt!
Eg hikáði ögn og sagði svo: Eg
held, að ég gæti orðið það.
Eg hefði getað sagt honum, að
ég væri þúsund sinnum afbrýði-
samari út í Elenu, konuna, sem
hafði svikið Guy fáeinum dögum
fyrir væntanlegt brúðkaup þeirra
— heldur en nokkra aðra konu,
sem Guy daðraði við þetta kvöld.
Það voru níu ár síðan Elene hafði
horfið úr lífi Guys, og ég vissi, að
hann hafði aldrei hætt að hugsa
um hana. Maður getur barizt við
sýnilegan mótstöðumann — en
ekki við endurminningu.
Hár, gráhærður maður kom til
mín og kynnti sig. Hann var mjög
geðugur. Sylvester hvarf á braut
og ég stóð á tali við mann þenn-
an, sem einnig var í nýlendu-
þjónustunni .
Allt f einu fannst mér fólkið
vera sem þokuverur og mig svim-
aði — ég heyrði einhvern nefna
nafn mitt. Svo varð allt dimmt
fyrir augum mér.
Þegar ég opnaði augun, lá ég
á legubekk í litlu herbergi og
dr. Keet var að skoða mig.
— Nú, ef þér ætlið að halda
þessu leyndu, sagði hann slríðnis-
lega, — er það óhæfa að láta líða
yfir sig á þennan hátt.
— Leið yfir mig?
— Þér hafið kannski drukkið
of marga kokkteila?
— Eg drakk bara einn. En
kannski ætti ég ekki að smakka
áfengi. Móðir mín bragðaði aldrei
vín, meðan hún var ófrísk.
— Og hvað átti hún mörg börn?
— Fimm. Og lifðu öll. Þetta er
líka fimmta barnið mitt, sagði ég
biturlega.
Hann hrukkaði ennið. — Það
hlýtur að vera ástæða fyrir þessu,
og hana verðurn við að finna. Svo
brosti hann vingjarnlega. — En
nú held ég að bezt sé, að þér farið
beinustu leið heim.
— Ó, nei, sagði ég og skreidd-
ist á fætur. — Guy skemmtir sér
svo vel, og ég má ekki eyðileggja
gleðina fyrir honum.
— Þér þurfið ekki að eyði-
leggja neitt fyrir neinum. Eg þarf
að fara til sjúkrahússins og ég
skal aka yður til gistihússins. Eg
sendi skilaboð til mannsins yðar.
— Og segið ekki hina raun-
verulegu ástæðu? bað ég.
— Hví ekki? Hann brosti aftur.
— Hann hefur fjórum sinnum
orðið fyrir vonbrigðum.
— Og þér? spurði hann mjög
hlýlega. — Hafið þér ekki orðið
fyrir vonbrigðum?
— Það er annað mál, svaraði ég
og skildi ekki, hvers vegna hann
hló.
Hann varð að taka á sig krók til
að komast til gistihússins, og ég
hafði orð á því.
— Það gerir ekkert, sagði hann.
Þá fær fólk eitthvað að tala um.
Eg vona, að maðurinn yðar sé
ekki afbrýðisamur að eðlisfari.
Fólk slúðrar mikið hér, og mér
finnst það miklu skemmlilegra að
útvega þeim eitthvað einstöku
sinnum.
— Er mikill kjaftagangur hér?
— Ekki meiri en á öllum svona
stöðum, þar sem fólk hefur Iítið
annað að gera en baktala náung-
ann, sagði hann glaðlega -- Kon-
an mín er ein af fáum, sem ekki
nennir að taka þátt í því.
— Var hún þarna j kvöld?
spurði ég.
— Hamingjan góða, nei, nei. Eg
fæ hana aldrei til að koma í
kokkleilboð, hvað sem í boði væri
Sem betur fer er landstjórinn
mjög skilningsríkur maður. Við
borðum kvöldverð hjá þeirn ein-
stöku sinnum í staðinn.
— Eg fyrirlít öll svona sam
kvæmi, sagði ég.
— Hvers vegna farið þér þá?
Af því að maðurinn yðar krefst
þess? Mér datt það í hug. En
þegar þér hafið verið giftar jafn-
lengi og konan mín og ég, þá
skiptir ekki lengur máli, hvað
eiginmaðurinn segir. Hann hló.
Hvað hafið þér verið giftar lengi?
Átta ár. Við höfum verið gift í
tuttugu.
Hann hló og ók upp að gisti-
húsinu.
— Farið beint í rúmið og biðj-
ið um að fá mat sendan upp til
yðar. Eitt enn. Eg sá, að þér töl-
uðuð við Elisabeth. Reynið að
kynnast henni vel. Hún er reglu-
leg indæl, ung stúlka og hún
þarfnast góðs vinar . . . Hann
lyfti hendinni í kveðjuskyni og
bíllinn rann af stað.
Eg gekk hægt upp i herbergi
mitt. Þetta var í annað skipti I
kvöld, sem mér var sa-gt, að Elisa-
beth þyrfti sárlega á vini að halda.
Samt sem áður virtist hún ham-
in'gjusamasta mannvera i heim-
inum — en ems og Guy segir, sá
ég víst aldrei lengra en nefbrodd-
urin nnáði.
3 KAFLl
Þegar dagar liðu, varð það fast-
ur vani, að ég fór niður á torgið
á morgnana til að reyna að ná i
nýja ávexti, en við Guy erum
bæði mjög gefin fyrir þá Og við
furðuðum okkur á, hversu erfitt
var að ná i ferska ávexti i Mba-
bane. Við höfðum alltaf hugsað
14
T í M I N N, þrið’judagur 15. janúar 1963.