Tíminn - 11.01.1964, Blaðsíða 13

I
II. BLAÐ
8. tbl. — Laugardagur 11. janúar 1964 — 48. árg.

NEÐUR Á
Þegar ég var bam, las ég
þjóðsögumar og trúði flestu,
sem þar stóð. Eitt af því, sem
mest hreif minn grunnfæma
bamshuga, voru völvumar,
sem áttu sér töfraklæði, er
þær breiddu á jörðina, stigu
síðan á og sögðu: „Fljúgðu
nú, fljúgðu nú, klæði“. Gátu
þær svo látið klæðið svífa til
þeirra staða, er þeim þóknað-
ist.
Faðir minn var ágætur vef-
ari. Eltt sinn herti ég upp
hugann og labbaði að vefstóln
um til hans með þjóðsögurn-
ar og spyr ósköp feimin:
„Getur þú ofið svona klæði,
pabbi"? Hann leit á söguna,
sem ég benti á, og hló við:
„Þú mátt ekki trúa þvi, sem
stendur í þjóðsögunum, ang-
inn minn litli. Fólkið bjó þess
ar sögur til, sér og öðrum til
gamans. En hver veit, nema
mennimir geti einhvem tíma
flogið".
Eg hrapaði niður úr mínum
skýjaborgum og þótti ekki
nærri eins mikið koma til
þjóðsagnanna eftir það. Þetta
gerðist líklega fjórum árum
fyrir síðustu aldamót.
Árið 1948 kom ég fyrst í flug
vél. Þetta var lítil flugvél, tók
aðeins 2—3 farþega og flug-
manninn. Mér komu þjóðsög-
urnar enn í hug. Dásamlegt
var að líða svona fyrirhafn-
arlaust um loftið og horfa
niður á kaupstaðinn, bátana,
túnin, sjóinn og fjöllin. Þetta
var bara svo stutt flug; við
vorum aðeins 8 mínútur milli
Akraness ' og Reykjavíkur.
Gaman var, þegar flugvélin
lyfti sér til flugs og hoppaði
á bárunum við Langasandinn.
GLÓFAXI á flugvelli.
Tíminn leið. Flugmálunum
þokaði áfram og flugfélögin
íslenzku fengu stærri og full-
komnari flugvélar. Oft hefur
verið horft á þær svífa yfir
og hugurinn óskað þess að
geta flogið með.
Eftir að Sveinn sonur minn
gerðist blaðafulltrúi Fiugfé-
lags Islands, hefur hann oft
boðið mér að koma suður til
sín og fljúga. Atvikin hafa
hagað því þannig, að aldrei
varð af því fyrr en i haust.
Eg fór þá að heimsækja skyld
fólkið, og þar sem þann dag
var sólskin, heiður himinn og
logn, var ákveðið að grípa
tækifærið og fljúga austur í
Öræfi og Hornafjörð.
Tilhlökkun minni vegna
þessarar væntanlegu flugferð
ar ætla ég ekki að lýsa. Veðr-
ið eins ákjósanlegt og fram-
ast varð á kosið, og mér hafði
verið sagt, að þessi flugleið
væri ein sú fjölbreytilegasta
og skemmtilegasta hér innan
lands.
„Glófaxi“, sem tekur 28 far
þega, átti að fara þessa ferð
og stóð nú á flugvellinum al-
tygjaður Og tilbúinn að taka
sprettinn.
VESTRA-HORN.
Flugáhöfnin gekk til flug-
vélarinnár, tveir vasklegir
ungir menn, flugstjórinn,
Rúnar Guðbjartsson, og flug-
maðurinn, Geir Gíslason.
Með þeim fylgdist ung og
indæl flugfreyja, mjög falleg,
í flugfreyjubúningnum sínum.
Kristín heitir hún, Árnadóttir
Kristjánssonar píanóleikara.
Hreyflarnir voru reyndir,
hert á vélunum, og áður en
varði vorum við svifin á loft,
yfir nes, eyjar og sundin blá.
Alltaf hækkaði flugvélin sig.
Nú sé ég ofan á kollinn á Esj
unni til vinstri. Hann er dá-
lítið snjóflekkóttur, en lengra
til norðurs rís Skarðsheiðin,
köld og hvít.
Þá förum við yfir Árbæ,
Sandskeið og Hellisheiði.
Þama er Kolviðarhóll, sem
mér er sagt, að eigi að fara
að hressa við. Á næsta augna
bliki erum við yfir Kamba-
brún. Kambar sýnast lág-
kúrulegir úr þessari hæð. t
einni sjónhendingu sér yfir
Hveragerði, Ölfus, Flóann,
Eyrarbakka og Stokkseyri. í
norðri glampar á Þinsrvalla-
vatn og sólböðuð fellin og
fjöllin kringum Þingvalla-
sveitina. Nú förum við lengra
inn yfir landið. Það er stefnt
á Heklu. Þessir ágætu flug-
menn leika við okkur og
fljúga rétt yfir kollinn á eld-
fjallinu fræga, svo að okkur
finnst næstum að vængurinn
muni snerta barminn á stór-
gígnum. Það er snjór í gígn-
um, en það guíar upp úr hnn
um, eins og á öllum háfjöll-
um.
Er til nokkur dýrðlegri sýn
en að horfa yfir hálendið á
slikum degi? Það geta víst
engir nema skáldin lýst slíkri
undrafegurð, tign og hrein-
leika, sem íslenzku fjöllin
eiga, snævi drifin í bjartasta
sólskini haustsins.
Jarlhettur ber í Langjökul,
næstum því eíns hvítar og
hann. Það er sem fjallavötn-
in hafi drukkið í sig bláma
heiðrikjunnar og skarta
dimmbláu allt upp í ljósbláa
liti. Þama er Þórisvatn, þá
Litlisjór og Langisjór og öll
smærri vötnin, sem ég veit
ekki nöfn á. Sum þeirra virð
ast vera á þykkum ís, á þau
slær grænbláum lit. Þama er
mér bent á, að Laki og Laka-
gígamir séu í bogadreginni
röð. Er nú góð yfirsýn um
þau víðáttumiklu hraun, sem
þaðan runnu 1783.
Flugleiðin færist nú aftur
nær ströndinni. Við erum yf-
ir Síðufjöllunum og sjáum
ekki alla bæina. Þá koma
bæirnir í Ijós, Kálfafell,
Rauðaberg og Núpsstaður.
Ekki sé ég hann Hannes úti.
1 sumar óskaði ég að mega
spyrja hann fleiri spurninga
og fræðast betur af þeim
aldna heiðursmanni, en farar
stjórinn rak okkur af stað.
Þá var allt á kafi í þoku og
Lómagnúpur sást ekki. Nú
svífum við rétt við hans stóra
standbergshamrahaus, hátt á
áttunda hundrað metra háan.
Við fljúgum yfir hin marg-
kvisluðu Núpsvötn og út yfir
Skeiðarársand, skammt fyrir
framan Skeiðarárjökul. Hann
er ósléttur og virðist erfiður
yfirferðar. 1 næstu andrá er-
um við komin að Öræfum.
Það er einkennileg sjón að
horfa á Bæjarstaðaskóg, svo
stóran og fagran, búinn lit-
skrúði haustsins, með stór-
jökla á þrjár hliðar, Skeiðar-
árjökul, Vatna.iökul og Mars-
árjökul. Öræfin virðist mér
vera sveit andstæðnanna í rík
um mæli. Öræfajökull, sá
tigni jöklakóngur, gnæfir yfir
byggðinni, en skriðjöklatung-
urnar sleikja niður dalverpin.
Á Svínafelli virðist skriðjök-
ull ólga niður með grænu tún
inu. Okkar ágætu flugmenn
lækkuðu flugið og fylgdu
byggðinni, svo að við nytum
útsýnisins sem bezt.
Bæirnir standa í smáhverf-
um, og er margbýlt á sumum
jörðunum, til dæmis á Hofi
og Hnappavöllum. Á Fagur-
hólsmýri er flugvöllurinn og
þar eru tvö íbúðarhús. Ein-
kennilegur, fagur hóll er þar
rétt við bæina. Engan gat ég
spurt, hvort bæirnir drægju
nafn af honum. Klettabelti
er sjávarmegin og liggur flug-
völlurinn fyrir neðan það, en
ofar graslendi.
Austarlega í Öræfum teyg
ir Kvíárjökull sig næstum
niður á jafnsléttu. Frá hon-
um falla tvær ár til sjávar.
Kvíár heita þær báðar. Aust-
asti bær í öræfum eru Kví-
sker. Eg held, að hljóti að
vera einmanalegt að búa þar
vegna fjarlægðar frá öðrum
Framhald a bls 23