Alþýðublaðið - 24.12.1952, Side 31

1 *?
nú líka skrítnustu skepnur í heimin-
um. ....
Loksins, þegar liðnir voru um það
þrír stundarfjórðungar, komu þau
auga á luktir póstvagnsins í f jarska
— pg þá gat Emma ekki þolað meiir,
Hún stóð upp af trébekknum í þóst-
húsitui pg fiöygði' sér um lialsihn á
Jóni.
Jón, ég fpr ekki,“ stamaði húri.
iíann star.öi á hana,, óg hún sá, að
nokkuð af hörkunni, var horfið úr
svip hans.
„Nei, ekki, ef þú .... ef þú vilt
lofá mér að vera hjá þér.“
,,Ég hélt bú værir að missa vitið
af einverunni í Hálöndunum — —
af að lifa eins og í fangelsi. Það
skrifaðir þú á miðann ... .“
Emma gerði hvað hún gat til að
hafa vald á rödd sinni: ,.Ef til vill,
ef þú hefðir ekið mér heim — ef
til -vill hefði rnér bá cnn fundizt bað
vera fangelsi .... en þegar þú ókst
mér hihgáð og sagðir, að ég gæti
farið inirt, bá...Lof mér að vera
hjá þér .... ég vil alþrei fara frá
þér, Jón, aldrei nokkurn tíma . . . . “
Hann tók fast, næstum hörkulega
um handlegginn á henni og leiddi
hana að vagninum.
„Hvað er — hvað í ósköpunum er
nú þetta?“ sagði Murdock gamli.
,,Hún hefur séð sig um hönd,“
sagði Jón um öxl, „nú förum við
heim.“
Ó, hvílíkir töfrar fólust ekki í
þéssu eina orði: ,,heim“.
Hún hélt sér báðum höndum um
handlegginn á honum rneðan liann
sagði: „Auðvitað langaði mig til að
aka þér heim, en svo hugsaði ég, að
það gæti ekki gagnað neitt, ef þú
ekki vildir koma iieim ... af frjáls-
um vilja......Mér kom líka í hug
kanárífugl Isabel frænku þinnar . .
manstu? Hún lét búrdyrnar alltaf
vera opnar, svo hann gat flogið út
og inn eftir vild, en hann kom ætíð
aftur í búrið sitt .... og það hefur
víst verið vegna þess, að- það var
opáð, að honum fannst það ekki nciit
fangelsi. Þess vegna ólc ég þér tii
póstíiússins, en ég bað alla leiðina
til guðs .... “
Hún sagði ekki néitt. Jón hafði
sagt allt, sem segja átti. Hún leit
uþp á hann, skyndilega sterk í ást
sinni.
J ÓLAHELGIN

Tr

— Frú Jensen, ætlið þér ekki að leggja eitthvað af mörlium til hins
nýja heimilis fyrlr áfengissjúklinga?
— Jú, ég gæti látið ykkur hafa herra Jensen.
Þau' heyrðu þungan póstvagninn
aka af stað fyrir aftan sig Murdock
gamli starði á eftir þeim. Hann
heyrði ekki, hvað þau töluðu, en
hann gat sér þess til. Á þessari stunciu
sagði hann áreiðanlega: „Kvenfólk,
það er skrítnustu skepnur í heimin-
um.“
mmm'*
P|,%, á
Ung hjón voru í brúðkaupsferð,
en vildu ekki láta vita, að þau væru
nýgift. Báðu þau íþví þjónustu.
stúlkuna í gistihúsinu að halda því
leyndu. Þetta tókst prýðilega fyrstu
dagana, en brátt tóku ungu hjón-
in eftir því, að aðrir gestir vöru
farnir að veita þeim sérstaka at-
hygli, en iþað höfðu þau einmitt
viljað . forðast. Grunaði þau, að
stúlkan hefði komið upp um leynd-
armál þeirra og spurðu hana,1
„Nei, ég hef engum sagt, að þið
séuð hjón. Ég hef þvert á móti stað.
hæft, að þið séuð ógift“.