Alþýðublaðið - 24.12.1952, Side 33

£■
CHARLES TAZEWéLL
MINNSTI ENGILLINN
EINU SINNT f FYRNDINNI —
fyrir mörgum öldum samkvæmt
dagatali okkar mannanna, en
áðeins í gær samkvæmt hinu guð-
lega tímatali himnanna — var í
Paradís ósköp vesæll, skeljfing ó-
hamingjusamur og sorgbitinn smá-
engill, sem gekk á himnum unclir
nafninu Minnsti Engillinn.
, Hann var nákvæmiega fjögra ára,
sex mánaða, fimm daga og, fiörutíu
og tveggia mínútna gamall, þegar
hann kom fyrir hinn virðuleaa dvra.
yörð, er gætti hins gullna hliðs himn-
ánna.
Minnsti Engillinn stóð með
þrjózkusvip og reyndi að láta sem
hann léti sig engu skipta slíka ó-
jarðneska dýrð og væri hvergi
smeykur. En neðri vör hans titraði,
og lítið tár gerði honum þá smán
að mynda nýjaft farveg eftir andlit-
inu, sem var raunar útgrátið fyrir,
og það nam ekki staðar fyrr en á
freknóttum nefbroddi hans.
Og það var ekki nóg með það!
Meðan hinn vingjarnlegi dyravörð-
úr var að skrá nafn hans í hina
miklu bók, reyndi Minnsti Engillinn
— sem hafði gleymt vasaklútnum
heima — að dylja tár sín með Því
að sjúga upp í nefið. Mvnduðust við
það ógn óengilsleg hljóð, sem gerðu
hinum góða dyraverði svo liverft við,
að það henti hann, sem aldrei óður
í eilífðinni liafði átt sér stað, •— að
hann setti stóra blekklessu í bókina!
Upp fró þeirri stundu var himna-
friðurinn aldrei sá sami og áður, og
Minnsti Engillinn varð örvæntingar-
efni allra hinna himnesku herskara.
Skerandi blístur hans hliómaði öll-
um stundum á hinum gullnu stræt-
um. Það gerði spámönnunum bilt
við og truflaði hugleiðingar þeirra.
f þokkabót söng hann bæði lxátt og
hjáróma ó söngæfingum himnakórs.
ins og éyðilagði rrieð því hin himn-
esku áhrif söngsins.
Og bar sem hann var svona lítill
og bvi svo lengi á leiðinni til kvöicl-
bænanna, kom Minnsti Engillinn
alltaf of seint, og hann rakst alltaf
á vængina á einhverjum, þegar liann
þusti á sinn stað.
Enda bótt ef til vill hefði verið
hægt að fvn'fjiefa honnm Uonnari
skoU á hátbnoi. var úfiit Mirmsta
Engilsins bó hólfu vprrn fram-
koma hans. Það kvi^aðist meðal
enelanna og erkænglanna, að hann
líkt.ist ekki p'iiu sinni engii í úthti!
Oa Þeir höfðu rétt fyrir sér í bví!
Geislabaugurinn lians var dökkur og
gliáalaus, þar sem hann var vanur
að halda um hann með litlu bústnu
hendinni sinni, þegar hann hlióp, og
hann var alltaf á lilauoum. Meira að
seg.ia þótt hann stæði kyrr, hegðaði
geislabaucurinn hans sér ekki eins
og geisiabaugum ber að gera. Hann
var alltaf að sí-ga niður fvriir annað
hvort augað, eða iafnvel að detta a'f
lionum og velta eftir einhveriu hinna
gullnu stræta — eins og til þess að
láta elta sig um allt!
Já, og það verður einnig að við-
urlienna það, að vænpir hans voru
honum hvorki til prýði né gagns.
öll Paradís stóð á öndinni, þegar
Minnsti Engillinn húkti eins og ó-
hamingiusamur spörfugl á yztu brún
logagylltra ský;ia og bjóst til að
fliúga. Hann snerist ótal liringi, og
eftir margar árángurslausar tilráun-
ir, sem lyktaði vanalega með því,
að hann lokaði augunum. tók um
freknótta nefbroddinn, taldi upp að
þriú hundruð og brem og kastaði
sér síðan út í geiminn!
En vegna þeirrar sorglegu stað-
reyndar, að hann gleymdi alltaf að
hreyfa. vængina, sneru fætur
Minnsta Engilsins venjulega upp á
— 3$
fluginu, og geislabaugurinn fór
venjulega í þveröfuga átt.
Af því, sem á undan er sagt, geta
allir skilið. hvers vesna það hlaut að
koma að því, að Minnsti Ene'llinn
yrði að ganva undir as?a. Því var
það einn eilífðardag, að bonum var
fvrirskinað að mæta fyrir Engli
Friðarins.
Minnsti Engillinn ereiddi sér,
viðraði vængina sína, fór í næstum
hreinan kvrtíl og þrammaði síðan
hnípinn áleiðis til staðar dómsins.
Iíann reyndi að fresta þeirri hörðu
raun, sem hann átti fvrir höndum,
með því að slóra á leiðinni. Hann
staðnæmdist um stund í Stræti
Verndarenalanna til þess að skoða
lista vfir bá, sem núkomnir vorU tjl
hamnaríkis. bótt öllum á bimnum
værj það ljóst, að hann var alls ekki
loocl
Loksins nálgaðist. bann h»st dvr
hinnar guðleau rét.ri'-f<=i, sem w-u
auðþekktar á logaavUtum rneta<=uál.
um, sem voru unni bpím.
Minnsta EnaUmnn til jnikiUar undr-
unar barst út ómur af söng glað-
værrar raddar!
Minnsti Enaiilinn tók af sér geisla-
bauainn. púaði vandleaa á hann og
fægði hann á kyrtlinum sínum, en
framkvæmd sú bætti skilianleaa
ekki útlit beirrar flíkur. sem hafði
þó ekki verið of gott fyrir. Síðan
læddist hann inn!
Söngvarinn, sem veniulega var
kallaður Enailiinn . Skiininesgóði,
virti litla sökudólginn fvrír sér, tíg
Minnsti Engillinn revndi begar í
stað að gera sig ósvniiegan með
beirri frumleau aðferð að draga
hálsmálið á kvrtlinum sfnum unp
fvrir höfuð, rétt eins og lítil ^kiald.
baka, sem dregur sig í skél sína.
Þá gat Engillinn Skilninssgóði
ekki varizt hlátri, og við það hlýnaði
þeim litla lieldur um hjartaræturh-
ar Síðan sagði engillinn: ,,Jæja; það
ert þá þú, sem hefur undanfarið
verið að gera himnaríkt svona ó-
liimneskt! Komdu hérna, snáði, og
segðu mér allt af létta!“
Minnsti Engillinn kíkti varlega
upp úr kyrtlinum sínum. Fyrst sást
annað augað, síðan hitt.
Allt í einu, næstum áður en hann
vissi af, var hann seztur í skaut
Engilsins Skilningsgóða og var far-
inn að skýra fyrir honum, hvað Það