Alþýðublaðið - 24.12.1952, Side 37

FYRSTA FLUGIÐ
Pramhald af 13. síðu.
Eins og eldur í sinu breiddist
fréttin út um heiminn. AUur heim-
urinn stóð ó öndinni: Var mögulegt
að bjarga mönnunum? Hversu lengi
gætu þeir haldið út? Myndi ísspöng-
in molna sundur áður en hjálpin
bærist? Myndu þeim endast matvæl-
in? Myndu Þeir farast? Skip og
flugvélar voru send á vettvang til
þess að svipast eftir sæhröktum
mönnunum.
Landar Norðmannsins létu ekki
silt eftir liggja. Allur heimurinn var
þátttakandi í leitinni. Ríkisstjórn
Norðmannsins bað hann aðstoðar.
Hver gæti forðað Rómverj anum og
félögum hans frá glötun, ef ekki
Iiann?
Hann hófst handa. Ekki flaumósa
og flasandi, lieldur af sinni alkunnu
nákvæmni. Hann framkvæmdi út-
reikninga sína rólegur og íhugull,
gerði ráð fyrir hverju minnsta ó-
væntu atriði. Hann hafði alltaf
byggt á framsýninni, ekki heppn-
inni. Ilann á.tti að leggja af stað að
sólarhring liðnum í flugvél, sem
hafði verið útveguð í snatri og búin
út til þessarar sérstöku ferðar. En
hann var maðurinn. Frægð hans og
reynsla lagði honum þá skyldu á
lierðar að takast leitina á hendur.
Og væri þaö líka ekki kaldhæðni
örlaganna, að hann, einmitt hann,
skyldi verða til þess að bjarga þess-
um Rómverjaklaufa, sem þættist
vera ekki aðeins. jafnoki Norð-
andi björtum geislum sínum yfir
fjárhús, þar sem bar'n var að fæðast.
Þar skein liún. og vísaði veginn á
þessari nóttu kraftaverksins mikla,
og Ijós hennar endurspieglast um
aldirnar í hjörtum alls mannkyns.
En jarðnesk augu, sem einnig blind-
uðust af Ijóma hennar, gátu aldrei
vitað, að h.in lítilmótléga gjöf Minnsta
Engilsins varð að því, sem um aldur
og ævi verður kallað:
HIN SKÍNANDI BETLEHEMS-
STJARNA
Ragnlieiður Árnadóttir þýddi.
mannsins, heldur ofjarl hans? Hann
tjáði sig umhugsunariaust fúsan til
ferðarinnar, þegar kallið kom. Ljós-
myndari náði í mynd af honum í
því bili, sem hann steig upp í flug-
vélina. Munnurinn var samanbitinn,
svipurinn harður og kaldur.
Það var seinasta ljósmyndin, sem
af lionum var tekin. Hann varð ekki
til þess að bjarga Rómverjanum.
Flugvélin hans kom aldrei til baka.
En hinn kom til baka.
Rómverjinn hafði átt erfiða daga.
Hann sat á ísjakanum, fótbrotinn.
Horfðist í augu við dáuðann. um-
kringdur mönnum, sem töldu hann
einan orsök ógæfunnar. Sá eini
meðal þeirra, sem nokkurt skyn bar
á íshafsferðir, hafði farizt. Hann
hafði ástamt tveim öðrum lagt af
stað til þess að svipast um eftir
landi, en hafði ekki komið aftur.
Hann hafði dáið úr kulda, eða
kannski úr hungri; kanski höfðu fé-
lag'ar hans étið hann. Enginn vissi
neitt um afdrif þeirra þremenning-
anna. Hitt vissu allir, að Rómverj-
inn lét bjarga sér, án þess að skeyta
um afdrif áhafnarinnar sjálfrar.
Hann, foringinn, fyfst. Síðan áhöfn-
in. Og rnenn vissu líka, að hann var
orsök þess, að Norðmaðunnn og átta
aðrir menn höfðu farizt í leiti'nni;
en sá hluti áhafnar loftskipsins, sem
af komst, átti líf sitt að launa ísbrjót
nokkrum frá landi, sem stjörnmála-
lega og menningarlega var á önd-
verðunx meið við föðurland Róm-
verjans.
Hann, Rómverjinn, hafði orðið
fyrstur til þess að fljúga yfir Norö-
ur-íshafið í loftskipi, sem var fundi'ö
upp, smíðað og stjórnað af honum
sjálfum. Aðeiixs fyi'ir nokkrum vik-
,um hafði gervallur heimurinn hyllt
hann og dáð, langt umfrarn verð-
leika, langtum meira en Noi'ðmann-
inn. Nú var Rómverjinn fyrirlitinn
íyrir tOÍyðisemi, smán lands síns,
hlægilegt og hégómlegt fífl.
Norðnxaðurinn hafði dáið, dáið
íyrir hann og vegna hans. Hann,
Rómverjinn, var lifandi. Hann var
ý m SÍ
sá eini lifandi manna, sem flogið
hafði yfir norðurpólinn í loítskipi.
En hinn maðurinn, Norðmaðurinn,
hann var mikilmennið. Haim sjálf-
ur, Rómvei'jinn, lilægilegt og hégóm-
legt fífl. Jafnvel hans eigin landar
íyrii'litu hann og vildu ekki við hann
kannast. ,
■........---------—
Ólafur í Æðey.
ÓLAFUR BÓNDI ÁTTI ÆÐEY
á ísafirði á dögum Björns bónda
Jórsalafara, föö'ur Vatnsfjai'ðai'-Kxist-
ínar. Ólafur var hinn nxesti hvala-
skutlari, vitringur mikfll cg hóglátur.
Þau síðustu 15 ár hans Ixfdaga, færöi
honum hin sanxa reyður kálf sinn
á hverju sunxri, fyrri en hún fór til
hafs. Ilann lxafði nxarkað hana og vildi
henni cigi granda, því hann sagöi aö
sama ár rnundi verða sins lífs endi
og hennar, sem og skeði að liðxium
þeim tíma, að húix vai'ð fyrir óvilj-
andi þa hann skyldi kálfinn hæfa,
og lét hann það vera simx síðasla
hval. — Dóflir þessa Ólafs var Guð-
rún, er átti þann mánn er Salómon
hét, þeii'ra soix Þormóður, haixs son
Hákon, lxans son Guðnxundui', átti
Ingveldi Eiixarsdóttui', þetrra syixir
Ari á Kalaslöðum og Jón Guðmunds-
son lærði kallaöui'. —
Lbs. 1120, 4to.
--- 4. ----
Draumvísur. 1 ;
VALGERÐI JÓNSDÖTTUR Sig-
nxundssoixar frá Króksfjarðarnesi,
konu Þórðar Brynjólfssonar á Vals-
haxxxri í Geiradai, dreymdi vetur-
imx i'yrir mislinga- og fellisvorið
1882, að kona koxxx til henoar, hnigin
að aidri og forixeskjuleg á svip. Kvað
lxúix vísu þessa:
Eg á vald á viixixu stáis ]
viður kaldar dróttir. t
Laixdið faldar hér til hálfs
Herborg Skjaldardóttir.
Rósu Jónatansdóttur í Akureyjum,
konu Brynjólfs Hannessonar fró
Heinabergi, di'eynxdi veturinn 1894
fyrir kvefsófctina miklu, að maðm'
kæxxii til hexxnar og kvæði vísu þessa;
Döppr aö nxun dragast sút,
dinuxxir á jarðarhvéJi,
röskur þegar xúöur út
riddarimi írá heli.
Kvefsótt þessi varð maunskæð, «