Forvitin rauð - 01.05.1978, Síða 7

7
„MYfíK ER HEI-ÐIN Á M/EUU NESI,
EN KÁTT ER í KANABÝ '...........
Fyrir nokkru var frumsýnt sjónvarpsleikritið
Póker eftir Björn Bjarman. í þessu leikriti
koma fyrir tvasr "kanamellur". önnur er barn-
ungj sækir ákaft á völlinn en hvers vegna hún
gerir það kom lítið fram í leikritinu. Hin
var gift kona í Breiðholtinu sem var í þessum
bransa til að fá "drasl" þ.e. sígarettur,
brennivín og sælgæti í vinnulaun. Báðar
kvengerðirnar eru fjarska algengar í ís-
lenskum bókmenntum - það er næstum hægt að
segja að flestar bókmenntalegar "kanamellur"
seu einhvern veginn svona. En okkur rauð-
sokkum meira en datt í hug að þessar lýs-
ingar kynnu að vera staðnaðar - eða eins
konar þjóðsögur á sama hátt og ýmiss konar
fróðleikur um konur á öðrum sviðum. Við
vildum vita hvort veruleikinn vaari svona.
"Ástandið" eða umgengni íslenskra kvenna
við ameríska hermenn er eitthvað sem allir
vita um - en enginn talar um. Forvitin
rauð fékk þess vegna viðtal við unga konu
sem þekkir málin af eigin raun og er alveg
ófeimin við að láta skoðanir sínar í ljós.
Að vera eða ekki "í kananum"
Sp.: Ert þú "í kananum"?
Sv.: Mér finnst þetta hallserislegt orða-
lag - ég er ekki "í kananum" í þeim skilningi
að ég sé einhver þjónustumiðstöð fyrir ameríska
herinn. Hins vegar hef ég verið með ca. fimm
hermönnum af Vellinum síðustu tvö árin.
Sp.: Hefurðu þá aldrei fengið það framan í
þig að þú "sért í kananum" og fundið félags-
lega fordaaningu þess vegna?
Sv.: Nei, enda er mér skítsama hvað nágrann-
arnir segja eða hugsa um mig. Það er þeirra
mál en ekki mitt. Ég þykist þó viss um að
kaffi-, tekex- og smákökusala í búðinni á
horninu hafi hrapað niður úr öllu valdi þegar
ég flutti úr hverfinu þar sem ég bjó síðast.
Ég fékk svona utan að mér smá-skýrslu um
siðferði mitt frá einni nágrannakonunni, og
mér fannst skýrslan ferlega skemmtileg,
hafði bara gaman af.
Sp.: Hvernig byrjaðirðu að vera með könum?
Sv.: Ég hitti viðhald nr. 1 í Klúbbnum.
Hann kom svo einu sinni til mín
með sér sem varð seinna viðhald
Sp.: Koma þeir heim til þín?
Sv.: Ja.
Sp.: Ferðu aldrei upp á Völl?
Sv.: Ég hef mjög sjaldan gert það. Þessir
klúbbar þarna eru heldur andstyggilegt
fyrirbaari. Maður gengur eftir gólfinu og
er háttaður fjörutíu sinnum með augum ókunn-
ugra manna á leiðinni; slefan lekur ut ur
þeim þegar þeir sjá kvenraann í návígi og
mér finnst þetta ógeðslegt. Ef ég væri
eins og Marilyn Monroe í útliti gæti ég
kannski skilið þetta - en það er nú eitt-
hvað annað og mér finnst þetta mjög ónota-
legt.
Ekki hægt að tala um vændi
Sp.: Hefurðu eitthvert samband við aðrar
íslenskar konur sem eru með könum?
Sv.: Nei - ég get ekki sagt það. Þess
vegna ættirðu kannski ekki að vera að
tala við mig - ég veit ekkert ofsalega
mikið um þetta yfirleitt. Þú ættir að tala
við þær í Breiðholtinu sem lifa á þessu að
einhverju leyti.
Sp.: Meinarðu að til sé gagngert vændi
kringum herinn á Miðnesheiði?
Sv.: Nei, ég held að sé alls ekki hægt að
tala um neitt slíkt. Þessar íslensku konur
sem eru alfarið með könum af Vellinum eru
- það ég held - mest megnis einstæðar masður,
fráskildar og ofboðslega illa stæðar bæði
félagslega og f járhagslega. Þeer eru með
börn, oft ung, og geta kannski ekki unnið
úti af því að barnagæslan myndi hreinlega
gleypa obbann af launum þeirra. Þetta er -
jú - lægst launaði vinnukrafturinn á Islandi -
ég meina ófaglsarðu konurnar. Svo skrimta
þær einhvern veginn á meðlögum og mæðra-
launum og þegar endar nást saman - ef
þeir nást saman - er ekkert eftir til að
skemmta sér fyrir eða búa til eitthvert