Morgunblaðið - 02.12.1953, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIB
Miðvikudagur 2. des. 1953
LJÓNID OC LtLMBIÐ
EFTIR E. PHILLIPS OPPENHEIM
Framhaldssagan 44
„Sáuð þér nokkurn, sem þér
þekktuð þar í nágrenninu?“
„Nei, ég hef sagt ykkur allt,
sem ég veit, og margt, sem aðeins
ef ímyndun, og ef þið leyfið,
ætia ég að fara“.
„Við erum yður afar þakklát-
ir“, sagði Milson og íylgdi hon-
um til dyra. „Og minnist þess, að
það, sem þér hafið sagt okkur,
skal aldrei valda yður neinum ó-
þægindum“.
Fulltrúinn og undirmaður hans
iitu aftur skilningsaugum hvor
til annars.
„Við fengum það, sem við þurft
um að vita, trúi ég“, sagði sá
síðarnefndi.
„Svo sannarhega", samsinnti
íulltrúinn. „Nú höfum við að
minnsta kosti eitthvað ákveðið
að fara eftir. Þú veizt allf um
næsta vin okkar, geri ég ráð fyr-
ir?“
„Mig grunar", sagði Milson og
þáð vottaði fyrir kipringi í munn
vikunum, „að ef ég vissi allt um
hann, vissi ég líka hvar New-
berry lávarður er niðurkominn
XXXI. kafli.
Aftur kom lögregluþjónninn
inn.
„Hr. Reuben Grossett", til-
kynnti hann.
Reuben var snyrtilegur til
fara og brosti vingjarnlega þeg-
ar hann gekk inn. Milson bauð
honum sæti.
„Við erum yður þakklátir fyr-
ir að koma, hr. Grossett", sagði
hann.
„Gleður mig að gera ykkur
greiða, ef ég get“, sagði Reuben
um leið og hann settist. „Reyndar
fæ ég ekki séð hvernig það mætti
verða“.
„Það voru nokki'ar spurning-
ar“, sagði fulltrúinn, „sem lagð-
ar hefðu verið fram í rannsókn-
inni vegna ungu stúlkunnar í
Milan-gistihúsinu, en hr. Milson
vildi ekki að kæmu fram í rétt-
inum. Hann áleit að betra væri
að þér kæmuð til okkar hingað“.
„Mér fannst þeir spyrja mig
nóg í réttinum“, sagði Reuben
tortrygginn.
„Ekki um neitt, sem máli
skipti, hr. Grossett. Til dæmis
ekki hvers vegna þér gáfuð ung-
frú Belle Morgan inn svefnlyf.
Þér viljið vafalaust heldur skýra
okkur frá því. Það hefði getað
verið óþægileg spurning í rétt-
inum“.
„Astæðan var ofur einföld“,
svaraði hinn um hæl. „Ég vissi
að henni leist vel á David New-
berry. Hún var unnusta mín, og
ég viidi ekki missa hana Hefði
ég ekki látið töfluna í glasið
hennar, myndi hún hafa dansað
við hann allt kvöldið, og ham-
ingjan má vita hvað meira, og ég
hefði staðið slyppur eftir“.
„Ég skil“, sagði fulltrúinn.
„Þetta er ekki svo fráleitt. En
hvað gerðuð þér eftir að þér fór-
uð úr gistihúsinu, hr. Grossett?"
„Ég fór beint heim“, svaraði
Reuben, — ,,í Cannon-stræti. Ég
kom þangað fyrir klukkan tvö.
Bæði húsbóndinn og kona hans
sáu mig“.
Fulltrúinn ieit á nokkur
skjöl.
„Hr. Grossett", sagði hann, „ég
ætla að spyrja yður einnar eða
tveggja spurninga um allt annað
efni. Ég vona að þér hafið ekkert
á móti því?“
t „Ég sé enga ástæðu til þess“,
svaraði Reuben, „það er ekkert,
sém ég hef ástæðu til að leyna,
eða skammast mín fyrir“.
„Jæja þá, hvað vitið þér um
bófaflokk, sem nefndur er
„Lömbin“?“
Ungi maðurinn virtist stirna
upp. Hann glápti fast á spyrjand-
ann.
„Ekki neitt“, svaraði hann.
„Hví skyldi ég gera það?“
„Datt í hug að þér hefðuð heyrt
þeirra getið“, sagði Milton. „Það
hafa margir. David Newberry
var einu sinni félagi“.
„Ég þekki David Newberry
ekki neitt“, svaraði Reuben
kuldalega.
„Yður hefur brugðið við að
heyra um hvarf hans, er ég viss
um“, sagði fulltrúinn.
„Mér brá eins og öðrum“, var
hið stuttaralega svar.
„Það veldur mér vonbrigðum
að þér skuluð ekki geta sagt okk-
ur neitt um „Lömbin“, hr. Gross-
ett“, sagði Milson.
„Ég óska að ég gæti það“, sagði
ungi maðurinn. „Ég veit blátt á-
fram ekkert um þau. Og það gleð
ur mig að geta sagt, að vinir mín-
ir eru allt önnur manntegund".
„Við heyrum svo margt mót-
sagnakennt", sagði Milson „Tit
dæmis höfum við heyrt, að þér
hafið sést í Milan kvöldið sem
morðið var framið. Er það rétt?“
„Ég kom þar ekki nálægt“,
sagði Reuben með áherzlu.
„Jæja það“, sagði fulltrúinn.
„En svo höfum við líka heyrt
eftir ýmsum, að nokkur hula
hvíldi yfir lífi yðar síðan þér
hættuð að vinna á málflutnings-
skrifstofunni. Enginn veit hvað
þér gerið á daginn, en þér eruð
oft úti alla nóttina".
Reuben missti hattinn sinn og
beygði sig til að taka hann upp.
„Ég er að leita fyrir mér um
atvinnu", svaraði hann.
„Hafið þér verið atvinnulaus
lengi?“
„Ég um það?“
Fulltrúinn hóf upp brúnirnar.
„Svona, svona, hr. Grossett.
„Ég áleit, að ef við færum vel að
yður, myndi yður þóknast að
vera hreinskilnari en þetta?“
„En hvern varða þessi einka-
mál nema sjálfan mig?“ sagði
Reuben. „Um hvað á ég að vera
hreinskilinn?"
„Fulltrúinn hallaði sér fram á
borðið. Rödd hans var allt í einu
orðin ofurlítið ógnandí.
„Ég skal segja yður það, og
tala alveg ljóst. Við viljum fá
upplýsingar hjá yður um eftir-
farandi atriði: í fyrsta lagi, hvar
David Newberry er niðurkominn,
í öðru lagi hver myrti ungfrú
Morgan og í þriðja lagí nafn for-
sprakka bófanna, sem nefndir
eru Lömbin".
„Með öðrum orðum, þið viljið
að ég —“
Reuben þagnaði snögglega. —
Hrollur fór um hann. Fulltrúinn
lauk setningunni fyrir hann.
„Alveg rétt, hr. Reuben Gross-
et. Við viljum að þér Ijóstrið upp
um þá. Þér gætuð eins vel gert
það“.
Þó tungan væri þur í munni
hans og æðarnar ætluðu að
springa á gagnaugunum, gerði
Reuben hraustlega tilraun. Hann
gleymdi þessari hroðalegu skissu,
sem hann hafði gert. Hann leit á
andstæðinga sína, og hélt áfram
á sömu braut og áður.
„Ég er hræddur um að ég hafi
eytt tíma ykkar til ónýtis, og þið
mínum. Ég er ekki sá, sem þið
haldið. Ég veit ekkert um þessi
mál. Ef þið leyfið —“ og gerði
sig líklegan til að standa upp.
„Ekkert liggur á, hr. Grossett",
sagði fulltrúinn. „Við skulum
reyna að komast að einhverri
niðurstöðu. Eruð þér mikill
ferðamaður?"
„Ég fer aldrei út úr landinu",
svaraði Reuben.
„Hvers vegna eigið þér þá
fimm ferðatöskur af nýjum al-
fatnaði á járnbrautarstöðinni,
merktar til flutnings í Tolada á
mánudaginn? Er öllu lokið hér?“
Reuben hló móðursýkislega.
„Yður skjátlast“, sagði hann.
„Ég á engan flutning á járnbraut
arstöðinni. Ég hef ekki í hyggju
að fara úr landi, og þó svo væri,
kemur nokkrum það við? Ég hef
ekki verið kærður fyrir neitt,
eða hvað?“
■;.-..... ■ ■ --r”W'"7'“T.. • ■ " ••• •• ' •■ --•'•-•
RAUÐU
, SKÓRNIR
Danskt ævintýri
EINU SINNI var lítil stúlka, fríð og snotur. Á sumrin varð
hún alltaf að ganga berfætt, af því að hún var fátæk. En
á veturna gekk hún á tréskóm, svo að litla ristin varð þrútin
og rauð, og það var aumkvunarleg sjón.
j I miðju þorpinu átti heima gömul skóarakona. Hún tók
sig til og saumaði dálitla skó úr gömlum rauðum klæðis-
, ræmum. Það var gróft handbragð á þeim, en þeir voru af
góðum huga gerðir og ætlaðir litlu stúlkunni, en hún hét
I Katrín.
| Svo hittist á, að hún fékk skóna einmitt sama daginn, sem
( átti að jarða móður hennar, og þá setti hún þá upp í fyrsta
| sinni. Það voru nú reyndar ekki skór, sem við áttu á sorgar-
J degi, en hún hafði enga aðra, og lét þá á bera sokkalausa
fæturna, og gekk svo á eftir fátæklegu kistunni hennar móð-
ur sinnar.
I í þeim svifum kom stór vagn og fornlegur að sjá, og í
honum sat frú nokkur mikil vexti og öldruð. Hún virti litlu
stúlkuna fyrir sér og sagði við prestinn:
„Heyrið þér! látið þér mig fá litlu stúlkuna. Ég skal verða
henni góð.“
Og Katrín hélt að þetta væri allt vegna rauðu skónna,
en gamla frúin sagði, að þeir væru hræðilega ljótir, og þeim
var stungið í eldinn, en Katrín sjálf var látin fara í hrein
föt og ný. Henni var kennt að lesa og sauma, og menn sögðu,
að hún væri lagleg, en spegillinn sagði:
„Þú ert meira en lagleg, þú ert ljómandi falleg.“
Þá bar svo til einhverju sinni, að drottningin var á ferð
um landið, og hafði með sér dóttur sína, og var hún prins-
essa. ' ■'
/.
emur i uerzictmr
L
cl niortjitii
KÓKÓSMJÖL
15 kg. og 130 lbs. ks.
Fyrirliggjandi
J). (H>rynjólfóóon
vay'avi

8AMDWICH 8PRED
MAY0NNAI8E
F y rirligg jandi.
I. BrYnjólfsson & Kvaran
Inmskotsborðin
margeftirspurðu, eru komin.
Lítið í sýningargluggann, Bankastræti 4.
Húsgagnaverzlunin Husmunir,
Hverfisgötu 82 — Sími 3655.
Mungaruppboiíiií
sem fram átti að fara á hluta í Flókagötu 45 ,hér ;
m
í bænum, eign Stefáns A. Pálssonar, miðvikudaginn S
2. desember 1953, kl. 2,30 síðdegis, fellur niður.
Uppboðshaldarinn í Reykjavík.
Húsnæði
Oss vantar tvær íbúðir, 2 herbergi og eldhús eða
eina stóra íbúð, 4—6 herbergi og eldhús.
Samband ísl. samvinnufélaga,
iðnaðardeild. — Sími 7080.