Morgunblaðið - 14.01.1956, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLABIB
Laugardagur 14. jan. 1956
ANNA KRISTÍN
EFTIR LALLI KNUTSEN
Framh’aldssagan 48
aldrei i hug að hann sneri galdr-
inum gegn honum.
Ég s'ralf frá hvirfli til ilja. Nótt
ina milli þriðja og fjórða septem-
ber hafði Ove drukknað.
— ívar kom heim, hélt Anna
Kristín áfram, en það varð einum
góðum manni færra í veröldinni
þann dag. — Trúir þú þessu?
sagði ég. Finnst þér ekki ólíklegt
að fátækur Lappi geti ráðið yfir
lífi og dauða manna? — Já, ég
trúi því, sagði hún einlæglega.
■— En hvers vegna ertu að segja
mér þetta? Því þegirðu ekki yfir
því? — Ég get það ekki lengur.
Þegar ívar kom heim vissi ég
6trax hvað gerzt hafði. Katja gat
þess til líka. Síðan hefi ég þjáðzt
af samvizkubiti, systir. Ég, sem
aldrei hefi viljað þér nema það
bezta, hefi orðið orsök í dauða
eiginmanns þíns.
Skyndilega varð mér ljóst að
Anna Kristín var miklu óþrosk-
aðri í hugsunarhætti en ég. Hún
var eins og áhrifagjarnt barn,
sem þarfnast verndar og um-
hyggju. Sjálf trúði ég ekki á mátt
Nilasar gamia, en ég vissi að hún
mundi trúa þessu alla sma ævi.
Geturðu nokkurn tíma fyrir-
gefið mér, systir? hvíslaði hún.
Augu hennar stóðu full af tárum
Og neðri vörin titraði, eins og
hún væri að bresta í grát. .
Á þessu augnabliki var hún
ekki hin léttúðuga húsfreyja á
Mæri, heldur hrætt barn, sem
biður sér verndar. Enn þurfti
systir mín á allri ást minni og
fórnfýsi að halda og hvoru
tveggja ætlaði ég að láta henni
I té.
Ég þrýsti hönd hennar og saeði
blíðlega. — Við skulum ekki tala
meira um þetta í kveld. Farðu
nú að sofa og þér mun h'ða betur
á morgun. Eftir að hún var farin
lá ég lengi vakandi og hugsaði
með kvíða til framtíðarinnar.
28. kafli.
Það leið ekki á löneu þar til
ég tók við minum daglegu störf-
um á Mæri. Mér leið betur þegar
ég var sífellt önnum kafin, en þó
lá óttinn í levni í sál minni.
Mér féll illa er ég varð þess
vör að svstir mín fór bnra reið-
túra alein, eins og forðum daga.
Ég vissí hvern hún hitti á þeim
ferðum.
Öðru hvoru fór hún til Þránd-
heims og dvaldi bá oft vikum sam
an þar. Dag nokkurn sagði hún
mér bær eóðu fréttjr að sér
tekizt að afla aftur nokkurs
hluta fiár þess, er eitt sinn var
eign okkar.
— Hvernig í ósköpunum hefir
þú getað bað? spurði ég vantrúuð.
Er það Ebbe, sem hefir hjálnað
þér? Er það hann. sem bú ert að
heimsækja í Þrándheimi?
Nei, ég hefi þar íbúð á leieu.
Ebbe er giftur. Hann sift.ist dótt-
ur Hornemanns os við erum eng-
ar vinkonur. En Ebbe hefir hiáln-
að mér með fiármálin. í unohafi
lánaði hann mér fé og kenndi mér
hvernig ég ætti að græða á bví.
Nú lána ég peninga með báum
vöxtum. Meira að segia fær ívar
lánað hiá mér sesn veði í Mæri.
Auð'dtoð vpit hanri eWi að "“n-
íngarnir koma frá mer. Móses
Gyðineur er þar milliliður.
— En hvers vegna ferðu svona
oft til Þrándheims. Er það vegna
Ebbe? — Nei. Eieinlega er það
Lárusi að kenna. Hann annaðist
] þetta fyrir mig fyrst. en síðan
{ hann komst að því að ívar er lent
i ur í klónum á mér, neitar hann
• alveg að eiga þátt í þessu lengur.
i Eins og ég sé ekki í fullum rétti.
f Hún var orðin æst og bvnuð
að ganga um gólf. — Ef ívar
skyldi deyja, hélt hún áfram, vil
ég ekki eiga allt undir náð og
miskunn Brostrops. Ég var rík
þegar ég gifti mig og ég ætla
mér ekki að ganga slypp og snauð
út úr hjónabandinu.
I — En hvernig ferðu að ef fvar
kemst að öllu saman? Hann get-
ur tekið allt af þér, lögum sam-
kvæmt.
— Heldurðu að ég hafi ekki vað
ið fyrir neðan mig? Peningunum
hefi ég komið til útlanda. Þar
standa þeir á annars nafni en
mínu. — Hvers nafni? — Þínu,
systir góð. Þú átt féð með mér og
skalt fljótlega fá öll skilríki þar
að lútandi. Það er gott fyrir okk-
ur að eiga peninga, eða hvað
finnst þér? — Hvers vegna geym
urðu þá utanlands? — Af því að
maður veit aldrei hvenær þörf
verður fyrir þá þar, sagði hún
, glaðlega.
! Þá komst ég að raun um að enn
hafði hún ekki hætt við fyrir-
ætlun sína. Þó að hún næði Mæri
aftur, ætlaði hún sér ekki að búa
þar með ívari. Hún stanzaði fvr-
ir framan mig, sló út handleggj-
unum og sagði: — Ég hefi barizt
eins og hetja og sigrað. Skilurðu
það, systir, við erum ríkar, og það
er mér að þakka. Ég hefi haft vit
á því að auðgast aftur, og þann
auð skal enginn taka frá mér.
I Fyrr læt ég lífið.
I Já, það veit ég, hugsaði ég
þrevtt. En það láta kannske aðr-
ir lífið fvrir þig, Anna Kristín
Nú leið að vori. Svstir min
hafði verið heima í langan tima.
Hans Ehm var lika heima. Ann-
ars var hann vanur að vera heima
þegar hún var í Þrándheimi.
ívar drakk alltaf mikið. en þrek
hans virtist vera þrotið og við
þurftum ekki að óttast hann leng
ur undir áhrifum áfengisins Enn
þá dáði hann fegurð Önnu
Krist’nar, þó að tilfinningar hans
í hennar garð væru allt aðrar en
áður var.
Og hún var fegurri en nokkru
sinni fyrr. Öil sveitin vissi nú um
samband hennar við Hans Ehm.
Merete Carstensson fræddi mig
á því að þau væru stöðugt saman
er þau dveldu í Þrándheimi. ívar
minntist sjaldan á þessar sífelldu
ferðir konu sinnar til borgarinn-
ar en ég sá hvað honum leið.
En Brostrop þagði ekki. Hann
valdi móður sinni og framferði
hennar óþvegin orð og ég veit að
mörg þeirra voru runnin beint
undan rifjum föður hans.
Lárus var ýmist að Mæri eða
Eiði. Hann hafði nú tekið við
ráðsmannsstöðunni hjá móður
minni á Eiði. Jörðin var enn, í
orði kveðnu, arfur minn, en ég
kom þar aldrei.
Það var kveld í maí. Ég og ein
vinnukvennanna, Ingibjörg að
nafni, vorum á leið utan úr
skemmu með reykt kjöt, sem ætl-
að var til kveldverðar. Það var
logn og bjartviðri og Sæúlfurinn
lá ferðbúinn á víkinni og átti að
létta akkerum um nóttina.
Allt í einu kom systir mín
hlaupandi. — Flýttu þér inn með
kjötið, Ingibjörg, sagði hún áköf,
og segðu Sesselju og Kötju að
setja fötin mín niður í tösku. Ég
fer með skipinu til Þrándheims í
nótt.
Þegar Ingibjörg var farin sagði
Anna Kristín og stappaði niður
fætinum: — Ég vildi að fjandinn
hirti Gynter.
Gynter hafði dvalið allan vet-
urinn í Strinda og við höfðum
vonað að hann kæmi ekkert aft-
ur. En nú var hann kominn í
heimsókn til ívars og þeir höfðu
setið mestallan daginn inni á
skrifstofu og drukkið. — Hann
hefir komizt að lánastarfsemi
minni í Þrándheimi og ekki stend
ur á því að hann trúi ívari fyrir
því. Þeir leggja nú ráðin á
hvernig þeir eigi að ná hverjum
eyri af mér. En það er nú ekki
það versta....
— Hvað getur verið verra fyrir
þig? spurði ég.
Hún ætlaði að segja eitthvað
en hætti við það og lét sér nægja
að endurtaka: — Ég verð að fara
til Þrándheims í nótt.
BARIMIÐ
i.
ÞAÐ VAR sorg á heimilinu, sorg í hjörtunum. Yngsta barn-
)ð, fjögurra ára gamall drengur. gleði foreldranna og fram-
tíðarvon þeirra, var dáinn. Þau áttu raunar tvær eldri dæt-
ur. og átti sú eldri að fermast einmitt á þessu ári. Báðar
voru þær góðar og elskulegar stúlkur, en það barnið, sem
menn hafa misst, er jafnan kærast, og dána barnið var yngst
og það var sonur.
! Það var þungt mótlæti. Systurnar syrgðu eins og ung
hjörtu syrgja. Þeim gekk harmur foreldranna mest tií
hjarta.
í Faðirinn var sárhnugginn, en móðirin yfirkomin af þessu
mikla hryggðarefni. Hún hafði verið yfir barninu nótt og
dag í veikindum þess, stundaði það, tekið það upp og borið
það. Hún hafði fundið til þess, að það var partur af henni
sjálfri, hún gat ekki skilið í því, að bað væri dáið, að það
ætti að kistuleggjast og geymast í gröfinni.
| Henni fannst, að Guð gæti ekki tekið frá sér þetta barn,
og þegar bað nú samt sem áður var að höndum komið og
orðið að fullri vissu, þá sagði hún í hugarsturlun sinni:
„Guð hefir ekki vitað um það. Hann hefir miskunnarlausa
þjóna hér á jörðu, sem allt gera eftir eigin geðþótta, og þeir
hevra ekki, bótt móðir biðii og grátbæni.“
í ofurharmi sínum hætti hún að hugsa til Guðs og myrkra-
hugsanir sóttu á hana, hugsanirnar um dauðann, hinn eilífa
dauða, að maðurinn verði að mold í jörðu og að þá sé allt
á enda.
Með slíku hugarfari hafði hún ekkert framar sér til stuðn-
ings og sökk því niður í hið botnlausa tóm örvæntingar-
innar.
NÝ SENDING
amerískir kjólar
Mjög glæsilegt úrval
GULLFOSS
AÐALSTRÆTI
Amerískir
Síðdegiskjólar
Samkvæmiskjólar
MARKAÐURINN
Mjólkurfélagshúsinu, Hafnarstræti 5
Nvir 1 liólar
teknir fram í dag, þar á meðal samkvæmiskiólar
Verzl. Guðrún
Rauðarárstíg 1
Garðhfið - Svalahandrðð
— Snúrustaurar
smíðum eftir pöntunum, uppsetnmg ef óskað er
upplýsingar í síma 5126
Málaskólinn Mímir
Síðasti innritunardagur í dag kl. 1—5.
Skipað verður í flokka og kennslustundir
ákveðnar um helgina.
Málaskólinn Mimir
Sólvallagötu 3 — simi 1311.