Morgunblaðið - 24.06.1956, Blaðsíða 18

MORVVfFbLZitolÐ
Sunnudafur 24. júnf 1#M.
18
NO. PHIL, r
DONT...I ■*
REALLY DO
aeuE-ve .
in you/ 1
Gjörið hár yðar mjúkt og eðli-
legt með því að nota bandox
shampoo
bandbox
Fljótandi fyrir venjulegt hár.
Crem fyrir þurrt hár.
Framh'aldssagan 22 I
— „Ertu alveg genginn af göfl-
unum, maður?"
„Nei“, svaraði Johan. — „Ég
er bara svo ánaegður yfir því
að sitja hérna við hlið yðar. Nú,
jæja. Svolítið ölvaður er ég að
sjálfsögðu lika. Maður getur bein
linis fyllst skelfingu við að horfa
á þessi föt. A morgun kem ég svo
inn á herbergið til yðar og laga
til í því. Hvaða númer er það, hr.
leyndarráð?"
„bú skalt bara voga það“,
sagði Tobler grimmdarlega.
,,Það væri þá heldur viðfeldið
ef menn stæðu sjálfan skipaeig-
andann að því að þurrka ryk af
borði og hlutum í herberginu
minu. Hefur þú blað og blýant
við hendina? Þú verður að senda
viðskiptabréf. Flýttu þér nú, áður
en litli milljónamæringurinn okk
ar kemur aftur. Hvernig líkar þér
annars við hann?“
„Prýðilegasti maður", svaraði
Johan. — „Við þrír skulum þó
aldeilis skemmta okkur saman.“
„■Látið bara okkur fátækling-
ana alveg afskiptalausa“ sagði
leyndarráðið. — „Taktu heldur
þátt í vetraríþróttunum og hinum
fínu samkvæmum."
„Gistihússtjórinn heldur að ég
þekki hr. Hagedorn frá Berlín,
«1 vilji bara ekki viðurkenna
það“, sagði Johan. — „Það myndi
því ekki þykja neitt undirlegt,
þótt ég væri mikið með honum.
Þvert á móti. Án min hefði hann
aldrei orðið milljónamæringur."
Hann horfði niður eftir fötum
Toblers: — „Skómir yðar hafa
ekki verið burstaðir". sagði
hann og auðséð var, hversu
þungt honum féll það. — „Það
getur alveg fyllt mann hyldjúpri
örvæntingu.“
Leyndarráðið, sem naut hins
dýra vindils, sagði: „Gættu held-
ur að rekstri eimskipafélagsins
þíns.“
í hvert skipti sem hljómsveitin
ætlaði að taka sér örstutta hvíld,
klöppuðu dansendurnir eins og
óðir væru.
Frú Casparius sagði. lágt- —
„Þér dansið dásamlega vel“. Hönd
hennar hvíldi á öxl Hagedorn og
þrýsti hana mjúklega.
„Hvað ætlið þér að gera á
morgun? Ætlið þér kannske að
fara á skíði?"
Hann neitaði því: — „Þegar ég
var drengur, átti ég skíði, en nú
er slík skemmtiiþrótt mér of dýr“
„Eigum við að fara saman í
sleðaferð? Til Sankt Veit. Við
höfum hádegisverðinn með okk-
ur.“
„Ég hefi sammælst við vini
mina tvo.“
„Segið mér eitt“. mælti hún
alvarlega. — „Hvernig eiginlega
getið þér tekið þennan mann, sem
áþekkastur er einhverju fugla-
skrímsli, fram yfir minn töfrandi
félagsskap?'*
„Ég er líka svoleiðis fugla-
»krimsli“, svaraði hann reiðilega.
— „Schulze og ég eigum prýði-
lega saman".
Hún hlé og drap titlinga, eins
eg manneskja, sem veit meira en
upp *r látið: — „Auðvitað doktor.
Ég bara gleymi því alltaf. En þér
komið nú samt með mér til Sankt
Veit i sleða með hestum fyrir.
Með hljómandi bjöllum og hlýj-
um teppum. Það er alveg dásam-
leg skemmtun". Hún þrýsti sér
enn fastar að honum og spurði:
„Geðjast yður alls ekki vel að
mér?“
„Ó, jú, jú“, svaraði hann. —
.,En þér eruð bara svo óttalega
óvæntar í viðbrögðum yðar“.
Hún færði sig aðeins frá hon-
um og hrukkaði nefið: — „Svona
eru karlmennimir. Þegar maður
talar samkvæmt tilfinningum
sínum, verðið þið yfirlætisfullir
eins og klausturmeyjar" — Hún
horfði beint i augun á honum. —
„í öllum bænum, verið þér ekki

MARKÚS Eftir Ed Dodd
1) — Markús sagði mér, hvað
þú hefðir gert. Ég er mjög hrif-
inn af því.
2) — Þú ert svo miklu skemmti
legri þegar þú ert ódrukkinn.
— Sirrí, ég vil líka, að þér
geðjist að mér.
3) — Ég er hræddur um að
þú sért ekki sérlega hrifín af
mér.
— Láttu nú ekki svona, Phil.
Ég trúi sannarlega á þig.
4) — Ég vona sannarlega að
þú gerir það. Enginn hefur trúað
á mig, ekki einu sinni pabbi. —
Hann meðhöndlaði mig eins og
10 ára strák.
Söluhörn!
Seljið
Kjósendahandbókin
Komiö í skrifstoíu Heimdallar í Valhöll
Suðurgötu 39
*ið utþinfirtosuinfMrnar 14. |mi 1954
HEFMOALLTJR FUS

Wr*
HRINGUNUM
F RA
cv MAFHARSTH
Kaupið Kjósendahandbókina með tölunum eins og þær voru lesnar
i útvarpi nieðan á talningu atkvæða stóð i kosningunum 1949
og 1953.
Kostar aðeins kr. 15.00.

TOU RE SO MUCH 1 CHERRY I U
NCER WHEN YCXJ / WANT ^
HAVENT BEEN SVCXl TO THINK
DRINKING/ J rM A
^ N1CE GUY/ 1
- BUT X M
AFWAID VOU
THINK I'M
A BUM/
r MOPE YOU DCX-NOBOOV
BLSE EVER WAS...NOT EVEN
MV FATME«.„WE TBJEAT5 ME
t-lWE A TEN-YEAR-OLO KID/
- , ? f Bk
MARK TOLD ME WHAT
VOU DID, PHH_I'M GLAD
Rösk stúlka
vön skrifstofustörfum, óskast
til að leysa af í sumarleyfum.
Þ
rir menn í sngónum
svona teprulegur. Erum við
ung? Líst okkur vel hvort á ann-
að? Jæja? Hvers vegna þá þenn-
an skopleik? Hefi ég rétt fyrir
mér eða ekki rétt?“
„Þér hafið rétt fyrir yður“,
sagði hann.
Hljómsveitin hætti að leika.
„Hvar eru vinir mínir?"
Hann leiddi hana til borðs síns,
hneigði sig fyrir henni og hinum
feita hr. Lenz og gekk svo hvat-
lega í burtu, til þess að svipast
um eftir þeim hr. Schulze og
Kesselhuth.
„Stingdu nú þessum minnis-
blöðum í vasann", sagði Tobler
leyndarráð við þjón sinn. —
„Þarna kemur litli milljónamær-
ingurinn okkar“.
Hagedorn settist hjá kunningj-
um sínum og stundi þungan um
leið. — „Það er ein kona hér“,
sagði hann svo, alveg ruglaður,
— „sem sannarlega hefði átt að
vera riddaraliðsforingi“.
„Hún er áreiðanlega of falleg
til þess“ fullyrti Schulze.
Iíagedorn hugsaði sig um: —
„Nú jæja“, sagði hann. — ,.En
maður getur þó ekki haft afskipti
af hverri fallegri konu. Til þess
eru þær alltof margar.“
„Þar er ég doktornum alger-
lega sammála“, sagði Kesselhuth.
„Þjónn. Þrjá ákavíti“. Qg þegar
þjónninn kom með drykkinn,
hrópaði hann: — „Gleðilega hvíta
sunnu, allir saman“.
Þeir supu á litlausu innihaldi
glasanna. Svo spurði Hagadorn
forvitinn: — „Hvað eigum við nú
að gera? Það er ekki einu smni
komið miðnætti ennþá".
Schulze slökkti í vindlinum
sinum og sagði: „Þögn, herrar
mínir. Ég leyfi mér að leggja
fyrir ykkur spuringu, sem ykkur
mun sennilega furða á. Og spurn
ingin er þessi: — „Hvers vegna
erum við komnir til Bruckbeur-
en? Kannske til þess eins, að
drekka okkur fulla?“
„Svo virðist vera“, sagði Kessel
huth og glotti.
„'Sá sem er á móti, geri svo vel
og sitji“, sagði Schulze. —
„Fyrsti, annar, þriðji!"
„Samþykkt einróma", til-
kynnti Hagedorn.
Schulze hélt áfram: — „Við
erum þá sem sagt ekki komnir
hingað til þess að drekka".
Kesselhuth lyfti upp hendinni
og sagði: — „Ekki eingöngu til
þess, hr. kennari".
„Svo hvet ég viðstadda til þess
að rísa úr sætum sínum og fylgja
mér út í náttúruna", sagði
Schulze.
Þeir risu gætilega á fætur og
gengu örlítið reikulir í spori út
úr gistihúsinu og ónduðu að sér
tæru, köldu háfjallaloftinu.
Þarna staðnæmdust þeir í djúp-
um snjónum. Yfir höfðum þeirra
hvelfdist hið dimmbláa, stjörnu-
bjarta himinhvolf þéttsett gylt-
um og grænum, silfruðum og
rauðum demantsgneistum. Lítið,
einmana, hvítt ský leið hægt
fyrir tunglið.
Þeir stóðu hljóðir í nokkrar
mínútur. Frá giatihúsinu barst
fjarlægur hljóðfæraleikur Hr.
Kesselhuth ræksti ræskti sig og
sagði: — „Á morgun verður yndis
legt veður“.
Skyndilega sagði Hagedorn: —
„Jæja, herrar mínir. Nú búum
við til stóran snjómann".
Og Schulze hrópaði: —
„Skömm öllum þeim, sem liggja
á liði sínu. Áfram gakk“.
Nú hófst fjörug starfsemi. Af
byggingarefninu var meira en
nóg. Þeir hnoðuðu og mótuðu
kúlu, veltu henni fram og aftuT
um snjóbreiðuna, börðu hana
ákaft, vansköpuðu hana, svo að
hún varð sívöl í laginu, veltu
hinu sífellt stækkandí ferlíki
nokkrum sinnum enn, fram og