Morgunblaðið - 27.03.1958, Blaðsíða 16

16
MORCUNTJT. AÐIÐ
Fimmtud. 2\. marz 1958
Hann er aðeins fertugur, en á
glæsilegan feril að baki. Hann
hefur ást á starfi sínu. í margar
vikur hefur hann verið á slóð
smyglaraflokksins.
— Nú eru þeir í snörunni, seg
ir hann.
— Ekki alveg, segir loftskeyta
maðurinn, sem situr við tæki sín
aftar í bílnum og teiknar línurit-
ið inn á uppdrátt af þorpinu. —
En næstum því. Ef hann sendir
út í nokkrar mínútur enn, þá
klófestum við hann....
1 sama mund er Domenico að
ganga frá tækjum sinum. Smygl-
ararnir hafa fengið fyrirmælin
og frekari viðræðna er ekki
þörf.
— Hvað er þetta? hrópar
Ippolito æstur í skapi. — Hvað
varð af þrjótinum?
— Hann er hættur að senda,
hr. lögreglufulltrúi.
* 22,3o aiöevróputlmi -
£ belgisku kongo - vlö
tituie koparnáailiriiar.
st- ‘
— TRZ kallar .. TRZ kallar.
.. Hver vill hjálpa okkur til þess
að ná sambandi við París? Hér
er um líf og dauða að tefla....
Lalande verkfræðingur er að
missa kjarkinn. Honum finnst
þessi þögn vera ógnun við sig.
Honum finnst allur heimurinn
hafa gert sartisæri gegn sér.
— Halló .... Halló .... TRZ
kallar. Heyrir enginn til mín?
Hann kreistir hljóðnemann veiklu
lega. 1 munnvikum hans er sígar-
ettustubbur. Það logar ekki leng
ur í honum.
Enn er hitasóttin ekki farin að
réna og Lalande er orðinn ör-
magna. Hann er alveg að gefast
upp og hann veit, að innan stund
ar verður hann að kasta sér aft-
ur upp í rúmið — og þá verður
svertinginn enn einu sinni vitni
að hinu lítilmótlega ástandi hans.
Hann verkjar í allan líkamann.
Skyndilega hnígur hann fram á
loftskeytatækið og hljóðneminn
fellur úr hendi hans.
Etienne hrekkur upp úr hugieið
ingum sínum. Hann hafði verið
hjá eiginkonu sinni. Hann veit,
að þessa stundina þjáist hún hans
vegna. Hann vildi gefa mikið fyr-
ir að fá að vera hjá henni, sitja
við hlið hennar og halda í hönd
hennar. Nú, eins og svo oft áður,
fellur húsbóndi hans saman, mátt
vana. Etienne grípur hljóðnem-
ann áður en hann skellur í gólfið.
Hann ber hljóðnemann upp að
munni sér og hefur upp raust
sína:
— TRZ kallar .. TRZ kallar..
Ef einhver heyrir til mín, bið ég
hann að svara mér. .. Sjómaður
er alvarlega veikur og þarfnast
læknishjálpar þegar í stað. Við
reynum að ná sambandi við
Pasteur-stofnunina í París. Ef
einhver, sem til mín heyrir, get-
ur komið okkur í samband við
París, bið ég hann að svara mér.
. . TRZ kallar .... TRZ kallar.
”---- -3»
kl, 22,41 miðevróputírai -
við napoli-flóann,
Domenico hefur enn ekki lokað
fyrir hátalarann. Hann situr og
hlustar á biðjandi röddu:
— Hjálpið okkur að ná sam-
bandi við Pasteur-stofnunina í
París. Mannslíf er í veði. Á skipi
úti á reginhafi er skipsmaður
hættulega sjúkur......TRZ kall-
ar .... TRZ kallar....
Carmela, dóttir Domenico, hefur
læðzt inn í herbergið. Hún var
háttuð — og þunni gagnsæi nátt-
kióllinn afhjúpar mjúkar Iínur og
fíngérðan likama. Enginn, sem
sér hana, getur getið sér þess til,
að þessi granni og vaxbleiki
Domenico sé faðir hennar.
— Verður þessum hávaða bráð
um lokið? segir hún. — Ég get
ekki sofið fyrir honum. Rödd Car-
melu er djúp og hljómrík. Hún
strýkur hrafnsvart hárið frá enn-
inu.
— Ég bíð aðeins eftir því að
„Lola LoIa“ láti vita að allt sé í
lagi, síðan skal ég hætta þessu,
stúlku-kindin mín. Hávaðinn er
ekki okkur að kenna. Það er ein-
hver angurgapi að gala út í geim
inn.
Carmela stendur kyrr og hlust-
ar, en segir síðan æst: — En,
pabbi! Við verðum að hjálpa...
Hvers vegna læturðu ekki heyra
til þín? Þú nærð vel til Parísar
með nýja senditækinu þinu.
— Þú ert snjöll! Hvað viltu að
ég segi? Á ég að segja: — Smygl-
arasendistöð Domenico d’Angelan-
tonio kallar? Allir tollverðir ættu
að hlusta! Er það þannig, sem
þú hugsar þér það?
— En pabbi, þeir segja að mað
urinn sé mjög veikur! Að það sé
hætta á ferðum!
-— Ef ég læt heyra til mín
verður líka hætta á ferðum hjá
okkur.
Domenico er ekki vondur mað-
ur. Aðstæðurnar hafa neytt hann
til þess að brjóta v>gin. A. m. k.
er það hans sjónarmið. Hann hef
ur misst alla fjáivnuni sína í
tveim heimsstyrjöldum. Fallega
og léttúðuga konan hans hefur
hlaupiðzt á brott — með öðrum
manni. Það eina, sem hann á eft-
ir, er Carmela. Hann ber meiri
ást til hennar en nokkurs annars
á jarðríki. Þegar hún horfir á
hann, eins og nú, er hann alger-
lega hjálparvana. Hann hefur
ekki kjark til þess að neita henni
um eitt né neitt.
— Pabbi, hjálpaðu þeim........
Ég bið þig þess. Náðu sambandi
við París
Domenico yptir öxlum: — Ér
því að þér sýnist svo....Auðvit
að, þegar mannslíf er í veði . . og
hann bætir við dapur í bragði: —
Ég gef upp falskt kallmerki.
Carmela faðmar hann að sér og
kyssir hann á kinnina.
— Þetta er brjálæði .. muldr-
aði Domenico.
Síðan tekur hann hljóðnemann
og kallar með varkárni:
— TRZ . . TRZ. . . Ég heyri
til yðar . . bíðið og hlustið. . . Ég
ætla að reyna að ná sambandi við
París.
Loftskeytamaðurinn í lögreglu-
bíl Ippolitos tekur viðbragð.
— Þarna er smyglarastöðin
aftur!
Ippolito situr með uppdrátt af
þorpinu á hnjánum. Hann strik-
ar beinar og bognar línur með
við Pasteur-stofnunina. Við þurf
um á lækni að halda, sem getur
greint alvarlegan sjúkdóm um
borð í skipi á rúmsjó........Ég
bið við móttökutækið.
— Gefið mér kallmerki yðar!
Þögn.
— Fjandinn sjálfur. Nú er
skepnan aftur horfin, segir Ippo-
lito í lögreglubílnum. — Hvað kem
ur þessi stofnun í París málinu
við?
— Þetta var undarlegt, segir
maðurinn í Paris og starir tóm-
látum augum. Stöðin vill ekki gefa
mér kallmerkið. Ilann snýr sér
við og kallar fram: — Lorette!
Inn kemur kona, á að gizka 35
ára. Hún er fíngerð, grönn og
dökkhærð. Hún er í greiðsluslopp,
'eins og hún hafi verið í þann veg-
inn að taka á sig náðir. Áður
fyrr bar Lorette Corbier alltaf
næturkx-em á andlitið áður en hún
fór að sofa. Það átti að hafa bæt-
andi áhrif á húðina. En hvaða
gagn er að því að vera að halda
sér til fyrir blindum manni?
— Ilvað er að, Paul? segir
hún og gengur til hans.
— Við verðum að ná sambandi
við I’asteur-stofnunina.
— Það ex- einhver, sem þarfn-
ast sjúkdómsgreiningar.
Loftskeytamaðurinn og Ippolito bíða með öndina í hálsinum í
lögreglubilnum eftir því að smyglarinn láti lieyra til sín.
rauðum og græiium blýanti. Hring
urinn þrengist stöðugt um þessa
leynilegu sendistöð. Línuritsvals-
inn snýst á ný.
— Haltu áfram að taþi, Ijúfux’-
inn, muldraði lögreglufulltrúinn.
— Talaðu lengi, lengi, lengi. .
Bíllinn rennur aftur af stað,
fyrst hægt — eins og stór, svört
fluga.
Ippolito lögreglufulltrúi hlust-
ar í hrifningu á þessa feigu rödd:
— París .... París.......Heyrir
einhver? .... Ég er með mikil-
væga beiðni til Paiísai’.
r ■ . - ■-•■■-
kl. 22,45 miðevrópotíni -
í parls.
— Ég heyri ágætlega i yður,
segir maður, sem situr fyrir fram
an dýi-indis loftskeytatæki í stofu,
prýddri fögrum húsgögnum. Hann
er um fertugt. Höfuðið er lítið,
andlitið fölt og augun eru stirð-
leg og tómleg. — Hver talar?
Gjörðu svo vel að gefa mér upp
kallmerki yðar.
Rödd Domenico er ákveðin: —
Viljið þér ekki gera okkur þann
greiða að íeyna að ná sambandi
— Ég skal hringja. .. .
Paul Corbier hristir höfuðið
óþolinmóður: — Það er ekkei-t
gagn að því að hringja. Þeir láta
ekki ónáða sig um miðja nótt. Ég
þekki þessa lækna. Það er erfitt
að eiga við þá!
Ef herlæknarnir hefðu skorið
augu hans upp strax eftir að hann
særðist, hefði tekizt að bjarga
vinstra auganu. Þessi vitneskja
hafði haft sérstæð áhrif á afstöðu
Corbiers gagnvart læknum. Hann
varð tortrygginn og fullur grun-
sernda og átti bágt með að skilja
að læknar væru líka menn. — Þú
verður að fara þangað sjálf. —
Það er það eina, sem dugar.
I ■ , - '
kl. 23,lo miðevroputími -
í parls.
Rauðhærða hjúkrunarkonan, Je
anne Lemaire, opnar dyrnar að
herbergi næturlæknisins án þess
að drepa á. Yfir París er hita-
bylgja og loftið innan þessara
þykku gömlu veggja er óbærilega
„Það er svo mikið ryk hérna
inni, að við skulum heldur fara
útíyrir,“ sagði Dídi.
„Þú ert hrífandi, Markús, og
mér feliur mjög vel við þig —
nema að einu leyti.“ — Nú, hvað I — „Þú ert svo fjandi óframfær-
er það?“ spyr sá, sem ekki veit. inn.“
mollulegt. Jeanne Lemaii-e er lít-
ið klædd undir hvíta sloppnum, að-
eins því nauðsynlegasta.
— Það er kona hér frammi,
sem hlýtur að vera gengin af göfl-
unum, ástin. Hún segist fyx-ir
hvern mun verða að hafa tal af
lækni, um líf og dauða sé að
tefla.
Dr. Guy Mercier er liðlega þrít-
ugur, hvorki fiíður né ófiúður.
Líkami hans er vel byggður og
andlitsfall hans er óreglulegt, en
gáfulegt og góðlegt. Hann sezt
fram á rúmstokkinn og klæðir sig
hirðuleysislega.
— Jæja, svo hún er gengin af
göflunum? segir hann brosandi.
Hann dregur stúlkuna til sín, set
ur hana á hné sér og hönd hans
leitar niður um hálsmál slopps-
ins — hann er djai-flegur.
— Varaðu þig, dyrnar eru ekki
lokaðar. . . Jeanne rís snöggt á
fætur. Guy Mercier slær hana vin
gjarnlega á sitjandann og gengur
á eftir henni út á ganginn.
Um leið og hann kemur auga
á Lorette Coi-bier fer hann að
brosa. Hún roðnar litið eitt í and
liti.
— Nei, Guy, ert þú hér? ....
Þetta kemur mér á óvart!
— Afsakið, frú, ég skil ekki..
— Þekkirðu mig ekki aftur,
Guy? Lorette .. Lorette Corbier.
Skyndilega rennur það upp fyr-
ir Guy, sumarið — fyrir langa
löngu, í Juan les Pins. . . Ögleym
anlegt sumar. Ógleymanleg
stúlka, fannst honum þá. Hann
var ástfanginn, eins og maðurinn
verður aðeins einu sinni á æv-
inni. En hún hvarf, Loi-ette. Og
nú stendur hún hér. .. Hann trú-
ir vart eigin augum.
Hann er hrærður: — Hvað hef
ur komið fyxúr þig? Hvernig
stendur á því að þú hefur breytzt
Svona?
Það er eins og birti yfir henni,
þegar hún sér hann allt í einu
standa þai-na frammi fyrir sér,
en svo fölnar þessi birta smám
saman. Hún verður aftur þreytu-
leg kona, sem virðist miklu eldri
en hún í raun og veru er.
aiíltvarpiö
Fimmtudagur 27. marz:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50 „Á frívaktinni", sjómanna-
þáttur (Guðrún Erlendsdóttir).
18,30 Fornsögulestur fyrir börn
(Helgi Hjörvar). 18,50 Framburð
arkennsla í frönsku. 19,10 Þing-
fréttir. —’ Tónleikar. 20,30 „Vixl
ar með afföllum“, framhaldsleik
rit fyrir útvarp eftir Agnar
Þórðarson; 8. þáttur. — Leikstj.:
Benedikt Árnason. Leikendur:
Rúrik Haraldsson, Herdis Þor-
valdsdóttir, Ása Jónsdóttir, Flosi
Ólafsson, Árni Tryggvason o. fl.
21.15 Tónleikar (plötur). 21,45
íslenzkt mál (Ásgeir Blöndal
Magnússon kand. mag.). — 22,10
Passíusálmur (44). 22,20 Erindi
með tónleikum: Baldur Andrés-
son kand. theol. flytur síðara
erindi sitt um norska tónlist. —•
23,00 Dagskrárlok.
Fösludagur 28. marz:
Fastir liðir eins og venjulega.
13.15 Lesin dagskiá næstu viku.
18,30 Börnin fara í heimsókn til
merkra manna (Leiðsögumaður
Guðmundur M. Þoi-láksson kenn-
ari). 18,55 Fiamburðai-kennsla í
erperanto. 19,10 Þingfréttir. Tón-
■leikar. 20,30 Daglegt mál (Árni
Böðvarsson kand. mag.). 20,35
Erindi: Dagar anna og ánægju
(Ólafur Þorvaldsson þingvörður).
■21,00 íslenzk tónlistarkynning:
Lög eftir Árna Björnsson. Flytj-
endur: Gísli Magnússon píanóleik
ari, Ernst Normann flautuleikari
og söngvarai'nir Árni Jónsson og
Guðmundur Jónsson. — Fritz
Weisshappel leikur undir söngv-
unum og býr þennan dagskrárlið
til flutnings. 21,30 Útvarpssagan:
„Sólon Islandus" eftir Davíð Stef
ánsson frá Fagraskógi; XVIII.
(Þorsteinn Ö. Stephensen). 22,10
Passíusálmur (45). 22,20 Smáþætt
ir um fuglaveiði í Drangey (Ólaf
ur Sigurðsson bóndi á Hellu-
landi). 22,35 Frægar hljómsveitir
(plötur). 23,10 Dagskrárlok.