Morgunblaðið - 10.04.1958, Blaðsíða 16

16
MORCV*UlT. 4 Ð1Ð
Fimmtudagur 10. aflfil 1958
ir Frakkinn og hlær: — Þér bú-
ið í Berlín, hr. Grondel, það skipt
ir mestu máli. Þér verðið að
hjálpa okkur, hér er um líf og
dauða að tefla.
— Nei, ég held nú síður! Ég
er búinn að fá nóg af þessu næt-
urgölti yðar. Góða nótt, hr.
Frakki!
Grondel leggur heyrnaitækið á
símann og slekkur á náttlampan-
um. Síðan kúrir hann sig niður,
dregur sængina upp að höku og
sofnar svefni hinna réttlátu.
1 París situr Paul Corbier við
símann og gnístir tönnum.
kl. 2,43 mióevrópotiml -
við napoli-flóaim.
— Þetta ætlar að verða löng
bið, muldrar Domenico d’Angel-
antonio með vaxgula andlitið og
dökka yfirvararskeggið. Hinir
mennirnir þrír eru teknir í and-
liti af þreytu. í eldhúsinu heyrist
til Carmelu þar sem hún glamr-
ar með bolla og skeiðar.
— Já, auðvitað verður þetta
löng bið, segir Ippolito lögreglu-
fulltrúi og geispar.
— Ég skal segja yður, að á
þessum tíma sólarhrings sefur
alit venjulegt fóik, jafnvel í
Þýzkalandi.
Carmeia kemur inn með bolla
og kaffi. Hún hefur haft fata-
skipti — og er nú í pilsi og rauðri
peysu. Ippolito hefur ekki aug-
un af ungu stúlkunni.
— Gerið svo vel, herrar mínir!
Hún gengur frá einum til annars,
vaggandi í lendunum, og býður
þeim kaffi.
— Þetta er það bezta kaffi, sem
ég hef fengið. Það er dásamlegt!
segir Ippolito og sötrar úr boll-
anum.
— Það gleður mig, segir Car-
mela og verður niðurlút. Löngu,
silkimjúku augnalokin leggjast
eins og spörfuglsvængír yfir atig-
un hennar. Ippolito dregur djúp't
andann. Hvernig stendur á því að
forsjónin hagar því svo til, að
þessi dásamlega stúlka er dóttir
glæpamanns?
— Kaffið er guðdómlegt! ung-
frú Carmela.
— Ég brenndi það sjálf. ...
— Mamma er líka vön því. —
Brennið þér það líka með sykri?
— Já, einmitt, með sykri.
Ég ætti að giftast stúlku sem
þessari, hugsar Ippoiito í hrifn-
ingu. Hann gleymir um stund, að
faðir hennar er í rauninni hand-
tekinn. Ippolito heldur áfram að
drekka kaffið, en skyndilega
svelgist honum á. Hann hóstar
eins og hann eigi lífið að leysa og
Carmela kemur honum til hjálp-
ar og ber hann milli herðablað-
anna. Litla, kreppta höndin, sem
lemur Ippolito látlaust í bakið,
kemur honum nú til þess að
hlæja, en hingað til hefur verið
harla erfitt að vekja hlátur hjá
honum. Hann vaknar skyndilega
til lífsins, enda þótt klukkan sé
nú orðin þrjú að nóttu.
kl« 2,55 nitðevrópötíml -
á norðnríahaflnn - om borð
1 togbátnum "marle sörensen".
'ÖKfcí: I'irif 'áwi'mntuáu . ..
— Líður þér nú betur? Larsen
skipstjóri hefur dregið Olaf að
rúminu í skipstjóraklefanum, kom
ið honum upp í það og hlúð að
honum með hlýjum teppum. And-
lit Olafs er grábleikt og augun
lokuð. Hann svarar ekki.
— Þú hefur ofreynt þig, Olaf.
Kannske hefur þú borðað eitt-
hvað, sem þú þolir ekki? Reyndu
að sofa ögn, þá hressistu.
Larsen gerir sér grein fyrir
þvi, að hann er að reyna að róa
sjálfan sig með þessu tali. Olaf
hefur nú tekið sama sjúkdóm og
Erik og Konrad, sem liggja í
einangrun frammi í kaðalgeymsl
unni Já, hann má ekki gleyma að
gefa þeim kamforusprautu. Lækn
irinn í París lagði svo fyrir. —
Larsen skipstjóri gengur að
lyf jakassanum, snýr lyklinum í
skránni......1 sama mund heyr-
ir hann þrusk að baki sér. Hann
lítur við. Feiti matsveinninn hef-
ur læðzt hljóðlega inn og stend-
ur nú á miðju gólfi.
— Já, hvað var það? spyr
Larsen skipstjóri.
Larsen sér ekki betur en að
matsveinninn sé einnig orðinn
veiklulegur. Hve marga ætli plág
an geri út af við áður en okkur
berst hjálpin? hugsar hann.
— Við eyðum ír anum til eins
kis með að bíða eftir þessum
íækni, skipstjóri! segir Mikkel
drafandi röddu: — Ég hef talað
við hásetana. Þeir vilja allir að
við léttum og siglum á fullri ferð
til næstu hafnar. Þar fáum við
læknisaðstoð og lyf.
— Það er ekki jafnauðvelt og
þú heldur, Mikkel Það er þriggja
sólarhringa sigling til næstu hafn
ar. Þið gerið ykkur grein fyrir
því? Og það, sem mjkilvægara er:
Læknirinn í París er þegar húinn
að senda af stað serum til okk-
ar......
— Haldið þér að það gagni,
skipstjóri? Haldið þér að við fá-
um það nokkurn tíma? Hvenær,
þá? Þegar við erum allir komnir
til helvítis? Nei, skipstjóri — við
skulum heldur reyna að leita til
hafnar eins fljótt og við getum.
Að baki matsveinsins, út um
dyiagættina, sér Larsen móta fyr
ir fjölda skeggjaðra andlita í
myrkrinu — úti á þilfarinu.
— Matsveinninn hefur á réttu
að standa! er hrópað úti á þilfar-
inu. Aðrir kinka kolli til sam-
þykkis.
— Verið þið rólegir, rólegir. —
Hér um borð er það ég', sem ræð.
Þið gerið ykkur vonandi grein
fyrir því. En ég skil mætavel ugg
ykkar — og ég skal reyna að ná
sambandi við París til þess að róa
ykkur.
Hann kinkar kolli til matsveins
ins og bíður þess að hann fari.
Mikkel fer silalega og þrjózku-
fullur út um dyrnar og lökar á
eftir sér. Fyrst þá, þegar Larsen
er þess fullviss, að enginn heyrir
til hans, gengur hann að loft-
skeytatækjunum. Hann horfir sem
snöggvast áhyggjufullur á son
sinn, þjáningarsvipur er á and-
liti hans.
— TKX .. Kallar TRZ ....
TKX kallar TRZ .... Skipti....
— Get ég fengið að tala við
Robs yfirlækni? segir Etienne,
svarti þjónninn hans Lalande, í
símann: — Halló, er það yfirlækn
irinn? Nafn mitt er Etienne
Loiseau. Mig langar til þess að
vita hvernig eiginkonu minni líð-
ur.
Gilles Lalande situr við loft-
skeytatækin og þambar svart
kaffi til þess að reyna að halda
sér vakandi. Steingólfið er allt um
kring þakið sígarettustubbum, sem
Lalande hefur kastað frá sér. —
Verkfræðingurinn virðir þjóninn
fyrir sér meðan hann hlustar þög
ull á það, sem læknirinn segir
honum af'konu hans. Svertinginn
kinkar ákafur kolli, eins og hann
stæði augliti til auglitis við sjálf-
an lækninn. Börn! hugsar La-
lande. Þeir eru allir stór svört
börn, enda þótt þeir hafi brenn-
andi löngun til þess að tileinka sér
menningu okkar.
Etienne leggur heyrnartækið
frá sér.
— Nú? segir Lalande.
— Læknirinn segir, að þeir
ætli að bíða enn um stund með
uppskurðinn. Hríðirnar eru byrj-
aðar aftur. Ef til vill bjargast
þetta al-lt án þess að gera þurfi
keisai-askurðinn....
— TKX .... Kallar TRZ ....
Skipti — hljómar allt í einu úr
hátalaranum.
— TRZ svarar. .. Ég hlusta. .
— Biðjið París að láta okkur
vita, hvort búið sé að senda ser-
um, segir Larsen skipstjóri.
— Yður var sagt það áðan.
— Vlð óskum eftir staðíest-
ingu, TRZ. Jafnframt viljum við
fá að vita hvað þeir búast við að
langur tími liði þar til böggull-
inn berst okkur. .. Skipshöfnin
er mjög óróleg og uggandi, eins
og skiljanlegt er.....Viljið þér
gera svo vel og athuga hverju
París svarar spurningum mínum,
TRZ. . . Skipti.
— Halló, París. .. IRP 45 kall-
ar París. . . Skipti.
Paul Corbier hefur setið langa
hríð í þessu eilífa myrkri — og
þögn við loftskeytatækin, og hann
svarar fyrirspurnum Larsens:
— Læknirinn er enn ekki kom-
inn af flugvellinum. Ég get ekhi
gefið neinar frekari upplýsingaj.
Áhöfnin á „Marie Sörensen" verð
ur að hafa biðlund....
Eftir örskamma stund berst
svarið til eyrna Larsen norður í
íshafi sunnan frá Kongo.
— Skipstjórinn segir, að skips
höfn hans missi traustið á lækn-
inum og aðstoðinni, sem hann hafi
lofað. Uppreisnarandi ríkir úm
borð. Hásetarnir krefjast þess að
skipstjórinn létti og leiti til
næstu hafnar þegar í stað.
— Þetta er Ijómandi hugmynd,
IRP 45! hrópar blindi uppgjafa-
hermaðurinn reiðilega: — Skilið
þér kveðju til fíflanna á íshaf-
inu frá mér og segið, að ef þeir
flytji skipið til, jafnvel þó ekki
sé nema um fáeina metra, þá eigi
þeir á hættu ' að sambandið við
Kongo rofni — og þá verður ekki
um neina aðstoð að ræða í bili!
hrópar blindi maðurinn í hljóð-
nemann.
Paul Corbier er örvæntingar-
fullur, æstur og vonsvikinn ’egna
framkomu Willi Grondel í Berlín.
Hann brýtur heilann án afláts um
Carmela er frammi íeldhúsi og
lagar kaffi fyrir mennina.
það, hvernig hann geti bjargað
þessu við. En hann er hjálparvana
á meðan hann er einn. Hann er
algerlega háður fallegu konunni
sinni.
Er Lorette enn falleg? Honum
kemur þetta skyndilega til hug-
ar. Hefur fegurð hennar enn þau
áhrif á karlmenn, að þeir verði
máttlausir í hnjáliðunum og geri
allt til þess að þóknast henni?
í sama mund hljómar rödd
Domenico frá Napoli-flóanum í
hátalaranum:
— Þér megið ekki æsa yður
svona, París! Ég skal reyna að
róa mennina. En það er ekkert
undarlegt, þó að þeir hafi misst
þolinmæðina, veslings mennirnir.
Það er nær komið fram fram
á varir Corbier, að segja: En ég
er neyddur til þess að vera þolin-
móður! Allt lífið! Þegar ég naut
augnanna var þolinmæðin aldrei
mín sterka hlið. Ég var uppstökk-
ur og vildi berja allt og alla, þeg-
ar svo horfði. . . En Corbier læb-
ur sér nægja að hugsa þetta.
Hann verður að taka sér eitt-
hvað fyrir hendur. Hann getur
ekki setið auðum höndum og hugs
að til þess að enginn verði til
þess að taka við bögglinum í Ber-
lín. Hvað ætli dr. Mercier hugsi,
þegar hann kemur aftur? Hann
álítur mig vesælan ræfil, sem get-
ur ekki einu sinni staðið við gef-
in loforð.
— Napoli, IRP 45, þetta er allt
í lagi, ég kalla í yður, þegar eitt-
hvað verður að frétta.
Og blindi loftskeytaáhugamað-
urinn byrjar að kalla, kalla út í
geiminn, kalla á „einhvern í
Þýzkalandi“, sem vill veita honum
og sjómönnunum skjóta aðstoð.
— AMK kallar París. . . AMK
kallar París. . . Ég heyri yður ..
Skipti!
Maðui'inn, sem talar, situr við
„heimatilbúin“ loftskeytatæki. —
Enskan hans er bjöguð, lítt skilj-
anleg.
— Ég heyri til yðar, AMK. —■
Hvar eruð þér? Berlin? segir
Corbier æstri röddu.
— Nei, ég á heima í Landstuhl
við Kaiserslautern. Þér biðjið um
hjálp? Ég hef heyrt greinilega til
yðar siðustu þrjár mínúturnar.
Hvað get ég gert fyrir yður?
— Hér er um að ræða áhöfn
skips, sem er í Norður-íshafinu.
Skipshöfnin er í mikilli hættu, því
að drepsótt hefur komið upp með-
al hennar. Böggull með serum er
nú á leiðinni með næturflugferð
frá París til Berlínar. .... En
við höfum ekki fengið neinn til
þess að fara og ná í böggulinn út
á Tempelhof......Getið þér gert
okkur eitthvað til hjálpar? ....
Skipti.
Loftskeytaáhugamaðurinn í
Landstuhl heitir Eugen Hollen-
dorf. Hann er grannleitur, kinn-
fiskasoginn — og djúpir drættir
eru beggja vegna nefsins niður að
munnvikunum. Varir hans em föl
ar og þurrar. Hönd hans, sem nýr
aitltvarpiö
Fimmtudagur 10. apríl:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Á frívaktinni", sjó-
mannaþáttur (Guðrún Erlends-
dóttir). 18,30 Fornsögulestur fyr-
ir börn (Helgi Hjörvar). 18,50
Gramburðarkennsla i frönsku. —
19.10 Þingfréttir. 19,30 Tónleikar:
Harmonikulög (plötur). — 20,30
Erindi: Garðar á Álftanesi (Stef
án Júlíusson rithöfundur). 20,55
Tónleikar (plötur). 21,15 Upplest
ur: Kvæði og stökur eftir Gísla
Ólafsson frá Eiríksstöðum (Bald
ur Pálmason). 21,25 Tónleikar af
segulböndum frá Sviss. 21,45 ís-
Ienzkt mál (Jón Aðalsteinn Jóns-
son kand. mag.). 22,10 Erindi með
tónleikum: Austurlenzk fornaldar
músik; III: Kína (Dr. Páll Isóifs
son). 23,00 Dagskrárlok.
Föstudagur 11. apríl:
Fastir liðir eins og venjulega.
13,15 Lesin dagskrá næstu viku.
18.30 Bömin fara í heimsókn til
merkra manna (Leiðsögumaður:
Guðmundur M. Þorláksson kenn-
ari). 18,55 Framburðarkennsla í
esperanto. 19,10 Þingfréttir. —-
19.30 Tónleikar: Létt lög (plötur)
á0,30 Daglegt mál (Árni Böðvars-
son kand. mag.). 20,35 Ferðaþátt
ur: Frá Fremri-Kotum til Kákas-
us (Hallgrímur Jónasson kenn-
ari). 21,00 íslenzk tónlistarkynn-
ing: Lög eftir Ástu Sveinsdótt-
ur, Stefán Ágúst Kristjánsson,
Jón Stefánsson, Björgvin Filippus
son og Baldur Andrésson. Söngv-
arar: Kristinn Hallsson og Guð-
mundur Jónsson. — Fritz Weiss-
happel leikur undir og býr dag-
skrárliðinn til flutnings. 21,20
Otvarpssagan: „Sólon Islandus“
eftir Davíð Stefánsson frá Fagra
skógi; XXI. (Þorsteinn ö. Step-
hensen). 22,10 Erindi: Um bóka-
söfnun (Gunnar Hall). 22,30 Sin-
fónískir tónleikar: Sinfóníuhljóm
sveit íslands leikur. Stjórnandi:
Vaclav Smetacek (Hljóðritað á
tónl. í Þjóðleikhúsinu 18. f.m.).
23.10 Dagskráiáok.
1) Fjórir vopnaðir menn hafa
náð „Eskimóadrottningunni“ á
sitt vald, og eru nú að skipa hin-
um verðm*ta farmi yfir í báta
sína. „Þú sleppur ekki með þetta,
því lofa ég“, sagði skipstjórinn
við þorparann, sem gætti hans.
2—3) „Þegiðu, eða ég gef þér
utanundir með byssuskeptinu",
svaraði ræninginn. — Þessi reiði-
lega rödd barst Markúsi, sem var
að fá sér kaffi íram í eldhúsi,
til eyrna. Hann skynjaði þegar
að allt var ekki með feldu, og
sá í gegnum glugga hvar maður
ógnaði skipstjóranum með byssu.