Morgunblaðið - 07.05.1958, Blaðsíða 16

16
MORCVTSBL 4 ÐIÐ
Miðvikudagur 7. max 1958
DON'T YOU THINK VOU
SHOULD TELl_ ME WHy
VOU HID VOURSELF IN
, OUR FURS, MISS...
OH...! v
JUST CAME
ALONG FOR
THE RIDE/
YES.... AT
THE AAOMENT.
////■"-«
JS DEEDEE'S
WS THE NAME,
IS THAT THE
ONLV EXPLANATION
_ YOU WANT TO
1 GIVE ME? j

„Hvernig lízt yður á þessa hár-
greiðslu? Ég er alltaf að reyna að
Báta rosknar konur líta út, eins og
þær séu enn í blóma lífsins. ..“
Hann hló. — „Hér verður maður
að vera blekkingamaður, því að
allir viðskiptavinir okkar vilja
láta blekkjast, svo að þeir geti
blekkt aðra“.
„Hún er verulega falleg", sagði
Joan og virti fyrir sér hái-greiðsl
una á brúðuhöfðinu, sem stóð á
borðinu. — „Annars held ég að
þér ættuð að greiða hárið svolítið
lengra upp hérna megin...........
Svona“. Um leið breytti hún
greiðslunni ofurlítið í vinstri hlið
inni. Monsieur Charles gekk eitt
skref aftur á bak og virti höfuðið
fyrir sér, með athygli.
„Þér hafið á réttu að standa“,
sagði hann svo og kinkaði kolli í
viðurkenningarskyni. „Svo mætti
kannske. laga þessa liði — láta þá
ná lengra fram á höfuðið".
Meðan hann fór höndum um
hárið, komst Joan ekki hjá því að
veita stirðleika fingranna at-
hygli. — Óbrigðult merki æfingar
skorts.
„Þér hafið víst ekki stundað
hárgreiðslustörfin alveg frá því
að stríðinu lauk?“ spui’ði hún.
„Hvers vegna segið þér það?“
„Mér datt bara í hug að þér
hefðuð kannske haft eitthvert ann
að starf með höndum“, tautaði
hún vandræðalega.
Hann svaraði ekki, en Iauk við
verk sitt, athugaði árangurinn og
kinkaði hægt kolli.
„Þetta er betra, mademoiselle
Lisette. .. Hvað voruð þér að
segja? Já, það er rétt, ég hef ekki
alltaf unnið sem hárgreiðslumað-
ur“.
„En þér sneruð yður sem sagt
aftur að iðninni".
„Já, ég gerði það".
Ný, óþægiieg þögn. Joan iðrað-
ist þess að hafa sagt þetta.
Viðmót hans var skyndilega orð-
ið kuldalegt — næstum fjandsam
legt.
„Þér kunnið að nota augun,
mademoiselle", sagði hann örlít-
i hæðnislega.
„Ég biðst afsökunar", sagði
hún. — „Það var alls ekki ætlun
mín að særa yður“.
„Það hafið þér heldur ekki
gert....“ Hann hristi höfuðið. —
„En stundum á maður að gæta
þess að sjá ekki of mikið og mað-
ur á ekki að tala hátt um allt sem
maður kemst á snoðir um. — Þér
iskiljið hvað óg á við . . .“ Hann
brosti aftur. — „Klukkan er
margt“, sagði hann svo, í allt öðr
um tón. „Ég held að þér ættuð nú
að koma yður í kojuna. ‘. ið opn-
sim stofuna hérna á morgun,
klukkan níu, en ég ætla að biðja
yður um að koma hálfri klukku-
stundu fyrr, svo að við getum
haft allt tilbúið, þegar fyrstu kon
urnar koma“.
Joan skildi, að samtalinu var
lokið og yfirgaf monsieur Chaxles.
Hún mætti mjög fáum í sölunum
og göngunum, en hún heyrði
hljómsveitirnar leika og til eyrna
henni bárust hlátrar og mas frá
veitingastofunum og vínstúkun-
um. Dyrnar á reyksalnum voru
opnar og Joan sá, að þar var
hvert sæti setið.
Hún var mjög þreytt og hug-
boðið um yfirvofandi hættu greip
hana aftur stex-kum tökum. Fyrst
eftir að hún tók að sér hlutverk
systurinnar, hafði eftirvæntingin
yfirgnæft allt annað, en nú voru
eftirköstin farin að segja til sín.
Hún var döpur í skapi og henni
leið svo illa innan um allar þess-
ar ókunnu manneskjur. Já, hún
ivarð að gæta þess að sjá ekki of
mikið.
Loks var hún komin að káetu
Lisette og flýtti sér inn.
En sú sjón, sem þá mætti aug-
um hennar, hafði nærri í'iðið
henni að fullu.
Hún hijóðaði ekki upp yfir sig,
en hún varð að beita allri sinni
viljafestu til að gera það ekki.
Inni á klefagólfinu iá maður á
hnjánum og var að róta í ferða-
tösku Lisette. Hann sneri bakinu
að Joan og hún sá að mestöllu
innihaldi töskunnar var dreift
um gólfið. Hann var svo önnum
kafinn við x-annsókn sína, að hann
varð hennar ekki vax'.
„Hvað eruð þér að gera hér?“
spui'ði hún skjálfrödduð.
Maðurinn snei'i sér við og Ieit
á hana.
„Svona, svona. Hrópaðu ekki
svona hátt, Lisette. Einhver þjónn
inn gæti heyrt til þín og komið
hingað".
Joan stóð hreyfingarlaus og
reyndi að vera róleg. Fram að
þessu hafði hættan einungis verið
eitthvað, sem lá í loftinu. Nú var
hún orðin að áþreifanlegum veru-
(eika.
„Ég varð svo hrædd", tautaði
hún hásum rómi. Það var vegna
Lisette, sem hún hrópaði ekki á
hjálp.
Afsökunin róaði hann. Hann
reis hægt á fætur. Þetta var mjög
hár og þreklegur maður í háseta-
búningi, þröngum, bláum buxum
og sjómannati'eyju með hvítum
kraga. Hann var snotur maður,
en samt var eitthvað ósiðað við
hann, næstum dýrslegt. Háseta-
húfunni með rauða borðanum
hafði hann ýtt aftur á hnakkann,
svo að hún sá úfna, rauða hár-
lubbann á honum. Augun /oru
brún.
„Hvar er það, Lisette?“ sagði
hann hranalega. — „Hvar hef-
urðu falið það?“
Joan vissi ekki hvað hann var
að tala um og hverju ijtti hún þá
að svara? Hann talaði á frönsku
og hún gerði hið sama, þegar hún
spurði:
„Hver hefur gefið yður leyfi tih
að leita í töskunum mínum?“
Hann yppti afsakandi, bi'eiðum
■öxlunum og brosti:
„Þú varst ekki hérna, svo að ég
•neyddist til að leita að því sjálf-
•ur. Ég þekki þig, chérie og gat
alveg eins vel búizt við því, að þú
yrðir að heiman í alla nótt“.
Bros hans var svo ex-tnislega
náið, að Joan varð alvarlega
hrædd. Hana fór að gruna nokk-
uð af þeim sannleika, sem Lisette
hafði þagað yfir. Var þetta mað-
urinn sem hún hafði minnst á —
sá, sem hún var hrædd við?
En Lisette hafði sagt, að mað-
urinn sem hún var hrædd við væri
tríkur — mjög ríkur. Voru það
tbara tilhæfulaus ósannindi?
hjálpa okkur.......Og svo hefur
kvenfólkið svo marga felustaði".
„Ég hef það ekki“, endurtók
hún og hélt áfram, af því að henni
skildist, að hún varð að gefa nán
ari skýringar:
„Ég varð hrædd. Ég lagði það
á borðið I tollstofunni".
„Er það nú fjas“, hreytti hann
út úr sér. —- „Slíka vitleysu
myndir þú aldrei gera“.
Maðurinn steig yfir opnu tösk-
una, gx'eip heljartaki um úlnliðina
á henni og hristi hana.
„Ég sagði að ég hefði orðið
hrædd", sagði hún aftur.
„Svona auðveldlega læt ég nú
ekki lejka með mig, Lisette. Segðu
bara eins og satt er, að þetta sé
bara lygi hjá þér, frá upphafi til
enda“.
Han-n sagði þetta ekki reiðilega,
en það lá hótun að baki orðanna.
Eða ætlaði hann kannske að gefa
henni tækifæri. Gat hún bjargað
sér úr klípunni með því að segja,
að það hefði bara verið ætlun
.hennar að gabba hann — stríða
thonum. Nei, til hvers væri það.
iHún vissi ekki hvaða dularfulla
umslag þetta var, sem hann tal-
aði um.
Um leið breytti hún greiðslunni ofurlítið í vinstrx hliðinni.
„Hvar er umslagið?" spurði
hann.
„Ég hef það ekki“, sagði hún,
því að hún vissi ekki um hvað
hann var að tala.
Hann færði sig nær og starði á
hana. Hann var mjög útitekinn og
hörundsdökkur, en samt sá Joan
að hann fölnaði:
„Þú hefur það ekki, segirðu.
Já, en......... Ertu með öllum
mjalla?"
Hann rétti fram hendurnar,
eins og hann ætlaði að þrífa til
hennar. Joan hörfaði aftur á bak.
„Eg fékk þér umslagið, í lest-
inni, skömmu áður en við komum
til Cherboux'g", hélt hann áfram.
„Mér hafði verið sagt að toll-
stjórnin myndi heimsækja okkur.
Þú ert nógu falleg og skynsöm, til
að geta gengið frá einum toll-
þjóni. Þess vegna áttirðu að
Joan reyndi að ýta honum frá
sér og hún hristi höfuðið öi'vænt-
ingarfull. — „Þetta er satt, sem
ég segi. Ég hef umslagið ekki hjá
mér“.
Barkakýlið á honum tók geysi-
legt viðbragð. Reiðin ólgaði í hon-
um, en ennþá hafði hann taum-
hald á sjálfum sér. Svo greip
hann skyndilega utan um hana,
imeð stóru, brúnu höndunum og
þrýsti henni að sér.
„Litli djöfullinn þinn......Auð
vitað ertu bara að gabba mig. En
þér tekst það nú ekki. Ég kyi'ki
þig í greip minni, ef þú hefur svik
ið mig og afhent einhverjum öðr-
um umslagið“. Hann vafði hand-
leggjunum enn fastar utan um
hana. Hún streittist eins og hún
gat á móti, en eitthvert sjötta
skilningai’vit sagði henni, að hún
mætti ekki hljóða.
Á næsta andartaki gat hún það
heldur ekki, því að hann þrýsti
I vöi'um sínum að munni hennar og
i kj ssti hana þurrum, hörðum
kossi.
Svo sleppti hann henni svo
snögglega að hún hx-asaði og var
næstum dottin. Hún hallaði sér
upp að hurðinni, reigði höfuðið
aftur á bak og stundi af mæði og
geðshræi-ingu.
Hann stóð fyrir framan hana,
með kreppta hnefana og úr svip
hans skein orðvana undrun.
„Þú ert ekki Lisette", sagði
hann loks og vætti þurrar varirn-
ar með tungunni. — „Þú ert lík
henni. Þú talar eins og hún. En
þú ert ekki Lisette. Hver fjand-
•inn ertu þá?“
„Ég er systir hennar", svaraði
•hún.
„Systir hennar.......Hamingj-
an góða....“
Hann strauk rauðan lubbann
með hendinni, svo að húfan datt á
•gólfið: „Ég skil ekki baun í
•þessu", tautaði hann. „Hvernig
•ert þú komin hingað? En fyrst
•og fremst: Hvar er Lisette? Það
•getur orðið þér dýrt spaug að
leyna því......Jæja, leystu nú
•frá skjóðunni, annars . .“ Hann
þagnaði og beið.
4. KAFLI.
Joan gat ekki komizt hjá því að
gefa skýringu og hún ákvað því,
að halda sig eins nálægt sannleik
anum og unnt væri fyrir hana.
„Ég kom út í skipið, til þess að
kveðja Lisette", sagði hún. „Og
svo flúði Lisette i land. Hún var
•hrædd við eitthvað, skildist mér“.
„Og þú reyndir ekki að haida
í hana? Lézt hana bara sigla
sin.n sjó?“
Auðheyrt var að þessari skýr-
ingu trúði hann ekki.
„Mig hefur alltaf langað til að
ferðast með svona skipi. Nú gafst
tækifærið og ég greip það“.
„Heldurðu virkilega í alvöru að
•þú getir gabbað þá?“ spurði hann
•eftir langa umhugsun. — „Það er
ihreystilegt hjá þér, en þú veizt
iekki í hvað þú leggur“.
„Ég veit ekki hver gæti afhjúp
að mig“, sagði Joan eins rólega
og henni var frekast unnt. „Við
isysturnar erum eins líkar og tví-
iburar. Þér villtuzt meira að segja
'sjálfur á okkur“.
„Já, allra fyrst. En þegar ég
ikyasti þig, vissi ég undir eins að
Iþetta var ekki Lisette. Sú stúlka
'kyssir eins og hún sé ekki sköpuð
•til neins annars.......“ Hann
ihló og hristi höfuðið. — „En þú
aftur á móti — það var eins og
iþú værir að kyssa mömmu þína
SHÍItvarpiö
Miðvikudagur 7. maí:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Við vinnuna": Tón-
leikar af plötum. 19,00 Þingfrétt-
ir. 19,30 Tónleikar: Óperulög
(plötur). 20,30 Lestur fornrita:
Harðar saga og Hólmverja; VI.
sögulok (Guðni Jónsson próf.).
20,55 Tónleikar (plötur). — 21,20
Erindi: Víkingaferðir og víkinga
kyn (Þorsteinn Guðjónsson). —
21,40 Rímnaþáttur í umsjá Kjart
ans Hjálmarssonar og Valdimars
Lárussonar. 22,10 „Víxlar með af-
föllum", framhaldsleikrit Agnars
Þórðarsonar; 9. og síðasti þáttur
endurtekinn. — Leikstjóri: Bene-
dikt Árnason. 22,55 Tónleikar:
Alberto Semprini leikur létt lög á
píanó (plötur). 23,15 Dagskrár-
lok. —
„Heldurðu að það sé nú ekki
xétt af þér að segja mér, hvers
vegna þú faldir þig í skinnunum,
ungfrú?" sagði Bárður.-----„Ég
heiti Dídí,“ flýtti hún sér að
segja. „Mig langaði bara í til-
breytingu".------„Og er það allt
og sumt, sem þú hefir um þetta
að segja?“ sagði Bárður. — —
Fimmtudagur 8. maí:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Á frívaktinni", sjó-
mannaþáttur (Guðrún Erlends-
dóttir). 19,00 Þingfréttir. — 19,30
Tónleikar: Harmonikulög (plöt-
ur). 20,30 Erindi: Heimssýningin
í Brussel (Njáll Símonarson full-
trúi). 20,55 Tónleikar (plötur). —•
21,20 Upplestur: Magnús Jónsson
frá Skógi flytur frumort kvæði
og stökur. 21,30 Tónleikar (plöt-
ur). 21,45 Islenzkt mál (Jón Aðal-
steinn Jónsson kand. mag.). —-
22,10 Erindi með tónleikum: Jón
„Já“, svaraði Dídí, „að minnsta G. Þórarinsson organleikari talar
kosti að svo stöddu“. jum bandaríska tónlist fyrir síð-
! usbu aldamót. 23,00 Dagskrárlok.