Morgunblaðið - 18.02.1959, Qupperneq 16

16
MORCVNBL4Ð1Ð
Miðvikudagur 17. febr. 1959
Fyrir framan hana lá Place de
la Concorde, baðað í geislum
nóvember-sólarinnar. Hundruð
bifreiða sveimuðu endalaust um-
hverfis steinsúluna. Þegar hún
laut örlítið lengra fram, sá hún
hina litlu hliðarbyggingu Louvre
safnsins, rétt við hlið Tuilerien-
garðsins. Þar var nú sýning á
verkum Toulouse-Lautrec. Áður
þegar hún var stríðsfréttaritari,
hafði hún komið aðeins tvisvar
til Parísar. Þá hafði hún bein-
línis orðið ástfangin í París. Hún
hafði heitið því að fara einhvern-
tíma til Parísar að gamni sínu og
ekki í þjónustu annarra, kannski
í brúðkaupsferð. Nú var hún í
París en hafði ekki einu sinni
tíma til a ðsjá Toulous-Lautrec-
sýninguna í Louvre, hvað þá
meira. Gul og rauð laufblöð féllu,
þyrluðust með golunni og eftir
stóðu haustblikuð, laufvana trjá-
stofnar eins og beinagrindur í
sendiráðsgarðinum. Brátt yrðu
trén orðin að kalviðum. Þetta
var í fyrsta skipti sem hún hafði
ekki veitt komu og brottför
haustsins athygli. Hvað komu
árstíðirnar sendiherra Bandaríkj-
anna við?
Hið stóra forgarðshlið sendi-
herrabústaðarins opnaðist. Hinn
svarti „Limousine" brunaði eftir
steinbrautinni. Morrison steig út.
Með hröðum, fjaðurmögnuðum
hreyfingum gekk hann inn í bygg
inguna.
Nokkrum mínútum síðar tók
Richard Morrison, Morrison II.
eiginkonu sína í faðm sér. Þau
voru ein inni í kalda, hátíðlega
vinnuherberginu með gull-
skreyttu, daufgráu veggjunum.
Þau tóku sér sæti við kringlótta
borðið, þar sem lítill bandarísk-
ur fáni stóð, eins og í skrifstofu
utanríkisráðherrans í Washing-
ton.
„Þú lítur dásamlega út“, sagði
Helen. — „Hið erfiða fei’ðalag
virðist ekki hafa bitið neitt á þig.
Viltu ekki fara inn í íbúðina mína
og hvíla þig sbundarkorn?“
„Ekki fyrr en ég veit hvað er á
seyði“.
Hún skýrði honum ýtarlega frá
komu Monsieur Lebiche, viðræðun-
um við Howard Lee, hinum örfáu
mönnum, sem möguleiki var að
tortryggja og ákvörðun sinni um
að framkvæma sjálf rannsókn. —
Hún þagði aðeing yfir því sem mik
ilvægast var, að hún væri þvinguð
til að gera það, sem hún gerði.
„Meira þori ég ekki að segja
þér“, sagði hún að lokum. — „Það
er hernaðarlegt le.yndarmál, eins
og það er kallað á stríðstímum.
En ég þarfnast þinna ráða. Ég er
aðeins kona“.
Hann kveikti sér í einum af
gildu, svörtu vindlunum sínum. —
Það var auðséð að sú hugsun að
hún væri „aðeins" kona, var hon-
um ekki geðfelld.
„Mjög skynsöm kona“, sagði
hann. — „Auðvitað áttu sjálf að
reyna að upplýsa málið“. Hann
krosslagði fæturnar. Auðsjáanlega
fannst honum hann vera heima hjá
sér í þessu ókunnuga vinnuher-
bergi. — „Var skeytið til Prag
handskrif að ?“
„Nei, vélritað“.
„Hefurðu skeytið?"
„Já, ljósmyndað".
„Gott. Eru nokkrir í sendiráðs-
skrifstofunni á næturnar?" spurði
hann allt í einu.
„Aðeins tveir starfsmenn og svo
næturvörðurinn".
„Geturðu látið þá starfsmenn,
sem eiga að vera þar í nótt, hafa
eitthvað sérstakt verk að vinna?
Ég á við, eitthvert verk, sem bind
ur þá við skrifborð þeirra".
„Ég býst við því“. Hún leit
spyrjandi á hann: „Hvað ætiarðu
að gera?“
„Leika leynilögreglumann, auð-
vitað. Við verðum að fá okkur
skemmtigöngu um sendiráðsbygg-
inguna í nótt. Hefurðu lykla að
þeim deildum, sem skeytin til Was-
hington fóru um?“
„Sendiherra hefur alla lykla".
„Ágætt. Láttu Lee afhenda þér
skjölin. Ég verð að nota daginn
til að kynna mér þau. í nótt verð-
um við svo að bera stafina á Prag
skeytinu saman við stafina á rit-
vélunum í hlutaðeigandi deildum.
Það er fyrsta skrefið. 1 kvöld
verð ég svo búinn að láta mér
detta í hug hvert það næsta verð-
ur“.
Hann talaði um heilann í sér
KÆLISKAPURINIM
Eftirlæti hagsýnna húsmæðra
Prýði eldhú’sa — Stolt husmæðra

p# /mumdu. ^
/VXl/ 'Z&nA. 'jfao/

oo

• er rúmgóð og örugg
matvælageymsla.
• hefir stærra frystirúm
en nokkur annar kæli-
skápur af sömu stærð
• er ódýrastur miðað við
stærð.
• Kr 10,920 -
Gerið yður Ijóst að kæliskápur er varanleg eign
Jfekla
Austurstræti 14. Sími 11687
eins og vél, sem hann þyrfti aðeins
að hafa eftirlit með.
Þau stóðu á fætur.
„Það er gott að þú ert kominn,
Richard", sagði hún. — „Og nú
verð ég að sýna þér íbúðina
mína“. Hún tók í höndina á hon-
um og leiddi hann til dyranna. —
„Ég hef ekki spurt þig að því
hvernig hluthafafundurinn hafi
gengið".
Það brá fyrir skugga á andliti
hans. Svo hló hann, en hláturinn
var þvingaður og óeðlilegur.
„Ruth Ryan er búin að kaupa
upp öll fáanleg hlutabréf í forlag-
inu mínu“, sagði hann. — „Auk
þess hefur hún unnið heilan hóp
af smærri hluthöfunum til fylgis
við sig“. Hann stóð hreyfingar-
laus. — „Hún krefst þess að
henni verði látið í té herbergi í
Morrison-húsinu og að henni verði
skýrt frá hverri einustu ákvörðun
minni“.
Helen hafði líka numið staðar.
„Og hverju hefur þú svarað?"
Hann hrukkaði brýmar.
„Hún hefur kastað hanzkanum
fyrir fætur mínar. Ég hef tekið
hann upp. Hún vil'l strið og hún
skal fá það. Annað hvort okkar
mun liggja eftir í valnum. Þú
mátt alveg treysta því að það
verður Ruth Ryan“.
Stundvíslega klukkan sex g>ekk
sendiherrann við hlið eiginmanns
síns inn í samkvæmissal sendiráðs-
ins. —•
Þrír salir höfðu verið opnaðir
í tilefni af móttökunni. Öll voru
herbergin þrjú innréttuð í Empire
stíl. Ljósið frá hinuun risastóru
ljósakrónum speglaðist í gyllingu
húsgagnanna, mynd-arammanna og
speglanna. í miðsalnum hafði ver-
ið komið fyrir löngu veitinga-
borði, þar sem raðað var hinu
girnilegasta hnossgæti — fegurstu
Bretagnehumrum, gæsalifur frá
Strassburg, svínslærum frá Lyon
og norðmannaosti — svo að fátt
eitt sé nefnt.
Helen, í ljósbláum samkvæmis-
kjól, sem leyfði hvíta, hörunds-
mjúka hálsinum og grönnu hand-
leggjunum að njóta sín, staðnæmd
ist í horni þriðja salarins.
Blaðakóngurinn, í tvíhnepptu,
dökkbláu jakkafötunum, sem
hann klæddist alltaf við slík tæki-
færi, ætlaði að fara.
„Ég ætla að fara yfir að veit-
ingaborðinu", hvíslaði hann í eyr-:
að á henni. — „Það er ekki gott
að...."
Hún greip í handlegginn á hon-
um, eins og hrætt barn.
„Vertu hérna hjá mér“, bað
hún.
Hin ömurlega tilfinning, líkust
einhverju illu hugboði sem hafði
horfið um tíma eftir komu Morj-i-
sons, var nú komin aftur.
Brátt hópuðust hinir boðnu
blaðamenn inn í salinn. — Amer-
íkumenn og Englendingar, Italir
og Belgar, meii-a að segja Indverj
ar og Kínverjar.
Tveir ungir sendiráðsritarar í
svörtum klæðum, kynntu hvem
einstakan gest fyrir sendiheri’an-
um. Þeir til'kynntu jafnframt með
hárri, greinilegri i-öddu: „Mr.
Brown frá Daily Telegraph í
London", eðá „Herr Wang-Ko frá
kínvei-sku ritsímastofunni", eða
„Monsieur van Horn frá Le Soir
í Briissel". Helen rétti hverjum
gesti höndina. — „Þekkið þér
manninn minn, hr. Moi'rison?" —
Því næst sagði hún nokkur orð,
sem hún hafði lært mjög kostgæfi-
lega. Hún spurði Kínverjann að
því, hvort ritsímasaimibandið við
Formósu væri órofið. Englendingn
um hét hún einkaviðtali við sig
innan skamrns. Hjá Belganum
leitaði hún frétta um það, hvort
hús belgisku fréttaþjónustunnar í
Paris væri fullgert. Gestirnir
sneru að þvi búnu til humranna,
kampavínsins og stéttarbræðr-
anna. Brátt birtust skrifaramir
að nýju með nýja gesti, sem komn-
ir voru til að þrýsta hönd fyrrver-
andi starfssystur, hins fagra full-
trúa ameríska stórveldisins.
Og þá skeði það. .. .
Helen var nýbúin að heilsa
fréttamanni sovézku fréttastof-
unnar „Tass“. Hún leit til dyr-
anna á öðrum salnum. Frétt-amenn
irnir biðu í óslitinni röð eftir því
að heilsa sendiherranum. Sendi-
herrann hafði í bókstaflegum
skilningi meira en nóg að gera. —-
Hún hafði engan tíma og enga
ástæðu til þess að horfa á dymar.
En dyrnar, þar sem nú sást ekki
nokkur maður, höfðu seytt augu
hennar til sín með ómótstæðilegu
afli.
Fyrst birtist annar ritarinn í
dyrunum. 1 fylgd með honum var
þrekvaxinn maður í illa sniðnum
fötum og á eftir honum kom hár,
Ijóshærður maður.
Það var Jan Möller.
Helen virtist líða óralangur tími
áður en hópurinn — þriðji blaða-
maðurinn hafði nú bætzt við —•
nálgaðist hana. Helen datt fyrst í
hug að leggja á flótta. Hún setti
þessa óvæntu komu Jan Möllers í
samband við njósnarmálið í sendi-
ráðinu. Hún spurði sjálfa sig hvort
hún ætti að láta eins og hún
þekkti hann ekki. Hún ætlaði að
snúa baki við honum. Hún spurði
sig: Hvers vegna svíkur hann sitt
eigið heit, að sjá mig ekki framar?
Hún hugsaði: Hvað skyldi Morri-
son segj-a?
Loks stóð ritarinn með mennina
þrjá fyrir framan hana.
Hann kynnti þrekvaxna mann-
inn fyrst fyrir henni. Blaðamann
frá Wien. — „Það gleður mig að
heyra, hvað endurreisnarstarfi
ykkar í Wien miðar vel áfram“.
Nú var komið að þeim næsta. Lét
ritarinn af ásettu ráði Jan verða
síðastan? ,,Ach. —■ Þér eruð frá
Daily Mirror. Kynntumst við ekki
einhvern tíma á stríðsárunum?"
Báðir mennimir fóru burt í fylgd
með unga ritaranum. Hann sagði,
SHtltvarpiö
Miðvikudagur 18. febrúar
Fastir liðir eins og venjulega.
— 12.50—14.00 Við vinnuna: Tón-
leikar af plötum. — 18,30 Út-
varpssaga barnanna: „í landinu,
þar sem enginn tími er til“ eftir
Yen Wen-ching; XIV. — sögu-
lok. (Pétur Sumarliðason kenn-
ari þýðir og les). — 18,55 Fram-
burðarkennsla í ensku. — 19,05
Þingfréttir. — 20,30 Föstumessa
í Laugarneskirkju (Prestur: Séra
Garðar Svavarsson. Organleik-
ari: Kristinn Ingvarsson). — 21,30
„Milljón mílur heim“; geimferða-
saga, V. þáttur. — 22,10 Viðtal
vikunnar (Sigurður Benedikts-
son). — 22,30 ,Hjarta mitt er í
Heidelberg": Werner Muller og
hljómsveit hans leika (plötur).
— 23.00 Dagskrárlok.
GOOO...THE WINDOWfe
UNLOCKED/... NOW
TLL FIND OUT /gj
WHAT'S IN THIS . (!1
LITTLE HOUSE/W
LOCKED, AS J IMAGINED...
WELL, I'LL TRV A WINDOW...
A\AVBE THE OLD GENTLEMAN
FORGOT THEM/
3) „Fyrirtak, glugganum hef-
ur ekki verið vel lokað. Nú
kemst ég að því hvað er í þess-
uw kofa“. .
Fimmtudagur 19. febrúar:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Á frívaktinni", sjó-
mannaþáttur (Guðbjörg Jónsdótt-
ir). 18,30 Barnatími: Yngstu
hlustendurnir (Gyða Ragnarsd.).
18,50 Framburðarkennsla ~í
frönsku. 19,05 Þingfréttir. Tónleik
ar. 20,30 Spurt og spjallað í út-
varpssal: Þátttakendur eru Björn
Sigurðsson læknir, Jónas Jónsson
fyrrum ráðherra, Jónas Pálsson
uppeldisfræðingur og Magnús
Gíslason námsstjóri. — Umræðu-
stjóri: Sigurður Magnússon full-
trúi. 21,30 Útvarpssagan: „Vikt-
oria“ eftir Knut Mamsun; VIII.
(Ólöf Nordal). 22,10 Passíusálm-
ur (20). 22,20 Islenzkt mál (Dr.
Jakob Benediktsson). 22,35 Sin-
fóniskir tónleikar (plöfcur). 23,10
Dagakrárlok.
leita að einhverri vísbendingu
um hvar hana sé að finna. „Þeg-
ar pápi gamli sýndi okkur stað-
inn, forðaðist hann lítinn kofa.
Hann setla ég nú að rannsaka".
2) „Þetta datt mér í hug,
hann er læstux. Jæja, ég reyni
gluggana. Ef til vill hefur sá
gamii gleymt að loka þeim". .
á
1) Súsanna heldur að pápi
gamli eigi einhvers staðar falda
gullnámu, svo hún laumast út
eftir að ailir eru sofnaðir, til að
B6LIEVIN0 THAT
LITTLE FATHER
OWNS A
SECRET GOLD
MINE,SUE
ALLISON, WHILE
EVERYONE
IS ASLEEf’
©EARCHES FOR
A CLUE TO IT5
LOCATION
WHEN LITTLE
FATHER SHOWED US
--AROUND, THERE WAS ONE
LITTLE CABIN HE AVOIDED..
THAT'8 THE ONE I WANT
TO INVESTI6ATE/ 1