Morgunblaðið - 19.12.1959, Blaðsíða 20

20
MORCJJTSTtLAÐlÐ
Laugardagur 19. des. 1959
við borð hans. Það hafði því ekki
verið neinn vanþóknunarvottur í
aðdáun þeirra Ferencz og Jozsi,
þegar þeir skoðuðu gullhylkið
mitt. Þeir höfðu öllu heldur
dóðst að mér fyrir það, hversu
vel mér tókst að hagnýta mér
þennan nýja Maecenas minn. En
það sem mér sárnaði mest var,
að ég var sjálfur farinn að efast
um mínar eigin hvatir. Hagaði
ég mér ekki, þegar á allt var
Framleiðsla
tTHE PARKER PEN COMPANY
litið, eins og aumasta snýkjudýr?
Átti ég, sem liðsforingi, sem full-
orðinn maður, að láta ala mig
og dekra við mig, kvöld eftir
kvöld? Þetta vindlingahylki t. d.
— ég hefði aldrei átt að þiggja
það, eða silkiklútinn, sem nýlega
var vafinn um hálsinn á mér,
þegar kalt var úti. Ungur ridd-
araliðsforingi átti aldrei að leyfa
neinum að stinga vindlum í vasa
sinn, til að reykja á leiðinni heim
og á morgun varð ég, hvað sem
það kostaði, að telja Kekesfalva
frá þeirri hugmynd sinni, að
gefa mér nýjan reiðhest. — Nú
fyrst minntist ég þess, að í fyrra
dag hafði hann tautað eittihvað
um það, að brúni folinn minn
liti ekki sem bezt út og það var
auðvitað hverju orði sannara.
En að láta hann lána mér
þriggja vetra fola úr hesthúsinu
sínu, orðlagðan kappreiðahest —
það kom ekki til nokkurra mála.
Lána — já, ég vissi hvað hann
átti við með því. Hann var að
reyna að kaupa mig — kaupa
samúð mina, félagsskap minn, al-
veg eins og hann hafði heitið
Ilonu heimanmundi, svo að hún
yrði kyrr á heimilinu og hjúkr-
aði sjúku stúlkunni, dóttur hans.
Og ég, einfeldningurinn, hafði
nærri gengið í gildruna, án þess
að gera mér grein fyrir því, að
með þessu var ég að gera sjálfan
mig að auvirðilegu snýkjudýri.
Fjarstæða, sagði ég enn einu
sinni við sjálfan mig og minntist
þess hve feimnislega gamli mað-
urinn hafði strokið á mér hand-
legginn og hversu birti yfir svip
hans, í hvert skipti sem ég birt-
ist í dyrunum. Ég minntist hins
innilega bráður-systurlega sam-
bands milli mín og stúlknanna
beggja. Þær virtust aldrei veita
því athygli, ef mér varð það á,
að drekka einu glasi of mikið og
ef þær urðu þess varar, þá
gladdi það þær aðeins, að ég
skyldi una mér svo vel í návist
þeirra. Fjarstæða, vitfirring, hélt
ég áfram að endurtaka við sjálf
an mig. Fjarstæða — þessi gamli
maður unni mér heitar en sjálf-
ur faðir minn. En hvað gagna all
ar sjáifs-fortölur og sjálfs-hvatn
ingar, þegar innra jafnvægi
manns hefur raskazt? Ég fann að
masið og undrun þeirra Jozsi og
Ferencz hafði ruglað sjálfsvild
mina. Ferðu raunverulega þang-
að aðeins vegna samúðar, aðeins
vegna meðaumkunar? spurði ég
sjálfan mig efablandinn. Læt-
urðu ekki að einhverju leyti
stjórnast af hégóma og eigin-
girni? Hvað sem öðru leið, þá
varð ég að rá rétt og örugg svör
við þessum spurningum mínum.
Ég ákvað því að fækka ferðum
minum þangað eftirleiðis og á
morgun ætlaði ég að sleppa hinni
venjulegu síðdegisheimsókn.
Næst dag fór ég því hvergi.
Strax að vinnu lokinni ranglaði
ég með þeim Ferencccz og Jozsi
til kaffihússins, þar sem við lás-
um blöðin og spiluðum hið óum-
flýjanlega sjökóngaspil.
En ég spilaði alveg eins og fá-
viti, vegna þess að það hékk
kringlótt klukka á þilinu and-
spænis mér. — Tuttugu mínútur
gengin í fimm, hálf fimm, tutt-
ugu mínútur í fimm, tíu mínútur
í fimm. — Og 1 stað þess að
hugsa um spilin, taldi ég tím-
ann. Klukkan hálf fimm var ég
vanur að koma í síðdegiskaffið.
Þá stóð allt tilbúið á borðinu og
bæri svo við, að ég kæmi stund-
arfjórðungi of seint, þá var allt-
af tekið á móti mér með spurn-
ingunni: „Hefur nokkuð komið
fyrir?“ Stundvísi mín var orðin
svo sjálfsagður hlutur, að þau
voru farin að reiða sig á hana
sem óbrigðula staðreynd. Vafa-
laust voru þau nú líka alltaf að
líta á klukkuna, jafn óróleg og
ég og biðu og biðu. Væri það nú
ekki, þegar á allt var litið, kurt-
isara að hringja til þeirra og
segja að ég kæmi ekki .... eða
senda þjóninn minn..?
„Heyrðu, Toni, þú spilar eins
og hálfviti. Hugsaðu um það sem
þú ert að gera“, nöldraði Jozsi
og gaf mér illilegt hornauga. —
Það var mér að kenna, að hann
hafði tapað spilinu. Ég herti upp
hugann.
„Heyrðu, er þér sama þó að ég
skipti um sæti við þig?“
„Auðvitað, en hvers vegna
viítu það?“
„Ég veit það ekki“, skrökvaði
ég. — „Ég held að hávaðinn
þarna frammi trufli mig“.
Raunverulega var það kluxk-
an á þilinu, sem ég vildi ekki
horfa á og hin hæga, miskunnar-
lausa hreyfing stóra vísisins. —
Taugar mínar voru spenntar til
hins ýtrasta og sú hugsun hélt
sífellt áfram að ásækja mig og
kvelja, hvort ég ætti ekki að
ganga að símanum og afsaka
mig.
í fyrsta skipti fór mér nú að
TIL JÓLACJAFA
Mikid úrval af snyrtivörum
Vesturbæjar Apótek
Löngu eftir viðtöku gjafarinnar þá mun þín og
Parker 61 minnst af ánægðum eiganda. Frábær að
gerð og lögun og Parker 61 er sá penni, sem verður
notaður og .glaðst yfir um árabil og er hugljúf
minning um úrvals gjöf um leið og hann er notað-
ur. Algjörlega laus við að klessa, engir lausir hlutir,
sem eru brothættir eða þarf að hugsa um, hann
blekfyllir sjálfan sig með sjálfum sér. Þér ættuð
að velja fyrir næstu þá allra beztu . . . Parker 61
penna. — Lítið á Parker 61 — átta gerðir um að
velja — allar fáanlegar með blýanti í stíl.
tzg9-6
a
r
á
lí
6
TRAIL, VOU’VE GOT NO 'cq
BUSINESS LEAPING THIS PARTY
iVOU'RE THE ONE WHO
Ég er viss um að allar veiði-
Btengurnar okkar hafi verið í
þessum báti .... En þær eru
farnar.
Hvað er eiginlega um að vera
Markús? Hlutirnir hverfa ekki
svona út i bláinn.
Mrkús ,ertu viss um að við
höfum ekki skilið þær eftir á síð
asta viðkomustað?
Ég er alveg viss.
Þú ert algjörlega ófær að vera
leiðsögumaður Markús .... Það
ert þú sem þarfnast leiðsögu-
manns.
verða það ljóst, að hver sá, sem
gerir sjálfan sig að þátttakanda
í örlögum annarra, glatar að
vissu marki sínu eigin frelsi.
En fjandinn hafi það, hugsaði
ég með mér, ekki hef ég skuld-
bundið mig til að arka þangað á
hverju einasta kvöldi. Og sam-
kvæmt hinum leynilegu lögmál-
um tilfinningalífsins, sem valda
því, að reiður maður lætur ósjálf
rátt gremju sína bitna á einhverj
um þeim, sem er algerlega sak-
laus, beindist nú óánægja mín,
ekki gegn Ferencz eða Jozsi, held
ur Kekesfalva sjálfum og stúlk-
unum. Þau máttu víst einu sinni
bíða eftir mér. Ég ætlaði að
sýna þeim það í eitt skipti fyrir
öll, að ég yrði ekki keyptur með
gjöfum og gullhömrum, að ég
ætlaði ekki að koma á tilsettri
mínútu, eins og nuddlæknir eða
leikfimikennari. Maður skyldi
aldrei skapa fordæmi. Vani gat
auðveldlega breytzt í skyldu og
ég ætlaði ekki að flækja mig fast
an í neinu skuldbindingarneti. —
Og vegna hinnar heimskulegu
þrjósku minnar, sat ég þarna í
kaffihúsinu og slæptist í þrjár og
hálfa klukkustund, til klukkan
hálf átta, til þess eins, að sanna
sjálfum mér, að ég væri alger-
lega frjáls ferða minna og að góð
ur matur og dýrustu vindlar
væru mér algert aukaatriði.
Klukkan hálf átta bjuggumst
við allir til heimferðar. Ferencz
hafði stungið upp á því, að við
löbbuðum eftir aðalgötunni. En
ég var naumast kominn út úr
kaffihúsinu, í kjölfar kunningja
minna, þegar ég varð var við
snöggt tillit tveggja kunnugra
augna, um leið og eigandi þeirra
hraðaði sér fram hjá. Var þetta
ekki Ilona? Jú, auðvitað. Jafn-
vel þótt ég hefði ekki, fyrir að-
eins tveimur dögum, dáðst ad
vínrauða kjólnum og panamahatt
inum með breiðu borðunum, þá
hefði ég samt þekkt baksvip
hennar á hinum mjúku mjaðma-
sveiflum, þegar hún gekk. En
hvert var hún að fara með svo
miklum asa? Þetta var ekki gang
ur, heldur hlaup. Hvað sem öðru
leið, þá varð ég að elta þennan
fallega fugl, hversu hratt sem
hann kynni að fljúga á undan
mér.
„Afsakið mig eitt augnablik",
sagði ég og yfirgaf í flýti furðu
lostna félaga mína og flýtti mér
á eftir hinu flaxandi pilsi, sem
nú var komið yfir götuna.
„Ilona, Ilona. Stanzaðu! Stanz-
aðu“, hrópaði ég á eftir henni,
þegar ég sá, að ég gat ekki hlaup
ið hana uppi.
Loks nam hún staðar, án þess
að á henni sæjust nokkur undr-
unarmerki. Hún hafði auðvitað
séð mig, þegar hún þaut fram
hjá kaffihúsinu.
......gparió yóixj hiaup
á miUi margra verzlana!
MtlWOL
ÍÍIÍ
tfWl!
- Ausfcurstræti
sflíltvarpiö
Laugardagur 19. desember
8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn. —
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40 Tón-
leikar. — 9.10 VeSurfregnir. —
9.20 Tónleikar).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynningar).
13.00 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sig-
urjónsdóttir).
14.00 Raddir frá Norðurlöndum: Nor-
ræn jól.
14.25 Laugardagslögin. — (16.00 Fréttir
og veðurfregnir).
17.00 Bridgeþáttur (Eiríkur Baldvins-
son).
17.20 Skákþáttur (Baldur Möller).
18.00 Tómstundaþáttur barna og ungl-
inga (Jón Pálsson).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Utvarpssaga barnanna: ,,Siskó á
flækingi" eftir Estrid Ott; XV.
lestur (Pétur Sumarliðason kenn-
ari).
18.55 Tónleikar. — Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 A bókamarkaðnum (Vilhjálmur
t>. Gíslason útvarpsstjóri).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Dagslög. — 24.00 Dagskrárlok.