Morgunblaðið - 14.01.1960, Blaðsíða 20

Morgunblaðið - 14.01.1960, Blaðsíða 20
20 MORCVTS Bl AÐIÐ Fimmtudagur 14. jan. 1960 Iþessarri ástæðu einni — og um það vissi Kanitz ekki — sem hún féllst umyrðalaust á þá tillögu hans, að hún færi samdægurs með honum til Wien, þar sem hann kvaðst þekkja mann, sem myndi áreiðanlega kaupa eign- ina. 1 hennar augum var þessi al- varlegi, viðfeldni, margfróði mað u.r með þunglyndislegu augun, sendiboði frá himni. Og þess vegna spurði hún einskis frekar, en afhenti honum þakklátum huga alla pappírana og hlustaði á hann með vakandi eftirtekt, þegar hann gaf henni góð ráð viðvíkjandi varðveizlu þeirra peninga, sem hún myndi fá fyr- ir eignirnar. Bezt væri fyrir hana að festa þá í ríkistryggðum skuldabréfum. Hún skyldi ekki trúa neinum einstaklingi fyrir einum eyri. Sjálfsagt væri að ieggja allt inn í banka og fela svo lögbókara umsjón með því. Hins vegar væri ástæðulaust með öllu að kveða málafærslu- mann hennar til ráða, á þessu stígi málsins, því hvað væri starf málafærslumannanna annað en að gera einfalda hluti flóknara? Vissulega væri það hugsanlegur möguleiki að hún kynni að fá meira fyrir umræddar eignir að þremur árum, fimm árum, liðn- um. En hversu mjög myndi ekki allur kostnaður hafa aukizt á þeim tíma, að maður nefni nú ekki allt þjarkið og þrasið við dómstóla og embættismenn. Og þegar honum skildist af óttanum í augum hennar, hversu mjög þessi friðsama manneskja hrædd ist dómstóla og viðskiptamál, hélt hann áfram að endurtaka röksemdafærslur sínar, aftur og aftur. Klukkan 4 e.h. þegar fullkom- ið samkomulag hafði náðst, fóru þau með hraðlestinni til Wien. Svo hröð hafði rás viðburðanna verið, að ungfrú Dietzenhof hafði ekki fengið neitt tækífæri til að spyrja þennan ókunna mann, 6em hún var að treysta fyrir sölu alis arfsins, að heiti. Þau ferðuðust á fyrsta farrými — það var í fyrsta skipti sem Kekesfalva hafði setið á hinum rauðu flauelshægindum. Þegar þau komu til Wien, fór hann með hana til góðs gistihúss í Kartner- strasse og tók þar líka annað her bergi á leigu fyrir sjálfan sig. Nú hefði verið nauðsynlegt fyrir hann að fara strax sama kvöld- ið til félaga síns, dr. Gollinger málafærslumanns, til þess að láta hann skrifa kaupbréfið, en hann þorði ekki fyrir sitt litla líf að skilja fórnardýr sitt eftir umsjónarlaust eitt andartak. Og svo datt honum ráð í hug, sem ég verð að viðurkenna að hafi verið mjög snjallt. Hann stakk upp á því við ungfrú Dietzenhof, að hún eyddi kvöldinu í óper- unni, þar sem farand-leikflokk- ur sýndi mjög umtalaðan söng- leik, meðan hann reyndi að hafa upp á þessum manni sem hann vissi að væri að litast um eftir stóru óðali. Ungfrú Dietzenhof, sem komst mjög við af þessari umhyggju hins nýja hollvinar síns, sam- þykkti tillöguna umsvifalaust. Hann ók henni því til óperunnar, þar sem henni var óhætt næstu fjórar klukkustundirnar, og hélt svo rakleitt heim til lagsbróður sins og ráðgjafa, dr. Gollingers. Hann var ekki heima, en Kanitz hafði upp á honum á einum vín- barnum og hét honum tvö þús- und krónum, ef hann vildi hripa upp kaupsamninginn þá um kvöldið og mæla *ér mót við skjalaritarann klukkan 7 e. h. daginn eftir. Kanitz — eyðsluseggur í fyrsta skipti á ævinni — hafði látið leiguvagninn bíða, fyrir framan hús málafærslumannsins, meðan þeir ræddust við. Að því loknu lét Kanitz aka sér til óperunnar. Þar mætti hann ungfrú Dietzen- hof í anddyrinu og flutti hana heim í gistihúsið. Og svo hófst önnur andvökunótt hans. Því nær sem hann komst takmark- inu þeim mun hræddari varð hann um að erfinginn, sem hing- að til hafði verið svo auðsveip- ur, kynni allt í einu að sleppa úr klóm hans. Hann lá vakandi og tók í huganum saman hernaðar- og öryggisáform morgundagsins. í fyrsta lagi mátti hann ekki fyr- ir nokkurn mun skilja hana eft ir eina nokkurt andartak. Hann varð að leigja sér vagn og láta hann alltaf bíða, hvert sem þau færu. Þau mættu aldrei fara gangandi nokkurt fet, svo að eng in hætta gæti verið á því að þau mættu lögfræðingnum hennar á götunni. Hann varð að gæta þess, að hún liti ekki í nokkurt dag- blað, þar eð hún gat alltaf rek- izt á einhverja grein um sátta- gerðina í Orosvar-málinu og þá kynni hún að telja sér trú um, að nú væri verið að kjöldraga hana í annað skipti. Er. þegar til kastanna kom, reyndist allur ótti hans ástæðulaus og öryggisað- gerðirnar óþarfar, því að fórnar- dýrið kærði sig alls ekkert um að sleppa. Hún hljóp eins og sak laust lamb á eftir hinum vonda hirði sínum og um morguninn, þegar vinur okkar kom inn í borðsal gistihússins, örmagna eft ir erfiða og ömurlega andvöku- nótt, sat hún þar og beið hans, hógvær og þolinmóð. Og nú hófst hin undarlegasta hringekja, þar sem vinur okkar dró veslings ungfrú Dietzenhof á eftir sér frá morgni til kvölds, til þess að telja henni trú um, að allir þess- ir erfiðleikar, sem hann hafði sjálfur búið til nóttina áður, væru raunverulegir. Ég ætla aðeins að stikla á stærstu steinunum, en hlaupa yfir það sem minna máli skipt- ir. Kanitz ók með ungfrú Dietzen hof til málafærslumannsins, og símaði þaðan í allar áttir viðvíkj andi margvíslegum öðrum efn- um. Hann fór með hana í banka og gerði boð eftir fulltrúa til þess að ráðgast við hann um ráð stöfun peninganna og opna við- skiptareikning fyrir hana. Hann tók hana með sér í tvo til þrjá veðlánabanka og óþekkta fast- eignasölu, undir því yfirskini, að hann þyrfti að afla sér sérstakra upplýsinga. Og hún fór með hon- um. Hún beið róleg og þolinmóð í forherbergjunum, meðan hann lézt vera að ganga frá nauðsy-- legum samningum. Tólf ára ánauð í þjónustu greifafrúarinn- ar hafði fyrir löngu kennt henni að þola slíka bið. Hún hvorki þreytti hana né auðmýkti leng- ur. Og hún beið, beið með hend- urnar hreyfingarlausar í kjöltu sér og leit niður, í hvert skipti •sem einhver gekk fram hjá. Hún gerði allt sem Kanitz bauð henni að gera, eins og þolinmótt og hlýðið barn. Hún undirritaði skjöl í bankanum, án þess svo mikið sem renna augunum yfir þau og kvittaði jafn hiklaust fyr- ir peninga, sem hún hafði alls ekki fengið, svo að Kanitz fór að þjást af þeim illa grun, að þessi •stúlkukjáni hefði að öllum lík- indum orðið jafnánægð með hundrað og fjörutíu eða jafnvel hundrað og þrjátíu þúsund krón- ur. Hún sagði „já“, þegar banka- fulltrúinn ráðlagði henni að festa peningana í járnbrautar- hlutabréfum. Hún sagði „já“, þegar hann stakk upp á einka- bréfum og leit í bæði skiptin áhyggjufullum spurnaraugum til Kanitz, véfréttar sinnar. Það leyndi sér ekki, að öll þessi við- skiptaatriði, þessar undirskrift- ir og eyðublöð, já, jafnvel pen- ingarnir sjálfir, vöktu hjá henni óróa sem blandinn var ótta, og að hana langaði mest af öllu til að hlaupa burt frá öllum þessum óskiljanlegu framkvæmdum og sitja aftur inni í kyrrlátri stofu, lesa í bók, leika á slaghörpu eða prjóna, í stað þess að vera neydd til að taka svona ábyrgðarmikl- ar ákvarðanir. En Kanitz hélt áfram' með óþreytandi elju og áhuga að draga hana með sér úr einum staðnurri til annars, sumpart til þess, að hjálpa henni — eins og hann hafði lofað — við að koma peningum hennar í örugga vörzlu og sumpart til að rugla hana al- gerlega í ríminu og þannig gekk það frá klukkan níu um morgun- inn til hálf sex um kvöldið. Loks voru þau bæði orðin svo ör- þreytt að hann stakk upp á því, að þau skryppu inn í veitingahús og hvíldu sig þar stundarkorn. öllu því nauðsynlegasta væri nú senn lokið, kaupsamningurinn gerður og nú þyrfti hún aðeins að undirrita samninginn hjá skjalaritaranum klukkan sjö og taka á móti andvirðinu. Sam- stundis birti yfir svip hennar. „Get ég þá farið strax snemma í fyrramálið?“ Það var birta í bláum augunum, þegar hún leit á hann. „Já, auðvitað", fullyrti Kanitz. „Eftir eina klukkustund verðið þér frjálsasta manneskjan í víðri veröld og þurfið aldrei framar að hugsa um peninga og fast- eignir. Þér fáið sex þúsund krón- ur í vexti árlega og hér eftir get- ið þér lifað hvar og hvernig sem yður þóknast". í kurteisisskyni spurði hann, hvert hún hefði í hyggju að fara og um leið þyngdi aftur yfir svip hennar. „Ég held að það væri bezt fyr- ir mig að fara til skyldfólks míns í Westfalen. Það fer víst járn- brautarlest um Köln snemma í fyrramálið“. Kanitz fylltist óðar miklum ákafa. Hann fékk ferðaskrá lán- aða hjá yfirþjóninum og kynnti sér nákvæmlega efni hennar. —. Wien—Frankfurt—Köln. Lesta- skipti í Osnabriick. Bezt yrði fyr ir hana að fara með morgunlest- inni klukkan 9,20 sem kæmi um kvöldið til Frankfurt, sagði hann. Þar ráðlagði hann henni að gista um nóttina, til þess að ofþreyta sig ekki. í ákafa sínum hélt hann áfram að fletta blöðunum og rakst á auglýsingu frá mótmæl- enda-gistihúsi. Hún þyrfti ekkert að hugsa um farmiðann, hann skyldi sjá um allt slíkt. Meðan þau ræddu um þetta og fleiri aukaatriði, leið tíminn fljótar en hann hafði vonað og nú gat hann loksins litið á klukkuna og sagt: „Jæja, nú getum við lagt af stað til lögbókarans". Eftir tæpa klukkustund var bú ið að ganga frá öllu. Eftir tæpa klukkustund hafði vinur okkar svikið þrjá fjórðu hluta allra eignanna út úr erfingjanum. Þeg ar málafærslumaðurinn, félagi Kanitz, sá nafn Kekesfalva-hall- arinnar á samningnum og þar að auki hið lága kaupverð, deplaði hann öðru auganu, þegar ungfrú Dietzenhof varð þess ekki vör og leit aðdáunaraugum á stallbróð- ur sinn, eins og hann vildi segja: „Ágætt, þorparinn þinn. Þetta hefðu fáir leikið eftir þér“. Lög- bókarinn leit líka forvitnisaug- um í gegnum gleraugun sín á ungfrú Dietzenhof. Hann hafði að sjálfsögðu lesið frásagnir blað anna af deilunum, sem orðið höfðu um arf Orosvar greifafrú- ar og grunaði því, að hér væri ekki jafn hreint í pokahorninu og skyldi. Aumingja stúlkan, hugsaði hann með sér — þú hef- ur lent í höndunum á einhverj- um klækjarefnum. En það er ekki skylda lögbókara að aðvara seljanda eða kaupanda, þegar hann er vitni að undirritun kaup samnings. Hans hlutverk er að stimpla samninginn, bóka kaup- in og sjá um að kaupverðið sé ..... $parið yðou hiaup á rollli xuaj-gra vc;rzWia '■ flOUUM HtWM! - AnsturstrseCi SUÍltvarpiö Fimmtudagur 14. janúar 8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40 Tónleikar. — 9.10 Veðurfregnir. — 9.20 Tón- leikar). 12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir og tilkynningar). 12.50—14.00 „A frívaktinni", sjómanna þáttur (Guðrún Erlendsdóttir). 15.00—16.30 Miðdegisútvarp. — (16.00 Fréttir og veðurfregnir). 18.30 Fyrir yngstu hlustendurna (Mar- grét Gunnarsdóttir). 18.50 Framburðarkennsla í frönsku. 19.00 Tónleikar: Operettulög. 19.35 Tilkynningar. 20.00 Fréttir. 20.30 Um fiskrækt og fiskeldi (Þór Guðjónsson veiðimálastjóri). 20.55 Einsöngur: Sigurður Björnsson syngur; Ragnar Björnsson leikur undir á píanó. a) Tvö lög eftir Emil Thorodd- sen: „I fögrum dal“ og Geng- ið er nú“. b) „Amma kveður" eftir Jón Þorsteinsson. c) „Gígjan“ eftir Sigfús Einarss. d) „Vorblær" eftir Helga Pálss. 21.15 Upplestur: Þórunn Elfa Magnús- dóttir les frumort kvæði. 21.35 Þýtt og endursagt: „Júlíus Ses- ar“ (Hjálmar Olafsson kennari). 22.00 Fréttir og veðurfregnir. 22.10 Smásaga vikunnar: „Stutt heim- sókn“ eftir Eyvind Johnson, í þýðingu Arna Gunnarssonar fil. kand. (Valur Gíslason leikari). 22.25 Sinfónískir tónleikar: Sinfónía nr. 1 i c-moll op. 68 eftir Brahms. (Hljómsveitin Fíl- harmonía í Lundúnum leikur: Otto Klemperer stjórnar). 23.15 Dagskrárlok. Skáldið oc| mamma litla 1) Nei, hér ætti það að vera eins og í 2) . . . appelsínur og bananar hanga á 3) .... nema hvað stelpurnar eru með Afríku. Þar er steikjandi hiti allt árið . .. hverju tré og fólkið gengur þar allsbert... handklæði bundið um mittið! — Hvernig er vatnið Markús? I — Ég verð svöng af að synda. | ég fari að undirbúa kvöldverð- | — Ö, nei! Ekki þettaU — Alveg mátulegt, Súsanna. | — Ég líka, Sirrí. Bezt að | inn. Kondu út L

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.