Morgunblaðið - 31.03.1960, Blaðsíða 20

20
MORGVNBLAÐIÐ
Flmmtudagur 31. marz 1960
Þau fóru til Leghorn, komu til
Florence, Genua og Cornici. —
Þau komu til Marseilles morgun
einn, er kaldur vindur blés af
norðri. Tveir mánuðir voru liðnir,
síðan þau fóru frá Espilundi. —
Þetta var þann 15. október.
Napur norðanvindurinn hafði
lamandi áhrif á Jeanne. Hún
fann til dapurleika. Julien hafði
um nokkurt skeið virzt breyttur,
þreytulegur og afundinn, og hún
kenndi óljóss ótta við eitthvað,
sem hún vissi ekki hvað var.
f>au frestuðu heimför'inni um
fjóra daga. Henni fannst ósjálf-
rátt, að hamingju hennar væri
lokið.
Að lokum héldu þau af stað.
Þau ætluðu að gera öll innkaup
í París, áður en þau settust að í
Espilundi, og Jeanne hlakkaði til
að kaupa sér einhverja faílega
muni fyrir peningana, sem móð-
ir hennar hafði gefið henni. En
fyrst ætlaði hún að kaupa byss-
una, sem hún hafði lofað vinkonu
sinni á Korsíku.
Daginn eftir komu þeirra til
Parisar, sagði hún við Julien: —
„Elskan mín, fáðu mér nú pening
ana, sem mamma gaf mér. Ég
þarf að verzla dálítið“.
Hann sneri sér að henni með
uokkurri þykkju.
„Hvað viltu mikið?“
„Hvað — eins mikið og þér
eýnist".
„Ég get látið þig hafa hundrað
franka", svaraði hann, „en bruðl
aðu ekki með þá“.
Hún var orðlaus af undrun. —
Um síðir stundi hún upp: „En
ég — ég fékk þér peningana
til —“
Hann gaf henni ekki ráðrúm
til að ljúka setningunni.
„Já, auðvitað. Það skiptir engu
máli, hvort peningarnir eru í
mínum vasa eða þínum, þar sem
fjárhagur okkar er sameiginleg-
ur. Ég neita þér ekki um pen-
inga, þar sem ég læt þig hafa
hundrað franka“.
Hún tók umyrðalaust við gull-
peningunum fimm og dirfðist
Markús? .. .. Markús, þetta
er Jóna. Getur þú borðað með
mér kvöldverð annað kvöld? Það
ekki að biðja um meira. Hún
keypti ekkert nema byssuna.
Átta dögum síðar héldu þau af
stað til Espilundar.
6. kafli.
Brostnar vonir.
Fjölskyldan og þjónustuliðið
beið þeirra fyrir utan hvítmálaða
hliðið. Póstvagninn ók að hlið-
inu, og þau fengu hjartnæmar
móttökur. Móðirin grét hástöf-
um og Jeanne þurrkaði sér
hrærð um augun, en faðirinn tví
steig af geðshræringu.
Meðan verið var að taka far-
angur þeirra úr vagninum, sátu
þau við arineldinn og sögðu
ferðasöguna. Jeanne lét dæluna
ganga, og að hálfri klukkustundu
liðinni hafði hún sagt frá öllu að
nokkrum smáatriðum undantekn
um, sem gleymdust í hinni fljótu
frásögn.
Unga konan fór síðan að taka
upp farangurinn. Rosalie, sem
var engu minna hrærð en aðrir,
aðstoðaði hana við það. Að því
loknu yfirgaf stúlkan húsmóður
sína, og Jeanne, sem var farin
að finna til þreytu, tók sér sæti.
Hún spurði sjálfa sig, hvað hún
ætti nú að gera, hvaða viðfangs-
efni hún gæti nú fundið huga sín
um og höndum. Hún kærði sig
ekki um að fara aftur niður í
setustofuna, þar sem móðir henn
ar mókti, og það hvarflaði að
henni að fá sér göngu. En um-
hverfið virtist svo dapurlegt, að
henni varð þungt um hjartaræt-
urnar, þegar hún leit út um
gluggann.
Allt í einu varð henni Ijóst, að
hún hafði ekki neitt að gera. Hún
átti aldrei framar neitt í vænd-
um. Æskuár hennar í klaustrinu
höfðu liðið við Ijúfa drauma um
framtíðina. Vonir hennar og þrár
höfðu haldið huga hennar föngn
um, og stundirnar höfðu liðið óð-
fluga, án þess að hún skynjaði
þær. Um leið og hún yfirgaf hina
háu múrveggi, sem lukt höfðu
um æskudrauma hennar, náðu
óskir hennar að rætast og hún
kynntist þeirri ást, sem hana
er að segja ef þú hefur ekki á
móti því að kona bjóði þér!
Það lízt mér ljómandi vel á
Jóna.
hafði dreymt um. Hún hafði
kynnzt hetju drauma sinna, orð-
ið ástfangin af honum og gifzt,
án þess að nokkurt ráðrúm væri
til íhugunar.
En nú varð hinn undursamlegi
veruleiki fyrstu daganna að víkja
fyrir hversdagsleikanum, sem
batt enda á óljósar vonir og töfra
hins óþekkta. Já, hún hafði aldrei
framar neitt, sem hún gat hlakk-
að til og beðið með eftirvænt-
ingu. Hún skynjaði þetta sem
óljós vonbrigði, nokkrir drauma
hennar höfðu hrunið í rúst.
Hún stóð upp og hallaði enninu
upp að svalri gluggarúðunni.
Þegar hún hafði starað um
stund á dökka skýflóka himins-
ins, ákvað hún að fara út.
Var þetta í raun og veru sama
landslagið, sama grasið og sömu
trén og verið höfðu í maí? Hvað
hafði orðið af sólarglampanum á
laufum trjánna og töfrum hinnar
grænu grasbreiðu, þar sem fíflar,
valmúar og gæsablóm höfðu
blómgast og gul fiðrildi sveim-
að?
Trjástígarnir voru rennblaut-
ir af stöðugum haustrigningum
og þaktir föllnu trjálaufi. Naktar
greinar espitrjánna svignuðu í
vindinum. Hún fór alla leið að
hrískjarrinu. Þar var dapurlegt
eins og í herbergi deyjandi
manns. Allt lauf var fallið af
grænu limgerðinu, sem aðgreindi
krókótta smástíganna, og smá-
fuglar flögruðu um með ömur-
iegu tísti í leit að skjóli.
Álmtrén, sem mynduðu skjól-
vegg gegn hafgolunni, linditrén
og platanviðartrén voru sem
klædd rauðum og gulum hjúpi.
Jeanne gekk og fram og aftur
eftir gangstíg móður sinnar, með-
fram Couillard býlinu. Eitthvert
farg lá þungt á huga hennar, eins
konar forboði langvarandi leið-
inda hins tilbreytingarlausa lífs,
sem hún átti fyrir höndum.
Hún settist á lækjarbakkann,
þar sem Julien hafði játað henni
ást sína í fyrsta skipti, og sat þar
nokkra stund eins og í leiðslu,
án þess að hugsa. Leiðindin hel-
Ég hef hugsað mikið um Háu
skóga Markús, og mig langar til
að segja þér að ég er á þínu máli.
tóku hana, hana langaði mest til
að leggjast út af og sofna, til þess
að flýja ömurleika dagsins.
Allt í einu tók hún eftir mávi,
sem flaug yfir, borinn af snarpri
vindhviðu, og henni varð allt í
einu hugsað til arnarins, sem hún
hafði séð á flugi i hinum hrika-
lega Ota-dal á Korsíku. Hún
fékk sting í hjartastað við endur-
minninguna um liðna hamingju-
stund, og hún sá allt í einu fyrir
sér hina fögru eyju með höfgum
ilmi sínum, björtu sólskini, gull-
roðnum fjallatindum, bláum fló-
um og hikalegum gilskorningum
straumþungra vatna.
Rakt, ömurlegt umhverfið, fall
in laufblöðin og gráir skýflók-
arnir fylltu huga hennar þung-
lyndi. Hún flýtti sér heim til þess
að bresta ekki í grát.
Móðir hennar dottaði letilega
við arininn. Hún var orðin svo
vön ömurlegu tilbreytingarleysi
langra daga, að hún var hætt að
gefa því gaum. Faðir hennar og
Julien höfðu farið út að ganga
til þess að ræða um viðskiptamál.
Það var tekið að kvölda; hálfrokk
ið var í stofunni en bjarma lagði
frá aringlæðunum.
Von bráðar komu þeir barón-
inn og Julien. Um leið og barón-
inn kom inn, flýtti hann sér að
hringja bjöllunni. „Við verðum
að fá Ijós sem fljótast! Það er
ömurlega dimmt hérna“.
Hann settist fyrir framan arin-
inn og neri saman lófunum. —
Vatnsgufu lagði upp frá blautum
og forugum skóm hans við hitann
frá arninum. „Ég held, að það
sé að koma frost“, sagði hann.
„Það er að birta til í norðri og
tunglið er fullt“.
Hann sneri sér að dóttur sinni.
„Jæja, telpa mín, ertu ekki fegin
að vera komin aftur heim til
gamla landsins — til heimilis
þíns og gömlu hjónanna?"
Þessi sakleysislega spurning
kom Jeanne gersamlega úr jafn-
vægi. Hún fleygði sér í faðm föð-
ur síns, með augun fljótandi í tár
um, og kyssti hann innilega, rétt
eins og hún væri að biðja hann
fyrirgefningar. Þótt hún reyndi
af fremsta megni að sýnast glöð,
var henni leitt í skapi, og hana
langaði mest til að gefast alveg
upp. Henni varð hugsað til þess,
að hún hafði hlakkað mjög til
endurfundanna við foreldra sína,
og henni kom því mjög á óvart
sá kuldi, sem nísti allt tilfinninga
líf hennar.
Þau sátu lengi vfir borðum.
Allir voru fámálir. Julien virtist
hafa gleymt tilveru konu sinnar.
Að loknum kvöldverði sat Je-
Þakka þér fyrir Jóna. Þú ert
fyrsti stuðningsmaðurinn sem ég
hefi hitt síðan ég kom hingað.
anne dottandi fyrir framan arin-
inn í setustofunni, andspænis
móður sinni, sem steinsvaf. Je-
anne reif sig upp úr mókinu, er
hún heyrði raddir karlmannanna,
og spurði sjálfa sig, hvort það
ætti einnig fyrir sér að liggja að
verða þræll sljóleika vanans, sem
ekkert fær breytt.
Baróninn færði sig nær eldin-
um og ornaði sér á höndum. „Já,
eldurinn logar vel núna“, sagði
hann brosandi. Það er að koma
frost, börnin góð“. Hann lagði
höndina á öxl Jeanne og benti á
eldinn: „Sjáðu, dóttir góð, þetta
er það dýrmætasta í lífinu ,arin-
eldurinn og ástvinirnir, sem sitja
kringum hann. Ekkert annað
skiptir neinu máli. En við ætt-
um ef til vill að fara að ganga
til hvílu. Þið hljótið að vera úr-
vinda af þreytu“.
Þegar Jeanne var komin til
herbergis síns, spurði hún sjálfa
sig, hvernig á því gæti staðið, að
tilfinningar hennar væru svo
breyttar, þegar hún kom í annað
skipti til þessa staðar, sem hún
hafði álitið, að sér þætti vænt
um. Hvers vegna var henni inn-
anbrjósts, eins og hún hefði ver-
ið særð djúpu sári? Hvers vegna
virtist henni nú húsið og um-
hverfið, sem áður hafði átt hlut-
deild í hamingju hennar, ömur-
legt og þreytandi?
3|Utvarpiö
Fimmtudagur 31. marz
12.00 Hádegisútvarp.
12.50—14.00 „A frívaktinni", sjómanna-
þáttur (Guðrún Erlendsdóttir).
15.00—16.30 Miðdegisútvarp.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Fyrir yngstu hlustendurna (Mar-
grét Gunnarsdóttir).
18.50 Framburðarkennsla 1 frönsku.
19.00 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Erindi: Skriftlærðir og farísear
(Benedikt Arnkelsson cand.
theol.).
20.55 Einsöngur: Guðmundur Guðjóns-
son syngur með undirleik Fritz
Weisshappels.
a) ,,I dag skein sól“ eftir Pál
Isólfsson.
b) ,,Minning“ eftir Markús Krist
jánsson.
c) „Mamma skal vaka“ og „Ave
Maria“ eftir Sigurð Þórðar-
son.
d) „Heimir“ eftir Sigvalda Kalda
lóns.
e) „Sólroðin ský“ eftir Arna
Björnsson.
21.15 Jón frá Pálmholti les frumort
ljóð.
21.25 Tónleikar: Þjóðdansar frá ýms-
um löndum.
22.00 Fréttir og veðurfregnir. — 22.10
Passíusálmur (39).
22.20 Smásaga vikunnar: „Vængjað
myrkur“ eftir William Heinesen
í þýðingu Hannesar Sigfússonar
rithöfundar (Þýðandi les).
22.45 Sinfónískir tónleikar: Hljómsveit
ríkisóperunnar í Monte Carlo
leikur frönsk verk; Louis Frem-
aux stj.
b)Konsert fyrir tvö píanó og
hljómsveit eftir Poulenc (Ein
leikarar: Höfundurinn og
Jacques Fevrier).
23.25 Dagskrárlok.
Föstudagur 1. apríl.
8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05
Morgunleikfimi. — 8.15 Tónleik-
ar. — 8.30 Fréttir. — 8.40 Tón-
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —.
9.20 Tónleikar).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25
Fréttir og tilkynningar).
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
15.00—16.30 Miðdegisútvarp.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Utvarpssaga barnanna: „Bræð-
urnir“ eftir Karen Plovgárd VIII.
(Sigurður Þorsteinsson banka-
maður).
18.50 Framburðarkennsla í spænsku.
19.00 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Kvöldvaka:
a) Lestur fornrita: Halldórs þátt-
ur Snorrasonar; síðari hluti
(Oskar Halldórsson cand.
mag.).
b) Vísnaþáttur (Sigurður Jóns-
son frá Haukagili.)
c) Islenzk alþýðulög.
d) Frásöguþáttur: Séð suður yfir
(Hallgrímur Jónasson kenn-
ari.)
22.00 Fréttir og veðurfregnir. — 22.10
Passíusálmur (40).
22.20 Erindi: Þrenn vinmæli til Is-
lands (Júlíus Havsteen fyrrv.
sýslumaður).
22.35 Islenzku dægurlögin: Félag ísl.
dægurlagahQfunda sér um þenn-
an lið. Hljómsveit Magnúsar Pét-
urssonar leikur; Alfreð Clauesn,
Hulda Emilsdóttir og Sigríður
Guðmundsdóttir syngja með
hljómsveitinni.
23.15 Dagskrárlok.
Skáldið og mamma litla
1) Ertu búin að þvo þér um hend-
urnar? Þú varst grunsamlega fljót að
því!
2) Jú, víst er ég búin — en ég verð
að segja þér, að ....
3) .... handklæðið var óhreint áð-
ur en ég byrjaði.
a
r
k
r
ix
ó