Morgunblaðið - 29.06.1960, Page 16

Morgunblaðið - 29.06.1960, Page 16
16 MORCVNBLAÐ1Ð Miðvikudagur 29. júní 1960 PATRICIA WENTWORTH Ijamlar syndir | -------------------- 5 kaupverðinu og til að taka mig sem meðeiganda, ef ég get lagt fram það, sem á vantar. Svona tækifæri fær maður ekki nema einu sinni á ævinni. — Og hvað þarft þú að leggja mikið fram? — O, bara þrjú-fjögur þúsund. Cardozo vonast til að geta þrykkt verðinu eitthvað niður, en jafn- vel þó það ekki takist, er þetta hræódýrt. Ester Field fann ekki lengur til hitans. Henni hafði aldrei veitzt létt að segja nei við Alan, en hér var enginn vafi á, að hún hlaut að gera það. Að svo miklu leyti sem hún gæti hjálpað hon- um um lífeyri, var hún reiðubú- in til þess. En að útvega honum höfuðstól var annað og meira. Eignir hennar voru fjölskylduarf ur sem átti að ganga til Carmonu og væntanlegra barna hennar. Hún sagði blíðlega: — Ég sé ekki, hvernig ég ætti að fara að þessu, væni minn. Nei, svei mér ef ég sé það. — Ekki það. Jæja, þá sé ég það. Þetta er eina almennilega tækifærið, sem mér býðst og ég ætla ekki að láta það ganga mér úr greipum. Röddin var orðin hörð, en nú mýktist hún allt í ein,u. — Þú skalt aldrei þurfa að sjá eftir því. Þetta er svo öruggt sem það getur verið, og ég get borgað þér aftur, segjum fimm hundruð á ári eftir fyrstu tvö árin. Vexti líka, ef þú vilt. Betur get ég ekki boðið. Jæja, hvað segirðu um það? Ester Field leit undan. Hefði hún verið öðruvísi en hún var, kynni hún að hafa orðið reið, en eins og var, fann hún aðeins til blygðunar. Hélt hann raunveru- lega, að hún eða nokkur annar tryði því, að hann mundi borga aftur það, sem hann skuldaði? Hann var sonur Pens og henni þótti vænt um báða. Hann hafði allt það, sem gengur í augu kvenna, en árum saman hafði hún vitað, að ekki var hægt að reiða sig á orð hans. Og hún átti þessa peninga alls ekki sjálf, heldur taldi hún sig hafa þá til varðveizlu fyrir Carmonu og börnin hennar. Hún vonaði inni- lega, að Carmona eignaðist börn. Alan horfði á hana, og vissi, að hann hafði til ónýtis barizt. Þessar stóru, veiklunduðu konur voru auðveldar viðureignar upp að vissu marki, en svo tók við einhver harður kjarni, sem hindr aði frekari framgang mála. Gott og vel, ef hún vildi hafa það þannig, gat hún haft það þann- ig. Hann tók upp vindlingabréf, kveikti sér í einum og stakk bréf inu í vasann. — Þú sérð, að vindlingaveskið mitt er ekki með í ferðinni. Satt að segja varð ég að veðsetja það til þess að fá fyrir farinu. — Alan! • — Það er ekki nema satt. Það gat verið hvort tveggja til. Hún sagði: — Ég get látið þig hafa eitt- hvað til þess að halda þér uppi þangað til þú nærð þér í eitthvað að gera. — Góða Ester mín! Ég hef fengið eitthvað að gera. Og ekki nóg með það, heldur ætla ég að gera það. En ég þarf bara pen- inga til að setja í það. Ef þú ekki hjálpar mér, verð ég að leita annað. Það er þessi ævisaga hans pabba. Með því efni, sem ég gæti látið Murgatroyd fá, hefur hún góða möguleika á sölumeti. Án þessa efnis .... jú, hún yrði nátt- úrlega keypt handa söfnum og þess háttar og Murgatroyd fengi kannske eitthvað fyrir snúð sinn. En það er eins og þú veizt, að þessar ævisögur eru hundleið- inlegar. .. Hann blés frá sér of- urlitlu reykjarskýi. — Og hvers vegna eru þær svóna hundleiðin- legar? Vegna þess, að öllu þvi, sem skemmtilegt er, er sleppt. En ef því væri ekki sleppt og al- menningur gæti keypt sönnu sög una um það, hver stóð bak við og hvatti listamanninn til þessa eða hins .. aðallega hins .. heldurðu þá ekki, að bókin myndi ganga í fólkið? Ester leit á hann vandræða- lega. — Ég skil ekki, hvað þú ert að fara. — O, vertu róleg, ég skal út- skýra hvað ég á við. í einu orði, ef þörf krefur. í stuttu máli sagt, þá geymdi pabbi nokkur bréf, sem skynsamlegra hefði verið að brenna. Þau hafa inni að halda ýmsar „óvæntar upplýsingar", eins og blöðin mundu líklega kallt það. Og þær mundu nægja til sölumets fyrir hvaða bók sem væri, og mér finnst ekki Murga- troyd ætti einn að hirða ábatann af þeim. En ég væri til í að verða upp á helmings hlut á móti hon- um, og það er meira að segja reyfarakaup fyrir hann. Við get- um fengið fyrirframgreiðslu og svo visst af hverju eintaki. — Gangi hann að tilboði mínu, má hann fá bréfin og nota þau eftir þörfum. Geri hann það ekki, gef ég bréfin út sjálfur og hirði allan ábatann. Ester Field sat alveg dolfaliinn. Reykurinn úr vindlingnum lá í loftinu. Eftir alla sólarbirt- una úti fyrir, fannst henni stof- an dimm. Alan stóð upp við ar- inhilluna með tréskurðarverkinu yfir. Svipur hans var öruggur og fullur sannfæringar, og ljósa hár- ið glitraði. Ef einhverjar hrukk- ur voru í andlitinu á honum, sem ekki höfðu verið þar fyrir þremur árum, bar ekki svo mjög á þeim í birtunni, sem þarna var. Hún leit fyrst á hann og síðan undan. — Þetta geturðu ekki gert, Alan! — Víst get ég það. Þú gafst mér fullan umráðarétt yfir þessu eftir að pabbi dó — þú varst veik, manstu. — Ég get afturkallað það um- boð. Þetta nægði. Honum hafði sízt dottið í hug, að hún hefði vit á þessu. Hann sveiflaði vindlingn- um og sagði hálf-hlæjandi: — Jæja, gerðu það, elskan, en þú verður bara að athuga, að ekk ert gæti eins komið þessu á allra varir, eins og lagaþræta milli okkar um eignarréttinn á bréfun um. Þú skilur, að jafnvel þó þú næðir í frumritin, get ég alltaf verið búinn að taka afrit af þeim og að minnsta kosti er ég búinn að lesa þau, og ég hef sæmilegt minni. Þú gætir aldrei hindrað að sannleikurinn .. hvað á ég að kalla það .. síaðist út. Þú sérð með öðrum orðum, að þú átt þér enga undankomu, nema þá að kaupa bréfin út sjálf. Ester hafði ekki fylgzt almenni lega með. Hugur hennar var all- ur við bréfin sjálf. Hvað gat ver ið í þeim, sem hún vissi ekki? Þau Pen höfðu verið hamingju- söm saman. Vitanlega hafði hann átt sín geðvonzkuköst og sína erf iðleika og sálarkvalir. Þannig voru allir listamenn — kátir í dag og fúlir á morgun. Þá þurftu þeir einhvers, sem gat sefað þá og huggað, einhvern sem var ekki eitt í dag og annað á morg- un. Öryggi .. já, það var einmitt orðið .. þeir þurftu að hafa ein- hvern, sem gat veitt þeirn öryggi. Og það hafði hún einmitt veitt Pen. Það gat enginn frá henni tekið. Hún minntist þess, hvern ig hann hafði horft á hana með þessu skrítna, skakka brosi sínu, og sagt. — Þú ert notalegur kven maður, Ester! Hún leit aftur á Alan. Stund- um var hann svo líkur föður sín- um, að hún fékk stig í hjartað. Hún sagði, og átti erfitt með að finna orðin: — Nei, AXan, slíkt sem þetta geturðu ekki gert. Þetta eru einka bréf föður þíns. Ég veit ekki, hvað í þeim er, né hvenær þau voru skrifuð, en ég býst við, að hann hafi skrifað fjöldann allan af bréfum, og sízt af öllu ætlað þau til útgáfu. Hann gekk alltaf í augun á konum og þær voru alltaf að skrifa honum. Og hann fór ekkert í launkofa með það, þó að hann vitanlega segði mér ekki nöfn þeirra — en þessi skrif þeirra voru ekki annað en vit- leysa, og hann furðaði sig oft á því, hvað margir heimskingjar gætú verið til í heiminum. Hann var vanur að hlæja og rífa bréf- in sundur, og fleygja þeim í eld- inn. Mér hefði ekki dottið í hug, að hann hefði geymt eitt einasta þeirra. — Jú, hann geymdi að minnsta kosti þessi, sem ég er að tala um. Og það get ég sagt þér, að hann hló ekki að þeim. Hann geymdi þau og svaraði þeim meira að segja líka. — Hvernig veiztu það? — Vegna þess að svörin eru líka varðveitt og í mínum hönd- um. Þar eru öll bréfaskiptin; hans bréf og hennar bréf. Líklega hefur hún ekki þorað að geyma þau sjálf, og heldur ekki tímt að brenna þau. — Hún? Og svo flýtti hún sér að segja: — Nei, segðu mér það ekki. Mig langar ekki að vita það. Segðu mér ekkert um það! Hann hló eins og honum væri skemmt. — O, væna mín, það fer ekki hjá því, að þú fáir að vita það, þegar bréfin verða gefin út. Ef þau þá verða gefin út. Auð- vitað þyrfti ekki að gefa þau út, því ekki langar mig að særa til- finningar þínar. Miklu heldur vildi ég láta það ógert og fá pen ingana eftir öðrum leiðum. Hann sneri sér að klukkunni á arin- hillunni. — Hálf-sjö! Hvað tím- inn getur liðið fljótt svona í skauti fjölskyldunnar! Hvenær borðið þið kvöldverð? Ester svaraði eins og ósjálfrátt: — Við fáum kaldan mat klukkan átta. — Gott og vel. Ég ætla þá að labba yfir til hennar Darsie og vita, hvort hún getur hýst mig. Ef ekki það, er ekki um annað að gera en AKKERIÐ — nema því aðeins að Carmonu snúist hugur. Roðinn á andlitinu á Ester var horfinn og fölvi kominn í stað- inn. Hún leit út eins og hugur- inn væri langt í burtu, en við nafn Carmonu var eins og hún áttaði sig. -— Nei, hér geturðu alls ekki verið .. það getur alls ekki geng- j ið! — Ekki með hóp af verndar- , englum kring um mig? Röddin skalf er hún svaraði: — Það getur alls ekki gengið, og þú hefðir ekki átt að nefna það á nafn. Ég hef hér hér um bil fimmtán pund hérna hjá mér, og gæti látið þig hafa þau til að byrja með. Og svo gætum við kannske fundið einhver ráð seinna. Hann brosti vingjarnlega. — Auðvitað finnum við einhver ráð — og það rá?$, sem duga. Allt getur gengið, þegar rétt er að öllu farið. Jæja, ég sé þig aftur! Hann kyssti á fingur til hennar og gekk út úr stofunni. Hún heyrði forstofuhurðina lokast og sá hann ganga fram hjá glugganum með handtösku í hendinni. Myrkrið í stofunni lukt ist um hana. 4. kafli. Húsin þarna frammi á kletta- brúninni voru öll hvert öðru lík. Sum kannske ofurlítið stærri en önnur eða þá með fleiri turnum eða færri svölum. Þegar Anning ofursti kom frá Aysturlöndum og settist þarna að, fannst honum þetta allra viðkunnanlegasta hús. En þegar dýrtíðin færðist í auk- ana og verðgildi peninganna lækkaði, tók hann að gruna, að hann hefði fengið sér óþarflega stórt húsnæði. Jafnvel áður en hann féll frá, höfðu verið erfið- leikar á að fá þjónustufólk og standast kostnaðinn af húshaid- inu. Og svo eftir fráfall hans, þeg ar tekjurnar minnkuðu enn, tók ekkjan það til bragðs að fara að taka dvalargesti. Og nú orðið rak Darsie dóttir þeirra þar opinber- lega sumargistihús. Alan Field gretti sig, er hann hugsaði til þess. Svona sumar- gistihús voru alltaf full af göml- um kellingum. Darsie mundi ekki una sér við þetta betur en vel. Hún hafði verið allfjörug hér í gamla daga — spennandi stúJka, uppstökk og áköf. Hvern- ig skyldi hún líta út nú orðið? Hún kom sjálf til dyra. Hann var ekki einu sinni viss um, að hann hefði þekkt hana aftur. — ú á Meanwhile up/ Tur TRAIN'S SLOWING DOWN FOR A STO^ AND WE AIN'T GONE MORE'N f TWENTy-FIVE L . MILES/ Æ IF 600BER WASN'T ELIND, I WOULDN'T WORRY SO MUCH. MARK... _ MAYBE HE'LL SHOW UP AT THE HOUSE LATER BITSY/ TO TALK TO TILL I FOUND YOU, OLD DOG...I GUESS IT WAS FATE / . vsgy- VfOy/ar 1 y mj) 1 m T DIDN'T HAVE NOBODY — Ef Bangsi væri ekki blindur, þyrftum við ekki að hafa svona miklar áhyggjur, Markús. — Ef til vill kemur hann í leit- irnar heima seinna, Bjarni. Á meðan ... — Ég hafði engann til að tala við þar til ég fann þig, gamli hundur. Ég býst við að það hafi verið örlögin. Heyrðu, lestin er að nema staðar og við erum ekki komnir nema 40 kílómetra. Hún gat ekki verið orðin þrítug; en ósköp var að sjá, hvað mann- eskjan var orðin uppþornuð. En náttúrlega eltust þessar dökk- hærðu aldrei eins vel. Grönn hafði hún verið áður, en nú var hún þvengmjó, og föl hafði hún verið áður, en nú var hún gugg- in. Augun voru eins og þau hefðu minnkað og nú voru hrukkur milli þeirra. — Sæl, Darsie, sagði hann og hún starði á hann — lengi, að honum fannst, áður en hún svar- aði: — Alan.... Hún sagði þetta eitthvað svo einkennilega, rétt eins og hún væri ekki alveg viss um, hver maðurinn væri .... og í hálfum hljóðum, rétt eins og hún væri að tala við sjálfa sig. Og svo sagði hún: — Hvað vilt þú? Hann gekk fram hjá henni og inn í forstofuna. — Ætlarðu ekki að heilsa gömlum kunningja. Þú hefur kannske ekki orðið þess vör, en ég er búinn að vera erlendis í þrjú ár — nánar til tekið í Suður Ameríku. Og svo þegar ég kem aftur heim, virðist enginn neitt æstur í að slátra alikálfinum. —■ Svei mér, ef það eru ekki hálf- gerð vonbrigði. Andlit hennar sýndi ekki á sér nein svipbrigði, svo að ekkert varð af því ráðið um tilfinningar hennar. Hún sagði: ajtltvarpiö Miðvikudagur 29. júní 8.00—10.20 Morgunútvarp! (Bæn. — 8.15 Tónleikar — 8.30 Fréttir — * 8.40 Tónleikar — 10.10 Veðurfr.). 12.00 Hádegisútvarp. 12.55 ,,Við vinnuna“: Tónleikar. 15.00 Miðdegisútvarp. (Fréttir kl. 15.00 og 16.00). 16.30 Veðurfregnir. 19.25 Veðurfregnir. 19.30 Operettulög. 19.40 Tilkynningar. 20.00 Fréttir og veðurfregnir. 20.30 Upplestur: „Jól við miðjarðar- Iínu“, smásaga eftir Jakob Palu- dan, í þýðingu Málfríðar Einars- dóttur (Lárus Pálsson leikari). 21.05 Einleikur á fiðlu: — Wolfang Schneiderhan leikur á fiðlu lög eftir Kreisler og Saint-Saéns. 21.15 Um glímulög og glímudóm; — síðara erindi (Helgi Hjörvar rit- höfundur). 21.45 Þjóðdansar frá Israel Æftir Marc Lavry (Kol Israel hljómsveitin leikur; Yali Wagman stjórnar). 22.00 Fréttir og veðurfregnir. 22.10 Kvöldsagan: „Vonglaðir veiði- menn“ eftir Oskar Aðalstein; IV. (Steindór Hjörleifsson leikari). 22.35 „Um sumarkvöld“: Sigfús Hall- dórsson, Doris Day, Victor Borge, Josephine Baker, Noel Coward. Catarina Valente, Owe Törnquist, o. fl. skemmta. 23.00 Dagskrárlok. Fimmtudagur 30. júní 8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. — 8.15 Tónleikar. — 8.30 Fréttir. —> 8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.) 12.00 Hádegisútvarp. 13.00 ,,A frívaktinni", sjómannaþátt- ur (Guðrún Erlendsdóttir). 12.55 ,,A ferð og flugi“: Tónleikar kynntir af Jónasi Jónassyni. 15.00—16.30 Miðdegisútvarp. Fréttir kl. 15.00 og 16.00). 16.30 Veðurfregnir. 19.25 Veðurfregnir. 19.30 Tilkynningar. 20.00 Fréttir. pT.30 Samleikur á horn og píanó: Olav Klamand og Gísli Magnús- son leika hornkonsert í Es-dúr (K447) eftir Mozart. 20.50 Bróðir sér Arna og bókasafn hans; — erindi (Olafur Haukur Arnason skólastjóri). 21.20 Einsöngur: Heinrich Schlusnus syngur Schubertsöngva. 21.50 „Sólúr og áttaviti“: Steingerð- ur Guðmundsdóttir leikkona les úr nýrri ljóðabók eftir Kristján Böðuls. 22.00 Fréttir og veðurfregnir. 22.10 Kvöldsagan: „Vonglaðir veiði- menn" eftir Oskar Aðalstein; V. (Steindór Hjörleifsson leikari). 22.25 Frá tónlistarhátíðinni í Björgvin í maí sl.: Sinfónía nr. 1 í D-dúr eftir Johan Svendsen (Sinfóníu- hljómsveitin í Björgvin leikur; Arvid Fladmoe stjórnar). 23.00 Dagskrárlok.

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.