Morgunblaðið - 18.10.1960, Blaðsíða 20

to
MORGVNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 18. okt. 1960
skar greinina út úr því og stakk
henni í umslag, sem var með á-
prentuðu . nafni sjúkrahússins.
Síðan bætti hann við sínu eigin
nafni með bleki, skrifaði utan á
bréfið það, sem á blaðinu í vasa
Paiges hafði staðið, og frímerkti
það.
Skömmu síðar kom bréfberi
félagsins með stóran leðursekk
um öxl. Stafford rétti honum póst
inn, sem átti að fara. Þeir komu
sér saman um, að það væri heitt
í dag ....
Ungfrú Adams stóð í dyrunum.
— Paige lækni langar að tala við
yður, sagði hún.
Stafford gekk inn í númer 63.
Paige sat upp við dogg í rúminu.
Hann var nýrakaður og ein-
beittnisvipur um muninn. Það
var sýnilegt, að hann hafði tek
ið ákvörðun.
— Þakka yður fyrir, að þér
komuð, Stafford læknir, sagði
hann. — Eg bið yður að afsaka
ef ég hef komið yður í vanda.
En nú er ég reiðubúinn til að
segja yður alla sögu mína, en
mér þætti gott ef þér vilduð fara
með hana sem trúnaðarmál — að
minnsta kosti það af henni, sem
þér þurfið ekki á að halda vegna
skýrslu yðar. . .
Stafford lokaði dyrunum, greip
stól og settist á hann klofvega og
studdi örmunum á stólbakið.
— Segið þér þá söguna, sagði
hann. — Eg ætla að trúa henni.
—O—
Ingram tók slysi sínu eins og
hetju sæmdi og glotti undirfurðu
lega þegar verið var að vorkenna
honum. í rauninni kunni hann á-
gætlega við sig, þarna voru lag
legar hjúkrunarkonur, sem sner
ust kringum hann og gerðu það
sem hægt var til að láta honum
ekki leiðast. Svo voru heimsókn
ir Staffords læknis og skemmti-
legar stundir með Newell Paige.
Ingram fór smámsaman að
heimta hugrekki sitt aftur og tók
að líta framtíðina bjartari aug
um. Þetta slys hafði að vísu kost
að hann talsverðan sársauka og
óþægindi, en dvölin hérna bætti
það margfalt upp.
Paige þurfti heldur ekki neitt
að kvarta yfir dvöl sinni í ríki
námufélagsins. Stafford hafði út
vegað honum aðgang að húsa-
kynnum klúbbsins þarna, þar
sem ýmsir einhleypingar voru til
húsa og auk þess komu fjöl-
skyldufeðurnir þangað oft á
kvöldin til að reykja sér pípu
og skrafa við náungann.
Og Paige hafði hlotið þarna
góðar móttökur. Enginn hafði ver
ið sérlega forvitinn um hagi hans,
en tekið þá afsökun hans gilda,
að hann biði aðeins eftir að
félaga hans batnaði. Þó var hann
gripinn nokkrum efasemdum út
af leiðinlegu atviki, sem kom fyr
ir í fyrstu vikunni, sem hann var
þarna. Honum hafði tvisvar verið
boðið að taka þátt í pókerspili
%ð kvöldi dags, með nokkrum
yngstu verkfræðingunum, úti í
fjarlægasta horni setustofunnar,
en hann hafði færzt undan í allri
vinsemd, og þegar fastar var lagt
að honum, hafði hann sagt, að
hann kynni alls ekki póker og
þá yrði hann bara heppinn eins
og viðvaningar eru vanir, og ynni
peninga af þeim, sem meira
kynnu.
Eitt kvöldið um tíuleytið, þeg
ar Newell hafði nýskeð haft
heimsókn af Stafford, gekk hann
upp stigann í klúbbnum, áleiðis
til herbergis síns, þegar Billy
Masters, ungur verkfræðingur,
kallaði í hann frá spilaborðinu.
Masters hafði verið heppinn allt
kvöldið og hafði því fyllzt of-
drambi. Þeir höfðu ekki spilað
hátt, en hann var hreykinn af
litlu hrúgunni af eins, tveggja og
fimm dollara seðlum, sem sýndu
heppni hans.
— Þér ættuð að koma hingað
til okkar, hr. Paige, kallaði hann,
og var víst óþarflega drýginda-
legur í málrómnum, — og leggja
yðar skerf til þessa merkilega
fyrirtækis.
Newell vildi síður sýnast af-
undinn, og gekk því að borðinu
og spurði hvern einstakan, hvern
ig honum hefði gengið. Þeir, sem
tapað höfðu, voru súrir á svip-
inn, en Masters benti á vinning
sinn.
— Viljið þér fá yður fáeina
spilapeninga? spurði hann. —
Þessir bláu eru tuttugu og fimm
sent, þeir rauðu tíu, og þeir hvítu
fimm. Viljið þér fá fáeina hvíta?
Brosið á Paige var skuggalegt.
Hann vöðlaði saman dagblaðinu
sem hann var nýbúinn að kaupa,
til þess að hafa hemil á hönd-
unum á sér, eins og hann klæjaði
í þær eftir að geta tekið í þennan
unga spjátrung, en síðan svaraði
hann:
— Nei, þakka yður fyrir, ég er
að fara í rúmið.
— Eruð þér Skoti? drafaði
Masters, án þess að líta upp.
Hinir fjórir litu spyrjandi á
Paige, tóku eftir reiðiroðanum á
andliti hans og fóru að geta sér
til, hve mikið þyrfti í viðbót til
þess að þeir færu saman.
— Það er leitt að þér skuluð
halda, að ég sé hræddur við áð
hætta peningum, sagði Paige
kuldalega. — Eg kæri mig ekki
um að spila, en ég skal gjama
„draga“ móti yður, hr. Masters.
— Það er heyrt! sagði Masters
og rétti spilin að Madison, og
hreyfingin gaf til kynna, að það
væri hans verk að stokka.
— Hvað mikið? Tíu dollara?
— Eins og þér viljið, svaraði
Paige með kærúleysi, sem gaf til
kynna, að honum væri alveg
sama, hvort hann tapaði eða ynni.
— Segjum tuttugu, sagði Mast-
ers og reyndi líka að vera kæru-
laus.
— Þá getum við eins vel sagt
hundrað, sagði Paige, og lagði
upphæðina á borðið í einu lagi.
— Fínt! sagði Masters og taldi
fram seðla af ýmsum stærðum.
Hinir tóku eftir því, að hann hélt
veskinu þétt upp að andlitinu,
þegar hann dró- seðlana upp úr
því — bersýnilega til að dylja
hve mikið hann ætti til — eða
lítið.
Madison ýtti spilunum að gest-
inum, og hinir hölluðu sér fram,
spenntir. Paige dró í snatri og
fékk tíg.ulgosa. Masters vandaði
sig meira, en dró spaðaáttu, og
ýtti frá sér peningunum óþolin-
móðlega.
— Viljið þér draga aftur?
spurði Paige, en myndaði sig ekk-
ert til að sópa vinningnum til
sin.
Master snuggaði eitthvað til
samþykkis og ýtti spilunum yfir
til Madisons, svo að hann gæti
stokkað aftur.
— Tvöhundruð? spurði Paige.
— Ágætt! svaraði Masters með
hroka. En svo bætti hann við ó-
lundarlega: — Það er að segja,
ef þér vilduð taka af mér skulda-
bréf fyrir heimingnum ef ég tapa.
Eg er ekki vanur að bera alla
peningana mína á mér.
— Allt í lagi, sagði Paige. Þér
eigið að byrja í þetta sinn.
Höndin á Masters skalf, er
hann velti við lauftíu, hægt og
hægt, Qg hann andvarpaði um
leið, svo að vel mátti heyra. —
Paige sló hann út með spaða-
drottningu.
— Einu sinni enn? spurði
Paige, með ennþá minni áhuga
en áður.
— Nei, þetta er nóg fyrir mig,
svaraði Masters og skrifaði eitt-
hvað aftan á eitt spil. Hinir gáfu
hverir öðrum auga með meinfýsn
islegu brosi.
Paige stakk peningunum í vasa
sinn, kæruleysislega, -bauð rólega
og kurteislega góða nótt og gekk
upp stigann.
Hann skildi herbergisdyrnar
sínar eftir opnar, af því að hann
vissi, að Masters átti leið fram
hjá þeim, innan skamms. En svo
leið næstum klukkustund áður
en hann heyrði til hans.
—• Komið þér inn, andartak,
kallaði hann.
Masters stanzaði og gekk síðan
inn með hendur í vösum og ili-
gjarnlegt vandræðabros á vör.
— Gerið svo vel að fá yður
sæti, sagði Paige vingjarnlega. —
Eg vona, að þér móðgist ekki, en
ég vil ekki peningana yðar. Síðan
lagði hann þá á borðið rétt hjá
Masters.
— Nei, þakka yður rétt aldeil-
is fyrir! þaut Masters upp. — Eg
er ekki neitt pelabarn og það
eruð þér beðinn að muna.
— Þér sitjið kyrr þar sem þér
eruð kominn, ungi vinur, skipaði
Paige og gekk til dyra og lokaði.
— Og haldið yður stilltum!
Það var eins og þessi hörku-
lega skipun lamaði Masters og
hann settist með ólundarsvip.
—• Þér segist ekki vera neitt
pelabarn, hélt Paige áfram og
hallaði sér reiðilega fram. •—
Þér reynduð að móðga mig í ná-
vist félaga yðar þarna niðri, —
af því að þér vissuð, að ég er
gestur klúbbsins og myndi því
heldur þegja en gera uppistand.
Eg lét yður sleppa í það skiptið.
Þér eruð ekta hégómapési, sem
vinnið fyrir litlu kaupi, en viljið
láta aðra halda, að þér séuð ein-
hver heljarmikill karl. Kannske
koma þær stundir fyrir yður, að
þér óskið þess að geta sparað
saman til að komast aftur til
Colorado og giftast stúlkunni . . .
Eg býst við . . . Röddin var nú
ekki eins hvöss og áður, og hann
settist í stólinn og vaggaði hon-
um fram og afþrr. — Já, auðvitað
er einhversstaðar stúlka með í
spilinu . . . Setningin dó út í ein-
hverju suði, rétt eins og hann
hefði alveg gleymt deilu sinni
við vesalings Masters, sem sat
og glápti á hann.
Nú leið heil mínúta í þögn og
Paige tottaði pípuna sína, dreym-
andi, en augun hálflokuðust og
leituðu nú í mannþrönginni að
litlum hatti með fjöður í, sem
sat ofan á Ijósum lokkum . . .
Síðustu orð hennar komu aftur
í huga hans . . . orðin, sem voru
sögð svo lágt og viðkvæmnislega.
— Mér þykir það svo leitt,
sagði hann og það var eins pg
hann vaknaði aftur. — Eins og
ég sagði yður áðan, þá ættuð þér
ekki að strá út peningum, en ef
þér getið ekki stillt yður um það,
skuluð þér að minnsta kosti ekki
fleygja þeim í mig. Eg vil þá
ekki og tek ekki við þeim. Hann
benti aftur á krumpaða seðlana,
og reif svo skuldakvittunina frá
Masters í tætlur, hægt og hægt.
Masters urraði eitthvað og
glotti kjánalega. — En ég hefði
tekið þá ef ég hefði unnið þá
af yður, sagði hann.
— Kannske, svaraði Paige eftir
nokkra þögn, — og kannske ekkL
Eg er viss um, að ef þér hefðuð
vitað, að þér væruð búinn að
reyta af mér síðasta eyrinn, myndf
uð þér hafa gefið mér aurana
aftur. Eg er ekki að segja, að ég
sé neitt hrifinn af yður, hr. Mast-
ers, en þetta er mér nær að halda,
að þér hefðuð gert.
— Þakka yður fyrir. Þelta er
óþarfa lof, svaraði Masters þurr-
lega. J
Paige kinkaði kolli, seinlega.
— Já, það sé ég . . . nú. Svarið
var kuldalegt.
Nú varð óhugnanleg þögn.
Masters drap tittlinga meðan
hann hugsaði um viðeigandi svar,
en Paige athugaði andlitssvip
hans og gat ekki annað en brosað.
— Einn mjög vitur maður
sagði mér fyrir skömmu aí
reynslu sinni frá þeim tíma þeg-
ar hann var að læra á bíl. Mað-
urinn fyrir framan hann stanz-
aði án þess að gefa merki. Allir
menn verða fyrir svona snögguna
stöðvunum, og hver um sig bölv-
ar manninum á tmdan fyrir að
gefa ekki merki, en enginn ein-
asti gefur sjálfur merki vegna
mannsins á eftir . . . í kvöld haf-
ið þér farið í taugarnar á mér,
líklega vegna þess að einhver
hefur strítt yður fyrr í dag. Það
er eins vel til, að þér hafið ekki
haft hugmynd um það sjálfur, en
þér hafið þurft að skeyta skapi
yðar á einhverjum öðrum, en
þannig gengur það oft. Hvað
finnst yður sjálfum?
Masters glotti, súr á svip. —.
Já, ég hef átt vondan dag. Það
er hann Huntingdon gamli. Eg
er nú orðinn alyeg uppgefinn á
að sleikja mig upp við hann. —.
Hann er yfirmaður í námunni og
nízkur og ómerkilegur eins og
fjandinn sjálfur.
— Hefur yður aldrei dottið I
hug, að hann hafi átt erfitt hjá
sinum yfirmönnum?
— Ja, ég vildi að minnsta kostl
gHÍItvarpiö
Þriðjudagur 18. október
8.00—10.20 Morgunútvarp. (Bæn.
8.05 Tónleikar. — 8,30 Fréttir. —•
8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.).
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.55 ,,A ferð og flugi": Tónleikat
kynntir af Jónasi JónassynL
15.00—16.30 Miðdegisútvarp.
Fréttir kl. 15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
19.00 Þingfréttir.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Erlend þjóðlög.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Erindi um bindindismál (Bjarnl
Benediktsson dómsmálaráðherra
flytur. — Hljóðr. 16. okt. í há*
tíðarsal háskólans við setningu
bindindisviku Landssambandsins
gegn áfengisbölinu),
20.50 Píanótónleikar: Viktor Mersjan*
off leikur 24 prelúdíur op. 28 eft-
ir Chopin.
21.30 Smásaga vikunnar: „Frakkl trfl
villingsins" eftir Bertolt Brecht.
í þýðingu Bjarna Benediktssonar
frá Hofteigi (Róbert Arnfinnssoa
leikari). ^
22.00 Fréttir og veðurfregnir. ' »
22.10 Iþróttir (Sigurður Sigurðsson).
22.25 Lög unga fólksins (Guðrún Svai
arsdóttir og Kristrún Eymunds-
23.20 Dagskrárlok.
Miðvikudagur 19. október
8.00—10.20 Morgunútvarp — (Bæn. —
8.15 Tónleikar. — 8.30 Fréttir. —■
8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.),
12.00 Hádegisútvarp.
12.55 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp.
(Fréttir kl. 15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
19.00 Þingfréttir.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Operettulög.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 „I Svartaskóla hjá Indriða
miðli", greinarflokkur eftir Guð-
mund Hannesson pófessor; IIL
(Anna Guðmundsdóttir flytur).
21.00 Spænsk þjóðlög: Polyfón-kórirm
í Barcelona syngur.
21.10 Samfelld dagskrá frá Hollandl f
umsjá Olafs Gunnarssonar sál-
fræðings.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Canterville-draug-
urinn" eftir Oscar Wilde, í þýð-
ingu Jóns Thórs Haraldssonar
cand. mag.; frCarl Guðmundssoa
leikari).
22.35 ,,Um sumarkvöld": Earl Baileyf
Povel Ramel, Les Compagnos do
la Chanson, Alma Cogan, Arf
Tatum, Amalía Roderiguez, Loo
Panchos, Mahalia Jackson, Dan-
ielle Darrieux, Ingibjörg t»or-
bergs og Smárakvartettinn i
Reykjavík skemmta.
23.00 Dagskrárlok.
a
r
L
r
u
— Þú getur þetta, Eva. Þú get-
ur fundið einhverja leið til að
fá föður þian tú að koma fyrir
dansleikinn. Gerðu þetta nú íyrir
mig!
— Ó Vivian, bú ert stundum
svo erfið! * — - -
— Gerðu það Eva . . . Þetta
verða í hæsta lagi þrír dagar!
— Ég ge-t ekki hugsað mér að
dvelja á veiðistað þó ekki sé
nema í þrjár daga! En þín vegna
skal ég gera það Vivian!