Morgunblaðið - 13.01.1961, Qupperneq 20

20
MORCVTSBl 4Ð IÐ
Fðstudagur 13. janúar 1961
»
Bob gekk yfir að CBS og beið
• þess, að ég kæmi út, en þá var
ég þegar farin, svo að hann fór
heim.
r Hann þreifaði sig áfram í
myrkrinu inn í eldhúsið,
kveikti ljósið og sá mig. Hann
stóð stundarkorn í sömu spor-
um og horfði á mig, þegjandi.
! — Jæja, sagði hann, — ég bað
þig að fara ekki.
Ég svaraði dauflega: — Já,
t>að er satt, þú baðst mig.
— Sjáðu nú til, elskan, sagði
hann, og settist við h'liðina á
mér og tók í höndina á mér.
— Það er ekki öll nótt úti enn.
Þú færð nóg að gera þrátt fyrir
i þetta.
r Ég hristi höfuðið. — Nei, héð-
an af fæ ég aldrei neitt að gera.
Ég er búin að vera.
r — Nei, þú ert alls ekki búin
að vera, Diana.
— Jú, víst, sagði ég og svo
tók ég að skjálfa af ekka. Ég
gat ekki stöðvað þennan skjálfta,
líkaminn vildi ekki láta að
stjóm svo að ég skalf án þess
að geta nokkuð við það ráðið.
Bob bar mig í rúmið og gaf mér
róandi meðal, og hélt mér svo í
faðmi sér. — Ó, Bob, það er úti
um mig. Það vita aliir, hvernig
ég var í leikhúsunum, og nú vita
allir útvarpsmenn, hvemig ég er
.... að Barrymore var svo full,
að hún gat ekki komið fram,
þegar henni bauðst þetta ágæta
tækifæri.
' — Nei, það er ekki úti um þig.
Þú ert einmitt að byrja. Þetta
er bara byrjunaráfall, sem þú
lætur þér að kenningu verða.
Hann var að Ijúga .... og ég
vissi það .... og hann vissi það
sjálfur.
Morguninn eftir hringdi Frei-
fcerg. — Elskan .... byrjaði
hann.
Ég greip fram í fyrir honum.
— Hardie, ég veit vel, hvað ég
hef gert, en fyrir alla muni,
gefðu mér annað tækifæri. Ég
veit vel, að ég á það ekki skilið,
en gerðu það í guðs bænum!
— Ef ég réði yfir því sjálfur,
Diana, skyldi ég gera það, sagði
hann vingjamlega. — En Ans-
onia er alveg vitlaus að verða.
Við ætlum að reyna aðra stúlku,
sem heitir Fay Emerson.
Ég var engu nær, þó að ég
heyrði nafnið.
Ég reyndi annan og hressi-
legri tón. — Vitanlega hefur þú
á réttu að standa, Hardie og
Ansonia sömuleiðis. Ég lái ykk-
u? þetta ekki. Það er bara verst
með alla ókeypis skóna, sem ég
verð af!
Hvar sem ég íeit, næstu mán-
uðina, sá ég greinar og viðtöl og
myndir af Fay Emerson. Nafn
hennar verkaði á mig eins og
rýtingsstunga. Bjáninn þinn.
Asninn þinn! Það hefði getað
verið myndin af þér, framan á
Look og Cosmopolitan .... Það
hefði getað verið þú/
XXV.
Svo giftist ég Bob Wilcox. Hr.
John Howard hélt engum vöm-
um uppi í skilnaðarmálinu ....
hann virtist eiginlega alveg vera
horfinn af yfir-borði jarðar. Það
kom í Ijós, að ríkislögreglan átti
eitthvað vantalað við hann. Hún
hleraði jafnvel í símanum hjá
mér, í þeirri von, að hann færi
að hringjia til mín. En það gerði
hann alctrei. En svo heyrði ég
um handtöku hans í áhlaupi á
á einhverja glæpaholu í Ohicago.
Ég heyrði ekki fyrr en löngu
seinna, hvað honum var gefið að
sök — en svo játaði hann á sig
að hafa flutt einhverja smá-
stjörnu frá Hollywood til New
York, til þess að selja hana í
ólifnað. Hann ætlaði að nota á-
batann af henni, til að setja upp
fyrirtæki, sem þó var ekki nán-
ar nafngreint. Samtímis frétti
ég, að góðvinur hans, Richard
Short, sem hafði litið armband
mitt svo miklum ghndaraugum
í E1 Paso, væri líka undir lás
og slá, fyrir svipaða starfsemi.
— Þú losnaðir mátulega úr
þeim félagsskap, sagði Bob. —
Nú skaltu bara reyna að gleyma
honum, frú Wilcox. En áður en
við giftumst, hafði Bob bent mér
á, að líklega væri hann nú ekki
rétti maðurinn handa mér. —
Þú þarft einhvern sterkari. Ég
get ekkert fyrir þig gert. Ég á
ekkert til, annað en fötin, sem
ég stend í. Og helzt lítur út fyr-
ir, að ég fái aldrei neitt að gera
við kvikmyndir. En hitt veit ég,
að þú munt aldrei finna neinn,
sem elskar þig jafn óeigin-
gjarnt og algjörlega og ég.
— Elskan mín, sagði ég.
— Engin kona getur beðið um
neitt meira. Ekkert!
Hjónavígslan var framkvæmd
af friðdómara í Newark, New
Jersey, 17. október 1950. Mamma
var ekki viðstödd, enda var
henni alls ekki tilkynnt það.
Hún lá í sjúkrahúsi, fyrir dauð-
anum, enda þótt hún vildi aldrei
trúa því, en barðist vonlausri
baráttu fyrir lífi sínu. Hún var
búin að eyða eitthvað fjörutiu
þúsund dölum í að fljúga milli
lækna, innanlands og utan. Nú
var hún ekki nema skuggi af
sjálfri sér, en hafði samt furðu-
legt vald á sér og tók á móti
gestum daglega í sjúkrahúsher-
bergjum sínum. Þar var allt
blómum prýtt og fullt af bókum,
hljómplötum og gjöfum. Straum
ur af vinum og kunningjum kom
þarna, en Leonard bróðir og
Ted Peckham skiptust á um að
vera húsbændur og taka móti
gestunum, en þjónustustúlkan
hennar, Ethel Malcolm, var á
sífelldum þeytingi í sendiferð-
um. Allan mat fékk hún utan
frá — hún hafði viðbjóð á
sjúkrafæðu. Ný blóm voru send
annan hvorn dag, og blómareikn
ingurinn einn saman hljóp á
tuttugu dali á dag. Stundum, ef
hún var nægilega hress til þess,
leigði Ted skrautbíl og fór með
hana út að aka, eða jafnvel í
kvikmyndahús.
Um hverja helgi yfirgaf ég
Bob og fór til Boston. Eg hafði
enga atvinnu haft, mánuðum sam
an. Þá var ég hjá mömmu og las
fyrir hana uppáhaldskvæðin
hennar, Shelley, Keats, Brown-
ing. Eins og vant var, rifumst
við. Þar vann enginn sjúkdóm-
ur á henni. Ef ég dirfist að
nefna nafn Bobs, hvæsti hún:
— Ég vil ekki heyra hann nefnd
an á nafn. Æ, Diana, nefndu
ekki þann mann svo ég heyri.
Hún hafði aldrei getað fyrir-
gefið honum, og heldur ekki gat
hún fyrirgefið mér að vera hjá
honum í New York meðan hún
sjálf lá veik í Boston. Hún var
afbrýðissöm gagnvart Bob fyrir
að taka mig frá henni, alveg
eins og við Bil'ly Rambo fyrir að
taka Robin frá henni. Það hefði
verið ofmikil grimmd af mér að
segja henni, að ég væri orðin
frú Robert Wilcox. Það var
sama, hversu mikið við rifumst,
ég glopraði því aldrei út úr mér.
Þessar vikur talaði hún mikið
— Effir hverju ertu að bíða? Ætlarðu ekki að skipta um
hjólbarða?
um sjálfa sig sem móður. — Ég
brást Robin, sagði hún einu
sinni. — Ég hefði átt að vera
meiri móðir fyrir hann, seinni
árin og minni fyrri árin.
— Það er satt, svaraði ég
hörkulega. — Þú gleymdir að
slíta naflastrenginn.
Hún leit á mig, stórmóðguð,
en svo bætti hún við: — Ég
bróst þér líka. Ég var ofgóð við
hann og það gekk út yfir þig.
Ég sagði: — Já, mamma.
Augu hennar fylltust tárum.
— Ég brást ykkur báðum. Og nú
ert þú á söm* brautinni eins og
hann pabbi þinn — drekkur —
drekkur — drekkur. Þannig hélt
hún áfram að atyrða sjálfa sig,
svo að ég fór að linast. — Segðu
það ekki, mamma. Þetta er allt
saman búið og gert. Og ég drekk
ekki. En vitanlega drakk ég.
Stundum varð Ted Peckham að
stöðva mig við dyrnar. — Þú ert
í engu standi til að hitta hana,
sagði hann. Ég þaut upp.
— Hvernig dirfistu að segja, að
ég geti ekki hitt móður mína!
En hann lét ekki undan, og ég
fór út í eitthvert veitingahúsið
og hellti í mig svörtu kaffi, svo
að ég gæti farið aftur í sjúkra-
húsið. Hver myndi svo sem ekki
drekka í mínum sporum?
Mamma að deyja, og ég atvinnu-
laus.....
Einu sinni þegar ég kom til
hennar, var hún óvenju niður-
dregin. Meðal gesta hennar
þann dag var fjölskylduvin'ur,
prestur, sem hafði forðum daga
gengið í sama kirkjuskólann og
pabbi, þegar báðir voru strákar.
Hann sagði mömmu nokikuð,
sem hún hafði ekki vitað áður.
Pabbi hafði, þegar hann var
fimmtán ára, verið áhugasamur
nemandi, frumlegur og hataði
allt fals og uppgerð. Tilfinninga-
næmur, þunglyndur, leitandi,
var hann að reyna að finna sjálf
an sig. Kennararnir vonuðu, að
hans biði glæsilegur feri'll innan
kirkjunnar. Þeir héldu, að hann
væri efni í mikinn predikara.
Einn dag síðdegis hitti hann
konu, sem gaf honum undir fót-
inn og tældi hann að lokum.
Það var fyrsta reynslan hans af
kynferðismálum. En seinna
komst hann að því, sér til mik-
illar skelfingar, að hún var hjá-
kona föður hans.
Skólabræður hans fundu hann
seinna, liggjandi í rúminu sínu
meðvitundarlausan. Hann var
fimmtán ára og hafði drukkið
sig blindfullan.
Hann vissi aldrei hversvegna
hann hafði gert þetta. Hann
vildi ekki tala um það við föður
sinn .... fyrst um sinn. Seinna,
þegar hann varð eldri, gat hann
ekki talað um það, því að þrem
ur árum eftir þetta, missti
Voruhappdroettí ninn
Vnon ■
IZUUU vinnmgar a ari
30 KRÓNUR MIOINN
á
á
SO VOU REFUSE
TO SELL VOUR
DOG, EH ?
VES...T WOULDNT
PART WITH HIM FOR
ANV AAAOUNT OF
MONEY/
VERV WELL,TRAIL...NO DOG, 1
NO TRIP/...EITMER VOU SELL
HIM TO ME OR VOU STAV AWAY
FROM HIDDEN LAKES/
HIDDEN LAKESWHEN
I LEAVE HERE, MR.
McCLUNE, AND l'M
TAKING ANDV WITH ME /
■ — Svo þú neitar að láta hund-
^lnn þinn, ha?
— Já, ég léti hann ekki hvað
sem í boði væri!
— Jæia. Markús .... Enfinn
hundur, engin ferð! .... Annað
hvort selur þú mér hundinn eða
þú heldur þér frá Leynivötnum!
— wg held til Leynivatna þeg-
ar ég fer héðan herra McClune,
og ég tek Andy með méri
Maurice Barrymore vitið og var
settur í geðveikraihæli, þar sem
hann dó, skömmu síðar.
— Góða mín, sagði presturinn
við mömmu. — Ég þekkti Jack.
Oft hef ég hugsað um, að hver
gæti vitað, hversu kvalinn hann
SHUtvarpiö
Föstudagur 13. janúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra
Jón Auðuns dómprófastur). —
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar. —
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 „Við vinnuna“; Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.05
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og til-
kynningar — 16.05 Tónleikar.
18.00 Börnin heimsækja framandi
þjóðir; Guðmundur M. Þorláks-
son talar aftur um Lappa og
Sampó litla Lappadreng.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Óperettulög.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Daglegt mál (Óskar Halldórsson
cand. mag).
20.05 Efst á baugi (Umsjónarmenn:
Fréttastjórarnir Björgvin Guð-
Guðmundsson og Tómas Karls-
son).
20.35 Alþýðukórinn syngur þjóðlög og
ný íslenzk lög. Dr. Hallgrímur
Helgason stjórnar.
21.00 Upplestur: Bryndís Pétursdóttir
leikkona les ljóð eftir Sigfús
Daðason.
21.10 Tónleikar: Sinfónía nr. 3 í a-
moll (ófullgerð) eftir Borodin
Sinfóníuhljómsveit rússneska út-
varpsins leikur. Nebolsin stj.).
21.30 Útvarpssagan: „Læknirinn Lúk»
as" eítir Taylor Caldwell. Bagn-
heiður Hafstein. XXVII. lestur.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 „Blástu — og ég birtist þér“; I.
þáttur. — Ólöf Árnadóttir ræðir
við konur frá ýmsum löndum.
22.30 í léttum tón:
a) Giorgio Semprini yngri leik-
ur á píanó.
b) Ames-bræður syngja.
23.00 Dagskrárlok.
Laugardagur 14. janúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra
Jón Auðuns dómprófastur). —
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar. —
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.50 Óskalög sjúklinga. Bryndís Sig-
urjónsdóttir stjórnar þættinum.
14.30 Laugardagslögin. (15.00 Fréttir).
15.20 Skákþáttur: Baldur Möller flytur
16.00 Fréttir og tilkynningar.
16.05 Bridgeþáttur (Hallur Símonar-
son.)
16.30 Danskennsla. Heiðar Ástvaldsson
danskennari.
17.00 Lög unga fólksins (Jakob Möll-
er).
18.00 Útvarpssaga barnanna: „Átta
börn og amma þeirra í skógin-
um" eftir Önnu Cath. Westly; IV
lestur. Stefán Sigurðsson kenn-
ari.
18.30 Tómstundaþáttur barna og ung-
linga. Jón Pálsson flytur.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Tónleikar: Atriði úr óperunnl
Don Carlos“ eftir Verdi. Maria
Caniglia, Ebe Stignani, Mirto
Picchi, Paoli Silveri og Nicola
Rossi-Lemini syngja; Fernando
Previtali stjórnar hljómsveitinni,
20.40 Eftirmæli“, útvarpsleikrit eftir
H.C. Branner. Þýðandi: Hjálmar
Ólafsson. — Leikstóri: Baldvin
son, Jón .......................
Halldórsson. Leikendur: Valur
Gíslason, Jón Sigurbjörnsson,
Erlingur Gíslason, í>óra Friðriks
dóttir, Jón Aðils, Arndís Björns-
dóttir, Indriði Waage, Brynjólf-
ur Jóhannesson, Guðbjörg Þor-
bjarnardóttir, Helga Valtýsdótt-
ir, Róbert Arnfinnsson og Krist-
björg Kjeld.
22.00 Fréttir og veðurfregnir. ,
22.10 Úr skemmtanalífinu (Jónas Jón-
asson).
22.40 Danslög — 24.00 Dagskrárlok.

HASKOLANS