Morgunblaðið - 19.01.1961, Qupperneq 20

MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 19. janúar 1961
20,
venjulegutm leikritum. Fólk hér
Ihefur kvartað yfir því, að þér
væruð drukkin.
Hann hafði ekki nema rétt
fyrir sér og áhorfendurnir líka.
Eg snerist á hæli, tók föggur
mínar og fór.
Ennþá var samt nokkur eftir-
spurn eftir mér. Við fórum til
Tasmaniu en þar fór allt út um
þúfur. Eg byrjaði 2. marz 1952,
daginn fyrir 31. afmælisdaginn
minn. Húsið var ekki nema hálf-
skipað. Eftir sýninguna borðuð
um við Bob í gistihúsinu. Við
fengum ágætlega tilbúinn kjöt-
rétt. — Eg ætla að fara og hrósa
yfirmatsveininum, sagði ég. —
Jafnvel Robin hefði sagt, að þetta
væri ódáinsfæða.
Eg komst út í eldhúsið. Yfir
matsveinninn var afskaplega hrif
inn. Hann settj viðbót á bakka,
og ég var að fara með hann út
úr eldhúsinu, þegar hótelstjór-
inn kom beint í flasið á mér. —
Þér megið ekki fara með þetta
upp, sagði hann. ■— Við leyfum
það ekki hér. Engan mat upp á
herbergin.
— Verið þér ekki fyrir mér,
litli maður, sagði ég.
Hann bölvaði á móti. Eins og
ég þekki þig ekki, Jessabel!
Þessa amerísku Diönu Barry-
more. Ætli maður hafi ekki les
ið í blöðunum um afrekin þín!
Sleppið þér nú þessum bakka og
farið út héðan. Og burt úr hót-
elinu!
— Hvernig dirfizt þér skepnan
yðar! sagði ég. Og svo svaraði ég
honum í sama.
Við flugum aftur til Melbourne
og böðuðum okkur þar í sól-
inni næstu vikuna. Einn daginn
sagði ég við Bob: — Eg sé ekki
fram á að við fáum neitt meira
hér að gera. Þetta er víst búið
að vera. Við skulum fara heim.
Af því, sem við höfðum unnið
okkur inn, áttium við nú farmið
ana heim og sjö hundruð dali.
Af því eyddum við fimm hundr I
uðum á heimleiðinni í fínu hóteli I
á Hawaii. Við höfðum aldrei far
ið í neina brúðkaupsferð, en nú
gerðum við það. Við eyddum
eins og vitlausar manneskjur.
Við vissum, að skipið var að
sökkva og það skyldi þá sökkva
með viðeigandi viðhöfn.
Þegar við lentum í San Franc
isco kl, 6 að morgni, hráslaga-
legan rigningardag, 13. marz
1952, áttum við samanlagt tutt
ugu og fimm dali í peningum og
hundrað dala ferðamannaávísun.
XXVII.
— Gott og vel, þá byrjum við
aftur á byrjuninni, sagði ég.
Bob glotti raunaíega. — Með
þrjátíu og fimm dali?
Eg reyndi að hræðast ekki. —
Já, sagði ég, — kannske gætum
við aftur komizt að í kvikmynd
um. Fyrsta hálfan mánuðinn í
Kaliforníu höfðum við verið gest
ir hjá Ross bróður Bobs, en
hann var nú starfandi læknir
í Los Angeles. En svo höfðum
við ekki getað þolað hávaðann í
tveimur litlum krökkum sem
fóru á fætur klukkan sjö; við
vorum óþolinmóð og þráðum af
skaplega að komast til Holly-
wood. Við höfðum þakkað Ross
fyrir gestrisni hans og höfðum
svo leigt okkur ódýrasta hús-
pláss, sem við höfðum getað fund
ið — lítið herbergi með tveim
beddum í litlu gistihúsi. Úr
gluggunum var útsýni yfir
Sunset Towers, þar sem ég hafði
oft búið. Um leið og ég var kom
in inn í herbergið, dró ég niður
gluggatjöldin og hafði þau þann
ig niðuirdregin meðan ég bjó
þarna. Mig langaði ekkert að
vera minnt á fyrri daga.
Eg talaði við umboðsmenn í
sírna og reyndi að vera kát og
kærulaus, rétt eins og á vel-
maktardögum mínum, þegar ég
hafði stóra húsið, með sundlaug
og tennisvöllum, og svo bilana.
En umiboðsmennirnir voru ekk-
ert upprifnir við mig. Eg hafði
ekki athugað öll misjöfnu blaða-
ummælin, sem voru komin á und
an okkur heim. í furðulegum
— Sjáðu, mamma, hvað ég fann í sjónum!
barnaskap mínum, hafði ég hald
ið, að við hefðum verið svo langt
frá Bandaríkjunum, að engar
fréttir af okkur bærust heim.
En allir vissu, að ég hafði kom
izt á forsíðurnar í Hollywood.
Eg hafði verið rekin úr klúbbn
um í Sidney, og hafði rokið burt
úr leikhúsinu í Melbourne, og
ennfremur fengið samning minn
afturkallaðan í Brisbane. Svo
hafði mér verið fleygt út úr hót
elinu í Tasmaníu. Satt var þetta
allt að vísu, en einhvernveginn
fannst mér það lita miklu verr
út á prenti en það var raunveru-
lega.
Við reyndum að fá vinnu —
líka Bob, og það jafnvel sem
statisti. Eg fór með honum, af
því að hann vildi ekki fara
einn. Bob hafði gert mig hrædda.
Skömmu fyrir dögun, einn morg
uninn, hafði ég vaknað við stun
urnar í honum. — Eg er með
þennan voðalega magaverk, sagði
hann og greip andann á lofti.
Eg gaf honum tvo asprín-
skammta, en þeir dugðu ekkert.
Þá tók hann tvo nembutal-
skammta og ég sömuileiðis. Eg
sofnaði, en gegnum svefninn
fann ég á mér, að eitthvað var
öðruvísi en það átti að vera.
Eg vaknaði og sá þá, að Bob var
samankrepptur af kvölum, rétt
eins og kona í barnsnauð. Andlit
ið á honum var á litinn eins og
kítti, og svitinn bókstaflega bog
aði af honum. — Ó, guð minn,
ég þoli ekki þessar kvalir,
stundi hann. Eg staulaðist fram
á ganginn og hringdi í lækni,
sem sagði, að þetta væri maga-
krampi, og gaf Bob morfín-
sprautur. Margir iklukkutímar
liðu, án þess að nokkurt lát yrði
á kvölunum. Loks kom Ross og
rannsakaði bróður sinn. Þegar
Bob var sofnaður, spurði Ross
mig, alvarlegur á sivipinn: — Hef
ur hann nokkurntíma fengið
þetta áður?
Eg mundi eftir, að hann hafði
fengið þetta sama í Sidney. Þá
hafði hann vaknað við sömu
hræðulegu kvalirnar. Eg hólt, að
það væri timburmenn, og lækn
irinn þar hafði lika sagt, að það
væri magakrampi.
Ross hristi höfuðið. Bob hafði
fengið kast af lifrasjúkdómi, sem
stafaði af áfengisneyzlu. — Þetta
er annað kastið þitt, sagði hann
seinna við Bob. — Þetta er al-
varlegur sjúkdómur. Þriðja eða
fjórða kastið getur riðið þér að
fullu, og mér er alvara. Bob föln
aði. — Haltu áfram að drekka,
en það er sama sem að undirrita
dauðadóm þinn.
Við urðum bæði skelfd og
gengum í bindindi. En eftir fáa
daga vorum við samt farin að
drekka bjór. Það var að minnsta
kosti ekki sterkt . . . í bili.
Nú var Bob svo sleginn, að eitt
hvað þurfti til að hressa hann
við. Þegar atvinnuumsóknum
hans var ekki svarað, varð hann
ekki mönnum sinnandi. Við fór
um nú alltaf í strætisvögnum í
stað leigubíla, til þess að spara.
Það var honum kvalræði. Og
þegar við komum í litla herberg
ið okkar á kvöldin, fór hann
að fárast yfir þesari eymd okk
ar.
— Guð minn, hvað þetta hlýt
ur að vera óskaplegt fyrir þig,
Muzzy. Þegar maður minnist
þess, hvernig þér leið hérna áð
ur.
Kannske vildi hann fá mig til
að vorkenna sjálfri mér, til þess
að geta vorkennt sjálfum sér
ennþá meira. Eg komst að því,
að hann gat notað sjálfa eymd-
ina sem huggun. En í þann leik
vildi ég ekki gefa mig. — Æ.
góði, þetta gerir ekkert til, sagði
ég venjulega. — Líklega eigum
við Sunset Towers eftir nokkra
J mánuði. Vertu ekki að hugsa
um þetta. En þegar hann tók .til
aftur að vorkenna sjálfum sér,
átti ég oft bágt með mig að þjóta
ekki upp og segja: — Já, víst
er það ekki nema blóðugur sann
leikurinn, að mér finnst fjandi
hart að þurfa að sakna alils, sem
ég hafði áður og ekki væri ég í
þessari rottuholu, ef þú gætir
unnið fyrir mér.
Við vorum þarna, tvær mann-
eskjur, að berjast við raunveru-
leikann. Við vildum bara ekki
viðurkenna ástand okkar eins og
það var. Kvöld eftir kv.öld fór
um við í matsöluhús, sem var
þarna örskammt frá og báðum
að senda okkur rifjasteik — en
það kostaði dal aukalega fyrir
sendinguna, og þeim dal höfðum
við ekki efni á.
Einu sinni fengum við almenni
lega að éta. Við áttum þá ekki
annað en smápeninga í vösun-
um og leigan var komin hálfan
mánuð yfir tímann, þegar Harry
Crooker, velþeikktur blaðamaður
hjá Hearst-blöðunum, bauð okk
ur til kvöldverðar hjá Mike
Romanoff. Við komum skálm-
andi þangað inn, og létum eins
og lánið léki við okkur. Mike
tók konunglega á móti okkur.
Ekki gat hann vitað, að við höfð
um verið að maula hnetur allan
daginn, ti'l að spara, og að við
höfðum komið í sporvagni en
ekki í Cadillac. Við vorum leidd
að veizluborði og ég var upprifin
og kunningjaleg við hvern, sem
ég hittí. Eg pantaði rétt, sem Sir
Gharles Mendl borðaði oft, þegar
hann bauð mér þarna- og var
kallaður Cyrano-súpa. Þá fannst
mér ég aftur vera orðin fín mann
eskja.
Hinir og þessir komu að borð
inu til okkar. Hvað gerði ég nú
í Hollywood, var spurt.
— Eg er hér bara á ferð, svar
aði ég, því að ég ætlaði nú ekki
að fara að fræða neinn á því,
að ég væri að svipast um eftir
atvinnu. Eg ætlaði ekki að fara
að segja: — Eg er skítblönk, get
urðu útvegað mér eitthvað að
gera?
Þegar ég var kominn inn í her
elið, gekk l.ykilinn okkar ekki að
skránni. Bob lagðist með miklum
erfiðismunum á hnén og kíkti í
skráargatið, til þess að sjá, hvort
nokkru hefði verið troðið upp í
það. — Vertu ekki svona klaufi,
Bob, lofaðu mér að reyna. En
lykillinn vildi ekki ganga að.
Bob fór niður í afgreiðsluna, og
þegar hann kom upp aftur, var
hann hvítgrár í framan. Eg
skildi strax hvað klukkan sló.
— Er búið að loka okkur úti?
sagði ég. — Það er dáfaillegt.
Eg setti upp höfðingjasvipinn.
— Og það á svona stað!
Eg fór sjálf niður. Afgreiðslu
maðurinn 1 var vandræðalegur á
svipinn. — Fáið mér lykilinn að
herberginu okkar, sagði ég.
— Því miður get ég ekki bleypt
yður inn í herbergið yðar, ung
frú Barrymore, sagði hann, ves-
ældarlega. — Eg hef skipanir
um að gera það ekki fyrr en þér
borgið reikninginn.
— Jæja, ggt ég fengið að síma,
eða á ég kannske að borga yður
tíu sent fyrst? spurði ég. Eg
hagaði mér eins og dóni, því að
ekki var þetta manngarminum
að kenna. Eg hringdi í Harry
Crocker, því að ég gat ekki mun
að neinn annan að hringja í. —
Harry, ég er lokuð úti, og hef
ekki einu sinni aura til að kom
ast til neins, sem ég get slegið.
Vildirðu nú vera vænn og senda
mér fyrir leigunni, svo. að ég
geti sofið undir þaki í nótt?
Eftir stundarfjórðung var send
ill kominn með tvö hundruð og
fimmtíu dali í peningum.
Þegar ég var komin inn í her.
bergið, dró ég i fyrsta sinn g.lugga
tjaldið upp og horfði yfir göt
una á Sunset Towers. Það , er
skrítið, hugsaði ég, hvernig ein
mjó gata getur skilið á milli
velgengdar og örbirgðar.
Já, drengurinn er með hita Hardisty lækni! Hættu að urraj
. Ég tek flugvélina og sæki á mig Úlfur. . . Ég hef ekki gert|
drengnum neitt!
Á meðan flýtir Guli Björn sérltil baka til að segja McClune
| frá ferðum Markúsar.
ailltvarpiö
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra
Jón Auðuns dómprófastur). —•
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón«
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. -
9.20 Tónleikar. — ,
12.00 Hádegisútvarp. r ^
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.50 „Á frívaktinni", Sjómannaþátt#
ur í umsjá Kristínar Önnu Þór«
arinsdóttur.
14.40 ,,Við sem heima sitjum'*. Svava
Jakosdóttir hefur umsjón með
höndum).
15.00 Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.03
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og tiU
kynningar — 16.05 Tónleikar.
18.00 Fyrir yngstu hlutendurna. Gyða
Ragnarsdóttir og Erna Aradóttir
sjá um tímann.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.00 Tilkynningar,
1930 Fréttir.
20.00 „Fjölskylda hljóðfæranna**. Þjóð«
lagaþættir frá UNESCO, menn«
ingar- og vísindastofnun Sam«
einuðu þjóðanna; V; Sítar, lúta
og gítar.
20.30 Kvöldvaka!
a) Lestur fornrita: Lárentfusaf
saga; IX. (Andrés Björnsson),
b) íslenzk tónlist: Ýmis vetrarlög
sungin.
c) Upplestur: Magnús Guðmundi
son les kvæði eftir Matthía*
Jochumsson.
d) Frásöguþáttur: Fótgangandl
um fjall og dal; fyrri hluti
(Rósberg G. Snædal rithöfund*
ur).
21.45 íslenzkt mál (Ásgeir Bl. Magnús^
son cand. mag.).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Úr ýmsum áttum. Ævar R. Kvar
an leikari
22.30 Kammertónleikar: Kvintett í A*
dúr eftir Schubert (Píanóleikar«
inn Georges Solchany og Vegh*
kvartettinn leika).
23.10 Dagskrárlok.
8.00
12.00
13.15
13.25
15.00
18.00
18.25
18.30
19.00
19.30
20.00
20.05
20.35
20.50
21.00
21.30
22.00
22.10
22.30
23.00
Föstudagur 20. Janúar
Morgunútvarp. — Bæn (Sér*
Jón Auðuns dómprófastur). -*•
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón*
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tór»
leikar. — 9.10 Veðurfregnir.
Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
Lesin dagskrá næstu vikiL,
,,Við vinnuna“: Tónleikar.
Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.0Í
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og til*
kynningar — 16.05 Tónleikar.
Börnin heimsækja framandi þjóð
ir: Guðmundur M. Þorláksson
talar um íbúana á Páskaey.
Veðurfregnir.
Þingfréttir. — Tónleikar,
Tilkynningar.
Fréttir.
Daglegt mál (Óskar Halldórsson
cand. mag).
Efst á baugl (Umsjónarmenni
Fréttastjórarnir Björgvin Guð«
Guðmundsson og Tómas Karls«
son).
Tónleikar: Hollywood Bowl sin«
fóníuhljómsveitin leikur vinsæl
hljómsveitarverk. John Barnett
stjórnar.
Upplestur: Svala Hannesdóttip
les ljóð eftir Vilborgu Dagbjarts«
dóttur.
Tónleikar: Musica Nova-kvintett
inn leikur.
a) Kvintett eftir Haydn; Friti
Muth útsetti.
b) Svíta fyrir blásarakvintett op.
57 eftir Lefebvre.
Útvarpssagan: „Læknirlnn Lúk-
as“ eftir Taylor Caldwell. Ragn*
heiður Hafstein. XXXI. lestur.
Fréttir og veðurfregnir.
„Blástu -- og ég birtist þér“; II.
þáttur: Ólöf Árnadóttir ræðir
við konur frá ýmsum löndum.
í léttum tón; Píanóleikarinn Lou
Stein og hljómsveit hani
skemmta. %
Dagskrárlok..........