Morgunblaðið - 09.02.1961, Síða 3
Fimmtudagur 9. febrúar 1961
MORGVNBLAÐIÐ
★
— Komdu í hvelli niður á
BSI, sagði Olafur ljósmynd-
ari.
— Hvað er um öð vera?
— Það komu tveir laumu-
farþegar með Keflavíkurrút-
unni í morgun.
— Eru þeir þar?
—- Þeir fara aftur með rút-
unni núna eftir 10 mínútur,
komdu í hvelli.
Við hlupum fram ganginn
og á leiðinni út hrifsaði blaða-
maðurinn blýant aí símastúlk-
unni og varð síðan að hafa
sig allan við til að fylgja ljós-
myndaranum eftir. Fólk
sneri sér við í Hafnarstrætinu
til að horfa á eftir hlaupa-
gikkjunum.
— Bara að rútan sé ekki far
inn, sagði Olafur og herti enn
á hlaupunum.
— Þá hlaupum við bara á
eftir henni, sagði blaðamað-
urinn.
Rútan stóð enn á planinu
hjá BSI og farþegarnir biðu
eftir bílstjóranum. Ölafur
létti ekki ferðinni fyrr en
inni á stöðinni og blaðamaður
Gaman að
sitja í bíl
inn kom móður og másandi á
eftir.
— Hvar eru þeir? sagði
Olafur.
-—Þeir sitja þarna inni í
litla herberginu, sagði ein-
hver stúlka.
Þeir litu undrandi up*p, þeg-
ar við óðum inn í herbergið.
Síðan litu þeir undan, en
Olafur fékk þá von bráðar
til að líta upp, um leið og hann
smellti mynd af þeim, en hon-
um tókst ekki að fá þá til að
brosa. Þeir voru feimnir og
hafa líklega skammazt sín svo
lítið, þó allir á stöðinni væru
ósköp góðir við þá.
— Annar er búinn að fá
sér blund, sagði stúlkan.
— Hvað heitir þú, vinur?
spurði blaðamaðurinn.
Ekkert svar.
— Þeir eru ekki sérlega
málihreifir, sagði bílstj’órinn.
— Komst þú með iþá? spurði
blaðamaðurinn.
— Nei, það var annar, en ég
ætla að koma þeim til skila.
— Veiztu hvar þeir eiga
heima?
— Já, annar á heima á Vest
urgötu 17 í Keflav-ík.
Ljósmyndarinn beygði sig
niður að öðrum þeirra og
hvíslaði einhverju að honum
og sá litli hvíslaði einhverju á
móti.
— Hann segist heita Jó-
hannes Jósepsson og vera
þriggja ára, sagði hann svo
og leit sigri hrósandi á blaða-
manninn.
— Þú ert greinilega pabba-
legri en ég, sagði blaðamaður
inn, spurðu hinn líka að nafni.
Ljósmyndarinn beygði sig
niður að hinum og hvíslaði
leyndardómsfullur að honum.
Ekkert svar.
Eg gefst upp við þennan,
sagði Olafur og beygði sig aft-
ur niður að þeim fyrri.
— Hvað heitir vinur þinn?
spurði hann.
— Hann heitir Jónsi og er
fjögra ára.
— Hvað heitir pabbi hans?
— Veit það ekki.
— Attuð þið peninga til að
borga bílstjóiranum? spurði
blaðamaðurinn og beygði sig
einnig niður að honum.
— Nei, svaraði Jóhannes
litli lágt, við borguðum ekk-
ert.
— Finnst þér gaman- að
sitja í bíl?
— Já, svo lágt að það varla
heyrðist.
— Hann sagði áður en hann
sofnaði að hann ætlaði að
verða bílstjóri, þegar hann er
orðinn stór, sagði stúlkan, en
hinn ætlar að verða skipstjóri.
— Eg verð að fara með þá
út í bíl, sagði bílstjórinn, og
leiddi þá út. Þeir stungu litlu
höndunum í hendur hans og
tóku þrjú skref á meðan bíl-
stjórinn tók eitt. Það var auð
séð að þeir treystu honum til
að koma þeim heim til pabba
og mömmu í Keflavik.
i.e.s.
STAKSTÍIWIÍ
Skringilegheit
Ritstjórnargrein Þjóðviljans I
gaer er svo skringilegt samsafa
af stóryrðum og rökleysum at
engu er líkara en Einar Olgeirs-
son sé á ný byrjaður að rita for-
ystugreinar blaðsins. Þar segir til
dæmis:
„Sannað er, að aóeins með
nokkurri vaxtalækkun má Iiækka
kaup í hraðfrystihúsunum um
22%. Og margt fleira af gróða og
óreiðu yfirstéttarinnar en okur-
vextirnir mega minnka. Þjóðin
þarf að vara sig á bankaræningj-
unum i Morgunblaðsliðinu, sem
í 20 ár hafa í sífellu skrifað niður
skuldir sínar við bankana með
gengislækkunum og verðbólgu og
rænt svo verkalýðinn um leið.
Það verður að stöðva þá í þessum
ránum á kaupgjaldi verkalýðs og
fé ríkisins“.
Að undanförmu höfum við nær
því dag hvern Iesið það í Þjóð-
viljanum, að frystihúsin græddu
svo mikið, að þau gætu greitt
hærra kaupgjald og hærra fisk-
verð. Einn útgjaldaliður frystihús
anna er vaxtagreiðslur til almenn
ings af fé því, sem hann lætur
í té með ávöxtun í bönkum. Það
er saga út af fyrir sig, að Þjóð-
viljinn skuli krefjast þess, að
þeir atvinnurekendur, sem feng-
ið hafa fjármagn almennings til
umráða, eigi að greiða fyrir það
minna en þeir gera. En hitt er
| skemmtilega vitlaust, að halda
því fram, að „nokkur vaxtalækk-
un“ nægi til þess að hægt sé að
hækka laun um 22%. Vaxtabyrði
útvegsins í ár framyfir það sem
var á vinstri stjómartímanum
er sem svarar 3,6 aurum á kíló
af fiski. Það er nú selt yfir 3 krón-
ur, svo að menn geta sjálfir reikn-
að, hvort vaxtabyrðin er nær
\ einu prósenti eða 22%.
Hver vill verðbólgu?
Hitt er líka skemmtilegt að sjá,
að Þjóðviljinn virðist allt í einu
eindregið fylgjandi þeirri stefnu
rikisstjórnarinnar að Ieitast um-
fram allt við að koma í veg fyrir
verðbólguþróun og skerðingu
krónunnar. En dálítið er það kind
arlegt, að í leiðinni skuli vinnu-
veitenðiur skammaðir fyrir það
að vilja ekki taka þátt í því að
hleypa af stað nýrri verðbólgu-
skriðu. Eftir þessa forystugrein
Þjóðviljans ættu því allir að geta
sameinazt um eitt, þ. e. a. s. að
hindra kauphækkanir sem ekki
byggjast á framleiðsluaukningu,
en auðvitað að leitast við að auka
framleiðsluafköst og bæta launa-
kjör á þann veg. Greinarhöfund-
ur segir réttilega, að verkalýður
skaðist mest á verðbólgmþróun-
inni. Einmitt þess vegna hljóta
ríkisstjórn og verkamenn að vera
í bandalagi um að hindra nýja
verðbólgu. Er mjög ánægjulegt,
að Þjóðviljinn skuli taka upp
hanzkann fyrir þá stefnu.
Fé bænda í verkfallssjóð
Tíminn boðar það í gær, að
Framsóknarflokkurinn hafi hafið
allsherjar fjársöfnun til styrktar
verkfallsmönnum „vegna hinnar
almennu kjarabaráttu sem fram-
undan er“. Ekkert launungarmál
er það, að meginhluti þess fjár
sem Framsóknarflokkurinn heflur
notað til starfrækslu sinnar og út-
gáfu dagblaðsins Tímans, er runn
ið frá bændum og samvinnuhreyf
ingunni. Þessu fé á nú að verja
til upplausnarstarfsemi kommún-
ista í þjóðfélaginu. f tilefni af
þessum nýju fréttum, hljótum við
að taka undir fyrirspiurn Alþýðu-
blaðsins í gær, sem hljóðaði svo:
„Er ekki kominn tími til þess
að lýðræðissinnar innan Fram-
sóknarflokksins fari að láta til
sín heyra?“