Morgunblaðið - 09.02.1961, Síða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 9. febrúar 1961
Boston. Hvað ætlarðu að gera?
Það er bersýnilegt, bvað þú ert
að reyna að gera. Dr Hemmings
sagði þér það. I>ú ert að reyna
að drekka þig í hel. í>ú hefur
ekki mannsmóð í þér til að kála
þér öðruvísi.
Eg hugsaði til Leonards. Hann
var kletturinn, sem ég gat stutt
mig við.
Það var Leonard, sem kom því
f kring, að ég fór í sjúkrahús, til
að lækna mig af drykkjusýkinni.
— Eg er búinn að kanna alla
svona staði, sagði hann. Hann
hafði heimsótt hæli í Hartford,
Connecticut, eitt á Long Island,
þar sem einn af Oelrichættinni
hafði verið, og jafnvel Mattawan,
þar sem afi dó. Sumstaðar hefði
ég þurfti að binda mig við sex
mánaða dvöl, því að menn voru
ekki teknir til skemmri tíma. —
Nei, nei, nei! æpti ég. Eg vildi
ekki láta fara með mig eins og
geðsjúkling! Leonard skildi þetta
Hann reyndi að róa mig. Jafnvel
meðan við drukkum saman, af
því að ég gat ekki talað nema
drekka í mig kjark til þess að
ræða málið. — Eg kem þér hvergi
fyrir nauðugri, sagði hann. — Eg
ráðstafa þér aldrei þangað sem
þú vilt ekki vera. Svo leitaði
hann áfram og kom svo aftuir
og sagði mér af Towns-hælinu.
l>að var í New Yorkborg. Þar get
ég ráðið mig upp á vikur í stað
inn fso'ir mánuði. Hann bætti
við hálf-neyðarlega. — Þú gætir
haft gaman af að heyra, að pabbi
þinn var þarna einu sinni líka.
Eg hugsaði: þetta er ekki nema
rétt. Leonard og ég höfðum
lengst af verið hvort öðru fjar-
læg, en nú kyssti ég hann og
þakkaði honum. Nú vorum við
kettlingar aftur, eins og við höfð
um verið, þegar mamma og Rob
in voru á lífi. Nú var enginn eft
ir nema Leonard, sem ekki var
sama, hvort ég væri lífs eða lið
in.
Eg fór svo í Towns, af því að
það þýddi frelsun.
Þegar ég var að innrita mig,
spurði Domenico Paccione, lækn
ir: — Hvaða nafn viljið þér nota?
— Mitt rétta nafn, svaraði ég.
— Hvarsvegna spyrjið þér?
Hann brosti. — Margar þekkt
ar persónur vilja heldur nota
dulnefni þegar þær koma hingað.
Eg aflþakkaði það. — Eg hef
engu að leyna, svaraði ég. Og
svo skrifaði ég mitt rétta nafn.
Eins og allir vissu þetta ekki,
hvort sem var!
Utan frá séð var óhugsandi að
geta sér til, hverskonar hús þetta
væri. Það var eins og einkahús,
úr múrsteini, með útsýni yfir
Central Park og fáeinar tröppur
lágu upp að forsalnum, og þar
var fornleg, gljáfægð hurð og
gljáandi bréfop. Það hefði vel
getað verið húsið, sem ég átti
heima í þegar ég var lítil telpa.
Mér var vísað til herbergis á
þriðju hæð. Veggirnir voru þægi
lega grænir, sömuleiðis gólfá-
breiðan og rúmábreiðan og steng
urnar fyrir gluggunum. Eg
reyndi að líta ekki á þær.
í sjúkrahúsinu smávandi ég
mig af áfengi. Margir sjúklingar
komu þarna rétt til þess að sofa
úr sér og voru svo farnir eftir
tvo daga. En ég gerði mig ekki
ánægða með það. Fyrsta daginn
var mér leyft að fá mér hress-
ingu á hverri klukkustund, ann
an daginn aðra hvora og þriðja
. daginh þriðju hverja klukku-
stuund, en allt í einu var það
komið niður í einn á dag, og loks
ekki annað en engiferöl. Við
sátum þarna í hring, sjúklingarn
ir, í náttfötum og slopp; þetta
var einskonar lokaður klúbbur,
sem við höfðum út af fyrir okk
ur; við horfðum á sjónvarp gerð
um athugasemdir hvert um ann
að og um nýkomna gesti, og þeg
ar tíminn nálgaðist sem við átt
um að fá að drekka, þyrptumst
við kring um læstu áfengis-
geymsluna og biðum. Svo opnaði
þjónn geymsluna, hellti í eitt
glas handa hverjum og lokaði
aftur. Þegar nokkrir dagar voru
liðnir fann ég mér til furðu, að
ég var hætt að Hía á klukkuna.
Þarna þurfti enginn að tala um
fyrir mér. Mér hnykkti við, er
ég komst að því, að ég var þarna
yngsti sjúklingurinn — sá eini
innan við fertugt. Eg horfði á þá
sem komu nýir, allir drukknir,
ekki skemmtilega drukknir held
ur rorrandi fullir. Ómálaðar kon
ur, með úfið og óhreint 'hár; ein
stúlka í brjóstahaldi og undir
buxum undir loðkápu, en önnur
var borin inn af manni, sem slag
aði þegar hann burðaðist með
hana. Eg hafði nú aldrei verið
fullkomlega allsgáð í návist út-
úrdrukkinna mannvera. Guð
minn góður, hugsaði ég. Er ég
svona, þegar ég er full?
Eg fékk fjörefnasprautur, ég
hafði líkamsæfingar, át og drakk
eftir nákvæmlega skipulögðum
reglum, og gekk tímunum sam-
an í Central Park. Að því kom, að
ég hafði dregið frá gluggunum
mínum. Sólskinið kvaldi mig
ekki lengur í augunum. Úr glugg
unum mínum horfði ég yfir víð-
lendan skemmtigarðinn. Eg
drakk í mig blámann á tjörninni,
frísklegu grænkuna á grasinu, og
reiðmennina, sem þutu á hestum
sínum- eftir krókóttum reiðstíg-
unum. Eg hugsaði um það, að
einu sinni hafði ég verið svona
og lifað innan um svona fólk,
farið á fætur á morgnana og út
í bjarta veröldina . . . ,Eg reyndi,
þessar vikur, á mína vísu, að
gera upp reikningana. Eg hafði
nógan tíma. Eg var allsgáð og ég
var ein, í fyrsta skipti á ævinni.
Eg hugsaði mikið um Bob og
um karlmenn. Eg fór að spyrja
sjálfa mig: Hafði ég nokkurn-
tíma elskað, eins og kona átti að
elska? Mér fannst það vera, bæði
Bram og John Howard og áreið
anlega Bob . . . En jafnvel gagn
vart Bob háfði það ekki verið ást
konu á manni. Þar hafði ég
elskað eins og kona barn. Það
sem ég raunverulega girntist var
sterkur maður, sem gat verið mér
faðir. Eg vildi fá mann, sem
gæti séð fyrir mér, en svo hafði
ég alltaf lent á mönnum, sem ég
varð að sjá fyrir. Einu sterku
mennirnir, sem ég hafði hitt,
höfðu verið ofbeldisseggir. Það
sem ég þurfti, að mér fannst, var
sterkur maður, sem var góður við
mig, sem gat verið elsbhugi og
faðir, en ekki elskhugi og barn.
Kannske var ég alltaf í þessari
leit og af því stafaði þessi stöð-
uga, næstum óseðjandi þrá eftir
félagsskap og nánum kynnum af
karlmönnum . . . Já, ég hafði
átt marga elskhuga en það hafði
bara enga þýðingu. Þeir voru svip
lausir, eins og elskhugar, sem
mig dreymdi . . . þessir, sem ég
vildi ekki segja dr. Powdermak
er neitt um, þegar ég var í Brear-
ley . . . ég hafði átt svo marga,
að þeir voru eins og mannspil,
sem ég bara stokkaði og valdi
svo þann fallegasta til að verða
skotin í og féll svo í faðm hans
í yfirliði .
— Eg veit ekki, sagði Ann
Andrews, einu sinni þegar hún
kom að heimsækja mig. — Kann
ske það sé bara þín skýring á
þessu. Hún er þægileg. En ég
held nú bara, Diana, að þú hafir
verið fædd án nokkurrar sið-
ferðistilfinningar. Þú ert algjör-
lega siðblind. Anna var ekkert að
hlífa mér, fremur en endranær.
— Þú ert ekki annað en endur-
tekning af foreldrum þínum. Þú
hefur þessa leikaraafstöðu þeirra
gagnvart lífinu, fljótfærni og ó-
beit á að hugsa nokkurntíma um
afleiðingarnar. Hún andvarpaði.
— Ef þú hefðir bara hefðir feng
ið svolítið minna af göllunum og
meira af kostunum! Hún bætti
því við, að siðferði þeirra hefði
líka verið hneykslanlegt. — En
. . . þegar þau þurftu að vinna,
þá unnu þau . . . þá sýndu þau
fyllsta sjálfsaga. Nú kemur til
þinna kasta að sýna af þér sama
sjálfsagann, til þess að standast
veikleika þinn og þroska dyggðir
þínar. ,
Eg hugsaði mig um. Var ég
endurskin af pabba og mömmu?
Hafði ég verið að lifa upp aftur,
í einskonar endurholdgun, lífið,
sem þau byrjuðu saman, en gátu
ekki haldið út til lengdar?
Einu sinni — eftir Farrel-tíma
bilið — var ég að hugsa um að
rita opið bréf til allra slúður-
dálkaihöfunda blaðanna. Mig lang
aði til að útskýra fyrir þessum
öllum, sem gerðu sér tíðast um
hegðun mína, að ég væri annað
og meira en stelpan á forsíðum
saurblaðanna, stelpan með þrútna
andlitið og kjánalega drykkju-
mannaglottið, sem starði á mann
af síðum vafasamra tímarita. Eg
vildi segja, að raunverulega væri
þetta ekki öll sagan. Og svo
datt mér í hug, að sjálf kynni
ég hana ekki alla. En kannske ef
ég reyndi að lifa hana upp aftur
með því að segja hana — ef ég
leitaði nógu langt aftur í ævi-
sögu mína — ef ég fletti henni
út fyrir framan mig, svo að ég
gæti séð hana frá upphafi til
þessa dags — kannske ég gæti
þá skilið hana — og aðrir líka.
Ef til vill gæti það hjáipað mér
til að komast á rétta braut. Því
að guð skal vita, að ég er villt.
Þegar ég fór úr Towns, eftir
átta vikna dvöl, leit ég út eins
og ég kæmi úr dvöl á sveitabæ.
Eg tók að skipuleggja líf mitt aft
ur. Eg hóf undirbúning, hrædd
en einbeitt, að fyrsta leik mínum
í New York £ mörg ár. Eg var
ráðin til að leika annað aðal-
hlutverkið í „Ivory Branch",
sem átti að leika í New York.
Öðru hverju fékk ég mér eitt
glas. Eg var komin að fastri niður
stöðu um afstöðu mína til áfeng
isins. Eg mundi aldrei geta al-
gjörlega séð af því. Eg horfðist í
And in frantic haste, the
GREAT D06 S6EKS A PLACE
TO MAKE A STAND
AS THE SWIFTLY MOVING
WOLVES NEAR MA-HEEN-GUN
ANO HIS PRECIOUS BURDEN,
THEIR DREADED HUNTING CRY
ECHOES THROUGH THE FORE5T
Þegar úlfahópurinn nálgastj veiðiýlfur þeirra um skóginn. j hundurinn að hentugum stað til
Úlf og King litla bergmálar. Og í örvæntingar flýti leitar * varnar.
Hún er loksins komin stúlkan sem
ætlar að gæta Lottu litlu í kvöld.
Þá kæmumst við e.t.v. í tæka tíð..
Já, ef Lotta léti sjá sig fyrir
miðnættið.
ú
wmé
augu við þá staðreynd. En ég
ákvað, að ég skyldi aldrei falla
í annan eins drykkjuskap og ég
'hafði áður gert.
Eg æfði leikritið — allsgáð.
Eg lék í því á frumsýningu —
allsgáð, og
Eg lék það meðan það gekk
allsgáð.
Eg las leikdóma Brooks Atki-
son í Times.
„Ungfrú Barrymore hefur
góða rödd, góða spékoppa,
góðan vöxt, gott dramatískt
skap og mikinn kraft . . Hve
nær sem hún getur gert sér
ljósan mismun á því að leika
og hinu að sýna sig getur
hún orðið mikil leikkona. —•
Hæfileikana hefur hún“.
í þetta sinn lét ég það ógert að
skrifa hr. Atkinson eins og ég
hafði gert sextán árum áður. Þá
var ég ung og áhugasöm Diana
Barrymore með allan heiminn
fram undan mér. En nú endur-
tek ég bara loforðið mitt — og
af fullri alvöru: Eg lofa því. Þér
skuluð sjá. Sannarlega skuluð
þér það, hr. Atkinson/
Kannske er ég komin á leið
út úr ógöngunum.
("Sögulok)
SBtltvarpiö
Fimmtudagur 9. febrúar
12.50 „Við vinnuna": Tónleikar. —
12.50 „Á frívaktinni“: Sjómannaþáttur
í umsjá Kristínar Önnu Þórarina
dóttur.
14.40 ,,Við sem heima sitjum'*. Svava
Jakobsdóttir hefur umsjón með
höndum).
15.00 Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.05
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og til-
kynningar — 16.05 Tónleikar.
18.00 Fyrir yngstu hlutendurna. Gyða
Ragnarsdóttir og Erna Aradóttir
sjá um tímann.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Tónleikar: Fiðlukonsert nr. 4 1
d-moll eftir Paganini (Arthur
Grumiaux og Lamoureux hljóm-
sveitin í París leika; Franco Gall
ini stjórnar).
20.30 Kvöldvaka:
a) Lestur fornrita: Lárentíusar
saga Kálfssonar; XII. (Andrés
Björnsson).
b) Islenzk þjóðlög sungin af Eng-
el Lund.
c) Jón Jónsson Skagfirðingur flyt
ur stökur og kviðlinga.
d) Gustav Fröding, ritgerð eftir
Selmu Lagerlöf (Einar Guð-
mundsson kennari).
21.45 íslenzkt mál (Asgeir Blöndal
Magnússon cand. mag.),
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Passíusálmar (10).
22.20 Ur ýmsum áttum (Ævar R. Kvar
an leikari).
22.40 Kammertónleikar: Strengjakvart
ett nr. 1 eftir Khayam Mirza-
Zade (Azerbaijan-kvartettinn
leikur).
23.10 Dagskrárlok.
Föstudagur 10. febrúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra
Jón Auðuns dómprófastur). —•
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar. —
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynnlngar)*
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 ,,Við vinnuna“: Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.05
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og til-
kynningar — 16.05 Tónleikar.
18.00 Börnin heimsækja framandi þjó8
ir: Guðmundur M. Þorláksson
talar um steinaldarmenn í Astra-
líu.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.00 Tilkynningar.
1930 Fréttir.
20.00 Daglegt mál (Óskar Halldórsson
cand. mag.).
20.05 Efst á baugi (UmsJónarmennj
Fréttastjórarnir Björgvin Guð-
Guðmundsson og Tómas Karls-
son).
20.35 Tónleikar: Sinfónlskar etýður opt
13 eftir Schumann (Irina Sijal-
owa leikur á píanó).
21.00 Upplestur: Jón úr Vör les frum-
ort ljóð.
21.10 Tónleikar: Duet-concertino fyrip
klarínettu, fagott, strengjasveit
og hörpu eftir Richard Strauss
(Gerald Caylor klarínettuleikari,
Don Christlieb fagottleikari og
Kammerhljómsveitin i Los Ang-
eles leika; Harold Byrns stjórnar)
21.30 Utvarpssagan: „Blítt lætur veröld
in*‘ eftir Guðmund G. Hagalín; L
(Höfundur les).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Passíusálmur (11).
22.20 „Blástu — og ég birtist þér"; V,
þáttur. — Ólöf Árnadóttir ræðir
við konur frá ýmsum löndum,
22.40 1 léttum tón:
a) Vico Torriani syngur.
b) Malando og hljómsveit hani
leika.
23.10 Dagskrárlok.